Təsisçi: “Hədəf” nəşrləri Baş redaktor: fil.ü. f d., dos. Şəmil Sadiq Redaktor
Yüklə 9,34 Kb. Pdf görüntüsü
|
yazıçı sözü 27 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 26 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 Gülümsəyən qız ASLAN Quliyev hekayə B aşdaşlarının arasına çökən bürkü onu əldən salır, istidən öləzimiş yovşanların tünd, acı qoxusu başını gicəlləndirirdi, yovşanların belə tünd qoxuyacaqlarını təsəvvür eləməzdi. Balıqqulağı, göbələk bitirmiş, yağışdan, günəşdən bozarmış daş hasar günəşin yandırıcı şüalarından qorumasaydı, ayaq üstə qala bilməz, yıxılardı. Etinasız baxışlarla ətrafı nəzərdən keçirirdi, bir az aralıdakı qara mərmərdən yonulmuş başdaşının üzərindən cavan qız şəkli boylanırdı. Qız olduqca gözəl idi, baxışlarından fani dünyanın iztirabları, həsrəti yağırdı. Belə gözəl qızın dünyasını tez dəyişməsinə heyfsləndi, görəsən nəymiş ölümünün səbəbi. Bir vaxtlar gəzirmiş, gülürmüş, dünyaya gözəllik, fərəh səpirmiş. İndisə bürküdən boğulan qəbiristanlıqda uyuyurdu. Birdən başında tüklərinin biz-biz durduğunu hiss elədi, qız ona gülümsəyirdi. Gözlərinə inanmadı, başını silkələyir, özünü ələ almağa çalışırdı, yox, səhv görməmişdi, qız gözlərini süzdürərək gülümsəyirdi. Sanki başdaşı üzərindəki şəkil yox, canlı insan idi. Cansız sükutla uyuyan qızın şəkli gülümsəyə bilməzdi, sadəcə onu isti vurmuşdu. Molla adamları getməyə çağıranda dirçəldi, əməllicə sevindi. Getməmişdən əvvəl bir də dönüb geri baxdı, özüydü ki vardı, qız gülümsəyirdi. Adamların arasından keçib, günəşin yandırdığı, yerdən-göydən alov ələnən meydançaya çıxdı, istidən az qala huşunu itirəcəkdi. Maşınına keçib matoru işə salan kimi də sərinkeşi qoşdu, günün altında qızmış maşın hələm-hələm soyumurdu. Dostu da gəlib çıxdı, istidən şikayətlənirdi. Yerini dəyişib dostuna dedi ki, maşını sür, mən özümü yaxşı hiss eləmirəm. Dostu da, – “Hamısı istidəndir, – dedi, – rəng- ruhun ağarıb, istiyə dözümün yoxdusa, gərək çölə çıxmazdın”. “Əlbəttə, çıxmamalıydım, – hirslə cavab verdi, – əl çəkmədin, qonşuluq borcunu verməsəymişəm, dünya dağılacaqmış, bu qocanı qəbrə qoyub üstünü torpaqlaya bilməyəcəklərmiş”. Dostu maşını yerindən tərpətdi, şəhərə doğru istiqamət götürdü. Maşın gur axına qarışandan sonra istəməsə də, fikirlərini bölüşməyə ehtiyac duydu. – Bilirsən, orda, qəbiristanlıqda… – Nə olub? – dostu sözünü axıra kimi deməyə imkan vermədi. – Qız mənə gülümsəyirdi. – Harda, qəbiristanlıqda? – Dənizdə! – hirslə qışqırdı. Dostu bir şey başa düşə bilməyib, başını yırğaladı, o isə qızğınlıqla inandırmağa çalışırdı: “Orda, başdaşının üzərində cavan bir qız şəkli vardı, qız mənə gülümsəyirdi. Əvvəlcə inanmadım, elə bildim məni qara basır, şəkil gülümsəyə bilməzdi. Dəfələrlə baxdım, amma yanılmırdım, qız doğrudan da gülümsəyirdi. Hətta qəbiristanlıqdan çıxanda belə geri boylanıb baxdım, yanılmamışdım”. Dostu inanmırdı, – “Hamısı istidəndir, – deyirdi, – gün vurub səni”. “Döndər maşını geri, – dedi, – gedib baxaq, görək mən deyəndir, ya yox? Öz gözlərimlə gördüyümü deyirəm, sənsə istidən dəm vurursan!” Dostu qayıtmaq istəmirdi, məcbur elədi, geri qayıtdılar. Alov püskürən həmən meydanda maşını saxlayıb düşdülər, yerdən-göydən ələnən istidən başı hərləndi, yazıçı sözü 27 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 26 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 istidə çox qalmamaq üçün iti addımlarla qəbiristanlığa getdilər, hələ uzaqdan yovşan qoxusu vurdu onu. Hər nəydisə bu gün yovşan qoxusuna dözə bilmirdi, həm də dözülməz istidə yovşan çox tünd qoxuyurdu. Başdaşlarının