Təsisçi: “Hədəf” nəşrləri Baş redaktor: fil.ü. f d., dos. Şəmil Sadiq Redaktor
Yüklə 9,34 Kb. Pdf görüntüsü
|
türkün sözü 59 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 58 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 barədə düşünür və sonda bütün təhlükələrə sinə gərib doğma yerlərə, vətəninə qayıdır. Müəllif ağ dəvənin timsalında öz xalqının azadlıq arzularını ölməz bir nəğməyə çevirə bilib. Bu əsər rus dilinə çevrilib Moskvada nəşr olunandan sonra müəllifə böyük şöhrət qazandırıb. Müxtəlif dünya dillərinə çevrilib. Onun digər əsərləri də öz xalqının keçmişinin, bu gününün, gələcəyinin ustalıqla qələmə alınmış canlı, kaloritli lövhələridir. Xalqının həyat labirintlərinin qaranlıq dəhlizlərinə səyahət edən Sabit Dosanov, öz əsərləriylə bu qaranlıqda işıq yandıra bilir. Onun “Dağ yolu”, “İkinci həyat”, “20-ci yüz il” kimi romanları qazax xalqının, qazax cəmiyyətinin şanlı salnamələridir. “Dağ yolu” romanında müəllif qazax bozqırlarındakı həyatı canlı, realist boyalarla təsvir edir. “İkinci həyat” romanı məşhur qazax şairi Kasım Amanjolovun həyatından bəhs edir və çağdaş qazax ədəbiyyatının ən yaxşı nümunələrindən sayılır. Bu il 75 yaşı tamam olan yazıçının yubileyi Qazaxıstanın bir neçə şəhərində, Astanada, Almatıda və Kustanayda geniş şəkildə qeyd edildi. Yubiley tədbirlərinə dünyanın 20 ölkəsindən, o cümlədən Azərbaycan və Türkiyədən də qonaqlar qatılmışdı. Mən Azərbaycan Yazıçılar Birliyi adından bu tədbirlərə qatılan Azərbaycan yazıçısı kimi deyə bilərəm ki, böylə xalq sevgisini hər bir qələm adamı arzulayar. Kustanay şölənlərinə qatılmış şair İbrahim İlyaslı bunun canlı şahididir. Böyük türk çöllərində yazıçı şərəfinə inanılmaz şölən verildi. At yarışları təşkil edildi və Azərbayacan şairi İbrahim İlyaslı bu at yarışlarının ilk qalibi oldu. Yəni Sabit Dosanov öz varlığıyla yalnız yazmır, həm də türkün ənənəsini yaşadır. Sonda onu da deyim ki, Sabit Dosanov Beynəlxalq M.Şoloxov mükafatı laureatı, Rusiya Ədəbiyyat Akademiyasının akademikidir. Amma mənim üçün ən əsası böyük yazıçı və böyük kişidir. türkün özü 61 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 60 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 HƏYATIN KƏNARINA ATILMIŞLAR h e k a y ə Sabit Dosanov Qazaxıstan B oğucu qızmar hava elə bil duman kimi şəhərin küçələri ilə axırdı, qabağına çıxan hər şeyi bürüyür, içinə alırdı. Qaynar hava buruna soxulur, sinəni yandırır, ciyərləri təngnəfəs edir, insana dərindən nəfəs alıb özünə gəlməyə imkan vermirdi. Hər yeni nəfəs rahatlaşdırmaq yerinə bir pay da qızğın hava verirdi. Bir ay idi ki, nə yel əsmişdi, nə də yağmur çisələmışdi… Yandıran Günəşin altında yarpaqlar da vaxtından əvvəl saralmışdı. Torpaq elə quruyub çartlamışdı ki, hətta ağacların da altında solğun, cod və cansız görünürdü. Asfalt da dözmürdü – ayaqqabı dabanı bataqlığa batan kimi təpimiş asfaltın qırına girirdi. Alatau ətəklərindəki bu gözəl şəhər boz rəngli ağır toz qatına bürünürdü. Ancaq səhərin erkən vaxtlarında dağlardan yüngül təmiz hava axını gələrdi, onu da az-maz, zorla hiss edərdin. Aydın hər zaman olduğu kimi səhər tezdən, yapışqan kimi nəm istilik düşməmış qəzet köşkünə qaçardı. İllərdi belə adəti var idi, günə qəzet oxumaqla başlayardı. Qəzet köşkündəki sarışın rus qadın onu yaxşı tanıyırdı. Yaşlı bir təqaüdçü olsa da, əla yaddaşı var idi. Hətta Aydın hansı qəzetləri alacaq – onu da bilirdi. Köşkdən uzaqlaşmadan yenicə qəzetləri vərəqləməyə başlamışdı ki, birdən çox tanış gələn xırıltılı bir səs onu çağırdı: – Aydın! Sürətlə çevrilib baxdı və gördüyünə inanmadı. – Aydın, sənsən?! ...Məni tanımadın? – ortaboylu, qarabuğdayı, yumru qarnı olan bir cigit utana-utana Aydına yaxınlaşdı. Bic-bic qıyılan gözlər diqqətlə onu süzürdü. – Tanıdım, niyə tanımadım? Qafur! – Aydın səmimiyyətlə sevinərək əlini uzatdı, içindən gələn bir istəklə Qafuru bağrına basdı. – Heç gözləməzdim ki, sənə rast gələm!... Neçə il idi itmişdin, nə yaxşı birdən-birə tapıldın! – Qafurun xışıldayan səsi artıq başqalarının da diqqətini çəkirdi. Aydın yaxındakı beşmərtəbə binanı göstərərək, dedi: – Niyə burda dayanmışıq? Gedək evə. Qafur başa düşdü ki, Aydın tək yaşayır. Mənzil tərtəmiz idi, amma evə qadın əli dəymədiyi bəlli idi. Necə deyərlər, ailə rahatlığı yox idi. Nə vaxtsa göy rənglə boyanmış, indi solmuş divarlar, boş servant, əsgərcəsinə səliqə ilə düzəldilmiş yataq üzündən mənzildən “subaylıq iyi” gəlirdı. – Bağışla, bəs Rımcan və Aybar hardadı? Sən niyə təksən? – İtirdim onları... oğlumu da, yoldaşımı da, – Aydın bir az ara verib dilə gəldi, gözləri doldu, ağlamaqdan özünü zorla saxladı, – dörd il əvvəl, – ah çəkib dedi. – Avtomobil qəzası... Rımcanla Aybar Çimkəndə qonaq gedirdilər. Korday aşırımında avtobus çevrilir, ikisi də həlak oldu... – boğazına yığılan qəhər sözünü bitirməyə imkan vermədi. Qafur dostunun çiyninə toxunaraq, – O vaxtdan bəri yalqızsan? Evlənməmisən? – soruşdu. – Evlənmək istəmədim, axı bilirsən Rımcanı necə sevirdim. Yadındadır da onu necə aldım?... – Səsindən bəlli idi ki, Aydın Qafurdan inciyir. – Sən ki, bizim toyumuza gəlmişdin, özün də sağdış idin... – Əlbəttə yadımdadır, Aybar anadan olanda da, məktəbə gedəndə də necə bayram etmişdiniz... – Aybar yerindəcə ölmüşdü. Rımcan isə qəzadan sonra gətirdikləri rayon xəstəxanasında rəhmətə getdi. Gözünü əbədiyyətə bağlamazdan əvvəl axırıncı sözü – Yüklə 9,34 Kb. Dostları ilə paylaş:
|