To ukazanie piękna i bogactwa przyrody, a także pobudzanie wyobraźni dziecka przez stawianie pytań i wspólne szukanie na nie odpowiedzi



Yüklə 0,65 Mb.
səhifə43/52
tarix17.11.2018
ölçüsü0,65 Mb.
#80352
1   ...   39   40   41   42   43   44   45   46   ...   52

Finansowanie projektów inwestycyjnych z zaciągniętego kredytu bankowego wymaga zwrotu pożyczonego kapitału w określonym terminie, wraz z odsetkami. W polskiej gospodarce oprocentowanie kredytu bankowego długoterminowego jest dosyć wysokie i wynosi około ponad 20% co wymaga równie wysokiej rentowności majątku (kapitału). Ze względu na to, że rentowność majątku (kapitału) jest na ogół niższa, nieliczne tylko przedsiębiorstwa stać na korzystanie z kredytu bankowego.

Zaciągnięty kredyt bankowy przeznaczony jest na finansowanie dalszych inwestycji, polegających na budowie nowych przedsiębiorstw lub ich rozbudowie czy też znacznej modernizacji maszyn i urządzeń. Kwota kredytu jest uzależniona od kosztów realizowanego przedsięwzięcia inwestycyjnego oraz od zdolności kredytowej kredytobiorcy. Oprocentowanie kredytów inwestycyjnych jest przede wszystkim uzależnione od czynników podobnych do tych, które mają wpływ na ustalenie odsetek od kredytów płatniczych. Jego wysokość jest często ustalana na poziomie oprocentowania kredytów obrotowych. Stopa oprocentowania kredytu inwestycyjnego może być stała lub zmienna. Zależy to najczęściej od okresu kredytowania.
Warunkiem uzyskania kredytu jest:
?złożenie wniosku o przyznanie kredytu w banku,

?posiadanie i udowodnienie zdolności kredytowej, tzn. możliwości spłaty zaciągniętego kredytu wraz z odsetkami w ustalonych terminach,

?przedstawienie biznes planu, tzn. planu rozwoju przedsiębiorstwa; jest to dokumenty wspierający propozycje finansowania; musi zawierać mocne strony podejmowanego przedsięwzięcia, analizę stanu finansowego i perspektywy rozwoju przedsiębiorstwa ,

?uzgodnienie z bankiem odpowiedniego zabezpieczenia kredytu w formie przewidzianej prawem.

?w wypadku starania o kredyt inwestycyjny bank może prosić o przedstawienie opracowania zawierającego ocenę możliwości osiągnięcia sukcesu proponowanego przedsięwzięcia (feasibility study) opracowanego przez wyspecjalizowaną firmę,
Zabezpieczeniem kredytu może być:
?gwarancja bankowa udzielona przez inny bank lub firmę ubezpieczeniową; jest to przyrzeczenie banku do wywiązania się z zobowiązania w przypadku nie dotrzymania warunków umowy ze strony dłużnika; gwarancja ma formę pisemną; gwarant, czyli bank udzielający gwarancji, który zapłacił za dłużnika, wstępuje w prawa wierzyciela, tzn. ma prawo do użycia wszelkich środków do wyegzekwowania swoich praw; gwarancja może być ograniczona co do wysokości i czasu,

?uzgodniona z bankiem umowa spłaty przez towarzystwo ubezpieczeniowe – ma taki sam charakter jak wyżej,

?ustanowienie hipoteki na nieruchomości – najbardziej znana i powszechna forma gwarancji kredytowych,

?cesja należności kredytobiorcy – ma na celu zapewnienie uregulowania przyznanego kredytu przez przenoszenie wierzytelności; może być stosowana w odniesieniu do klientów o stabilnej pozycji ekonomicznej; bank musi pamiętać o bezpieczeństwie operacji, które jest wypadkową jakości klienta cedującego oraz cedowanych wierzytelności,

?umowa o cesję praw z ubezpieczenia majątkowego – do tej pory stosowana w niewielkim zakresie ze względu na skomplikowaną procedur,

?blokada środków zdeponowanych na rachunku bankowym kredytobiorcy,

?umowa przewłaszczenia rzeczy ruchomych oznaczonych co do tożsamości – chodzi tu o zabezpieczenie w postaci ruchomości, co do których nie ma wątpliwości, iż są własnością osoby ubiegającej się o kredyt,

?umowa ustanowienia zastawu na rzeczach ruchomych bądź papierach wartościowych należących do kredytobiorcy,

?ustanowienie zastawu rejestrowanego – polega na stałym posiadaniu określonych dóbr ustalonych z kredytodawcą,

?umowa o przejęcie długu kredytowanego – znalezienie instytucji, która ewentualnie przejmie dług kredytowy.

