www.kitabxana.net
– Milli Virtual Kitabxana
116
-
Səni erməni dığalarını içində qoyub gedə bilmərəm. Getsəm də, vicdan əzabından
ölərəm.
-
Yox sən məni də, aparsan asta gedəcəksiniz. Onlar yəqin ki sizi izləyəcəklər . UĢaq
olma . Balalarımı oda atma. Təsəvvür et: mən yoxam . Bir ay bundan qabaq ölmüĢəm .
-
Yox! - Əliyarın bu bağırtsına uĢaqlar daha möhkəm ağlamağa baĢladılar. Qapıda Əliyarı
gözləyən
Cəfər içəri girərək, onları daha da tələsdirdi. Əliyar isə elektrik vurmuĢ adam
kimi heç nəyə reaksiya vermirdi. Cəfər onu sirkələdi:
-
QardaĢ, tez çıxmalıyıq. AtıĢma səslər yaxınlaĢır. UĢaqları çıxarmalıyıq .Mən sizi meĢəyə
çıxarıb, yenidən geri qayıdacam . Bizim üĢaqlar da, Səfigil də sizi gözləyir.
Əliyar baĢını bulaya- bulaya adyala bürünmüĢ qızını qucağına aldı – “Allah məni seçim
qarĢısında qoydu. Ya balam, ya atam . Ġkisi də yeriyə bilmir . Ġkisinin də mənə ehtiyacı var
amma mən kimi seçirəm?!” - Əliyar bunları düĢündükcə gözünün yaĢı sel kimi yanaqlarından
axırdı.
-Ata mən sənin üçün qayıdacam. Söz verirəm, Ata , söz qayıdacam.
- Bilirəm, bala. bilirəm qayidacaqsan. – Ramiz kiĢi gözünün yaĢını uda-uda evi
tələsik tərk
edən qafiləyə baxdı. Elə bil onların gediĢi ilə, evin istiliyi də yoxa çıxdı. Ramiz bir anlığa
tənhalıqdan ürəyinin ağzına gəldiyini hiss etdi. Özünü birtəhər ələ alaraq vəziyyəti götür –qoy
etməyə baĢladı. Uzaqdan eĢidilən atıĢma səsləri getdikcə səngiyirdi. Bu da axırı ,deməli atıĢma
zəifləyirsə, döyüĢ bitir. Ah, kaĢ bir az uzun sürəydi. Onlar gələnə qədər Əliyargil bir az aralana
biləydilər. Qoca azacıq tərpənərək sağ əlini döĢəyin altina atdı. HəmiĢə ehtiyat olaraq özü ilə
gəzdirdiyi ov bıçağını çıxardı. Dəstəyi qızılı rəngdə olan bıcağı əlində fırlayaraq qolunu hərəkət
etdirməyə çalıĢdı. “Bu bıçaqla nə qədər xatirələr var. Heç vaxt mənə xəyanət etməyib . Etibarlı
dost indi səndən son dəfə istifadə edəcəm.” – deyə Ramiz kiĢi bıçaqla danıĢmağa baĢladı. “Indi,
bəlkə də bir saata onlar gələcəklər. Yəqin ki bu çürümüĢ ayağım olmasaydı onların baĢını daha
çox qatardım.”- sol əlini qaldıraraq ayağına çırpdı. “Hissiyatsız . Heç nəyə reaksiya vermir.
Yəqin donuzuĢağı məni gülləyəndə də bu murdar ayaq hiss etməyəcək. KaĢ elə o an öldürsünlər
. Allah sən mənə əsir düĢməyi qismət etmə . Görəsən uzaqlaĢa bildilər?! Yox ! Cəfər onları ələ
keçməyə qoymaz. MeĢəni, çay qırağını o yaxĢı tanıyır. Əsgəran, Əsgəran yoluna çıxa bilsələr
daha qorxusu yoxdur. Nə yaxĢı razılaĢıb getdilər. Allah
elə qorxurdum, elə qorxurdum ki, Əliyar
mənimlə razılaĢmaya ... Allah sənə Ģükürlər olsun. Hərçənd səninlə məni həyatda tanıĢ edən
olmadı, amma mən səni yenə tanıdım. Sən də mənə pis bəxt vermədin. Bu son arzumu da mənə
qismət etsən .....” Ramiz yerində qurcuğa-qurcuğa qapı ilə arasındakı məsafəni gözəyarı
ölçməyə baĢladı. “Içəri girəndə yəqin bir anlığa qapının ağzında dayananı tapılacaq .
