T. C. Ahi evran üNİversitesi sosyal biLİmler enstiTÜSÜ

 
 
12 
5. Tribülasyon
∗
7. İnananların (Hıristiyanların) semaya yükseltilmesi.
: Yahudiler ve iman edenlerin eziyet görmesi, 
6. Armagedon savaşı, 
18
Sayılan  maddelerden  ilkine  bakıldığında,  Siyonizm’in  ilk  siyasi  hareketi  olarak 
Theodor Herzl’in öncülüğünde 1897’de Basel’de toplanan 1. Siyonist Kongre gösterilebilir.
 
 
 
19
 
Sultan 2. Abdülhamit’le de  görüşüp Yahudilere  Filistin topraklarını satmasını istediği iddia 
edilen Herzl, esasında Yahudi devleti konusunda siyonist bir yaklaşımdan çok milliyetçi bir 
tavır sergilemektedir.  İlk kez işte bu kongrede,  Yahudilere bir toprak verilmesi fikri ortaya 
atılmıştır.  Başlangıçta  Tevrat’ta  da  geçen  Babil  ya  da  diğer  adıyla  Irak  düşünülmüşse  de 
İngiltere’nin  muhalefetiyle  karşılaşmıştır.  Sonraları  Uganda  ve  Kıbrıs  gibi  bazı  yerler 
önerilmiş  olsa  da  siyonistler,  kitaplarında  geçen  Kudüs’ü  talep  etmişlerdir.
20
  Gerçi 
İngiltere’de  de  evanjelik  inançları  nedeniyle  Yahudileri  destekleyen  kimseler  olmuştur. 
Shaftesbury Kontu Lord Anthony Ashley Cooper –
ki  kendisi  ateşli  bir dispensalisttir- 
dönemin dışişleri bakanı Lord Palmerton’un aklını Yahudilere bir devlet kurulması hususunda 
çelmeyi başarmıştır. Ne var ki daha önceden de yaşadıkları bazı olumsuz tecrübelerden dolayı 
İngiliz Yahudiler, Avrupalıların kendilerinden kurtulmaya çalıştıklarını düşünmüşlerdir.
21
Aynı  yıllarda  Amerika’da  Darby’nin müritlerinden biri olan ve dönemin çok satan 
kitabı  “İsa  Geliyor”  u  yazan  William  Eugene  Blackstone,  Başkan  Benjamin  Harrison’a 
mektup  yazmış  ve  Filistin’de  bir  Yahudi  devleti  kurulması  konusunda  desteğini  istemiştir. 
 
 
                                                           
∗
 
Kargaşa dönemi. 
18
 Vural, s. 29. 
19
 
Nuh Gönültaş, Bush ve Evanjelizmin Mesih Planı, Q-Matris, İstanbul, 2003, s. 41. 
20
 Vural, s. 89. 
21
 John Hubers, “Christian Zionism: A Historical Analysis And Critique
”, Erişim: 
http://images.rca.org/docs/synod/ChristianZionism.pdf 
(18 Şubat 2010). 

---

 
 
13 
Blackstone, J. P. Morgan ve John D. Rockefeller gibi 413 etkin isimden konuyla ilgili destek 
imzası toplamıştır.
22
Herzl’in ölümünden sonra Siyonist Kongrenin başına 1895 yılında Chaim Weitzman 
geçmiştir.  Weitzman  ise  muhafazakâr  parti  lideri  Lord  Arthur  James  Balfour’a  ulaşmayı 
başarmış ve onun Siyonizm’e destek vermesini sağlamıştır. Bu çok da zor olmamıştır, lakin 
Balfour  da  çocukluğunda  dispensalist  öğretilerle  yetişmiştir.
 
 
23
Lord  Balfour,  büyük  bir  mutlulukla  çıkarttırdığı  kararı  dönemin  Siyonist  Kongre 
başkanı Lord Rothschild’e de göndermiştir.
 