II. Emisja obligacji.

Obligacje to papiery wartościowe emitowane w serii, w których emitent stwierdza, że jest dłużnikiem wobec właściciela obligacji (obligatariusza) i zobowiązuje się wobec niego do spełnienia określonego świadczenia (wykupu obligacji).

”Obligacja stanowi pozabankową formę zaciągania pożyczki na finansowanie inwestycji u podmiotów gospodarczych i osób fizycznych. W obligacji wyrażony jest dług przedsiębiorstwa czy instytucji, które ją wyemitowały. Pożyczka ta ma charakter terminowy, podlega spłacie i jest oprocentowana. Obligacja ma pierwszeństwo do zapłaty przy likwidacji przedsiębiorstwa emitującego. Jest zatem formą kredytowania przedsiębiorstwa warunkach powodzenia obligacji przez przedsiębiorstwo dla pozyskania kapitału na cele inwestycyjne można mówić wtedy, gdy wyemitowana zostanie licząca się dla niego ilość obligacji po korzystnym kursie i nie wysokim oprocentowaniu.”[4]

III. Leasing

Przedsiębiorstwo decydując się na inwestycje, stoi przed wyborem źródła finansowania. Dla małych i średnich przedsiębiorstw podstawowymi źródłami finansowania inwestycji są kredyt bankowy , zysk przedsiębiorstwa i pożyczki. Od kilku lat istnieje na polskim rynku nowa dostępna forma finansowania inwestycji – leasing, która, w uproszczeniu nie polega na zakupie środka trwałego (produkcji), lecz na jego wypożyczeniu.

Leasing w krajach wysoko rozwiniętych jest powszechnie stosowaną formą obrotu gospodarczego oraz metodą finansowania inwestycji.

Leasing czyli wydzierżawienie dobra służącego do prowadzenia działalności gospodarczej z jednostronną obietnicą odsprzedaży, najpóźniej w chwili wygaśnięcia kontraktu po cenie ustalonej na początku. Leasingobiorca w chwili wygaśnięcia kontraktu może nabyć dobro, będące przedmiotem leasingu, po tzw. wartości szczątkowej, która uwzględnia pobraną opłatę leasingową w chwili wygaśnięcia umowy. Leasingobiorca może również odmówić zakupu dobra lub odnowić kontrakt leasingu. Leasingobiorcą może zostać każdy, kto chce prowadzić jakąkolwiek działalność gospodarczą, nie posiadając wystarczającego kapitału na zakup wyposażenia.

Możemy wyróżnić różne formy leasingu:


Leasing finansowy.
Trwa zwykle dłużej niż umowa leasingu operacyjnego. Czas trwania umowy jest zbliżony do okresu używania przedmiotu umowy. Ważną sprawa jest finansowanie utrzymania przedmiotu leasingu, czasem jest tu sporządzona specjalna umowa, jeśli koszty eksploatacji ponosi leasingodawca.
Leasing operacyjny.
Jest zawierany na czas krótszy niż wynosi okres przydatności dobra do użytkowania. Istnieje możliwość przerwania umowy przed jej uzgodnionym terminem z powodu pojawienia się na rynku urządzeń nowocześniejszych niż przedmiot umowy. Dotyczy to takich wyrobów, które szybko starzeją się, np. sprzętu komputerowego. Koszty eksploatacji ponosi leasingodawca i są częścią opłat leasingowych.
Leasing zwrotny (back).
Ten rodzaj leasingu dotyczy najczęściej nieruchomości. Pozwala właścicielowi potrzebującemu gotówki na sprzedaż spółce leasingowej posiadanych dóbr z zachowaniem prawa do korzystania z nich oraz z możliwością odzyskania tytułu własności po zakończeniu kontraktu. Instytucja leasingu zwrotnego jest bardzo korzystna dla poprzedniego właściciela, ponieważ umożliwia mu dalsze korzystanie bez konieczności ponoszenia dużych nakładów.

IV. Pożyczki pieniężne.

Innym obcym źródłem kapitału jest pożyczka pieniężna. Dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej ilości.

