Təsisçi: “Hədəf” nəşrləri Baş redaktor: fil.ü. f d., dos. Şəmil Sadiq Redaktor
Yüklə 9,34 Kb. Pdf görüntüsü
|
türkün özü 65 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 64 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 *** Canı əldən düşmüş, özünü itirmiş Aydın özünü Almatıya çatdırana qədər üç ay keçdi. Neçə il yaşadığı mənzilin önündə isə onu bir bəla daha gözləyirdi. Taxta qapını dəmir qapı ilə dəyişmişdilər. Bir qıfıl yerinə iki qıfıl qoyulmuşdu. Nə olduğunu başa düşmədən qapının zəngini çaldı. Dəmir sürgülü qapı açıldı. – Sizə kim lazımdı? – gombul yanaqlı saçları dağılmış cavan oğlan soruşdu. – Qapını açın, – dedi Aydın, – bu mənim mənzilimdir. Ağlınız başınızdadır?.. Çıxın gedin burdan! Yoxsa, polis çağıraram!.. – qapını üzünə bağladılar. Bu işdə bir zibil olduğunu hiss edən Aydının ürəyi döyündü, qan kəlləsinə vurdu və həmin o qonşu tatarın evinə yollandı . Qapını Rafiq özü açdı. Aydın mənzilini başqa adamlar tutduğunu həyəcanla ona söylədi. – Bəli, – Rafiq soyuqqanlıqla cavab verdi, – Sizin gedişinizdən sonra bəzi adamlar gəldilər, evinizi başdan ayağa təmir etdilər. Bu yaxınlarda da köçdülər. Onlardan soruşdum, bu nə məsələdir, dedilər ki: “Biz bu mənzili satın almışıq”. – Bəs mən neyləyim? – Gedin polisə. Rafiqin məsləhəti ilə Aydın polis şöbəsinə gəldi. Sağ olsun cavan polis işçisi, onunla birlikdə mənzilə gəldi, Aydının yanındaca yekə başlı heyvərə adamı sorğuladı. Heyif ki, sənədlərin hamısının qaydasında olduğu ortaya çıxdı. Sonra onlar ikisi birlikdə Mülk sənədləşdirmə idarəsinə getdilər. Orada da sənədlərin düzgün rəsmiləşdirildiyi aydın oldu. Bu sənədlərə görə Aydının makler vasitəsi ilə öz evini üç min dollara satdığı görsənirdi. – Ağsaqqal, bağışlayın, sizə heç cür kömək edə bilməyəcəm, – deyən polis öz yoluyla getdi. “Göydən yağsa xırda şişlər, bəxtsiz Makarın üstünə düşər”, “Bəla təkbaşına gəlməz”, – düşündü Aydın, bir yandan da inanmaq istəmirdi. “Necə yəni, mən indi küçədə qalacağam? Mən indi kiməm?.. İnsan bu qədər vicdansız ola bilər?.. Allahdan da qorxmurlar! Niyə? Nəyə görə belə bir şey məhz mənim başıma gəldi? Təqsirim nə idi? Ya Rəbbi, nəyə görə məni belə cəzalandırırsan? Sənə nə pislik etdim? Yəni sən insanı belə vəziyyətdə qoya bilərsən?... Görəsən necə bir günah işlədim ki, məni bağışlamırsan? Niyə, nədən, səbəbi nədir?...” Ağır-ağır düşüncələrdən başı hərləndi, gözləri qaraldı. Dizləri əsdi, ayaqlarını zorla sürüyərək özünü skamyaya çatdırdı və bitmiş- tükənmiş halda çökdü. Günəş enirdi... *** Səhər tezdən hərəsi şəhərin bir tərəfinə dağılır, axşam isə yenə də bir yerə toplanırdılar. Əsl beynəlmiləl qruplaşma idi. Müxtəlif xalqların təmsilçilərindən ibarət çox rəngli bir qrup.... Həmişə sərxoş olan, burnu qıpqırmızı İvanın qrupun başçısı olduğu hiss olunurdu. Onun sağ əli, möhkəm bədənli, bir gözü kor Şavxat tatar idi. Ortaboylu, hər yeri göy qançırlı Toxtaxun isə uyqur... Qısaboylu, qüvvətli Pak əslən koreyalı, arıq, amma iri sümüklü, boşboğaz Yuldaş özbəkdi. Hamıdan hündür, uzun ayaqlı, arıq olduğuna görə “Antena” ləqəbi almış Timofey ukraynalı... Bir zamanlar nurüzlü, indi isə solmuş Aydın da indi onlarla birlikdə yaşayırdı. Onların kiçik yaşayış yeri, bir zamanlar anbar kimi istifadə olunmuş mikrorayon evlərindən birinin zirzəmisi idi. Bir vaxtlar binaların damlarında, kanalizasiya quyularında yatan dostlarını Şavxat indi bu zirzəmiyə gətirmişdi. – İy götürən köpək kimisən, Şavxat, sən nələr tapa bilirsən, – İvan belə demişdi bu yeri görəndə. – Sən olmasaydın bu yaramazların heç vaxt belə evi ola bilməzdi. – İvan səs-küylə tüpürmüş, tüpürcəyi qarşısında oturan Aydının başının üstündən uçmuşdu. – Düz deyir Ağa, – başçının hər sözünü dəstəkləməyə alışmış Yuldaş bu dəfə də onu təsdiqlədi, – bəyəm burdan yaxşı bir