11  yıl  sonra  Balfour’un 
dışişleri  bakanıyken  yayınladığı  Balfour  deklarasyonu,  Siyonizm  için  milat  olmuştur. Söz 
konusu deklarasyon metninde şu ifadelere yer verilmiştir: 
 
 
“Majesteleri  hükümeti  Filistin  topraklarında  Yahudilere  yurt 
olacak  bir  devletin  kurulması  hususunda  elinden  gelen  çabayı 
gösterecektir. Ancak mevcut Yahudi olmayan halkın inanç ve kamu hakları 
gözetilecektir.” 2 Kasım 1917 
 
24
 Bu deklarasyondan sonra Avrupa’dan Filistin’e 
göçler  başlamış  ve  bu  olay  Amerikan  basınında  takdirle  karşılanmıştır.  11  Haziran  1922 
tarihli  New York Times, göçmenleri New England  ve  Jamestown 
gibi  Amerikan  şehirlerini 
kuran ilk Amerikalı yerleşimcilere benzetmiştir. Gazete, Yahudilerin de bu topraklara refah ve 
medeniyet getireceğini yazmıştır.
25
                                                           
22
 Paul Charles Merkley, The Politics of Christian Zionism, 1898–1948, Frank Cass, London, 1998, s. 68. 
23
 Don Wagner,  Anxious for Armegeddon, Herald Press, Scottdale, 1995, s. 93. 
  
 
24
 Donald M. Lewis, The Origins of Christian Zionism: Lord Shaftsbury and Evangelical Support for a Jewish 
Homeland, Cambridge University Press, UK, 2009, s. 2. 
25
 Lawrence Davidson, America’s Palestine, University Press of Florida, Florida, 2001, s. 46. 

---

 
 
14 
De
klarasyon, Lloyd George’un başbakanlığı döneminde imzalanmıştır. Lloyd George 
bununla  ilgili  olarak  deklarasyonu  hem  milli  çıkar  düşüncesi  hem  de  Siyonizm 
sempatizanlığından ötürü yaptığını açıklamıştır.
26
 
Çocukluğunun baptist bir ortamda geçtiğini 
Pazar ok
ullarının  kendisinde  Yahudi  davasına  karşı  doğal  bir  sempati  yarattığını  itiraf 
etmiştir. Hatta daha da ileri giderek kendi tarihinden daha fazla İbrani tarihini bildiğini ifade 
etmiş, sadece birkaç İngiltere kralı sayabilecekken İsrail krallarının tamamını sayabileceğini 
iddia  etmiştir.    Diğer  yandan  Lloyd  George’un  “kısmen  milli  menfaatler”  itirafından  yola 
çıkarak  aslında  İngiltere’nin  Siyonizm’e  tüm  desteğinin,  Amerikalı  Yahudilerin  sempatisini 
kazanarak ABD’yi 1. Dünya Savaşına kendi saflarında dâhil etmek olduğu iddiası da göz ardı 
edilmemelidir.
27
 
Nitekim o yıllarda Siyonizm, tüm Yahudiler arasında yaygın bir düşünce de 
değildir.  Hatta  İsrail’in  ilk  başbakanı  olan  David  Ben  Gurion,  Britanya’ya  karşı  savaşmak 
üzere Osmanlı Devleti adına bir bölük kurma telaşındadır.
28
1.2.2.
 
HIRİSTİYAN SİYONİZMİ 
 
Öyle anlaşılıyor ki İngilizler hem 
ABD’yi kendi  yanlarına çekmeyi başarmışlar, hem de Yahudilere şirin gözükerek başlarına 
bela olabilecek bir Osmanlı bölüğünün daha hiç kurulmadan dağılmasını sağlamışlardır.  
 
 
Siyonizm
,  tüm  dünya  Yahudilerinin  esasında  Filistin’de  devlet  sahibi  olması 
gerektiğini iddia eden ve bu konuda siyasi mücadele veren harekettir. Hıristiyan siyonistler de 
aynen  bu  düşüncede  olan  Hıristiyanlardır.  Onların  bu  düşüncede  olmasının  nedeni  ise 
evanjeli
k inançlarından kaynaklanmaktadır. Bu da Mesih’in gelmesi için kıyametin kopması 
gerektiği  inancından  kaynaklanmaktadır.  Kıyametin  kopmasıysa  yukarıda  bahsedilen 
Filistin’de  bir  Yahudi  devleti  kurulması  şartına  bağlıdır.    Hıristiyan  siyonistler bazen bu 
                                                           
26
 Lewis, s. 3. 
27
 Lewis, a.g.e., s. 6. 
28
 Tom Segev, One Palestine, Complete: Jews and Arabs under the British Mandate, Henry Holt, New York, 
2000, s. 33. 

---