vardı. Məsələn, Makdisi, Xələf əl-Əhmərin 40
min beyt əzbərlədiyini qeyd edir [Makdisi G.,
s. 241].
Hifz etmək təhsildə çox mühüm idi. Qəzali
bir səyahət sırasında kitablarının quldurlar
tərəfindən talan edilməsindən sonra artıq
oxuduğu bütün kitabları
əzbərlədiyini qeyd
edir. XII-XIII əsrlərdə yaşamış Ziyaəddin İbn
əl-Əsir hafizənin əhəmiyyətini vurğulayaraq
əzbərləmənin müəyyən zaman və ya ehtiyac
halında lüzumundan bəhs edir [Makdisi G.,
s.243].
Hafizə orta əsrlər təhsil sistemində olduqca
mühüm idi. Fiqhi hökmlərin verilməsində,
hədislərin nəqlində, yazılı münasibətlərin az
olduğu dövrdə məlumatların ötürülməsində
əzbərin əhəmiyyəti ortaya çıxır. Dilçi və tarixçi
Qazı Vaki (918-ci ildə vəfat edib)
təhsildə
hafizə və əzbərin əhəmiyyətinə diqqət çəkərək
yazır:
Tələbələr elm tələbi ilə erkəndən qalxar,
Bu bir gün kitablarda əbədiləşir,
Mən də irəliləyirəm şövq və ciddiyətlə
Dəftərdir qəlb, hoqqadır qulaqlar.
[Makdisi G., s. 244].
Təhsildə qavrama və müzakirə də hafizə
qədər əhəmiyyətli idi. Əslində, həm qavrama,
həm də müzakirə əzbər təhsil anlayışına
dəstək mənasına gəlirdi.
Terminlərin,
kəlmələrin, mənaların qavranılması onların
yaddaşda tutulmasını asanlaşdırırdı. Müzakirə
üsulu tələbənin aldığı, müdərrisin isə verdiyi
dərsin öyrənilməsində istifadə edilən əsas
metod hesab olunurdu.
Müdərris tələbələri
sorğu-suala çəkdiyi kimi, əksi də olurdu.
Həftənin bəzi
günlərində müdərrislər xalqa
açıq dərslər təşkil edirdilər. Müəllim bir
məsələdə özünün gəldiyi qənaətləri açıqlarkən,
tələbə müzakirə sırasında, əsasən, əzbərlədiyi
alimlərdən istinadlar
gətirərək fikrini ifadə
edirdi [Anameriç H., Rukancı F., s. 41].
Təhsil metodologiyasında müraciət edilən
bir digər vasitə qeydlər aparmaqdır.
Dəftər
adı verilən bu vasitə biliklə dolan və bir növ
«bilik anbarı halına gələn yaddaşın» bərpasında
köməkçi rolunu icra edirdi [Makdisi G., s. 255
və d.]. Elmdə qeydlər aparmaq elmin açarı
sayılırdı. Lakin bəzi elmi dairələrdə kağıza
yazılan biliyə münasibət mənfi olmuşdur. Bunu
İbn əl-Əllaf (IX-X əsrlər) yazdığı bir mərsiyyədə
belə dilə gətirir:
Biliyi kağıza əmanət etdi və onu da itirdi,
Kağız onu mühafizə etmək üçün çox pis
yerdir.
[Makdisi G., s. 256].
Kağıza qarşı bu iddialara etibar etmək hər
zaman mümkün deyildir. Əks halda orta
əsrlərdə sayları milyonları aşan ədəbiyyatın
ortaya çıxması qeyri-mümkün olardı.
Orta əsrlərdə qeydaparmanın
xüsusi bir
metodu da formalaşmışdı.
Fihrist
adlanan bu
metod, bir növ, mənbə və ədəbiyyatın, orada
yer alan məlumatların qısa xülasəsini əks
edirdi. Ən-Nədimin məşhur «Fihrist» əsəri
belə sistemə ən yaxşı nümunədir [Ən-Nədim,
2017, s. 67 və d.].
Dostları ilə paylaş: