22
Təəssüf ki, bu çox maraqlı, qiymətli və yeni fikirlərlə dolu olan, ən görkəmli
alimlər tərəfindən yaradılmış əsaslı tədqiqat əsərində Manna şahlığının tarixi üçün yer
tapılmamışdır. Hərçənd ki, Urartuya kifayət olduğundan da artıq yer verilmişdir.
"Xüsusi olaraq Albaniya şahlığına ayrılmış yarım səhifə təəssüf doğurur.
Azərbaycanın ən qədim tarixi problemlərinə az-çox yer verilmiş sanballı
əsərlər sırasında Kembricdə buraxılmış "İran tarixi"nin adını çəkmək lazımdır. Bizi
maraqlandıran material II və III cildlərdə yerləşdirilmişdir, lakin bu material, təbii ki,
İran tarixi baxımından verilmişdir.
Son zamanlar bir sıra alimlər irandilli miqrantların Zaqros zonasında, o cümlədən
Cənubi Azərbaycan ərazisində məskunlaşmasının arxeoloji cəhətdən əsaslandırılmasına
böyük diqqət yetirir. Alimlərin əksəriyyəti göstərilən ərazidə saxsı ənənələrinin
dəyişməsini, boyalı keramikanın monoxrom, başlıca olaraq, boz saxsı ilə əvəz olunmasını
buraya irandilli əhali qruplarının gəlməsi ilə bağlayır. Bu nöqteyi-nəzərin daha geniş
əsaslandırılması öz tədqiqatlarının əsasına Həsənli, Göytəpə, Təpəgiyan, Xurvin, Sialk və
s. keramika materiallarını qoymuş T.Kayler Yanğın əsərlərində verilmişdir. Lakin Yanğın
bir sıra müddəaları, məsələn, onun monoxrom (birrəngli) keramikanın meydana çıxdığı
zamandan etibarən bütün bölgənin mədəni birliyi (bu da, müəllifin fikrincə, bu yeni
mədəniyyətin ümumi mənşəyə malik olduğunu göstərir) iddiası ilə razılaşmaq çətindir.
Həmçinin Yanğın belə bir müddəası ilə də razılaşmaq çətindir ki, Şimal-Şərqi İran, o
cümlədən III Hissar tipli abidələr birrəngli boz keramikanın yarandığı yerdir və s.
R.Girşman, L.Vanden Berqe və b. əsərləri də irandilli tayfaların İran yaylasının
şimal-qərb və digər vilayətlərində məskunlaşmasının arxeoloji cəhətdən
əsaslandırılması probleminə həsr olunmuşdur. Göstərilən aspektdə M.N.Poqrebovanın
tədqiqatlarında ciddi addımlar atılmışdır.
E.A.Qrantovski öz əsərlərində, xüsusən də "Ön Asiyanın İran tayfalarının ilkin
tarixi" adlı tədqiqatında müxtəlif növlü çoxlu qaynaqlara istinad etməklə, irandilli
tayfaların Ön Asiya ərazisinə, o cümlədən Cənubi Azərbaycan ərazisinə soxulması ilə
bağlı olan məsələlərin tədqiqi sahəsində əhəmiyyətli iş görmüşdür.
İranda qədim tarix, arxeologiya və dilçilik üzrə xeyli əsər nəşr edilmişdir. Onların
müəllifləri bizi maraqlandıran məsələlər dairəsinin bu və ya digər cəhətlərinə toxunurlar.
Xüsusi olaraq qədim Azərbaycanın tarixinə, dillərinə həsr olunmuş monoqrafiyalar da
nəşr edilmişdir.
Qədim Azərbaycan tarixi problemlərinə bu və ya digər dərəcədə toxunmuş
nüfuzlu İran tarixçiləri arasında Seyid Həmzə Kəsrəvinin, Həsən Pirniyanın,
Məhəmməd Muinin, İbrahim Purdavudun, Cəmaləddin Faqihin, Məhəmmədcavad
Məşkurun, Şəfəq Rzazadənin, Rza İnayətullanın və b. adlarını çəkmək olar.