yer tapa bilərdik ki, başımızı ora soxaq? türkün özü 67 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 66 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 – Nəyimizə lazımdı buradan yaxşı? – Niyə lazım deyil? – Bundan yaxşı olan yerdə bizə yaşamağa imkan verməzlər. – Hə, düz deyirsən. – Kommersantlar əlimizdən alardılar. – Bəsdir! Susun, yetər!... – dedi İvan. Sifəti qara buluddan da betər bozarmışdı. Arı pətəyi kimi uğuldayan mərəkə o dəqiqə susdu. Camaatın “bomjlar” dediyi bu qrupun özünün yazılmamış qanunları var. Təkbaşına sağ qalmaq mümkün olmadığını başa düşən bu insanlar, birlikdə icma kimi yaşamağa başlayırlar. Gündüz milyonyarımlıq şəhərin bütün künc-bucağını gəzib, axşam isə zirzəmidə toplanırlar. Evsiz-eşiksiz səfillər üçün bu zirzəmi xan sarayı kimi bir yer idi. Yaşantılarının gündəlik ritmi bu gün də eyni qaydada idi. Axşam düşüncə, hava qaraldıqca bir-bir “evlərinə” qayıtmağa başladılar. – Hey, Alik, şamı yandır, – Toxtaxun aşağıda duran qazağa əmr elədi, burun dəliklərini qalın barmaqları ilə tutub burnunu təmizlədi. – Mənim adım Alik deyil, Aydındır, – narazı cavab verdi. – Kəs səsini, bunun anasını!... Ağa gəlir, əgər işıqlı olmasa, o sənə göstərər gününü. Öz adını da yaddan çıxararsan! – Toxtaxun Aydını hədələdi. Aydın şamı yenicə yandırmışdı ki, İvan içəri girdi, baş barmağı ilə burnunun üstünü qaşıdı. – Necəsiniz burda, qartallarım mənim, hamı yerindədi? “Həə, deməli bugün Ağanın kefi yerindədi, çünki içki içməyə imkan tapa bilib. – Aydın düşündü. – Kefi pis olanda, içə bilməyəndə hamıya çığırıb-bağırır, ağzını “donuzlar-itlər” deyə açır. – Hamı yerindədi, – ağzına sığışmayan dili ilə çatlayan dodaqlarını yalayan Şavxat tez cavab verdi. – Yaxşı, əlinizə nə keçib?... Ortaya atın görək!... Antena, orda kran partlamaz ki? Sən axı santexniksən! – İvan bunu deyəndə yüksəkdən və istehza ilə güldü. – Bomba kimi partlamasın sonra!... – Hə, Mənzil istismar idarəsində santexnik işləmişəm, – Timofey qamətini düzəldib cavab verdi. – Qorxmayın! Partlamaz!.. – Yaxşı, bəs niyə çıxdın işdən? – Qəpik-quruş verirdilər, onu da vaxtı- vaxtında verə bilmirdilər!.. Mən də iki dənə sayğacı götürüb, qabağa saydırdım. Buna görə tutub dama basdılar. Dörd illik cəzamı günbəgün çəkdim... Arvadım ilan çıxdı, evi satıb, özünə başqa kişi tapıb, başqa şəhərə qaçıb. Beləcə oldum sərgərdan.. – Mən isə Tatarıstanda bir iş tapa bilmədim, Qazaxıstana gəldim. Deyirdilər ki, burada pul qazanmaq olar..., – Şaxvat söhbətə dəstək oldu. – Gəl indi inan kiməsə... Düzdür, birinci il iş tapıb, “Kamaz”a minə bildim. Çinə əlvan metal apardıq. Amma hər şeyimızı lənətə gəlmiş gömrükçülər soyub, əlimizdən aldılar. Hər şey tərsinə getdi – işimi də itirdim, sənədlərimi də. – Deməli, biznes eləmək istəyirdin? – koreyalı Pak söhbətə qoşuldu. – Mən də bizneslə məşğul idim, evi də girov qoymuşdum. Hər şey batdı getdi, əlimdən çıxdı, biznes də, girovda qalan evim də!... Daha doğrusu bic bir alçağın əlinə keçdi! Arvadımı da ələ keçirdi!.. Bəli!.. Qadınlar hamısı iblisdirlər! Onlara ancaq pul lazımdır!.. Yuldaş sözünə qüvvət verdi: – Bu kolbitlər düz deyirlər, – barmağı ilə Aydını göstərərək dedi, – “arvadına və atına arxayın olma”. Sibirdən qayıtmışam evimə, nə görsəm yaxşıdır? Arvadım öz məşuqu ilə yataq otağında, ikisi də çılpaq uzanıblar. – Sonra nə oldu? – Timofey tüpürcək saçaraq soruşdu. – Ay eşşək, sözümü kəsmə, – Şaxvat acıqlandı. – Hansı kişi bu cür alçaldılmağa dözər, – Yuldaş sözünə davam etdi. – Əlimi atdım bıçağı götürüm, ikisini də doğramaq istəyirdim. Amma iblis arvad tez tərpəndi, qaçıb gizləndi qonşunun mənzilində. O biri yaramaz da ki, elə bil ayağına konki geyinmişdi, sürüşüb aradan çıxdı. Məni də öldürməyə təşəbbüs göstərdiyim üçün həbs Yüklə 9,34 Kb. Dostları ilə paylaş:
|