Təsisçi: “Hədəf” nəşrləri Baş redaktor: fil.ü. f d., dos. Şəmil Sadiq Redaktor
Yüklə 9,34 Kb. Pdf görüntüsü
|
povest 111 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 110 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 görə də Rəhim içəndə anasının köhnə yarası təzələnirdi, deyirdi cavanlıqda atan günümü qara elədi, indi də sən başlamısan. Rəhim ana bətnindəki uşaq kimi ayaqlarını qarnına yığıb qıvrılırdı. Təcili yardım çağırılmasına razılıq vermədi. Anasının ağlına gəldi ki, ona marqanis suyu içirsin. Bir litrlik bankada marqanis suyunu zorla boğazına tökə bildi. Bundan sonra Rəhim axır ki, yediklərini qaytardı. O vaxtdan bir daha qurban ətiylə araq içməyəcəyinə and içdi. Rəhim Rəfaelin “Primorski”dəki kababxanasında işləməyə başlamışdı. Əlisəfanın da bu kababxanaya tez-tez güzarı düşürdü, hər dəfə də başqa bir qızla gəlirdi. Hamısı da say-seçmə qızlar idi. Əlisəfa onlara yaxşı pul buraxırdı. Onlar açıqlıqda oturmurdular, Rəfael onlar üçün ayrıca kabinet saxlayırdı. Yaxşıca yeyib-içirdilər, hesabı istəyəndə Əlisəfa hər dəfə Rəhimin cibinə əlavə pul basırdı. Bir dəfə yaxşıca yeyib-içəndən sonra əlini köpmüş qarnına çəkib gərnəşdi və dedi: – O bir söz var e, deyirlər ki, ac ol, kişi ol. Alə, acdan kişi olar? İki əl bir başı dolandıra bilmirsə, onun kişiliyindən nə olacaq? Pul qazana bilməyən kişidən kişi çıxmaz. Bunu yaduvuzda saxlıyun! O vaxtdan xeyli vaxt keçsə də Rəhim bu sözləri heç cür unuda bilmirdi, Əlisəfanın sözlərinə haqq verirdi. İnsafnan danışsaq, Əlisəfa tənbəl adam deyildi, uşaqlıdan çörək qazanmağa başlamışdı, sübh tezdən hamı isti yerində yatanda Əlisəfa qapılardan tərəvəz yığıb arabayla bazara aparırdı, bəzən də yaş kisələri belində daşıyırdı. Rəhim düşünürdü ki, Əlisəfanın bahalı maşında gəzməyə, villada yaşamağa, evində qulluqçu saxlamağa, həyatın zövq-səfasını çəkməyə haqqı var. Deyirdilər Əlisəfanın naxışlığı var, hansı işə əl atırsa, bəxt üzünə gülür. Rəhim də xəyalən özünü Əlisəfanın yerində görürdü, onun kimi bahalı maşın sürür, evində qulluqçu saxlayırdı. Bəzən də bu xam xəyallardan yorulur, düşünürdü ki, heç vaxt Əlisəfa kimi varlana bilməyəcək. Doğru deyirlər, adamın gərək bəxti olsun. Hoppanıb-düşməklə deyil. Rəhim Rəfaelin kababxanasında təkcə ofisiantlıq etmirdi, gecədən xeyli keçmiş müştərilər çəkilib gedəndən sonra cəmi bir-iki saat yata bilirdi. Sübhün gözü açılar-açılmaz qalxıb əlində dırmıx kababxananın ərazisini təmizləməli, stol-stulları qaydaya salmalı idi. Ətraf siqaret kötükləriylə, sür-sümüklə, kirli salfetkalarla, boş butulkalarla dolu olurdu. Səhər 7-ə qədər hər tərəf tərtəmiz olmalı idi. Rəfael sübh obaşdan qalxıb obyekti gəzirdi. Gözünə bircə siqaret kötüyü dəysəydi, dərhal Rəhimi işdən qova bilərdi. Çox əzazil adam idi. Arvadı da onun qorxusundan tük salırdı. Heç kəs sözünün qabağına söz deyə bilməzdi. “Volqa”sının yük yerində qoşalülə saxlayırdı, kiminlə sözü çəp düşürdüsə, cumurdu maşına. Vuran əli də var idi, çox qüvvətli adam idi. Zalım oğlunun Tanrıyamı, şeytanamı qulluq etdiyi bəlli deyildi. Bir dəfə oğlu Sahib maşını ondan icazəsiz qaçırmışdı, Rəfael hirsindən dodaqlarını gəmirə-gəmirə kababxananın həndəvərində dolaşırdı. Mirzə Rəhimin qulağına pıçıldadı ki, Sahib bunun əlindən sağ çıxmayacaq, görərsən. Heyvan kimidi, vuranda baxmır oğludu, ya kimdi. Vurub xosunvay edəcək. Gün günortadan əyilən vaxtı müştərilər çoxalmağa başladı. Rəfael gözə dəymirdi, çox güman ki, içəri otaqlardan