9
da iştirak edən əsas yaradıcı peşələrin hər birinin sənətkarlıq
mənzərəsini yaratmağa çalışmışıq, onun elmimetodoloji əsaslarını
poetik müşahidə və mövcud nəzəri araşdırmalar bazasında qur
muşuq. İlk dəfə yaradıcı peşələrin dəqiq təsnifatını apararaq on
ların sərhədlərini, imkanlarını və daşıdıqları sosial əhəmiyyətinə
görə əsas tələbləri, yerinə yetirməli olduqları əsas vəzifələri təyin
etməyə çalışmış, bütöv nəzəri mənzərəni qurmağa cəhd etmişik.
Bütün nəzəri biliklər inkişaf etmiş və ziddiyyəti olmayan termi
noloji aparatla ifa olunurlar. Televiziyaşünaslığın da nəzəri termi
nologiyasının dəqiq müəyyən olunması həm akademik, həm də
əməlitətbiqi xüsusiyyətə malikdir, buna ehtiyac vardır. Televiziya
bütün elmlər və ictimai nəzarət üçün açıqdır, eyni zamanda, öz
təbiətinə görə dəyişkən, yeniləşəndir. Bu mənada onun terminolo
giyası da yeni ifadələr, sözlərlə zənginləşir, müxtəlif elm sahələri
bu proseslərə öz terminoloji aparatı ilə ad verir. Etiraf edilməlidir
ki, terminoloji məsələlər ölkəmizdə öz həllini tapmayıb və bu
sahədə müəyyən boşluqlar mövcuddur. Tədqiqatçı alim Qulu
Məhərrəmli “Kino, teatr, televiziya terminləri lüğəti”ni təqdim etsə
də, bu əsər tamlıqla vahid terminoloji aparatı yaratmağa imkan
vermədi. Müxtəlif tədqiqatçılar əcnəbi dillərdə, digər elmlərdən
götürdükləri terminlərin hesabına fikirlərini izah etməklə, əslində,
bu sahədə qarışıqlıq yaratmış oldular.
Biz elmi işimizdə televiziyaya, onun yaradıcı prosesinə aid ifa
dələri, adları dəqiqləşdirməklə terminoloji aparatın yaradılma
sına çalışmışıq. Bu işdə indiyədək ümumi elmi terminlər fondu
və yuxarıda adı çəkilən lüğətin ehtiyatından istifadə olunubdur.
Həmçinin bu sahədəki mövcud beynəlxalq sənədlər, Azərbaycan
Respublikasının qanunvericiliyi, Azərbaycan Respublikası Milli
Televiziya və Radio Şurasının normativ sənədləri və beynəlxalq
sazişlər, terminlər terminoloji aparatın yaranmasında fəal iştirak
ediblər. Burada fizikitexniki xüsusiyyətlər və peşəkarməzmun
tərəfləri nəzərə alınmaqla dəqiq ifadələr, prosesi izah edəcək
terminlər təqdim olunur.
İnformasiya vasitələrinin şəbəkəsinin miqyassız genişlənməsi,
kommunikasiyanın texnikitexnoloji gücünün artması, informa
siya vasitələrinin həcminin növlərinin çoxalması, sosial və şəxsi
həyatın virtuallaşması, insanın gerçəkdən uzaqlaşaraq kommuni
kasiya dünyasına qoşulması danılmaz gerçəklik kimi qəbul olun
malı və bu prosesdə televiziyanın böyük rolu qeyd edilməli, onun
elminəzəri bazasının, təhlilinin vacibliyi, zərurəti şərtsiz kimi
dəyərləndirilməlidir. Televiziyanın öyrənilməsində onun əsas qa
nunlarının formalaşdırılması, dəqiqləşdirilməsi və məhz bunun
əsasında tədqiqat metodologiyasının qurulması vacib iş hesab olu
nur. Bu mənada televiziyanın əsas qanunlarına nəzər yetirək:
Birinci qanun kimi onun sənədli əsası, görüntülü olması, pred
metliliyi və bu reallığı təcəssüm etdirməsi, sosial aləmin bütün
10
sahələrini əhatə etməsi əsasında yaranan həyata bənzərlik qanu
nudur. Məhz onun bu cəhəti dəqiq sxemlərin ortaya qoyulması
na mane olmuş, çərçivələri müəyyən etməyə imkan verməmişdir.
