T c ankara üNİversitesi sosyal biLİmler enstiTÜSÜ Sİyaset biLMİ
Yüklə 0,94 Mb. Pdf görüntüsü
|
117 SAC’ın raporu 1999’da kamuya açıklandı ve 26 Haziran 2000’de Devlet Yasama Meclisi’nin özel bir oturumunda tartışıldı. Oturum Birlik ve eyalet hükümetinin raporu uygulamak için pozitif ve etkili adımlar atması yönünde bir taleple ‘Otonomi Kararı’ ile sonuçlandı. Karar 1953 statüsüne karşı dile getirilen bir çok kaygı ile birlikte bir tartışma başlattı. RSS ve BJP gibi güçler raporda meşum bir ayrılıkçılık tasarısı görürken, diğerleri diğer eyaletlerden gelebilecek benzer taleplerin ulusal birlik yönünde uğursuz sonuçlar doğabileceği endişelerini dile getirdiler (Chowdhary, 2000, s. 2599). Bu kaygılara cevaben Birlik Kabinesi Raporu reddetti. Ancak otonomi yönünde tartışmalar halen sürmektedir. Ulusal Konferans rapor hakkında ulusal bir farkındalık kampanyası başlatma kararı aldı ve Jammu ve Kaşmir hükümeti meseleyi tartışmak için bakanlardan bir grup oluşturdu. Otonomiye en önemli karşı çıkış Jammu ve Kaşmir’den geldi. Jammu’da yaşayan Hindular ve Ladakh’da yaşayan Budistler eyaletin yetkilerinin çoğalmasının Kaşmir’in Jammu ve Ladakh üzerinde hakimiyetine yol açacağını düşünüyorlardı (Koithara, 2004, s. 289). Bu bölgelerde, özellikle Jammu’da mahrumiyet ve ayrımcılığın ortaya çıkacağına dair insanların endişeleri 1950’lerin ilk yıllarına kadar giden dönemsel bölgesel ajitasyonlara yol açmıştı. Yukarıdaki bağlamda eyalet hükümeti geçmişte çatışmalı bölgesel meseleleri analiz etmek için dört adet komisyon kurmuştu. Bu bölgesel hassasiyetlere bağlı olarak iktidarı aldıktan sonra Ulusal Konferans Bölgesel Otonomi Komitesi (RAC) ve Eyalet Otonomi Komitesi’ni (SAC) atamıştı. Eyaletin otonomisi meselesi doğası gereği karmaşık bir meseleydi. Bu sadece merkez-eyalet ilişkilerinin adil ilkeleri sorunsalını içermekle kalmıyordu, aynı 118 zamanda ülke içindeki yetkilerin devri ve bölgeler arası ilişkiler meselesiydi. Eyaletin otonomisi meselesi ve bölgesel otonomi aslında iç içe geçmişti. Birini göze almadan diğerini gerçekleştirmek imkansızdı. Bununla birlikte otonomi siyaseti bir şekilde bu mantığı içermiyordu. Ancak özellikle yabancılaşma sorunsalına dikkatleri çektiği zaman Kaşmir halkı için otonomi söylemini önemsiz olarak devre dışı bırakmak çok kolay değildir. Kaşmir’deki yabancılaşma, geçtiğimiz 50 yılda Kaşmir siyasetinde bir bozulmaya doğru giden sıradan Kaşmirlilerin kökleri derinlerdeki siyasi bir cevabıdır. Bu bozulmanın büyük oranda 1953’de Şeyh Abdullah’ın iktidardan alınması ile başlayan eyelet politikasına merkezi müdahalenin bir sonucuydu. Peşi sıra kurulan merkezi hükümetler 1953’den itibaren eyalette ortaya çıkan siyasi vandalizmden doğrudan ya da dolaylı olarak sorumludur (Chowdhary, 2000, ss. 2601-2602). Otonomi söylemi Kaşmir’deki siyasi söylemin şartlarını değiştirme potansiyeline sahipti. Otonomi Kaşmir’de yabancılaşmayı sonlandırmak için esaslı bir çekiciliğe sahipti. Farooq Abdullah’a göre, ‘otonomi sağlıklı bir merkez-eyalet ilişkisi için şarttır.’ Kendisi ayrıca otonominin halkın arzularına karşılık gelecek tek olası seçenek ve Kaşmir’deki yabancılaşmayla başa çıkabilecek ve bunu sona erdirebilecek tek mekanizma olduğunu iddia eder. Sumit Ganguly’e göre, ‘ulusal düzeyde Yeni Delhi Kaşmir’in feragat edilmiş otonomisine tekrar inşa etmek için hamleler yapmalıdır’ (Ganguly, 1997, s. 418). Kaşmir halkının şikayetlerinin çoğu eyelet otoriteleri tarafından, çoğunlukla da Yeni Delhi’den gelenler tarafından düzgün bir muamele görmemekten kaynaklanır. Jammu ve Kaşmir’de merkezi denetimin azaltılması bölgede pozitif değişikliklere yol açabilir. 119 Bağımsızlık Kaşmir meselesinin çözümü için önerilen bir başka yol bağımsızlıktır. Bu öneri Kaşmir’in Hindistan ve Pakistan arasındaki esas ihtilaf konusu olmasından dolayı her iki tarafa entegrasyonun gerçekleşmemesinin çıkmazdan en kolay kurtuluş yolu varsayımına dayanır. Bu seçeneğe göre, Jammu ve Kaşmir’in parçalanmadan önceki statüsü yerine getirilmeli ve bağımsız bir devlet kurulmalıdır. Bu önerinin asıl savunucusu JKLF’dir. JKLF eski prenslik statüsündeki devletlerin, Hindistan ve Pakistan tarafından denetlenen bölgelerini de içeren bir ‘birleşmiş, tarafsız, seküler ve federal Jammu ve Kaşmir cumhuriyeti’ peşindedir. JKLF federal, parlamenter ve demokratik bir siyasi sisteme dayalı bağımsız bir devlet vizyonunu dile getirmektedir. Beş federal birimden her biri, Kaşmir vadisi, Jammu bölgesi, Ladakh, Azad Kaşmir ve Gilgit Baldistan, seçilmiş yerel hükümetlere sahip bir otonomiye sahip olacaktır. Merkezde iki meclisli bir parlamento olacaktır, avam kamarası üyeleri yetişkinlerin oylarıyla seçilecekler ve her bir birimdeki nüfusla orantılı olacaklardır ve senato üyeleri bütün birimlerden seçilmiş eşit sayıda üyeden oluşacaktır (Behera, 2000, s. 170). JKLF’ye göre, devletin anayasası dini ve etnik azınlıklar için eşit toplumsal, ekonomik ve siyasi haklar tanıyacaktır. İsveç örneğini alarak, hem Hindistan, hem de Pakistan’la kardeşçe ilişkiler doğrultusunda bağımsız Jammu ve Kaşmir devleti için tarafsız bir dış politika öngörülmüştür (Khan, 1970). Dolayısıyla, JKLF hem Pakistan, hem de Hindistan’dan bağımsız olunması gerektiğini savunur ve Jammu ve Kaşmir halkı için ayrı bir devlet iddiasını sürdürür, zira bunlar doğal, siyasi, tarihsel ve etnik açıdan ayrılardır. Yüklə 0,94 Mb. Dostları ilə paylaş:
|