T c ankara üNİversitesi sosyal biLİmler enstiTÜSÜ Sİyaset biLMİ

 
 
29 
 Böylelikle  370.  madde  ile  eyalete  verilen  özel  statünün,  Başkanlık  Emirleri  ile 
Merkezi  Kanunların  kapsamının  genişletilmesi,  eyalet  yönetimine  IAS  (Hindistan 
İdari  hizmetleri)  ve  IPS  (Hindistan  Polis  Güçleri)  gibi  Merkezi  birimlerden  daha 
fazla  bürokratın  atanması  ve  Eyalet  Bağımsız  Seçim  Komisyonu’nun  Hindistan 
Seçim  Komisyonu’na  tabi  kılınması  gibi  çeşitli  araçlarla  gittikçe  yok  edilmesi 
Kaşmirlilerde  kendi  ayrıksı  kimliklerinin  de  ortadan  kalkacağı  korkusunu  yarattı. 
Kaşmirliler  bütün  tarihleri  boyunca  hangi  biçim  altında  olursa  olsun  kendi 
kimliklerini  tehdit  eden  herhangi  bir  girişime  direnmişlerdi.  Kendi  dindaşlarını, 
Babürlüler, bile Kaşmir’i işgal ettikleri ve böylelikle kimliklerini (Kaşmiriyat) tehdit 
ettikleri  için  affetmemişlerdi.  Bu  anlamda,  Hindistan  Birliği  ile  Kaşmir’in 
entegrasyonunu  sağlaması  düşünülen  önlemler,  aslında  Kaşmirliler  arasında 
yabancılaşma  ve  izolasyon  duygularının  tohumlarını  atıyordu  (Mir,  1992,  ss.  134-
136). 
 
Demokratik Sürecin Sonu 
 
Kaşmir’de  ortaya  çıkan  militanlığın  önemli  nedenlerinden  birisi  Jammu  ve 
Kaşmir  halkına  demokrasinin  tanınmamasıdır.  Kaşmir’in  seçim  tarihi  dalavere, 
dolandırıcılık, manipülasyon ve diğer kötü niyetli eylemlerle doluydu. 1951, 1957 ve 
1962’de  düzenlenen  üç  seçimin  hepsinde  de  resmi  devlet  mekanizması  yaygın  bir 
şekilde  kötüye  kullanılmıştı.  Demokratik  bir  şekilde  seçilen  liderler,  merkezin 
müdahalesi  ile  görevlerinden  alınmıştı,  misal  Şeyh  Abdullah  1953’de  azledildi  ve 
hapsedildi  ve  Bakhsi  Ghulam  Mohammad  Jammu  ve  Kaşmir’e  başbakan  olarak 
atandı.  Bu  siyasi  müdahale  demokratik  temayüllere  tamamen  aykırı  bir  şekilde 

---

 
 
30 
Delhi’nin  herhangi  bir  kimseyi  Jammu  ve  Kaşmir  halkına  dayatmak  yönünde  bir 
eğilim geliştirmesine yol açtı. Bu eğilim eyalette on yıllar boyunca devam etti. Genel 
olarak  bunun  Jammu  ve  Kaşmir  halkının  Hindistan  hükümetinin  eyalette 
demokrasiye  asla  izin  vermeyeceğine  ikna  olmasında  önemli  bir  etken  olduğu  ve 
böylelikle  Kaşmir’de  yabancılaşma  duygusunun  gittikçe  ağır  basmaya  başlamadığı 
iddia edilir (Sharma, 2002, s. 473). Daha duyarlı olan bir sınır eyaletinde, demokrasi 
vazgeçilmezdi,  ancak  bu  sınır  eyaletinde  ulusal  birlik  demokrasiye  galebe  çaldı. 
Kaşmir siyaseti konusunda bir uzman olan Balraj Puri kitabında Nehru’nun sözlerine 
yer  verir,  ‘Kaşmir  üzerine  uluslararası  düzlemde  bir  kumar  oynadık.  Bunu 
kaybetmeyi göze alamayız. Tam da şu zaman zor kullanma aşamasındayız. İlerleme 
kaydedene  kadar  demokrasi  ve  etik  bekleyebilir’  (Puri,  1981,  s.  47).  Muhalefet 
partileri  tehdit  ediliyor  ve  gözleri  korkutuluyordu;  Bakshi  Ghulam  Mohammad 
kişisel  iktidarını  kurmuştu    ve  kabinenin,  yasamanın  ve  partinin  liderliğini  ele 
geçirmişti. Düşmanlarının gözünü korkutan ve onları tehdit eden bir yapı olan ‘Barış 
Tugayları’nı kurmuştu (Sadasivam, 1977, s. 118). 
Hindistan  hükümeti  eyaletteki  yozlaşmış  eylemlerini  aklamak  için  kendi 
kanunlarını kullanıyordu; Hindistan Anayasası’nın 356 ve 357. maddeleri “merkeze, 
yasanın ve düzenin bozulması halinde Hindistan eyaletlerinin seçilmiş hükümetlerini 
görevden  alma  ve  kendi  yasama  gücünü  dayatma  yetkisi  veriyordu.”  Hindistan 
hükümeti  bu maddeleri  bir çok kez kötüye kullandı,  demokratik bir şekilde seçilen 
hükümetlerin geçersiz olduğunu ilan etti ve kendi çıkarları doğrultusunda hükümetler 
atadı,  örnek  olarak  2  Temmuz  1984’de,  yeni  vali  Malhotra  Jagmohan  sonrasında 
eyaletin  ilk  başkanı  olacak  olan  Farooq  Abdullah’a  partisinin  eyalette  Yasama 
Organı’ndaki  13 üyesininin  (MLA’lar),  NC (Ulusal  Konferans) üyesi  12  kişinin  ve 