Tak samo jak w przypadku umowy kredytowej pożyczkodawcą może być bank. Jednakże może nim też być inny podmiot zawodowo trudniący się działalnością kredytową. W obu przypadkach są to wysokie koszty oprocentowania długu. Z tego względu przedsiębiorstwo może poszukiwać innych potencjalnych pożyczkodawców, którymi mogą być zarówno przedsiębiorstwa z nimi współpracujące, jak i obce strony, na przykład:

?uczestnik układu kooperacyjnego,

?akcjonariusz lub wspólnik spółki z o.o., głownie wtedy, gdy również jest podmiotem gospodarczym,

?uczestnik sieci franchisingowej.

Zalety i wady kapitału własnego i obcego.

Korzystanie z kapitału obcego przez przedsiębiorstwo w porównaniu z kapitałem własnym ma wiele zalet.

Dawca kredytu – (wierzyciel) nie ma wpływu na podejmowane przez przedsiębiorstwo decyzje, jaki to wpływ ma właściciel zainwestowanego kapitału.

Korzystanie z kapitału obcego pozwala pozyskać kapitał bez powiększenia grona właścicieli kapitałów, umożliwia też utrzymanie płynności finansowej przedsiębiorstwa w razie zmienionego zapotrzebowania środków pieniężnych na finansowanie majątku obrotowego.
Płacone od kapitału obcego odsetki zmniejszają ciężar podatku dochodowego, dając osłonę podatkową. Odsetek tych nie płaci się od kapitału własnego.

Zaciągnięty przez przedsiębiorstwo kapitał obcy ma tez charakter uprzywilejowany przed kapitałem własnym, w razie gdy przedsiębiorstwo znajduje się w likwidacji lub upadłości, ponieważ roszczenia właścicieli są zaspokajane w pierwszej kolejności przed roszczeniami właścicieli kapitału własnego.

Z udziałem kapitałów obcych w finansowaniu przedsięwzięć wiąże się możliwość korzystania dźwigni finansowej wraz z osłoną podatkową. Im większy udział kapitałów obcych, zwłaszcza długoterminowych, tym większe możliwości wykorzystania dźwigni finansowej i osłony podatkowej.

Kapitały obce, podobnie jak i własne są odpłatne, lecz obce trzeba zwrócić w określonym terminie, a własne są bez terminowe.

Obce kapitały są zawsze pochodzenia zewnętrznego, natomiast własne mogą mieć pochodzenie zewnętrzne(emisja akcji), i wewnętrzne (zysk i amortyzacja).

Korzystaniu z kapitału obcego towarzyszy ryzyko finansowe. Ryzyko to związane jest z nadmiernym wzrostem obciążeń odsetkowych oraz z faktem, że kredytobiorcy nie dadzą potrzebnego zabezpieczenia.

Dźwignia finansowa.

Każde przedsiębiorstwo kształtuje strukturę źródeł kapitału (funduszu), kierując się nie tylko kosztem pozyskania źródeł, ale także poziomem zyskowności kapitału własnego. Poziom zyskowności kapitału własnego zwiększa się wtedy, gdy w finansowaniu przedsiębiorstwa pojawia się kapitał obcy.

Pojawienie się obcych kapitałów w strukturze źródeł finansowania przedsiębiorstwa jest powiązane z ponoszeniem kosztów finansowych i ryzykiem finansowym. Ryzykiem finansowym obciążone jest przedsiębiorstwo w związku z wprowadzeniem do struktury kapitału źródeł obcych i wynika z posiadanego wierzycieli prawa pierwszeństwa do majątku przedsiębiorstwa. Otrzymują oni stałe wypłaty z tytułu spłaty rat kredytu wraz z odsetkami. Rosnące zadłużenie przedsiębiorstwa powoduje, że dawcy kapitału obcego żądają dodatkowej premii za ryzyko z tym związane poprzez powiększenie oprocentowania udzielonych kredytów.

”Działanie dźwigni finansowej drogą wprowadzenia niżej oprocentowanego kapitału obcego dla podniesienia rentowności kapitałów własnych wyraża miara efektów dźwigni finansowej (degree of financial leverage – DFL), jaką jest stosunek zysku operacyjnego do zysku brutto. Dynamiczne ujęcie efektu dźwigni finansowej pozwala ocenić jaką zmianę rentowności kapitału własnego wywoła zwiększenie zysku operacyjnego (EBIT) o określony procent.

Formuły obliczeniowe są następujące:

DFL = w ujęciu dynamicznym,


DFL = w ujęciu statycznym,
gdzie:
DFL - miara efektu dźwigni finansowej,

%) R -procentowy przyrost rentowności kapitału własnego,

%)EBIT - zysk operacyjny okresu bazowego przed odliczeniem oprocentowania długu i opodatkowania,

Od - odsetki od kapitału obcego.


