Telman orucov
Yüklə 5,01 Kb. Pdf görüntüsü
|
14 Xocalı isə dəhşətli taleyinə görə faşistlərin məhv etdiyi Gernika, Koventri, Oradur kimi şəhərlərin faciəvi siyahısına daxil oldu. Hakimiyyətin “interim” dövrü bədbəxtliklərin davamı ilə varislik hüququ qazandı. 1992-ci ilin mayında təbiətin özünün istehkamlandırdığı Şuşa şəhəri işğal edildi. Xalq Cəbhəsinin bir il davam edən hakimiyyətinin ilk günlərində Laçın rayonu, idarəçiliyinin sonuna yaxın isə Kəlbəcər rayonu Ermənistan silahlı qüvvələri tərəfindən işğal edildi. 1993-cü ilin iyul-oktyabr aylarında isə əlavə beş rayon bu müdhiş taleyi yaşamalı oldu. Bu müharibə ümumilikdə Azərbaycan ərazisinin 20 faizinin itirilməsi və bir milyona yaxın əhalinin qaçqına və məcburi köçkünə çevrilməsi ilə nəticələndi. Ermənilər uzun illər ərzində arzu etdiklərinə bundan xeyli əvvəl çatdılar – Ermənistanda demək olar ki, heç bir azərbaycanlı qalmadı. Din müxtəlifliyini də öz düşmənçilik silahı kimi istifadə edənlər “rahat” nəfəs ala bilərdilər ki, onların yaşadıqları ərazilərdə az sayda kürdlər istisna olmaqla müsəlmanlardan əsər-əlamət qalmamışdı. Hətta ən quduz səlibçilər də Yaxın Şərqdə özlərini belə aparmamışdılar, işğal etdikləri torpaqlarda bol insan qanı axıtsalar da, heç vaxt əraziləri qeyri-dinə mənsub olan insanların yaşamadıqları məkana çevirməmişdilər. Azərbaycanda isə hazırda otuz minə qədər erməni yaşayır və onlar, elan olunmamış bir qaydada kiçik siyasi hüquqlar istisna olunmaqla, bütün vətəndaş hüquqlarından bol-bol istifadə edirlər. 1988-ci ildən başlayaraq Dağlıq Qarabağ adlanan yerüstü behiştdə elə bil ki, ağır kabus dayanmışdı. Bu kabus öz kini və nifrəti ilə həmin ərazinin doğma insanlarının həyatına qənim kəsilmiş, onları cəhənnəm əzablarına düçar edəcəyi andını içmişdi. Bu hadisələrdən iki onillikdən artıq bir müddət keçmişdir, bu dövrdə Qarabağ savaşı barədə çox sayda xatirələr, sənədli və bədii əsərlər yazılmış, onlardan bəziləri ekran və səhnə həyatını da yaşamışdır. Bunlar adamlarımızın yaddaşının bir daha mürgüləməməsi üçün çalınan təbil rolunu oynamaqla gənclərdə vətənpərvərlik hisslərinin güclənməsinə kömək etmişdir. Lakin heç bir xatirə və ya təsvir bu faciəli dövrdə yaşamış insanların çəkdiyi ağrıları və kədərləri, on minlərlə azərbaycanlıların düçar olduğu bədbəxtlikləri, keçirdikləri təhlükə hisslərinin dəhşətini ifadə edə bilməz. Düşmənlə vuruşda canını Vətən yolunda qurban verənlərin ruhu hələ də rahatlıq tapmır: çoxları xəyanətkara, bir andaca özünü düşmənə çevirən dünənki buqələmun dostlara təslim olmaqdansa, həyatdan getmək kimi acı aqibətlə razılaşmışdılar. Müharibə həmişə faciə mənbəyi olmuşdur, qanla qidalanan Moloxdur. Xəyanətdə yoğrulmuş müharibənin dəhşətləri isə daha ağrılıdır, axı sənin öz evində kürəyinə xəncər sancırlar. Sərsəm millətçi ideyaların təsiri altında öz torpağında dünənə qədər ən azı zahiri mehribanlıqda yaşayan adamların onların taleyinə qılınc zərbəsi vurmasına, ölkəsinin müqəddəs yerlərini xarabazara çevirməsinə heç bir izah da tapa bilmirsən. Vətənindəki müharibə vətəndaş müharibəsi olmasa da, onun eybəcər prinsiplərindən istifadə etməsi ilə seçilir. Özünü saxta qaydada “qardaş” adlandıranlar insan qanına susamaqla yanaşı, əcdadlarımızdan yadigar qalmış torpaqlara sahib olmağa can atırlar. Beləliklə həm də xalqın keçmişinə, bütövlükdə tarixinə ağır zərbə vurmuş olurlar. Kardinal Rişelyenin sözlərini bir qədər dəyişdirərək “Xəyanət onların bütün böyük