Təsisçi: “Hədəf” nəşrləri Baş redaktor: fil.ü. f d., dos. Şəmil Sadiq Redaktor
Yüklə 9,34 Kb. Pdf görüntüsü
|
tərcümə guşəsi 51 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 50 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 qardaşım da var idi. Buna baxmayaraq, yaş və xarakter fərqimiz olduğuna görə, onunla heç vaxt yaxın ola bilmədik. Mən əsl qardaş sevgisini dostum K.-ya qarşı hiss edirdim. K. arıq, cılız, ağbəniz, qız gözəlliyi olan bir uşaq idi. Nitqində qüsur olduğuna görə, kənardan baxanlara həmişə elə gələrdi ki, ağıldan kəmdir. Çox cılız olduğundan məktəbdə də, küçəmizdə də onu qoruyurdum. Mən iri cüssəli idim, idmançı görünüşüm vardı. Buna görə də uşaqlar məndən çəkinirdilər. K. şirin və təmiz ürəkli olduğuna görə, onunla dostluq etməyi sevirdim. Qavramağında heç bir qüsur olmasa da, nitqindəki problemlər üzündən məktəbdə uğur qazana bilmirdi. Dərslərinə hazırlaşmaqda çətinlik çəkirdi. Ancaq rəsm dərsində çox bacarıqlı idi. Əlinə qələm, ya da fırça aldıqda həyat dolu rəsmlər çəkərdi. Hətta müəllim belə heyran qalardı. O yarışlarda həmişə mükafatlar qazanardı. Və əminəm ki, əgər gənclik illərinə qədər çəkməyə davam etsəydi, məşhur rəssam olacaqdı. Gözəl dəniz mənzərələri çəkməyi sevirdi. Sahilə gedib saatlarla rəsm çəkdiyi vaxtlar olardı. Həmişə yanında oturar, fırçasının sürətli və səliqəli hərəkətlərini izləyər, onun bir neçə dəqiqə ərzində ağ kağıza necə canlı və rəngli rəsmlər çəkməsinə heyranlıqla tamaşa edərdim. İndi dərk edirəm ki, bu əsl istedad imiş. Hər şeyin beləcə davam etdiyi bir vaxtda – sentyabr ayında nəhəng qasırğa bizim yerlərə hücum çəkdi. Radioda son on ilin ən güclü qasırğasının olacağı deyilirdi. Məktəblər tətilə buraxıldı. Tufana hazırlıq üçün qəsəbədəki bütün mağazalar qapılarını bağladı. Səhər dan yeri sökülməmiş atam və qardaşım fırtınadan qorunmaq üçün evin ətrafına taxta qoruyucular mismarladılar, anam isə ehtiyat azuqə hazırlamaq üçün bütün günü mətbəxdə əlləşdi. Şüşələrı və qumqumaları su ilə doldurduq; evakuasiyaya hazır olmaq üçün ən vacib əşyalarımızı çantalara yığdıq. Qasırğa böyüklərin gözündə əlavə dərd, qorxu demək idi, ancaq dünyadan xəbərsiz uşaqlar bunu böyük bir sirk, maraqlı bir həyəcan kimi görürdülər. Günortadan sonra birdən-birə səmanın rəngi dəyişməyə başladı. Burada qəribə və reallıqdan uzaq nəsə vardı. Külək vıyıldamağa, yağış əcaib quru səslə ovuc- ovuc qum kimi evi döyəcləməyə başlayana qədər evin artırmasında dayanıb göyə tamaşa etdim. Sonra qapıları bağlayıb, qaranlıq evin bir otağına sığındıq və radionu açdıq. “Bu tufan çox yağışlı olmadı”, – deyə radiodan gələn səs bildirirdi. Lakin külək çox böyük ziyan vurmuş, evlərin dam örtüyünü uçurmuş, gəmiləri aşırmışdı. Küləyin gücü ilə havada uçuşan ağac parçaları bir neçə insanın yaralanmasına