Təsisçi: “Hədəf” nəşrləri Baş redaktor: fil.ü. f d., dos. Şəmil Sadiq Redaktor
Yüklə 9,34 Kb. Pdf görüntüsü
|
tərcümə guşəsi 55 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 54 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 vaxt həmin hadisədən danışmadılar. Ancaq mən həqiqəti dərk edirdim. Əgər cəhd etsəydim, K.-nı xilas edə bilərdim. Bəlkə də yanına qaçıb sürüyə-sürüyə onu dalğanın çatmayacağı bir yerə aparmaq olardı. Ola bilsin ki, saniyə fərqi ilə xilas edəcəkdim, ancaq hadisələri yaddaşımda birləşdirəndə, həmişə “bunu bacarardım”, – deyə düşünürəm. Əvvəldə dediyim kimi, qorxudan özümü itirsəm də, etdiyim hərəkətin adı K.- nı buraxıb öz canını xilas etmək idi. K.-nın ailəsinin məni günahlandırmaması və heç kimin yanımda hadisə barədə danışmaması mənə daha çox təsir edirdi. Yaxamı bu mənəvi əzabdan qurtarmaq üçün xeyli müddət lazım oldu. Bir neçə həftə məktəbə getmədim. Güc-bəla ilə nəsə yeyir, bütün günümü çarpayıda tavana baxaraq keçirirdim. K. həmişə orada idi, dalğanın ucunda – uzanmış vəziyyətdə mənə gülümsəyir, əlini uzadaraq məni çağırırdı. O görüntünü heç cür zehnimdən silə bilmirdim. Nə vaxt yatsam, yuxularıma girirdi. Həmişə də dalğanın içində görünən kapsuladan hoppanıb biləyimdən tutur, məni də özünə tərəf çəkirdi. Tez-tez gördüyüm başqa bir yuxu da vardı. Görürdüm ki, gözəl bir yaz səhəri okeandayam. Sahildən xeyli uzaqda qurbağa kimi üzürəm. Günəş kürəyimi isidir, su adama ləzzət verir... Sonra, birdən-birə nəsə sağ ayağımdan tutur. Hiss edirəm ki, buz kimi soyuq bir şey topuğumdan bərk-bərk yapışıb. Həddindən artıq sərt şəkildə məni silkələyir, suyun altına doğru dartışdırır. Orada K.-nın üzünü görürəm... Eyni cür irişməyə başlayır... Ağzı o gün olduğu kimi qulaqlarına qədər çatır... Gözləri də gözümə zillənib... Qışqırmaq istəsəm də, səsim çıxmır. Ağciyərim su ilə dolmağa başlayır... Qaranlıqda qışqıraraq təngnəfəs və tər içində oyanıram.... Həmin ilin axırında valideynlərimə başqa bir şəhərə getmək istədiyimi bildirdim. Mənə icazə vermələri üçün yalvardım. K.-nı udan okeanın sahilində yaşamağa davam edə bilməzdim. Onsuz da bilirdim ki, qarabasmalarım məndən əl çəkməyəcək... Əgər çıxıb getməsəydim, dəli olacaqdım. Ailəm istəyimi anlayışla qarşıladı. Başqa şəhərdə yaşamağıma razı oldular. Yanvar ayında Komoro yaxınlığındakı Naqano şəhərində yerləşən dağ kəndində atamın valideynləri ilə yaşamağa başladım. İbtidai sinfi və orta məktəbi Naqanoda bitirdim. Hətta bayramlarda belə evə getmirdim. Hərdən valideynlərim məni görməyə gəlirdilər. Hələ də Naqanoda yaşayıram. Mühəndislik ixtisası üzrə Naqano şəhər kollecini bitirib tikinti alətləri hazırlayan şirkətdə işləməyə başladım. İndi də orada çalışıram. Hamı tək sadə həyat sürürəm. Gördüyünüz kimi, heç bir