birində yatmışdı. Uzaqdan Rəfaelin maşını göründü, təpəliyi aşıb dəniz yoluna düşən maşın yavaş- yavaş yaxınlaşırdı. Maşın kababxananın arxa tərəfində dayandı. Rəfael maşını həmişə bu yerdə saxlayırdı. Sahib maşından düşəndə Rəfaelin səsi ildırım kimi çaxdı: – Bura gəl ə, küçük! Sahib atasının xasiyyətinə bələd idi, bilirdi ki, onu möhkəm vuracaq, bununla belə qorxmadan gəlib düz atasının qarşısında dayandı. Rəhim şillənin nə vaxt açıldığını görməyə macal tapmadı, gözünü qırpınca Sahibi tirtap yerə sərilmiş vəziyyətdə gördü. Söyüş Rəfaelin ağzından horra kimi tökülürdü. Sahibin ürəyi getmişdi, heç qımıldanmırdı. Nə Mirzə, nə də Rəhim Rəfaelin qorxusundan yaxına gedə bilmirdilər. Rəfael soyuqqanlılığını itirmədən Mirzəyə tərəf çönüb dedi: – Ə, ordan bir vedrə soyuq su gətir, əndər bu oğraşın üstünə. povest 111 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 110 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 Mirzə cəld çuqun vedrəni krandan soyuq suyla doldurub gətirdi. Elə gətirdiyi kimi də tələm-tələsik Sahibin üstünə əndərdi. Sahib ehmalca başını tərpətdi. Mirzə canıyananlıqla dedi: – Ölməyib, diridi. Rəfael tövrünü pozmadan soruşdu: – Sən elə bilmişdin ölüb? Mirzənin özü də Rəfaeldən ehtiyat edirdi, bir də gördün, beyni çöndü, Mirzəni də vurub xosunvay elədi. Ona görə onunla ehtiyatla dolanırdı. Rəfael sözü elə soruşdu ki, Mirzə hesabını götürdü: – Yooox, əşi zarafat eləyirəm də, – deyə sözü fırlatdı. – Alə, onun genə mənim şilləmə dözümü var, o şillədən sənə dəysəydi yox e, əlim qalxmamış şalvarıvı batırardın. Davay, vızqırt get kababuvi bişir, yandırsan, daluva ağac soxacam. Rəhim Rəfaellə məsafə saxlayırdı, bilirdi ki, ağzı pərtövdu, işçidən narazı qalanda söyüb-batırır, dalına da bir karlı təpik qoyub işdən qovur. Bu adam öz işçiləriylə təhqiramiz formada rəftar edirdi, onun təbiətində barbarlıq vardı, çox qəddar adam idi. Amma yüksək vəzifəli, imkanlı müştərilərin qarşısında sifəti yüz səksən dərəcə dönürdü, belə vaxtlarda onu tanımayan adam deyərdi ki, bu kişi nə gözəl insandır! Rəhimi heyrət bürüyürdü, insan bir anın içində necə dəyişilə bilərmiş! Burdakı ab-hava Rəhimin heç xoşuna gəlmirdi, yediyi yemək də canına sinmirdi. Rəhimin öz halal zəhmətiylə qazandığı pulu Rəfael ona minnətlə verirdi. Bilirdi ki, bir gün zəhərini onun da üstünə tökəcək. O isə havayı gülləyə qabırğa vermək istəmirdi. Bir gün dan yeri ağarmamış səssizcə yerindən qalxdı, əynini geyinib çölə çıxdı, it duyuq düşüb qumların kəhrəba ağuşunda qaraltı kimi görünən damından çölə çıxsa da, sonradan onu tanıyıb quyruğunu buladı və tənbəl-tənbəl əsnədi. Duzlu sudan gövdəsi aşınmış və sahildə böyrü üstə qalmış gəminin iri, nəhəng silueti və sükutu adamı vahiməyə salırdı. Sallaqxana damının qabağında asılmış qoyun dərisi lap diri adama oxşayırdı. Gözü yaxşı seçməyən elə bilərdi orda kimsə dayanıb. Uzun illər bu gəminin tamhüquqlu sakinləri olmuş siçovullar da onu çoxdan tərk etmişdilər. Xiffət və heç kimə, heç nəyə gərək olmamaq hissi onun içini də büsbütün çürütmüşdü. Bu gəmi okeanlar üçün, uzaqda göz vuran mayak üçün, lap elə zirzəmisində vurnuxan siçovullar üçün də möhkəm darıxırdı. İt hürsəydi, işlər korlana bilərdi. Rəfael yuxuda olsa da, qulağı darı dəlirdi, bircə səsə yuxudan dik atılırdı, zalım oğlu çox sərvaxt adam idi. Rəhim qumluq təpənin üstünə çıxıb ordan ipliyi qırılmış kimi üzüaşağı yelləndi, bir daha arxaya baxmadı... Yüklə 9,34 Kb. Dostları ilə paylaş:
|