Təsisçi: “Hədəf” nəşrləri Baş redaktor: fil.ü. f d., dos. Şəmil Sadiq Redaktor



Yüklə 9,34 Kb.
Pdf görüntüsü
səhifə30/53
tarix13.11.2017
ölçüsü9,34 Kb.
#9835
1   ...   26   27   28   29   30   31   32   33   ...   53

türkün  özü
63
USTAD 
dərgisi \ Fevral 2016
62
USTAD 
dərgisi \ Fevral 2016
var idi – qarşı mənzildə yaşayan təqaüdçü 
albay, bir də 1 nömrəli mənzildə yaşayan, 
vaxtından əvvəl işsiz qalmış bir jurnalist.
Havanın hərarəti düşəndən sonra – 
kölgələr uzananda Aydın həyətə çıxdı, amma 
heç kim yox idi. Bilmirdi özünü hara dürtsün. 
Artıq geri qayıtmaq haqqında düşünürdü 
ki, qonşusu olan gənc bir tatarı gördü. O, 
adətən başını sallayaraq salam verib keçərdi. 
Amma indi nədənsə səmimiyyətlə əl uzadıb 
salamlaşdı:
– Necəsiniz, iptaş? Nə vaxtdır 
görünmürsünüz, harasa getmişdiniz?
– Hara gedəcəm ki? Evdə otururam.
– Sizi axtarırdım.
– Xeyir ola? – Aydın təəccüblə soruşdu.
– Demişdiniz ki, işsizsiniz. Sizə kömək 
etmək istədim,  iş üçün bir tanışımla 
danışdım.
– Eləmi? – Aydın bir az narahat oldu.
– Bir iş var... Əsl işdir! Bir az ağırdır, 
amma əmək haqqı yaxşıdır, – bic-bic 
gülümsədi qonşu.
Aydın axıra qədər səbr etmədən 
qonşusunun sözünü kəsdi:
– Rafiqcan, mənim üçün nə işi var, söylə 
görüm artıq!?
– Siz axı yaxşı maşın sürə bilirsiniz. 
Sabah səhər məni burada gözləyin, özünüzlə 
şəxsiyyət və sürücülük vəsiqəsini götürün 

...
– Sonra nə? – Aydın işin nədən ibarət 
olduğunu öyrənmək üçün səbirsizlənirdi
.
– Sonra mən sizi öz cigitlərimlə tanış 
edərəm. Onlar altı qardaşdırlar, siz də 
olarsınız yeddinci. Birlikdə uçacaqsınız 
Dubaya.
– Nə üçün? – Aydının səsindəki həvəs 
yox olmuşdu. Başa düşürdü ki, xaricə pulla 
getmək lazımdır.
– Onlar biznesmendilər. Maşın alveri 
ilə məşğul olurlar. Orada bir neçə xarici 
maşın alacaqlar. Siz də onlarla birlikdə o 
maşınlardan birini sürüb gətirəcəksiniz.
– Neçə günlük gedəcəyik?
– Hər gediş yeddi, ya da on gün çəkir. 
Hər gün üçün yüz dollar ödəyəcəklər. 
Təyyarə bileti, oteldə qalmaq xərci, hətta 
yemək xərcini də öz üstlərinə götürürlər.
– Gör haa! Əla işdir ki, – Aydın dedi. 
Sevindiyindən az qala ürəyi yerindən çıxırdı. 
“Ay Allah, məni tək qoymadın, sənə boş 
yerə bel bağlamadım!!!” – düşündü.
– Bir məsəl var, deyərlər, “qonşunun xətri 
üçün namazı da sonraya saxlamaq olar”. 
Mən sizin üçün çalışıb bu işi düzəldirəm, – 
Rafiq özündən razı gülümsədi.
–  Rafiq, heç vaxt unutmaram sənin bu 
yaxşılığını, aynalayın, başına dönüm.
– Təkcə “sağ ol”nan bu işi bitirmək 
olmaz, qayıdanda yaxşı “yuyarıq” bu işi. 
 
