The Archeology of Azerbaijan a brief Discourse
Yüklə 5,15 Kb. Pdf görüntüsü
|
www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 107 çıxardı. əlindəki tapançanı onun baĢına dirəyərək qəfil tətiyi çəkdi. Onun bu hərəkətiylə mənim elə bil ayaqlarımı doğradılar. Dizlərim yerə gəldi. Bizim bu Ģəkildə Ģoka düĢdüyümüzü görən o əclaf eyni filmlərdə olduğu kimi soyuq qəhqəhələr çəkirdi. O qubalı balası ölməmiĢdi, amma ölüdən betər olmuĢdu. Onun sabahın ayazında gömgöy olmuĢ rəngi, indi lap meyid rənginə çalırdı. O it isə “xalıstoy” gullələri bizim üstümüzə saçaraq daha da zövq alırdı. Bizi bu əzabdan, onu da bu zövqdən qəfil alaqaranlığın içindən peyda olan vilis qurtardı. Vilisin qapısı açılanda oradan kombriqin düĢdüyünü gördük. Öz aləmində kral kimi əylənən kombat nə hiss etdisə, qəfil geri döndü. Onun qəhqəhəsi dodaqlarında dondu. Kombriq palçığın içində diz üstə çökmüĢ qubalıya və mənə baxdı və bayaqdan sakit görünən bu rütbə sahibi bir neçə saniyə sonra kombatı təpiyinin altına salmıĢdı. Bizim hamımızı qospitala göndərdilər.BaĢına silah tuĢlanan qubalı elə oradaca- qospitalda öldü. Beyninə qan sızdı. Yəqin ki, gecəki qorxunu adlada bilməmiĢdi. Biz geriyə batalyona qayıdanda kombatımızı dəyiĢmiĢdilər. Bəs kombriqin bu iĢdən necə xəbəri olmuĢdu?- Mən qorxa-qorxa ona sual verdim. -Bizi kombat aparandan sonra komandirimiz əlini hər yerə atıb. Səsinə səs verən olmayıb. Gecəyarıya kimi gözləyib birbaĢa kombriqin yanına gedib. Silahı onun baĢına dirəyərək onu dinləməsini məcbur edib. Kombriq bundan sonra qalxıb məsələni yoluna qoyub. Bunu sonralar bizə kombriqin “axranası” dedi. -Yəqin ki, öldürdüyünüz də elə kombat idi, eləmi?- Mən artıq söhbətin məğzini tutan biri kimi arxayın-arxayın soruĢdum. O, mənim çiynimin üzərindən uzaqlara baxaraq sanki sualımı eĢitməyibmiĢ kimi davam etdi: - Mövqelərimiz Ağdama qədər geriləmiĢdi. Yaz yağıĢı kimi idik. Gah iki üç kənd irəliləyir qələbəni dadırdıq, bəzən elə o axĢam da hər Ģeyi itirib beĢ-altı mövqe geri otuzdurulurduq. Bəzən döyüĢün qızğın yerində bizə geri çəkilmək əmri verilə bilərdi. Ağdamın Güləbirdində baĢqa bir batalyonla eyni mövqelərə düĢdük. Mən “akopa” girmək istəyəndə onu gördüm. Kürəyində rabitə “veĢ-vüĢü” bizim tərəfə gəlirdi. Məhəmmədi dümsükləyib onu göstərdim. Bəli, tamam əmin idik . Bu o idi . Timsah sifət.O, bizi görmədi. . Məhəmməd ona tərəf qalxıb getmək istəyəndə qolundan yapıĢdım. O isə “indi nəyi gözləyirik” – deyərək əlimi itələdi. Timsah sifət isə bütün bunlardan xəbərsiz halda, bizdən doqquz-on metr aralı akopa girdi. www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 108 O hadisədən sonra bizim batalyondan kombatdan baĢqa O da yerini dəiyĢmiĢdi. Oradan qayıdandan sonra onu axtardıqsa da tapa bilməmiĢdik. Indi cəbhənin qızğın yerində onun haqqında necə qərar verəcəkdik: bunu belə bilmirdik. YağıĢ göydən sel kimi səpələyəndə onu tapdıq. Gecə həminki gecə idi, lakin zaman və bizim hiss etdiklərimiz fərqli idi. Yenə o gecəki kimi bu gecə də göyün üzü yagıĢlardan görünmürdü. Bu gecə də səma gözlərinə dəm vermiĢdi amma dərddən, yoxsa sevincdən yaĢ tökdüyü bəlli deyildi. Silahı onun alnının ortasına dirədim. O gecə hədəf olunananlar bu gecə hədəfə almıĢdı. Əynimdəki “buĢlatın” qollarından süzülən sular onun üzünə süzülürdü. Onun bəlkədə göz yaĢları onu artıq satmıĢdısa da, biz bunu çətin ki bu suların arasından seçə biləydik. Silahın soyuq tətiyi əlimin altında idi. Əslində onu niyə öldürməliydik ki..- o boğuq səslə dedi- Axı, o erməni deyildi, axı o düĢmən deyildi amma ........-o susdu.