Təsisçi: “Hədəf” nəşrləri Baş redaktor: fil.ü. f d., dos. Şəmil Sadiq Redaktor
Yüklə 9,34 Kb. Pdf görüntüsü
|
söz məkanı 93 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 92 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 istəməyəcəksən? Mən sənə nə hədiyyə edim? Qadın o musiqili gülüşünü (bu gülüşü eşidən kişinin özünü sərbəst saxlaması mümkünsüzdü) bir də səsləndirib dedi: – Mənə çoxlu çiçək al... Arasında xrizantemalar da olsun... özü də sarısı... O maşınını gül dəstələri ilə doldurmuşdu. Düz bir saat o gülləri onun köhnə Vorovski tərəfdəki evinə daşımaqla məşğul oldular... *** ...Əl atıb gül dəstəsinin içindən tək sarı xrizantemanı çəkdi, palataya gözucu baxıb (qızının gətirdiyi çaynik, fincan, çarpayının başından asdığı pijama və kiçik əl televizoru gözündə deyildi) qapıdan çıxdı. Gənc həkimin dediklərini eşitsə də, dönüb baxmadı da: – Bəs bunları götürmürsünüz?.. *** Bura Yeni Günəşlidir. Şəhərin ən hündür yeri. Göyə baxdı – necə dərinmiş, necə sehrliymiş, gömgözəlmiş. Üzbəüz Köhnə Günəşliyə baxdı. Köhnə- zad deyilmiş, elə bil Yeninin ekiztayıdır. Hələ o döşdə oynayan uşaqlar necə xoşbəxtdirlər. O zibil tiyanlarının yanında fırlanan dilənçi də həyatından razı kimi görünür. O dəstəylə uçuşan göyərçinlərə bax bir! Səni allah, belə yaxından uçan göyərçin dəstəsi görmüşdün indiyəcən?.. Bir bu küçə itlərinə bax! Elə gəzirlər, elə bil hər gün uşaqların daşa basdığı sahibsiz it yox, meşənin şahı aslandırlar... Kefi durulan kimi oldu. Telefonu çıxardıb adlar siyahısında “T” yazan kimi Təranə çıxdı və düyməni onun adının üstünə basdı. – Təriş, mənəm... – Bilirəm... – Gülə görə sağ ol. Amma sənə ayrı sözüm var... Bilmirəm deməyə ehtiyac var, ya yox? – Niyə, de. – Mən pis xəstəyəm... Ölümümə az qalb... Ciddi deyirəm... – Yaxşı da... – Hə, ciddi sözümdür... Səni bir saatlığamı, on dəqiqəliyəmi görə bilərəm? Qadın kallaşmış səslə dedi: – Hara gəlim? – Özün bilirsən. – Yaxşı. İki saata gəlirəm... *** Qadın həmişəki kimi şux geyinmişdi. Amma geyimi şux olsa da, qamətinin şuxluğu sezilmirdi. Əlində bir dəstə gül vardı, ortasında sarı xrizantema. Gülü başıaşağı tutmuşdu – yasa aparılan güllər kimi. Yarıaçıq qapıdan içəri girəndə əski sevgilisini stulda oturmuş görüb ona sarı atıldı – ayağı qan gölünə batanda diksinmədi belə. Onun qoluna girib hər iki biləyindən süzülən qana əhəmiyyət vermədən qoxusunu gendən aldığı yatağa apardı. Başını sinəsinə söykəyib qəhqəhə ilə gülməyə başladı... Bu o pilləkənlərdəki orqazm yaradan gülüş deyildi – çiliklənmiş şüşə səsi vardı onda. Sevgilisinin doğranmış biləklərindən axan qan damlalarını bu gülüşün iti ağzı tökmüşdü sanki... Ağ mələfədə qan izləri qadın gülüşünün müşayiətiylə yayılır, get-gedə hansısa qədim heroqlifə – tanış olmayan yazıya oxşayırdı... mif söz 95 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 94 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 Cəlil Cavanşir Əyyubun səbri Q atarın sonuncu dəfə fit verib nəriltiylə yerindən tərpəndiyi beş saat olmuşdu. Vaqondakı səfər