Aydın qonşunun nəyə işarə elədiyini başa 
düşərək güldü: 
– Əlbəttə
, yaxşı-yaxşı “yuyarıq”.
– Oldu, sabahadək, sağ olun.
Rafiqin mavi gözləri sevincdən parladı, 
qırmızı yanaqları açıldı və tezcə oradan 
ayrılaraq getdi. “Allah özü təşkil etdi 
qonşuyla görüşümüzü. Gör ha, yuxudurmu, 
gerçəkdirmi bu?” –  Aydın gözlərini 
ovuşduraraq, əmin oldu ki, yuxu deyil. 
Qapının önündə xeyli duraraq, yavaş-yavaş 
özünə gəldi.
***
Dubayda alınmış maşınları bərəyə 
yükləyərək İrana gətirdilər. Ertəsi gün səhərin 
sərinliyində yola düşdülər. Altı sürücü altı 
maşında sükan arxasında əyləşərək, hamar 
asfaltlı trasla qaza basır, sürətlə gedirdilər. 
Maşınların birini Aydın sürürdü. Yeddinci 
cigit isə onların rəhbəri idi – öndə gedən 
maşının arxa oturacağında əyləşmişdi
.
İranın liman şəhəri Bəndər-Abbasdan 
çıxaraq qısa müddətliyinə dayandılar, tez-
tələsik yemək yedilər. Yemək vaxtı rəhbərləri 
onlara yolu izah etməyə başladı: “Min yeddi 
yüz kilometr keçərək, İranla Türkmənistanın 
sərhəddindəki Şırak kəndinə gələcəyik, – 
dedi. – Ordan sonra Marı, Çarcou şəhərlərini 
keçərək Özbəkistana çatacağıq. Sonrakı 
dayanacağımız Özbəkistanın Farat kəndidir. 
Sonra Buxara, Nəvai və nəhayət, doğma 
Qazaxıstan. Günəş qızmardı, yol çətin!.. 
Amma Şıraka qədər dayanmayacağıq!.. 
Yorulan olsa, utanmasın, desin, mən özüm 