Zysk operacyjny (EBIT) powstaje przez odjęcie od przychodów ze sprzedaży kosztów operacyjnych stałych i zmiennych.[5]

Dźwignia finansowa jest związana z udziałem kapitału obcego w źródłach kapitału przedsiębiorstwa. Są dwie zasady dźwigni finansowej:

?dodatni efekt dźwigni finansowej,

?ujemny efekt dźwigni finansowej.


Dodatni efekt dźwigni finansowej ma miejsce wtedy, gdy zyskowność całkowitego kapitału przedsiębiorstwa liczona jako stosunek zysku operacyjnego (EBIT) do kapitału ogółem będzie wyższa od stopy oprocentowania kapitału obcego ( r), tj.:

W przeciwnym przypadku zysk zarobiony przez kapitał obcy będzie niższy od należnych odsetek, które pochłoną dodatkowo części zysku wygospodarowanego przez kapitał własny, obniżając jego zyskowność. W takiej sytuacji mamy doczynienia z ujemnym efektem dźwigni finansowej.


Działanie dźwigni finansowej można przedstawić za pomocą:

?ustalenia przyrostu rentowności kapitału własnego ()R), jaki przedsiębiorstwo osiągnie dzięki wykorzystaniu efektu dźwigni finansowej.

?ustalenia tzw. punktu granicznego dźwigni finansowej, czyli granicznego poziomu zysku przed spłatą odsetek i opodatkowaniem (EBIT) i granicznego poziomu rentowności kapitału własnego.

------------------------------------------------------------

[1] W. Behrens, P.M. Hawranek: „Poradnik Przygotowania Przemysłowych Studiów Feasibility” UNITED NATIONS INDUSTRIAL DEVELOPMENT ORGANIZATION, STR 323

[2] Maria Sierpińska, Tomasz Jachna: „Ocena przedsiębiorstwa według standardów światowych”, PWN Warszawa 1998 r. str. 189/190


[3] http://www.stoen.pl/private/Witold.Witrcki/term.html
[4] Tadeusz Dudycz „Analiza finansowa” str. 49/50
[5] Tadeusz Dudycz: „Analiza finansowa”, str 72.

ISTOTA CONTROLLINGU

SPIS TREŚCI

1 Historia controllingu 3

2 Analiza definicji controllingu 4

3 Zadania controllingu 6

4 Rodzaje controllingu 8

5 Bibliografia 12

1Historia controllingu
Idea controllingu wywodzi się ze Stanów Zjednoczonych. W 1778 roku funkcjonowała w centralnej administracji państwowej instytucja „comptrollera”. Po raz pierwszy nazwa controlling użyta została w 1892 roku jako nazwa stanowiska pracy zaplanowanego w firmie General Electric Company, przy czym stanowisko controllera pojawiło się w 1921, jako osoby odpowiedzialnej za sprawy finansowe przedsiębiorstwa.

Jednak prawdziwy rozwój controllingu nastąpił dopiero w latach dwudziestych kiedy, w wyniku wielkiego światowego kryzysu przedsiębiorstwa amerykańskie zostały zmuszone do intensywnych poszukiwań nowych metod zarządzania. Controllerowi przyporządkowano nowe - nie związane ze sprawami finansowymi - zadania. W 1931 roku założono „Controller’s Institute of America”, który w roku 1962 (już jako „Financial Executive Institute”) opracował „Katalog zadań controllera” obejmujący[1]:

?Planowanie (opracowywanie, realizację i koordynację różnorodnych planów w przedsiębiorstwie),

?Sprawozdawczość i interpretację (porównywanie planu z jego realizacją, analiza i interpretacja wyników),

?Ocenę i doradztwo (pomoc dla kierownictwa w realizowaniu funkcji kierowniczych),

?Nadzór nad realizacją zadań (kontrola wewnętrzna i rewizja),

?Badania rozwoju całej gospodarki.

Do europejskich firm idea controllingu dotarła dopiero w połowie lat pięćdziesiątych, przede wszystkim poprzez zakładanie filii przedsiębiorstw amerykańskich. Obecnie największy rozwój controllingu można zaobserwować w Niemczech i Francji, chociaż w ostatnim dziesięcioleciu XX wieku jego rozwój nasilił się również w krajach Europy Środkowej i Wschodniej. W Polsce po 1990 roku nasilające się procesy prywatyzacyjne stały się ważnym czynnikiem prowadzącym do tego, że wiele firm wdrożyło controlling, z nadzieją, iż może to być najlepszy sposób na wybrnięcie z trudnej sytuacji gospodarczej i finansowej. Duże znaczenie miało powstanie Narodowych Funduszy Inwestycyjnych, których zarządy „narzuciły” kierunki działania swoim firmom wskazując jako jedną z dróg wdrożenie i prowadzenie controllingu[2].

