Azərbaycan Demokratik Respublikası dövründə
yerli almanlar ilk koloniyanın salınmasının 100 il-
liyini təntənə ilə qeyd etdilər. 1941-ci ildə Sovet
hakimiyyətinin əmrilə 22.841 alman Azərbaycandan
çıxarılıb SSRİ-nin Asiya bölgələrinə sürgün edil-
mişdi. Şimali Qafqaz və Gürcüstandakı kimi,
bütün alman mənşəli şəhər və kənd adları rus və
Azərbaycan adları ilə əvəz edilmişdi. Gürcüstan
və Azərbaycandan fərqli olaraq alman mühacirləri
indiki Ermənistan ərazisində yaşayış məntəqə
qurmamışdılar. Əsasən Sovet dövründə İrəvanda
məskunlaşırdılar. Tarix boyu bu ölkədə onların sayı
500-dən artıq olmayıb. 1941-ci ildə buradan 212
alman köçürülmüşdü. 1878-1918 illərdə Rusiya
tərkibində olan Qarsda aktiv mühacirət prosesləri
baş verirdi. Mühacirlərin əksəriyyəti tərk etmiş
müsəlmanların yerini alan və hakimiyyət dəstəyi
ilə məskən salan məsihilər: ermənilər, ruslar, ay-
sorlar, yunanlar,polyaklar və almanlar idi. 1891-ci
ildə burada Petrovka adlı ilk alman kəndi yarandı.
Birinci dünya müharibəsindən bir az əvvəl daha
iki kənd Vladikars və Estonka salınmışdı. Bura-
da baş verən hərbi əməliyyatlardan və təhlükədən
canlarını qurtaran almanlar müharibənin sonundan
öncə Azərbaycana qaçıb, oradakı Ayxenfeld ko-
loniyasında məskunlaşdılar. Azərbaycanda sovet
hakimiyyəti qurulandan sonra bolşevik rejiminin
bütün qaydaları: dinə qarşı təbliğat, repressiyalar və
bu kimi hallar alman koloniyalarına da qarşı tətbiq
edilirdi. Arxivdə AK(b)P təşviqat və təbliğat şöbəsi
nəzdində alman seksiyasının hesabatları, yazışma-
ları, protokolları da saxlanılır. Arxivdə alman kolo-
niyalarında aparılan kollektivləşdirilmə haqqında
sənədlər və Elenendorf Kənd Sovetinın fəaliyyəti
haqqında sənədli məlumatlar, habelə AK(b)P ka-
tibi – M.C.Bağırovun Telman adına kolxozun
komsomol katibi – R.Kriqer ilə 17 fevral 1936-cı
il müsahibəsinin qeydləri də mövcuddur. Təhsil
sahəsinə ciddi fikir verən alman kolonistləri yaşa-
dığı ərazilərdə öz övladları üçün məktəblər tikmiş
və sovet dövründə burada orta ixtisas təhsil ocağı
da açılmışdı. Ali təhsil almaq istəyənlər isə res-
publikanın paytaxtında yerləşən təhsil ocaqlarına
üz tuturdular. Arxiv sənədləri arasında Azərbaycan
SSR-nın alman koloniyalarında təhsil sahəsində
olan vəziyyət haqqında sənədlər saxlanılır. Alman-
lar məskən saldıqları yerlərdə mədəni mərkəzlər,
qəzetlər və klublar da açırdılar. Almanların yerli
əhali ilə sıx mədəni əlaqələrinə baxmayaraq, onlar
öz etnik xüsusiyyətlərini qoruyub saxlamışdılar.
Arxivdə bu mövzuya dair bir sıra sənədlər saxlanı-
lır: alman fəhlə klublarının fəaliyyəti haqqında, al-
man koloniyalarıda yaşıyan alman gəncləri arasın-
da aparılan iş haqqında (1936). Ancaq almanların
Azərbaycanda və ümumiyyətlə SSRİ-nin mərkəzi
ərazilərində məskunlaşdıqları yerlərdə onların
sabit həyat tərzinə 1941-ci ildə başlayan Böyük
Vətən müharibəsi son qoydu. 11 oktyabr 1941-ci
ildə SSRİ Daxili İşlər Xalq Komissarı L.Beriyanın
imzası ilə 001487 saylı sərəncama əsasən Gürcüs-
tan, Azərbaycan və Ermənistan SSR-də yaşayan
almanların deportasiyasına başlandı. Bu sərəncama
əsasən güc strukturları almanları Qazaxıstan və
Sibirə sürgün etdilər. Deportasiya zamanı sərt
həyat şəraiti bir çox almanların həyatına son qoy-
du. Qeyd olunan tarixi faktlar arxivdə mühafizə
olunan sənədlərdə öz əksini tapıb.
Ə d ə b i y y a t
Almanların Azərbaycanda məskunlaşmasının 190 illiyinə həsr olunmuş “Almanların Azərbaycanda” Beynəlxalq elmi praktik konfransın
materialları: [6-7 aprel 2009, Bakı: 12 aprel, Göygöl rayonu] /Bakı Slavyan Universiteti; Azərb. Resp. Mədəniyyət və Turizm Nazirliyi;
Alman-Azərbaycan Cəmiyyəti.-Bakı: BSU, 2009.- 99 s.
İbrahimov, N.Azərbaycan tarixinin alman səhifələri /N.A.İbrahimov; elmi red. M.İsmayıl; red. N.Əliyev.- Bakı: Azərbaycan, 1997.-336 s.
Müseyibli, N. Azərbaycan arxeologiya elmində almanlar: Yakov Hummel /N.Müseyibli //Xalq qəzeti.- 2016.- 18 sentyabr.- S.10.