türkün  özü
65
USTAD 
dərgisi \ Fevral 2016
64
USTAD 
dərgisi \ Fevral 2016
onu əvəz edim, yorulan da dincəlsin. Haydi 
cigitlər, atlanın!”
Bundan sonra maşınları işə salıb, yenə 
yola düşdülər. Kənardan təptəzə maşın kimi 
görsənən, amma iki il sürülmüş “Audi”ni 
sürməyi Aydına tapşırmışdılar. Salonlar təmiz 
idi, elə bil zavoddan indicə çıxıb. Mühərriki 
də mükəmməl idi. Doğrudan da yeni maşın 
yaxşı at kimidir. İsti havaya baxmayaraq 
Aydın yorğunluq hiss etmirdi. Əksinə, kefi 
kök idi və həvəslə maşının qazına basırdı. 
Beynindəki düşüncələr maşından da sürətli 
gedirdi. O Almatıya qayıdanda alacağı 
dollarları xəyalında canlandırırdı: “Əziyyət 
verən aclıqdan və kasıblıqdan canımı 
qurtaracam”. Xəyalları göylərə qalxırdı. 
Ürəyi sevincindən hoppanıb-düşürdü
.
“Nə qədər qəribə təbiəti var buraların, 
tropik yaşıllıqlardan qupquru səhralara 
keçirsən!.. Amma fərqi yoxdur, hər yer elə 
gözəldir ki, insanın gözünə xoş gəlir! Ya 
Rəbbi, hər şey üçün sənə şükür!” Neçə ildə 
birinci dəfə idi ki, ürəyindən oxumaq keçdi. 
Ətrafı seyr edərək Estayın “Hüsni-Xorlan” 
mahnısını oxudu. Rımcan bu mahnını 
sevərdi. Əlbəttə ki, Aydın müğənni deyildi, 
amma səsi qulağa xoş gəlirdi. Rımcanla 
birlikdə olduqları məclislərdə çox mahnı 
oxumuşdu. “Sabah nə yeyəcəm, nə içəcəm” 
qayğısı olmayan günlər idi. Rımcan və Aybar 
sağ olduqları zaman Aydın xoşbəxt insan idi! 
İndi isə həyatı ikiyə bölünmüşdü, əvvəlki və 
qəzadan sonrakı həyat... 
Dünya aldadıcı və dəyişkəndir!.. Sanki 
gözünü açıb-bağladı və qısaca sürən mənalı 
həyat bitdi, varlığını yalın-yaban sürdürdüyü 
günlər başladı... İndi ürəyi sızlayır, 
geridönməz xoşbəxt günlərin həsrəti qəlbini 
sıxırdı.
Farat kəndinə gecə gəlib çatdılar və bir 
özbəyin evinə qonaq düşdülər. Yatmağa 
uzanmazdan əvvəl rəhbərlik edən adam 
sürücüləri bir yerə yığdı:
– Cigitlər, yol yorğunusunuz. Az qalıb... 
İndi yaxşıca dincəlin, səhər özüm sizi 
oyandıraram.
Adamın bu sözlərindən sonra Aydın 
rahatca dərin yuxuya getdi. Səhər oyananda 
gördü ki, nə yol yoldaşları var, nə də 
maşınlar. Evin yiyəsini sorğuya çəkməyə 
başladı, o isə ölənin dalınca ağlayan kimi 
sızıldayırdı:
– Oy-bay-au! Onlar əsl fırıldaqçı imişlər. 
Dünənki yeməyin və gecə qalmağın pulunu 
verməyib qaçıblar, üstəlik iki torba parçamı 
da oğurlayıblar. O parçalardan paltar tikib 
dolanırdıq. İndi neyləyəcəyik?
– Maşın
... Axı sizin maşınınız var?– Aydın 
heç nə başa düşmürdü: “Axı onlar yaxşı 
oğlanlar idi! Belə davrana bilməzdilər!..”
– Bəli, maşın var. Amma xeyri yoxdu – 
onlara çata bilmərik. 
– Bəlkə çata bildik? – “Razılaşmaq olmaz, 
hərəkət eləmək lazımdır” – beynində ancaq 
bir düşüncə döyünürdü.
– Mümkün deyil. Çatsaq da onlardan 
heç bir şey ala bilmərik. Öz həmyerlilərin 
səni elə oradaca, çöldəcə öldürərlər. İndi 
neyləyəcəyik?
– Neyləyəcəyik?! Birtəhər başımızı 
saxlayarıq. Bəs sən neyləyəcəksən? Hələ ki, 
sağsan öz yurduna qayıt.
– Öz yurduma necə qayıdım? Cibimdə pul 
yoxdur...
– Onda özünə burada müvəqqəti bir iş 
tap
, yolpulunu qazan.
– Mənim sənədlərim də yoxdur, – dəhşətlə 
yadına saldı ki, Aydının da, o biri sürücülər 
kimi sənədləri rəhbərlik edən adamda idi. 
Deyirdi sənədləri bir əldə saxlamaq yaxşıdır.
– Battın sən, ay oğlan.
– Hə, təmamən battım! –dediklərinin 
mənasına varmadan təkrarladı.
İnsan övladının şahid olduğu xainlik və 
alçaqlıq dərəcəsi Aydını sarsıtdı. O ürək 
ağrısı hiss etdı. Yandıran bir ürək ağrısı! 
Ağrı onu deşib keçdi, qəlbini parçaladı, içini 
yandırdı. Sanki şüurunu itirmişdi. Bir müddət 
hərəkətsiz oturdu. Gözləri qaraldı, ətrafında 
heç nə görməz oldu. Tale zərbə vurmaq 
istəyirsə, şiddətli və azğın zərbə vurur. 
Özünə gələndən sonra ətrafa boylandı, 
qoca özbəyin izi-tozu da qalmamışdı
. Cüzi 
ümidlə qaldığı evin qapısına yaxınlaşdı, 
dəstəyi burdu, qapı açılmadı, zəngi çaldı, 
cavab verən olmadı. Nə edəcəyini bilmədən 
qeyri-müəyyən istiqamətdə yavaş-yavaş 
yeriməyə başladı
.


Yüklə 9,34 Kb.

Dostları ilə paylaş:
1   ...   26   27   28   29   30   31   32   33   ...   53




Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©genderi.org 2024
rəhbərliyinə müraciət

    Ana səhifə