qəribəliyim yoxdur. Düzdür, sosial həyatım elə də aktiv deyil. Təkcə alpinizmlə məşğul olduğum bir neçə dostum var. Evimi tərk edəndən sonra artıq qarabasmalar görmürdüm. Ancaq onlar həyatımın bir hissəsi olaraq qalırlar. Nə vaxt ki, unutmağa başlayıram, borcum varmış kimi qapımı döyürlər. Və həmişə də ən kiçik detalına qədər eyni yuxunu görür, qışqıraraq oyanıram. Yatağım büsbütün su içində olur. Elə buna görə də heç vaxt evlənmədim. Gecənin bir yarısında heç kimi qışqıraraq yuxudan oyatmaq istəmirəm. Bu illər ərzində çox qadınla sevgili oldum, amma gecəni heç kimlə bölüşmədim. Qorxu iliyimə qədər işləmişdi. Bu, kiminləsə bölüşəcəyim bir qorxu deyildi. Düz qırx il evimdən uzaqda yaşadım. Heç vaxt hər hansı bir sahilin yaxınlığına gedə bilmədim. Qorxurdum ki, yuxularım reallaşar. Üzməkdən xoşum gəlirdi, ancaq həmin gündən sonra heç hovuza da girmədim. Həmçinin dərin çayların və göllərin yaxınlığında da olmadım. Qayığa da minə bilmirdim. Xaricə gedəndə təyyarədən belə istifadə etmirdim. Bütün bu ehtiyat tədbirlərinə baxmayaraq, boğulmağımla bağlı yuxunu unutmaq mümkün olmurdu. K.-nın soyuq əli kimi bu hissiyat da düşüncələrimə hakim kəsilmişdi və məndən əl çəkmirdi. Nəhayət, keçən yaz, mən axır ki, dalğanın K.-nı udduğu sahilə baş çəkdim. Atam bir il əvvəl xərçəngdən dünyasını dəyişmiş, qardaşım isə köhnə evimizi satmışdı. tərcümə guşəsi 57 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 56 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 Çardaqda karton qutuda uşaqlığıma aid bəzi əşyalar tapmış və mənə – Naqanoya göndərmişdi. Çoxu istifadəyə yararsız əşyalar olsa da, içində K.-nın çəkib mənə verdiyi rəsmlərdən ibarət bir qutu da var idi. Yəqin ki, valideynlərim K.-dan yadigar qaldığından onu mənim üçün qoruyub-saxlamışdılar. Ancaq bu rəsmlər içimdəki qorxunu oyatmaqdan başqa heç bir işə yaramadılar. Elə bilirdim K.-nın ruhu geri qayıdıb rəsmlərdə canlanacaq... Buna görə də onları atmaq üçün yenidən qutuya qoydum. Ancaq heç cür ata bilmədim. Bir neçə gün davam edən qərarsızlıqdan sonra qutunu yenidən açdım və özümü saatlarla K.-nın əl işlərinə baxmağa məcbur etdim. Əksəriyyəti mənzərə rəsmləri idi. Kağızlarda okeanın tanış sahili, şam ağacları və bizim şəhər təsvir olunurdu. Hamısı da K.-nın əlinin rəngində və şəffaflığında idilər. Üstündən illər keçməsinə baxmayaraq, onlar hələ də heyranedici dərəcədə canlı idilər və yaddaşımda olandan daha təsirli görünürdülər. Qutudakı rəsmlər içimdəki isti xatirələri yenidən oyatdı. Balaca K.-nın dərin hisləri, dünyaya baxışı bu şəkillərdə öz əksini tapmışdı. Birlikdə etdiyimiz şeyləri, getdiyimiz yerləri sürətlə xatırlamağa başladım. Və gözlərinin gözlərim olduğunu, birlikdə gəzdiyimiz vaxtlarda dünyaya onun canlı, qəmsiz baxışı ilə baxdığımı anladım. Ondan sonra işdən qayıdanda hər gün K.