və ölməsinə səbəb olmuşdu. İnsanlara evlərindən çölə çıxmaması üçün tez-tez xəbərdarlıq edilirdi. Evimiz hərdən sanki böyük bir əl yellədirmiş kimi cırıldayır, hərdən də çıxardığı səsdən daha ağır olduğu hiss edilən bir şey qapımızı şaqqıldadırdı. Atam bunların qonşunun evindən qopan kirəmitlər olduğunu söylədi. Günorta anamın bişirdiyi düyü və qayğanağı yeyə-yeyə tufanın keçib getməsini gözlədik. Ancaq qasırğanın bitəcəyinə dair heç bir işarə belə yox idi. Radioda qasırğanın sahilə vurduğu andakı gücünü itirdiyini və yavaş-yavaş cənub-şərqə doğru hərəkət etdiyini dedilər. Külək torpağın üstündə olan hər şeyi kökündən çıxartmağa çalışaraq vəhşicəsinə ulamaqda davam edirdi. Təxmini bir saat bu formada əsdikdən sonra, ətrafa böyük bir səssizlik çökdü. Birdən-birə o qədər sakitlik oldu ki, hətta uzaqdakı quşun çığırtısını belə eşidə bildik. Atam qapını bir az aralayıb çölə baxdı. Külək dayanmışdı, yağış da artıq yağmırdı. Sıx qara buludlar göyün üzündən aralanmışdı, səmanın mavi parçaları ordan- burdan yamaq tək görünürdü. Bağçadakı ağaclar hələ də yük kimi üstlərinə çökmüş ağır yağış suyunu damcılatmaqda idilər. “Tufanın başlanğıcındayıq, – atam dedi. – Bir müddət belə sakitlik olacaq – təxminən on beş-iyirmi dəqiqə... Tufan istirahət etmək üçün fasilə verib. Sonra külək əvvəlki gücündə geri qayıdacaq”. “Çölə çıxa bilərəmmi?” – soruşdum. tərcümə guşəsi 53 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 52 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 Əgər uzaqlaşmasam, yaxınlarda gəzsəm çıxa biləcəyimi dedi: “Ancaq küləyin ilk əlamətini görən kimi geri qayıtmağını istəyirəm”. Çölə çıxdım və kəşfiyyata başladım. Beş dəqiqə əvvəl burada qəzəbli fırtınanın əsdiyinə inanmaq çətin idi. Səmaya baxdım. Tufanın böyük “gözü”nün orada olduğunu və sərt baxışlarını bizə zillədiyini gördüm. Təbii ki, elə bir “göz” mövcud deyildi, sadəcə olaraq fırlanan hava topasının mərkəzində bir anlıq sakit qalmış nöqtə idi. Böyüklər evə nə qədər zərər dəydiyini yoxlayırdılar. Mən isə sahilə tərəf yollandım. Yolboyu ətrafa qırılmış ağac parçaları səpələnmişdi, onlardan bəziləri o qədər qalın gövdəli şamlar idilər ki, hətta böyüklər belə onu təkbaşına qaldıra bilməzdilər. Hər yerdə kirəmit parçaları vardı, maşınların şüşələri qırılmış, bir it damı diyirlənib yolun ortasına düşmüşdü. Elə bil, böyük bir əl göydən yerə sallanıb qabağına çıxan hər şeyi yastılamışdı. K. məni yolda görüb çölə çıxdı. “Hara gedirsən?” – soruşdu. “Sahilə düşürəm”, – dedim. Başqa heç nə demədən yanımla addımlamağa başladı. Kiçik ağ iti də bizə qoşuldu. “Külək başlayan dəqiqə tez evə qayıdacağıq”, – dedim və K. səssizcə başını tərpədərək razılaşdı. Sahil evimizdən iki yüz yard uzaqlıqda idi. Mənim boyum hündürlüyündəki beton sahilbəndlər – böyük sədlər