---

 
 
31 
bir  bağımsızın  parti  değiştirmesi  sonucu  çoğunluğu  kaybettiğini  söylemişti. 
Demokratik  gelenekler  güven  kaybının  her  zaman  parlamentoda  test  edilmesi 
gerektiğini bize söylerler; bununla birlikte söz konusu örnekte vali ne yolu döşenen 
ilk başkana parlamentoda çoğunluğa sahip olduğunu kanıtlamasını söylemişti, ne de 
anayasal bir prosedür olarak yeni seçimler düzenlemek üzere Meclis’i feshetmişti. G. 
M.  Shah  başkanlığı  altnda  kukla  bir  hükümet  Kongre  tarafından  NC  içerisinde  bir 
hizip  yaratıldıktan  sonra  tayin  edildi.  Parti  değiştirenlerin  hepsi  Shah  hükümetine 
bakan  yapıldı.  Jagmohan,  görevinden  azledilmek  üzere  olan  Vali  B.  K.  Nehru  bu 
kirli işi yapmayı reddedince bu görevi ifa etmesi için özel olarak tayin edilmişti. 
Usule  uygun  olarak  seçilen  hükümetin  düşürülmesi  sadece  demokratik 
gidişata  bir  darbe  vurmakla  kalmadı,  bu  aynı  zamanda  Kaşmirlilerin  bölgesel 
arzularına  da  darbe  vurdu.  Farooq  Abdullah  hükümetinin  istikrarsızlaştırılması 
Kaşmir halkı arasında merkezi hükümete karşı güçlü bir nefret yaratmıştı. Bu, yaygın 
bir protesto dalgasına yol açtı, insanlar ‘Jagmohan, hai hai’ (Jagmohan istifa, istifa) 
diye  bağırıyorlardı  (Singh,  1995,  s.  68).  Halk  ihanete  uğradığını  düşünüyordu.  Mir 
Qasim’in  yazdığı  gibi:  “Mr.  Jagmohan’ın  anayasaya  aykırı  hareketi  Kaşmir’in 
Hindistan  demokrasisine  ve  kanununa  duyduğu  ama  artık  bitmiş  olan  bağlılığının 
cesedinin yattığı tabuta çakılan bir başka çiviydi” (Mir, 1992, s. 163). ‘Saatler otuz 
yıl  geriye  alındı,’  diyordu  Tayleen  Singh:  “Kaşmir’e,  istediği  kadar  Hindistan’daki 
ana  gidişata  ait  olduğunu  hissetsin,  istediği  kadar  ilk  başkanı  Hintli  olduğunu  ilan 
etsin, her zaman ayrıksı olacağı, her zaman şüpheli muamelesi göreceği hatırlatıldı” 
Singh, 1995, s. 74). 
Bu anlamda, insanların kendi temsilcilerini seçmek, serbest ve adil seçimlere 
dahil  olmak  yönündeki  meşru  hakları  yok  sayıldı  ve  ilk  başkanların  sıklıkla 

---