Uğur. Almanlar Azərbaycanda /Uğur //Xalq cəbhəsi.- 2016.- 4 mart.- S.13.
İ n t e r n e t d ə
http://www.anl.az/down/meqale/xalqcebhesi/2016/mart/480232.htm
402
Tarixdə bu gün
190
illiyi
Şəkidə ilk İpək Emalı Fabriki
1827
2017
Azərbaycanda ipəkçilik ən qədim və mü-
hüm təsərrüfat sahəsi olmuşdur. İpəkçilik V
əsrdə Azərbaycanda geniş yayılmağa başlamış-
dır. İpəkçiliyin və ipək toxuculuğunun tarixini
öyrənmək üçün arxeoloji qazıntılar zamanı əldə
edilən materiallardan görünür ki, əhali bizim era-
mızdan əvvəl hələ III minillikdə toxuculuq sahəsi
ilə məşğul olmağa başlamışdır. Azərbaycanın
kənd təsərrüfatı tarixinin inqilabaqədərki
tədqiqatçıları sübut etmişlər ki, Azərbaycanda
ipəkçiliyin inkişafı daha qədim dövrlərə təsadüf
edir. IX-X əsrlərdə Azərbaycanda ipəkqurdunun
bəslənməsi geniş yayılmış, Şamaxı, Bərdə, Şəki,
Gəncə və bir sıra digər vilayətlərdə bilavasitə
ipəkçiliklə məşğul olurdular. Həmin müddətdə
Azərbaycanın şəhərlərində toxuculuq sənəti get-
gedə inkişaf edirdi. Gəncə ipəyi öz gözəlliyinə
görə başqa ölkələrin ipəyindən üstün idi. İpəkçilik
Azərbaycanın bütün əyalətlərində, o cümlədən
Şamaxıda, Şəkidə, Culfada, Ordubadda və sair
bölgələrdə getdikcə inkişaf edir və əhalinin əsas
məşğuliyyətlərindən birinə çevrilmişdi. XIX əsrə
qədər ipəkçilik və xam ipək tədarükü Azərbaycan
əhalisinin iqtisadiyyatında əsas yerlərdən birini
tuturdu. 1827-ci ildə səhmdarlar cəmiyyəti yara-
dıldı. Cəmiyyət Şəki (Nuxa) şəhərini özünün dai-
mi yaşayış məskəni seçdi. Ən qədim zamanlardan
başlayaraq bu günədək Şəki rayonunda yaşayan
əhalinin əsas peşələrindən biri kümdarlıq olmuş-
dur. Qədim zamanlarda insanlar öz ehtiyaclarını
ödəmək üçün ipəkdən cürbəcür əşyalar hazırla-
yırdılar. Şəki, Zaqatala, Balakən, Qax rayonları
qədim zamanlardan kümçülük peşəsinin vətəni
hesab olunurdu. İqtisadi cəhətdən Şəki şəhəri
Azərbaycanda (bəlkə də bütün Qafqazda) birinci
ticarət mərkəzi idi. 1929-cu ildə Şəkidə işə salın-
mış ipəksarıma fabriki manufaktura tipli idi. XIX
əsrdə bütün Cənubi Qafqazdan ixrac olunan bara-
ma və həmçinin ipəyin üçdə iki hissəsini Nuxa ve-
rirdi. 1852-ci ildə Şəkidə istehsal edilən ipək sapın
Londonda ən yüksək qiymətə satıldığı qeyd olunur.
Fransa tacirləri təkcə bir ildə Şəkidən gümüş pul-
la 250 min manatlıq ipək almışdılar. “Azərbaycan
Lionu” adlandırılan Şəkinin ipək fabriklərinin
əksəriyyəti texnikanın son nailiyyətləri əsasında
qurulmuşdu. İpək istehsalında elektrik enerjisi ilk
dəfə Nuxada tətbiq edilmişdir. Təsadüfi deyildir
ki, hökumət ipəkçiliklə əlaqədar tədbirləri Şəkidə
keçirirdi. 1909-cu ildə Şəkidə ipəkçilik üzrə sərgi-
müsabiqəsi təşkil olunmuşdur.
Ümummilli liderimiz Heydər Əliyev ikinci
dəfə hakimiyyətə qayıtdıqdan sonra ipək sənayesi
yenidən bərpa olundu. Hazırda “Şəki-İpək”
ASC-nin rəhbərliyi tərəfindən müəssisə texniki
cəhətdən yenidən qurulmuş, xaricdən baramaaçan
avadanlıqları alınaraq quraşdırılmış və istifadəyə
verilmişdir. İpəkçiliyin inkişafı ilə əlaqədar
“Şəki-İpək” ASC-nin mütəxəssisləri tərəfindən
“Azərbaycan Respublikasında ipəkçiliyin inki-
şafı konsepsiyası” hazırlanmış, İqtisadiyyat və
Sənaye Nazirliyinə təqdim edilmişdir. İpəkçiliyin
yenidən inkişaf etdirilməsi tariximizin və
mədəniyyətimizin qorunub saxlanması, gələcək
nəsillərə çatdırılması yolunda atılan mühüm bir
addım kimi qiymətləndirilməlidir.
Ə d ə b i y y a t
Pənahov, İ. Şəki ipəyi - mədəni irsimizin maddi daşıyıcısı /İlham
Pənahov //Respublika.-2015.- 5 aprel.- S.5
İ n t e r n e t d ə
http://www.respublica-news.az/index.php/dig-r-x-b-rl-r/region/
item/8112-shaeki-ipaeyi-maedaeni-irsimizin-maddi-dash-y-dz-s