bir xətt boyunca uzanırdı. Suyun kənarına çatmaq üçün bir neçə pilləni adlamalı olacaqdıq. Bura demək olar ki, hər gün oynamağa gəlirdik, ona görə də hər qarışına yaxşı bələd idik. Tufanın gözündə hər şey fərqli görünürdü: səmanın, dənizin rəngi, dalğanın səsi, suyun qoxusu, sahilin genişliyi... Bir müddət sahilbəndin üstündə oturduq və səssiz- səmirsiz dənizə tamaşa etdik. Guya böyük bir qasırğanın düz ortasında idik, amma dalğalar qəribə səssizliyə bürünmüşdülər. Dənizin səviyyəsi də həmişəkindən, hətta qabarma və çəkilmələr vaxtı olduğundan da aşağı idi. Sahilboyu göz işlədikcə ağ qum uzanırdı. Sahilə çıxmış gəmi parçalarını saymasaq, bu böyük boşluq mebelsiz evə bənzəyirdi. Sahilbəndin o biri tərəfinə keçərək geniş sahil boyunca gəzişməyə, ətrafdakı əşyaları qurdalamağa başladıq. Plastmas oyuncaqlar, səndəllər, yəqin ki, mebelə aid taxta parçaları, cırıq paltarlar, qeyri-adi şüşələr, üstündə xarici dildə yazıları olan yeşiklər və tanımadığımız çoxlu əşya var idi – sanki xırdavat dükanına düşmüşdük. Yəqin ki, qasırğa bunları çox uzaqlardan sürüyüb gətirmişdi. Hər dəfə diqqətimizi çəkən nəsə görəndə, onu götürüb o üz-bu üzünə baxır, yerə atırdıq, sonra da K.-nın iti gəlib iyləyirdi. Heç beş dəqiqə keçməmişdi ki, dalğaların düz yanımıza qədər gəldiyini gördüm. Dəniz səssiz-səmirsiz uzun, hamar dilini sahilə – düz ayaqlarımıza qədər uzadırdı. Mən heç vaxt belə bir şey görməmişdim. Uşaq olmağıma baxmayaraq, sahil qəsəbəsində böyüdüyüm üçün, okeanın necə qorxunc olduğunu və gözlənilmədən vəhşicəsinə zərbə vura biləcəyini bilirdim. Ona görə də sudan kənarda durmağa çalışdım. Buna baxmayaraq, dalğalar dayandığım yerin bir qarışlığına qədər gəldi. Sonra su səssizcə geriyə – əvvəlki yerinə qayıtdı. Mənə yaxınlaşan dalğalar qorxulu görünmürdülər, hətta aram-aram qumlara toxunuşu xoşuma da gəlirdi. Ancaq pis tərəfləri də vardı. Elə bil, hansısa bir həşəratı sığallayırmışam kimi ətim ürpəşirdi. Qorxum tamamilə mənasız ola bilərdi. Ancaq bir o qədər də gerçək idi. İnstinktiv olaraq hiss edirdim ki, onlar canlıdır. Dalğalar... canlıdır... Burada olduğumu bilirlər və məni qamarlamağa çalışırlar. Sanki böyük, insanyeyən yırtıcı heyvan otların arasında uzanıb və qəflətən hücum edərək məni iti dişləri ilə param- parça etmək istəyir. Tez qaçmalıydım. “Mən burdan gedirəm, K.” – deyə ona tərəf qışqırdım. Sahildə, təxminən 10 yard məndən uzaqda idi, üzü dənizə tərəf çömbələrək oturmuşdu və yerdə nəyəsə baxırdı. Əmin idim ki, kifayət qədər yüksək səslə bağırmışam, ancaq, deyəsən, səsim ona çatmadı. Tapdığı əşya nə idisə, ona o qədər aludə olmuşdu ki, çağırdığımı eşitmədi də. K. həmişə belə idi. Əlindəkinə başı o qədər qarışardı ki, ətrafdakı hər şey yadından çıxardı. Ya da... bəlkə kifayət Yüklə 9,34 Kb. Dostları ilə paylaş:
|