Atam da
məni kim yiyəsiz ölüb. Yəqin tək ölüb ki, heç qara kağızı da gəlmədi. Qırx iki də getdi. Bilmədik
www.kitabxana.net
– Milli Virtual Kitabxana
117
faĢist öldürüb yoxsa rus . Bilinmədi. KiĢini elə bil məchulluq uddu. Yaxınlıqda açılan atəĢ səsi
fikirlərini darmadağın etdi. AtəĢ səslərinin ardınca, ermənicə gedən danıĢığı eĢidən qoca bıçağı
əlinə aldı. Bu ucqar evə gəlib çatıblarsa, deməli Ģəhər tamamilə alınıb. Daha ümid yoxdur. Indi
evləri tək-tək araĢdırırlar. YaxĢı ki, lənətə gəlmiĢ iflic sol tərəfimi vurdu . Allaha Ģükür , Allaha
Ģükür ki, ən azından bir bıçaq atacaq qədər qüvvəm var.
Yəqin ki, var . Bunun olması, mənim
son ümidimdir” – qoca diqqəti yayınmasın deyə, daha fikirləĢməkdən də vaz keçdi. Səslər
getdikcə yaxınlaĢırdı. Qapını bir həmlə ilə qırdılar. Içəri girməmiĢ, yoxlamaq üçün bir –iki dəfə
atəĢ açdılar.Cavab gəlmədikdə, sərbəst Ģəkildə evə doluĢdular. Dəhlizdən qonaq otağına gedən
qapını ilk açan, erməni yalnız “ya Allah” sözünü eĢitdi. Boğazına sancılan bıçaq onu dəhlizin
divarina mismarladı.
-
-
DÖNÜġ
Siqaretini külqabıda əzərək söndürdü. Ayağa qalxaraq pəncərəyə yaxınlaĢdı. Pərdəni
yana çəkərək gözünü Ģəhərin qaranlıq boĢluqlarında ulduz kimi yanan iĢıqlara dikdi.” Izmirlə
Bakı sanki bacı-qardaĢdı. Bəlkə də, heç vaxt bir- birini tanımayan bacı-qardaĢ kimi.
Kimlərsə
onları görüb, bənzədir amma hamı bəlkə də, boĢ bir ehtimal üçün ağzını açmaq istəmir”. Bu
düĢüncələrlə könlündən ikinci siqareti yandırmaq keçdi amma qarĢısındakı sehrli mənzərəni
qoyub getmək istəmədi. O, həmiĢə Bakıya gələndə eyni oteldə, mümkün olduğu qədər eyni
otaqda qalır və hər zaman gecəyarı olana qədər öz fikirləri ilə bu əsrarəngiz Ģəhərin iĢıqlarına
qərq olub gedərdi. Bakı müasirləĢdikcə iĢıqlarının da rəng çalarları artırdı. Hər nə qədər dəyiĢsə
də, Bakının gecələrini sevməkdən vaz keçə bilmirdi.
Iki il öncə onu Bakıda , gecə iĢıqlarının altında sehrli və cazibədar tələ yaxaladı. Bu tələ
əvvəl ayaqlarını, sonra əllərini ən axırda isə qəlbini ovsunlayaraq onu əvvəli-axırı
olmayan bir
labirintə həbs etdi. Ehtiyatsız yaxalanmıĢdı. Bir yalanın dəryasında boğulub gedirdi. Ana yalan
bu iki il ərzində çoxlu Ģikəst balalar doğmuĢdu. Bəzən O, hansı yalanın kimn anası olduğunu
unudur, “yalançının yaddaĢı olmaz” teoremininin onun həyatında təsdiqini tapmasını acı-acı
seyr edərdi. Allahın bir Ģeydə ona lap yazığı gəlmiĢdi. Bu rəhm onun səbirli arvadı idi. Hər dəfə
Bakının adını tutanda, arvadı dinməz- söyləməz onun çamadanını hazırlayar və bu zaman onun
üzünə baxmamağa çalıĢardı. O hiss etmiĢdi, sümüyü duymuĢdu ki, arvadı nəsə bilir.
Sükut