işlərinin ruhudur” desək heç də 15 mübaliğəyə yol vermərik. Uzun onilliklər ərzində bizim atalarımız, yaşlı nəsil dinc həyata üstünlük verdiklərindən, bunu allahın ümdə mərhəməti kimi qəbul etdiklərindən heç bir qorxulu vasitəyə əl atmadan münaqişələrin həll edilməsini məqbul saymış, sülhü istənilən hipotetik zəfər və qələbədən üstün tutmağı bacarmışlar. Əvəzində isə qara nankorluq, xəyanət cavabı almışlar. Lakin şər heç də cavabsız qalmır, xeyirə böyük təhlükə yarananda özünə müvafiq müdafiə vasitəsi də tapmağa müvəffəq olur. Bəlkə də babalarımızın, atalarımızın səmimi hissləri, qoyun dərisi altında gizlənmiş canavarlara əhəmiyyət verməmələri, əksinə onlara bəzən hətta hədd bilməyən xoş münasibətləri, təəssüf ki, nəcib bar vermək əvəzinə zəhərli meyvələr yetişdirdiyini büruzə verdi. “Atalar qora üzüm yemişdi, indi oğulların dişi qamaşır” Bibliya hikməti bu məsələdə bütünlüklə öz təsdiqini tapır. Sonrakı nəsillər bu diqqətsizliyin və sayıqlığı unutmanın əziyyətini çəkməli oldu. Həm də adamlarda artıq hər şeyə açıq gözlə baxmaq, mahiyyətdən baş çıxarmaq keyfiyyətləri aşılandı. Düşməndən təhlükələnmək hissləri də, ona əvvəllər bəslənən xoş münasibət də sınaq anlarında yoxa çıxdı. İndi azərbaycanlı döyüşçü təkcə dövlətin ona bəxş etdiyi müasir hərbi texnika, cihaz və silahla qürur duymaqdan daha çox öz qüvvəsinə inanır, bel bağlayır. Vətən naminə, itirilmiş torpaqları geri qaytarmaq naminə o, hər cür fədakarlığa hazırdır. Axı onun arxasında özünə bəslənən kin və ədavətin cavabı kimi, sönməz nifrətlə silahlanmış və möhkəm yumruğa çevrilmiş xalq dayanmışdır. Qoy heç kəs bu sətirləri düşmənin istifadə etdiyi üsullara çağırış kimi qəbul etməsin. Xəyanətə və təcavüzə layiqli cavab verilməkdə ifadə olunan istək, bəlkə də əcdadlarımızdan yadigar qalmış sülhsevər davranışa ziddir. Lakin xalqımızın qanını axıtmış, şəhərlərini, kəndlərini viranə qoymuş, tarlalarını səhraya döndərmiş, böyük bir ərazimizin üzərindən dağıdıcı tufan əsdirmiş düşmənin bağışlanmasını, cinayətlərinin əfv edilməsini heç bir normal insanın vicdanı qəbul edə bilməz. Fransızların zərb-məsəlində deyildiyi kimi, “A la querre comme a la querre” – “Müharibədə müharibədə olduğu kimi”. Qılıncın qarşısına musiqi aləti ilə çıxmaq ağılsızlıqdır. Lakin onu da nəzərə almalıyıq ki, xalqımızın müdrikliyi və mərhəməti, heç şübhə yoxdur ki, onun qəzəbindən və qisas hissindən çox-çox yüksəkdir. Torpaqlarımızı, əgər lazım gəlsə silah gücünə xilas edəndə biz uşaqları, qocaları, qadınları, dinc əhalini qırmaq kimi vəhşiliyə əl atmayacağıq, qızların ləyaqətinə təcavüz etməyəcəyik, bütövlükdə haqq işimizə ləyaqətsiz olan nəyinsə qatılmasına, kölgə salmasına imkan verməyəcəyik. Bu bizim qələbəmizin vəznini daha da artıracaqdır. Çünki zəfərimizdə də qəddarlıq deyil, təslim olanları alicənablıqla əfv etmək xüsusiyyətləri nümayiş etdirəcəyik. Müharibə nə qədər dəhşətli əməl olsa da, onun da öz qanunları vardır. Bu qanunlar hər cür vəhşiliyi, dinc əhaliyə qarşı silah işlədilməsini, günahsız insanların, mülki əhalinin qanının axıdılmasını inkar edir və sivilizasiyalanmış bütün xalqlar beynəlxalq sənədlərdə əksini tapmış bu cəhətlərə əməl etmək öhdəliyini götürmüşlər. Biz müharibə aparmalı olsaq, baxmayaraq ki, dövlətimiz, xalqımız problemin sülh yolu ilə həllini prioritet qaydada qəbul edir və onun baş tutması üçün haqqın imkan verdiyi hədlərdə hər cür kompromisslərə gedir, bu, Yüklə 5,01 Kb. Dostları ilə paylaş:
|