arasından keçib onun dediyi qəbirə yaxınlaşdılar. Üzərində gözəl qızın şəkli əks olunmuş başdaşının qarşısında dayanmışdılar, qız gülümsəyib-eləmirdi, baxışlarından kədər yağırdı. – Gülümsəyir? – dostu istehza ilə soruşdu. – Yox, istəməsə də, təsdiq eləməli oldu. – Mən deyəndi, səni qara basıb. – İnan, gülümsəyirdi. – İndiki kimi? – Yaxşı, gedək, – mübahisə eləmək fikrində deyildi. Geri qayıtdılar, qəbiristanlıq qapısından çıxanda geri boylandı. Yenə başında tükləri biz-biz durdu, qız bu dəfə də ona gülümsəyirdi, ancaq bu acı gülüş idi, istehza, kinayə var idi bu solğun gülüşdə. Daha dostuna heç nə demədi, qorxdu deyə, – “bax, qız gülümsəyir”, – dostu da baxanda qız gülümsəyib eləməyə. Evə qayıtdı, fikri-zikri qəbiristanlıqdaydı. Mərmər başdaşının üzərində gülümsəyən qız varlığına hakim kəsilmişdi, ona rahatlıq vermirdi. Özünü tamam unutmuşdu, neylədiyinin fərqində deyildi, bircə anın içindəcə hissiz, duyğusuz, etinasız adama çevrilmişdi. Yuxulu aləmdə yaşayırdı, solğun gülüşlə gülümsəyən qız gözləri önündən getmir, qarşısıalınmaz bir maraqla bu sirri açmaq istəyirdi. Başdaşı üzərindəki şəkil necə gülümsəyə bilərdi, həm də niyə ancaq ona gülümsəyirdi? Açarı burub motoru söndürdü, başını qaldırıb ətrafa baxanda gözlərinə inanmadı, qəbiristanlıq qapısının qabağındakı günəşin yandırıb qarsadığı balaca meydançada dayanmışdı. Nə vaxt dostu düşmüş, özü sükan arxasına keçib maşını bura sürmüşdü, xəbəri olmamışdı. Maşından düşdü, getmək istəmirdi, ancaq iradəsinin əleyhinə olaraq ayaqları onu irəli aparırdı. Acı yovşan qoxusunu ciyərlərinə çəkib rütubət, yanıq qoxusu verən başdaşlarının arasından keçib, qızın şəkli olan başdaşına yaxınlaşdı. Qız gülümsəyirdi, ancaq getdikcə bu gülüş daha kinayəli, istehzalı olurdu. Bir az aralıda qoca kişi cığırlarda bitmiş dəvətikanlarını, qanqalları bellə dibdən vurub bir yerə yığırdı. Səslədi, qoca dikəlib başını yuxarı qaldıranda, – “bura gəl”, – deyə əliylə işarə elədi. Qoca bir söz demədən ona yaxınlaşdı, baxışlarında sual, maraq var idi. Başdaşını qocaya göstərib, üzərindəki şəklə baxmağı xahiş elədi. – Baxdım, nə olub? – Bir şey hiss eləmirsən? – Yox, – qoca başını yırğaladı, – şəkildi də. – Gülümsəyir, görmürsən? – səsini qaldırdı. – Neyləyir? – Gülür! – Sən dəlixanaya get, yerin oradı. Burda ölülər yox, dirilər də gülmürlər. – Qoca sarsaq! – nifrətlə dedi. – Necə dedin?! Qoca hərləyib beli onun başına vurmaq istədi, vaxtında geri sıçramasaydı, bel başını iki yerə böləcəkdi. Qocanın əl çəkmək fikri yox idi, arxasınca düşmüşdü, hərləyir, fırlayır, bellə tutuzdurmaq istəyirdi. Bel torpağa, daşa dəyir, cingildəyirdi. Birtəhər canını qurtara bildi, qaçıb küçəyə çıxcaq taksi saxladı, oturan kimi də sürücüyə sürməsini tapşırdı. Yalnız taksi yerindən tərpənib on-on beş addım aralanandan sonra öz maşınının arxada qaldığı yadına düşdü. Taksini saxlatdırıb geri boylandı, güzgüdə əlində bel olan qocanın maşının yanında dayandığını gördü, qayıda bilməzdi, hirsli qoca beli ilə axırına çıxardı. Yalnız o çıxıb gedəndən sonra taksini geri sürdürdü, maşınına minənə kimi qorxu hissi onu tərk eləmədi, qocanın indicə hardansa çıxıb beli başına vuracağını gözləyirdi. Maşını yerindən tərpətdi. Sərinkeş işləyir, soyuq hava axını onu ağuşuna alır, ancaq qəlbini didən fikirlərdən yaxa qurtara bilmirdi. Nə qədər çox düşünürdüsə, bir o qədər labirintə düşür, dalana dirənirdi. Nahaq gəldi. Nəyisə aydınlaşdıra bilmədi, ondan başqa kimsə qızın gülümsədiyini görə bilmirdi. Ən qəribəsi də getdikcə bu gülüş acı, kinayəli olurdu. Yüklə 9,34 Kb. Dostları ilə paylaş:
|