yoldaşlarımın bəziləri xorhaxor yatsa da, bəziləri hələ oyaq olduğunu bəlli etmək üçün narazı şəkildə fısıldayıb, yerində sağa- sola çevrilirdilər. Bütün yolboyu gözümü qırpmamışdım, Əyyub kişini düşünmüşdüm. Dilindin dua tükənməyən, mətanətli baxışlarından şükranlıq oxunan, imanına şübhəni yaxın qoymayan bu adamın baxışları gözlərimin qabağından getmirdi. Səhər qatardan düşüb, qəfil yol qəzasında dünyadan köçən dostum Süleymanın dəfninə getmək üçün taksiyə əyləşdim. Süleymangilin evinə çatanda bütün tanışlar, yaxın və uzaq qohumlar artıq toplanmışdı. Çox ağır faciəydi. Əslində, Süleymangilin ailəsinin başına gələnləri izah etmək üçün faciə sözü çox aciz qalar. Bir ilin içində Əyyüb kişinin qapısından 12 cənazə qalxmışdı! Təsəvvür edirsiniz? 12! Mərhum Süleymanın iki qardaşı Rusiyada ailəsi ilə birlikdə qətlə yetirilmiş, bu xəbəri eşidən bacısı və anası təyyarə hava limanına enməmiş infarkt keçirmişdi. Süleyman isə qardaşlarının, anasının və bacısının qəbirlərini ziyarət edib geri qayıdanda yolda sükan arxasında yuxuya getmiş, idarə elədiyi avtomobil yük maşınının altına girmişdi. İnanmayacaqsınız, amma yük maşınının sürücüsü də bacısının böyük oğlu Yusif imiş. İki cənazə birdən gəlmişdi Əyyub kişinin qapısına... İndi də ehtişamlı evinin darvazasına on dörd qara lent bağlanmışdı. Bağ-bağatlı, meyvə ağaclarının bir-birinə boy vermədiyi geniş həyətə hüzn və kədər hakim idi. Əyyub kişinin illər əvvəl tikdirdiyi, bütün ailənin xoş və firavan günlər keçirdiyi olduqca dəbdəbəli, üç mərtəbəli möhtəşəm evin darvazasının önündə bir anlıq ayaq saxladım. İçində daimi yaşayış olan, xoşbəxt insanların məskunlaşdığı, qonaq-qaralı evlərdən biriydi. Heç vaxt dəyişməyən, heç vaxt qonaq-qarasız qalmayan bu evin indiki görkəmi isə insanı xoflandırırdı. Bütün otaqları mebellə bəzədilib. Bu əşyalar illərdir yerindən tərpənmədən evin özünəməxsus ruhunu qoruyurdu. Rəngi solmuş, xarab olmuş əşyalar əsla evdən çıxarılmaz, atılmazdı. İllər boyu burada yalnız yeni doğulan uşaqlar üçün alınan uşaq çarpayılarına yer hazırlanardı. Həmişə səs- küylü, qonaq-qaralı ev indi sükut içində idi. Həyətdə qonşular ehsan qazanlarının altını qalayır, samovarlara od salır, yas çadırının stol-stulunu daşıyırdılar. Əyyub kişi bir tərəfdə səssiz-sədasız dayanıb aramla, səbirlə təsbeh çəkirdi. Sinəsinə qədər uzanmış ağappaq saqqalından üzünə qəribə bir işıq yayılırdı. Üzündə illər əvvəl Süleymanın toyunda gördüyüm o sakit və şükranlıq dolu ifadə vardı. Yaxınlaşıb görüşdüm. Kədərli gözlərinə baxıb özümü saxlaya bilmədim. Boynuna sarıldım. Göz yaşı məni boğdu. – Başın sağ olsun Əyyub əmi! Süleyman hamımızın belini qırdı... – Başımız sağ olsun, oğul! Şükür Allahın kəramətinə! Kəramətindən və lütfündən sual olunmaz, rəbbim bilir nə etdiyni...Verən də odur, alan da... *** Günorta dəfndən qayıdanda Əyyub kişinin üzünə baxdım. Eyni səbir və təmkinlə təsbeh çəkirdi. Köhnə tanışlarla, dostlarla yas çadırına keçdik. Camaat öz arasında pıçıltıyla hekayə Yüklə 9,34 Kb. Dostları ilə paylaş:
|