-nın şəkillərini nəzərdən keçirməyə adət etdim. Hər bir əsərinə oturub saatlarla baxırdım. Həmişə də uşaqlığıma aid uzun müddətdir ki, beynimdə gizlətdiyim bir mənzərəni tapırdım. K.-nın əl işinə baxdıqca beynimə bəzi şeylərin yayıldığını hiss edirdim. Təxmini bir neçə həftə bu cür davam etdikdən sonra günlərin birində ağlıma bir fikir gəldi: İllərdir dəhşətli bir səhvə yol verirdim. Dalğanın ucunda uzanarkən K. mənə nifrətlə və yaxud da incik-incik baxmırdı, məni özü ilə aparmaq istəmirdi. Gözlərini mənə zilləyərək gülümsəməsi də, təsadüfən, ya da işıq və kölgənin düşmə bucağının təsirindən əmələ gəlmiş ola bilərdi. Bu, K.-nın bilərəkdən etdiyi bir hərəkət deyildi. Çox güman ki, onda artıq dərketmə qabiliyyətini itirmişdi, sanki ömürlük ayrıldığımıza görə mənə xəfifcə gülümsəyirdi. Bəlkə də, üzündə gördüyümü zənn etdiyim kəskin nifrət baxışı həmin anda məni ələ keçirmiş dərin qorxunun əksindən başqa bir şey deyilmiş. O axşam K.-nın əsərlərinə baxdıqca yeni düşüncələrimə daha çox inandım. Rəsmə nə qədər çox baxsam da, bir uşağın zərif və təmiz ruhundan başqa heç nə tapa bilmədim. Uzun müddət yazı masamda oturdum. Edə biləcəyim başqa heç nə yox idi. Günəş batdı və axşamın solğun qaranlığı otağı bürüməyə başladı. Sonra ətrafa gecənin dərin səssizliyi çökdü. Elə bil, sonsuzluğa qədər belə davam edəcəkdi. Nəhayət, vəziyyət dəyişdi və qaranlıq öz yerini dan yerinin şəfəqlərinə verdi. Yeni bir günün günəşi səmanı çəhrayı rəngə boyadı. Məhz həmin anda geri qayıtmalı olduğuma qərar verdim. Bir neçə əşyamı çantaya atdım, işə gəlməyəcəyimi demək üçün şirkətə zəng etdim və köhnə şəhərimə qayıtmaq üçün qatara mindim. O sakit, kiçik sahil qəsəbəsi xatirələrimdə olduğu kimi deyildi, çox dəyişmişdi. 60-cı illərdə qısa müddət ərzində sürətlə inkişaf edən sənaye şəhəri yaranmış, görünüşü fərqli olmuşdu. Stansiyanın yanındakı balaca hədiyyə dükanı ticarət mərkəzinə çevrilmişdi, şəhərin yeganə kinoteatrı indi supermarket kimi fəaliyyət göstərirdi. Evim uzun müddət idi ki, yox idi. Bir neçə ay əvvəl sökülmüş, torpağına qədər qaşınmışdı. Bağdakı bütün ağaclar kəsilmiş, qara torpağın üstündə bir çəngə ot belə qalmamışdı. K.-nın keçmiş evi də yox olmuş, yerində maşın və kamazlarla dolu beton avtopark tikilmişdi. Amma kövrəlmədim. Onsuz da qəsəbə uzun müddət idi ki, mənim deyildi. Sahilə tərəf getdim və sahilbəndin pilləkənləri ilə yuxarı dırmaşdım. O biri tərəfdə, həmişəki kimi okean gözlə görünə bildiyi qədər – üfüq xətti boyunca maneəsiz şəkildə yayılmışdı. Sahil də heç dəyişməmişdi: uzun qumsallıq, şappıldayan dalğalar, suyun kənarında gəzişən insanlar... Saat 4-ü keçirdi və günortanın ahəstə günəşi üzü qərbə tərəf yavaş-yavaş Yüklə 9,34 Kb. Dostları ilə paylaş:
|