- amma -əlləri titrəyə-titrəyə yenə bir siqaret yandırdı.bir qullab vurub külqabıya qoydu.Alnını ovuĢduraraq çətin bir qərar verəcəkmiĢ kimi düĢüncəli bir görkəm aldı və ağır-ağır davam etdi: -Gecənin qaranlığında bir anın hökmü idi ki, əlimdəki silahın tətiyini çəkəm və onu cəhənnəmə vasil edəm amma bunu edə bilmirdim.O qədər döyüĢ görmüĢdüm amma kimisə öldürəcək qədər insanlığımı itirməmiĢdim. Yox! Mən onu öldürməyəcəkdim. Onu bu qaranlıq təpələrin arxasına Məhəmməd sürüyüb gətirmiĢdi. Tam bir ildən sonra yenə fevral soyuğunda bir yerdə idik. Qubalı əlindəki lapatkanı onun çiyninə endirdi. Sümüyünün Ģaqqıltısından çiyninin qırıldığını bütün beynimlə hiss etdim. O yerə yıxılaraq nəfəsi təngiyə-təngiyə “ mənə yazığınız gəlsin üç balam vaarrr”- deyə zarıdı. KaĢ o sözləri deməyəydi. Qubalı isə lapatka ilə onun baĢına döĢəyə-döĢəyə”Ġt, bəs mənim qardaĢım........... Mənim qardaĢımın üç balası yox idi ki.. Niyə kiĢi kimi baĢına bir güllə sıxmadınız haa. Bizim qoyun kimi sıraya vurub çıxdınız. Tula, Ģpiyonluq edəndə bunun sonrasını niyə düĢünmədin”.Timsah sifət al qan içində çapalayırdı. Mən qaranlıqda bunu sezməsəm də, qanın qoxusu ağzıma burnuma dolurdu. Mən tətiyi çəkdim. Dəfələrlə çəkdim. Qulağıma gələn zarıltı səsi kəsilənə qədər çəkdim. Sonra sürətlə oranı tərk etdim. Səhər alatoranında bizim mövqelər yenə dəyiĢiləndə yenə qarın ardınca qardələn baĢlamıĢdı. Təpənin arxasındakı gecəki izləri isə palçıq çoxdan udmuĢdu. – o dərindən nəfəs alaraq susdu. Mən əmimin bütün bunları danıĢdıqdan sonra üzündəki əzabı gördüm. Ona nələrisə xatırlatmağıma peĢman oldum. Bunu sezdiyimi bildirməmək üçün yerimdən qalxıb samovardan çaylarımızı təzələdim. www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 109 Ülviyyə Tahir:Şeytanın missiyası B u uzaq, gözdəniraq məkanda yovşanlardan və yalnız qoyuna-mala şirin gələcək otlardan başqa heç nə yox idi. Bu düzənlik ayda və ya da həftədə bir kərə gördüyü “cip” maşınlar istisna olmaqla sanki sivilizasiyadan xəbərsiz idi. Buranın əsas qəhramanları qoyunlar idi. Onlar yeyır, yatır və nə vaxtsa öləcəklərini xəyallarına belə gətirmirdilər. Onların burada nökərləri insanlar idi. Bir tikə çörəkdən ötrü bu qədər zülmə qatlanmaq yalnız belə doğulub, belə yaĢamağa öyrənmıĢ insanların əlindən gələ bilərdi. Yayda günəĢin yandırıcı Ģüaları, qıĢda yolların keçilməzliyi bu insanların mətanətini qıra bilmirdi. Burada xəstələnən uĢaqları ehtiyat dərmanlar olmayanda Allahın köməyi sağaldırdı. Qarabağ əldən gedəndən sonra yaylaq görmüĢ çox insan arançılığa dözməyib öldü. Bəlkə də qoyunlar da öldü, amma bunu heç kəs bilmədi. Onsuzda bu düzənlikdən kimin xəbəri var idi ki?!.. Çiçək gözünü bu əcaib yerdə açmıĢdı. Bu yer Çiçəyə ta gedib rayonu görənəcən əcaib gəlməmiĢdi. Onun oyuncaqları qoyun yunu, kəndir bir də atasının haradansa tapdığı qırıq bir maĢın idi. Çiçək heç məktəb üzü də görməmiĢdi. Rayona əmisigilə gedəndə əmisiuĢaqları Tarzan gormüĢ kimi tez bütün Ģeylərini gizlədərdilər. Çiçək onlarda gördüyü rəngli televizoru, baĢgicəlləndirici ətir iyi verən evi qoyub daim qoyun pendiri iyi verən qamıĢ dəyələrinə dönmək istəməzdi. Amma anası yenə onu bəlkə də, Allahın da yaddan çıxardığı bu düzənliyə sürüyüb gətirərdi.Burada yaĢanılan günlərin bir-birindən fərqi olmazdı.Beləcə Çiçək zamanın hamını sürüyüb müxtəlif Ģəkillərə saldığı dünyada böyüməkdə idi.Özünə üfüqlə yerin qovüĢduğu, bəlkə də dünyanın mərkəzi olan bu yerdə qardaĢı,anası və atasından baĢqa bir Ģey tapmıĢdı. Onun həyatına rəng qatan bu yeganə Ģey günün sonunda tamaĢa etdiyi mənzərə idi. Çiçək iĢini qurtaran kimi gedib yaxınlıqdakı təpəyə dırmaĢar,günəĢin üfüqün qoynuna necə girdiyinə tamaĢa edərdi. Bunu hər gün etsə də bundan bezmir, hər gün günəĢin zərrəsində bir rəng kəĢf edərdi. Onun üçün günəĢ hər gün yatmağa gedir, səhər isə oyanıb gəlirdi .Ona “günəĢ batmır, yer fırlanır” Yüklə 5,15 Kb. Dostları ilə paylaş:
|