T c ankara üNİversitesi sosyal biLİmler enstiTÜSÜ Sİyaset biLMİ
Yüklə 0,94 Mb. Pdf görüntüsü
|
13 20. yüzyılın üçüncü on yılının sonlarına doğru Kaşmir Panditlerinin parti saflarına dahil edilişi ile örgütün sekülerleşmesi sorunu üzerine Müslüman Konferansı liderleri arasında farklılıklar birdenbire ortaya çıktı. Bu Dogra güçleri karşıtları arasında siyasi hiziplerin başlangıcıydı. Gayri Müslümlerin politikaları Dogra hakimiyetinin iktisadi adaletsizliğine ve siyasi köleliğine karşı Müslümanlar tarafından başlatılan kitle hareketine bir tepkiydi (Khan, 1980, s. 165). Bununla birlikte, Şeyh Abdullah Hint Ulusal Kongresi’nin ideolojik konumuna yaklaşmıştı ve kendisi Jawahar Lal Nehru ve Hindistan’ın diğer milliyetçi liderlerinden ciddi bir biçimde etkilenmişti (Abdullah, 2006, s. 2010). Bunun yanı sıra, Müslüman Konferansı’nın liderleri ve üyeleri arasında ayrım yaratmaya yönelik devlet politikaları ve Şeyh Mohammad Abdullah’ın partinin toplumsal tabanının genişletme yönündeki isteği de aynı zamanda Ulusal Konferans’ın ortaya çıkmasında etkili oldu. Bu Jammu ve Kaşmir Müslüman Konferansı’nın 11 Haziran 1939’da ‘Jammu ve Kaşmir Ulusal Konferansı’na dönüşümüyle sonuçlandı. Bunu gerçekleştirmek için, Şeyh Mohammad Abdullah Kaşmir’de bir arada yaşama yanlısı, Jammu’da bir komünist ve Hindistan’da bir milliyetçi olarak resmedilmişti (Verma, 1994, s. 18). Hatta bazıları “Şeyh Mohammad Abdullah kendi kişisel amaçları için herkesi sömürecektir ancak hiç bir zaman kimsenin adamı olmayacaktır, hiç bir zaman bağımlı hale gelmeyecektir ve kaşla göz arasında sadakatini tekrar ve tekrar değiştirecektir” suçlamasında bulunmuştu (Korbel, 1954, s. 107). Nedenleri ne olursa olsun, Ulusal Konferans düzenli bir şekilde işledi ve Müslüman Konferansı’nın (1932’de kuruldu) Hintlilerin Hint kökenli Mahraja’nın sürdürdüğü otokratik yönetimin çözülüşünü isteyecek denli liberal olmadıklarına dair muhakemeyi yeniden canlandırdıkları 1941’e değin, Kaşmir Vadisi’nde egemen bir 14 siyaset yürüttü. Gohar Rehman’a Müslüman Konferans’ını yeniden canlandırma sorumluluğu verildi ve Choudhry Ghulam Abbass (önceden Müslüman Konferansı’nın Ulusal Konferans’a dönüştürülmesi için Şeyh Mohammad Abdullah ile beraber çalışmıştı) aynı zamanda Ulusal Konferans’ın Jammu Müslümanlarını etkili bir şekilde temsil etmediğine dayanarak bunu tekrar canlandırmak konusunda ve sonraki örgütlerin gittikçe Kongre taraftarı olması hususunda etkin bir kimse olduğunu kanıtladı (Abbas, 2001, ss.180-185). Bu anlamda, Ulusal Konferans ve Müslüman Konferansı iki farklı parti haline geldi. Müslüman Konferansı bir taraftan Mohammad Ali Jinnah ve lideri olduğu Müslümanlar Birliği’nin sempatisine sahipti ve bu kurum aynı zamanda Pakistan’ın yaratılması için Müslümanlar Birliği’nin hazırladığı tasarıyı kabul etmişti, diğer taraftan, Şeyh Mohammad Abdullah (Ulusal Konferans’ın lideri) Jawahar Lal Nehru’yu Kaşmir’e