Bu müəlliflərdən bəzisinin əsərlərində xeyli maraqlı məlumatlar var. Onlarda
əsaslandırılmış mühüm müddəalara, məsələn, Mada etnik elementlərinin Atropatena
tarixindəki mühüm rolu və s. haqqında iddialara rast gəlmək olur. Lakin bəzi əsərlər üçün
23
ibtidai təsvirçilik və faktlara aludəçilik xasdır. Ədalət naminə qeyd etməmək olmaz ki,
artıq 50-60-cı illərin əsərləri daha çox tədqiqat xarakteri daşıyır və tənqidi təhlildən
uzaq deyildir.
İran müəlliflərinin əsərlərinin böyük bir hissəsinin ən mühüm nöqsanı onların
paniranist xarakter daşımasıdır. Bu əsərlərin müəlliflərindən çoxu üçün "Azərbaycan
tarixi" məfhumu yoxdur, bütün müddəalar bir dominant -"İran tarixi" nöqteyi-nəzərindən
verilir. Adları çəkilən müəlliflərin çoxu üçün azərbaycanlılar sonradan türk dilinə keçmiş
farslardır (məhz farslardır!). Aşkar görünənin əksinə olaraq iddia edilir ki, Azərbaycanın
qədim əhalisinin dili fars dili və ya "fars dilinin xüsusi ləhcəsi" olmuşdur və i.a. Bəzi İran
müəllifləri tez-tez birbaşa Azərbaycan tarixi və mədəniyyətinin saxtalaşdırılmasına da əl
atırlar.
50-ci illərin ikinci yarısı - 60-cı illərdə respublikada tədqiqat işi xeyli
genişləndi. Çox güman ki, yeni mərhələnin başlanğıcı İ.M.Dyakonovun "Midiya tarixi" ilə
qoyuldu. Bütövlükdə şərqşünaslıq elminə və qismən də vətən tarixşünaslığına çox
qiymətli töhfə olan bu sanballı əsər bütün məlum mixi yazılı materialının, Avesta və antik
qaynaq məlumatlarının diqqətlə öyrənilməsinə əsaslanır. Faktiki materialın zənginliyi,
çoxsaylı haşiyələr, xeyli yeni, maraqlı müşahidə və nəticələrlə zəngin olan bu əsər
Azərbaycan tarixini öyrənənlər üçün mühüm əhəmiyyət kəsb edir. İ.M.Dyakonov Mada
dövlətçiliyinin bitkin tarixini vermiş, etnik xüsusiyyətlərə toxunmuş, Mada dövlətinin
ideologiya və mədəniyyət məsələlərini, Mada tarixinin bir çox digər problemlərini
nəzərdən keçirmişdir. İ.M.Dyakonovun Azərbaycan elmi qarşısında xidməti böyükdür.
1957-ci ildə Azərbaycan EA Tarix İnstitutunda Azərbaycanın qədim tarixi
şöbəsinin yaradılması nəticəsində tədqiqat işləri bir sıra konkret istiqamətlər (Mada,
Manna tarixi, albanşünaslıq, Azərbaycanın qədim sakinlərinin etnik tərkibi və
etnogenezi problemləri, maddi mədəniyyət, digər bölgələrin qədim tarixi və s.) kəsb
etdi. 1959-cu ildə İ.Əliyevin "Azərbaycan ərazisində ilk tayfa ittifaqları haqqında" əsəri
işıq üzü gördü. Bu əsərdə e.ə. III-I minilliklərdə Cənubi Azərbaycan ərazisində etnik
mənzərə nəzərdən keçirilir.
Mingəçevir zonasında aparılan geniş miqyaslı qazıntılar albanşünaslıqda
böyük bir hadisəyə çevrildi.
SSRİ EA müxbir üzvü K.V.Trever 1959-cu ildə Qafqaz Albaniyasının tarixi və
mədəniyyəti üzrə monoqrafiya çap etdirdi. İndiyə qədər öz əhəmiyyətini itirməmiş bu
sanballı əsərdə qədim və ilkin orta əsrlər Qafqaz Albaniyası tarixinin və
mədəniyyətinin, demək olar ki, bütün cəhətləri öz əksini tapmış, qədim Qafqaz
Albaniyası üzrə bütün yazılı qaynaqlardan və xeyli miqdarda maddi mədəniyyət
abidələrindən istifadə olunmuşdur. 1962-ci ildə Bakıda nəşr edilmiş "Qafqaz
Albaniyası tarixi məsələləri" toplusu da albanşünaslıq problemlərinə marağın
əlamətidir.