Lakin təməl prinsip özü əsas yanaşma kimi qəbul olunmalıdır.
Çünki televiziyanın bütün sonrakı qanunları məhz onun həyata
bənzərliyindən doğur.
İkinci qanun çoxcəhətlilik hesab olunmalıdır. Onun mövcud
luq formaları, sosial vəzifələri icra, çoxçeşidli yaradıcı üsullardan
istifadə etməsi çoxcəhətliliyini izah edir.
Üçüncü qanun inkişaf qanunudur. İnkişaf qanunu televiziya
nın dialektik potensialını ifadə edərək həm həyata bənzərliyi,
həm də çoxçeşidliliyi törədir. Cəmiyyətin, texnikanın inkişafını
nəzərə almadan, yeni texnologiyalar, yeni yaradıcı axtarışlar tətbiq
etmədən televiziya mövcud ola bilməz, həmçinin inkişafdan geri
qalan, durğunluq yaşayan televiziyanın heç bir mənası, məzmunu
ola bilməz.
Televiziyanın dördüncü qanunu onu əhatə edən sosial mühitə
uyğunluq qanunudur. İnkişaf qanunu ilə uzlaşan sosial mühitə
uyğunluq qanunu dəyişən cəmiyyətin ümumi istəklərinə, sosial
sifarişə uyğun fəaliyyətini tənzimləməni, sosial mühitdə möv
cud prosesləri təcəssüm etdirməni, bədiiestetik, kulturoloji ab
havada olan yenilənməni çatdırmağı, uyğunlaşmağı, televizi ya
nın təbiətini əks etdirir. Televiziya verilmiş bu tarixdə yerin həyat
tərzini, mədəniyyətini, milli ənənələrini təcəssüm etdirir və ondan
doğulur. Lakin bu heç də “televiziya cəmiyyətin diktəsi ilə fəaliyyət
göstərir, mühitin, şəraitin çərçivəsində yekunlaşır” demək deyil
dir. Demokratik cəmiyyətdə kütləvi informasiya vasitəsinin rolu,
onun azadlığı əsas təməldir. Burada dialektik metod üsulu ilə sosi
umun diktəsinə qarşı çıxa biləcək gerçəyin tapılması kimi peşəkar
fəaliyyətin meydana çıxması əsas tələb olaraq qarşıya qoyulur.
Televiziyanın beşinci qanunu yuxarıda göstərilən tənzimləməni
təmin edən obyektivliyin və subyektivliyin uyğunlaşması qanunu
dur. Ziddiyyətli əsasların vəhdəti və mübarizəsini əks etdirən bu
qanun ictimai bilgilənmədə vasitə rolunun dəyərini, digər tərəfdən
onun insani, fərdişəxsiyyətli ifadəsini təmin edir. Bu ziddiyyətli
vəhdət onun mənəvi, intellektual mahiyyətini təşkil edir. Obyek
tivlik dedikdə çoxməzmunlu inteqrasiya anlayışı, subyektivlik
dedikdə şəxsiyyətin mövcudluğunun dəqiq, doğru təsvirinə təsiri
nəzərdə tutulur.
Mənəvipraktik təbiət qanunu televiziyanın altıncı qanunu
dur. Özündə ideyalar, emosiyalar, biliklər birləşdirən televiziya
həm də əməllər, fəaliyyət, davranış aləminə də müdaxilə edir,
maarifçiliklə, mənəvi tərbiyə ilə məşğul olmaqla bərabər, təşkilati
fəaliyyətə də yönəlir. Televiziya cəmiyyətdə özünün mənəvi is
tehsalını material şəklinə salaraq təqdim edir. Bu, teleyayımın əsl
mahiyyəti, başlıca fəaliyyət prinsipidir.