davet etti ve kendisi 1941 yılında burada on gün geçirdi ve Vadi’yi gezdi (Teng; Koul ve Koul, 1997, ss. 87-88). Pandit Nehru’nun Kaşmir ziyareti özelde Şeyh Mohammad Abdullah’ın siyasi yaşamında ve genelde eyalet içerisindeki özgürlük hareketinde bir dönüm noktası olarak düşünülmektedir. Sonuçta, Şeyhu Abdullah Kongre’yi bütünüyle kucaklamaya karar verdi (Abdullah, 2006, s.253). Sonraki bir tarihte, Şeyh Abdullah Bütün Hindistan Eyaletleri Halkları Konferansı’na başkan da seçilecekti ve dolayısıyla Ulusal Konferans’ın sahip olduğu ideoloji Hindistan Ulusal Konferansı’nınkiyle uyumlu bir hal alacaktı (Raina, 1990, ss. 30-31). Nehru ve Kongre’nin etkisinin yanı sıra, Şeyh Mohammad Abdullah komünist ideolojiden de etkilenmişti. Özellikle, G. M. Sadiq, D. R. Dhar ve G. L. Dogra gibi Şeyh Mohammad Abdullah’ın çeşitli çalışma arkadaşları ve parti yoldaşları komünist eğilimlere sahipti (Birdwood, 2005, s. 266). Dolayısıyla 15 komünistlerin etkisi altında, Ulusal Konferans, 1944 tarihinde ‘Naya Kaşmir’ veya ‘Yeni Kaşmir’ başlığıyla özenle hazırlanmış bir manifesto yayınladı. Yeni Kaşmir’in önerisi iktisadi ve toplumsal çıkarımları dolayısıyla devrimciydi. 1946 yılı boyunca, Şeyh Abdullah’ın liderliği altındaki Ulusal Konferans Hindistan Ulusal Konferans’ı tarafından 15 Mayıs 1946’da başlatılan ‘Hindistan’dan Çık Hareketi’ni takip ederek tarihsel önemi haiz ‘Kaşmir’den Çık Hareketi’ni başlattı (Devdas, 2007, s. 51). Bu aynı zamanda Chaudary Ghulam Abbas (Müslüman Konferansı lideri) tarafından da destekleniyordu. Buna karşın, Şeyh Mohammad Abdullah ve Chaudary Ghulam Abbas’ın her ikisi de tutuklandı ve hapsedildi. 1946’da, Kabine Heyeti Hindistan’a geldi. Amacı Kongre ve Müslümanlar Birliği arasında bir uzlaşmaya ulaşmaktı. Yerel hükümetlere hayli geniş yetkilerle adem-i merkezi bir devlet sözü veren bir uzlaşı ilk başta kabullenildi, ancak Nehru böylesi adem-i merkezi bir devlete gönül indirmiyordu ve Jinnah kısa süre içerisinde bağımsız bir Pakistan talebini dillendirmeye başladı. Hindistan sorununun çözümü için Kabine Heyeti’nin başarısızlığa uğramasından sonra, İngiliz hükümeti 1947’de Hindistan’ı bölme planını ilan etti (Stanley, 2008, ss. 341-344). Parçalama planı ‘iki ulus kuramı’na göre yürütüldü. Müslümanların çoğunlukta olduğu eyaletler Pakistan dominyonunu ve Hintlilerin çoğunlukta olduğu eyaletler ise Hindistan dominyonunu yaratmak için birleştirildiler (Menon, 1995, s. 80). Böylelikle İngilizler esas olarak toplulukların sayısal çoğunluğuna dayanarak bölgeyi parçalara ayırdılar; yaygın olarak Müslüman çoğunluğa sahip bölgeler Pakistan’a devredilirken, yaygın olarak gayri Müslümlerdin çoğunluğu oluşturduğu bölgeler Hindistan’a devredildi. Ancak bu parçalama tasarısı örnek olarak Kaşmir gibi, o zamana değin İngiliz hakimiyeti altında ‘yarı özerk statü’ye sahip olan beş yüz altmış beş (565) eyalete uygulanmadı. Yüklə 0,94 Mb. Dostları ilə paylaş:
|