W początkowym okresie zainteresowania controllingiem w Polsce, dało się zauważyć miano poprzez spontaniczną twórczość „popularyzatorską”, następujące problemy:

?Po pierwsze, pionierzy polskiego controllingu, dysponujący wiedzą fachową nabytą za granicą (głównie w Niemczech) popularyzowali controlling na naszym rodzimym gruncie za pośrednictwem specjalistycznych czasopism;

?Po drugie, controlling docierał do Polski za pośrednictwem tłumaczeń dzieł obcojęzycznych - niemieckich, angielskich, francuskich - będących fachowymi podręcznikami wdrażania controllingu w praktyce, opartymi o sprawdzone doświadczenia;

?Po trzecie, pojawiło się bardzo wiele prac teoretycznych, stanowiących tłumaczenie, adaptację lub kompilację teoretycznych prac zagranicznych[3].


2Analiza definicji controllingu

Pojęcie controllingu w literaturze ekonomicznej i organizacyjnej pojawiło się stosunkowo niedawno. Miało to miejsce w Europie Zachodniej w pierwszej połowie lat osiemdziesiątych, zaś w Polsce na początku lat dziewięćdziesiątych. Wcześniej występowało ona sporadycznie.

Przy omawianiu koncepcji controllingu należy przede wszystkim wyjaśnić znaczenie takich terminów, jak: to control, controlling, controllership i controller. To controll oznacza w języku angielskim: kierować, regulować, prowadzić. Controlling jest synonimem słowa to controll. Wynika z tego, że controllingu nie można utożsamiać z kontrolą, ponieważ jest ona tylko jego częścią. Realizacja funkcji controllingu w organizacji wymaga jej zinstytucjonalizowania. Kompleks zadań umożliwiających wykonanie funkcji controllingu określa się jako controllership. Realizatorem funkcji controllership jest controller, jednak w mniejszych przedsiębiorstwach rezygnuje się często z tworzenia tego stanowiska. Controller wspomaga menedżera w wykonaniu tej funkcji poprzez dostarczenie odpowiednich informacji i doradzanie w doborze optymalnych decyzji[4].

W koncepcji controllingu chodzi głównie o controllership tzn. o ogół zadań umożliwiających realizację controllingu. Jednak przenoszenie wyrażenia "controllership" do języka polskiego jest mało praktycznie, dlatego też wzorując się na praktyce i literaturze niemieckiej słowa "controlling" używamy w znaczeniu "controllership". Controller jest realizatorem tak rozumianej funkcji controllingu.


W literaturze można spotkać wiele definicji controllingu.

We wstępie do polskiego wydania książki Controlling w Twojej firmie autorstwa Mann/Mayer czytamy: „controlling polega na tym, że osoby zajmujące się nim dokonują na bieżąco analizy porównawczej typu plan – wykonują i sterują w taki sposób procesami w firmie, ażeby nie dopuścić do popełnienia błędów i wystąpienia odchyleń zarówno w czasie teraźniejszym, jak i w przyszłości[5]”. Tłumacz tego opracowania prof. Dr hab. I. Sobańska dodaje, iż przez „controlling rozumie się proces sterowania zorientowany na wynik przedsiębiorstwa, realizowany przez planowanie, kontrolę i sprawozdawczość”.

Autor wydawnictwa Controlling. Planowanie, kontrola, kierowanie - H.J. Vollmuth mówi z kolei, iż „controlling jest ponadfunkcyjnym instrumentem zarządzania, który powinien wspierać dyrekcję przedsiębiorstwa i pracowników zarządu przy podejmowaniu decyzji[6] ”.

S. Dębski w Ekonomice i organizacji przedsiębiorstwa pisze: „controlling obejmuje całość zagadnień składających się na planowanie, nadzorowanie i kontrolę działalności gospodarczej oraz na zasilanie informacyjne[7].”

W książce pod tytułem Banki polskie u progu XXI wieku, red. W.L. Jaworskiego: „controlling jest nowoczesną metodą sterowania bankiem, która ma na celu lepsze zarządzanie płynnością i rentownością tej instytucji. Controlling to koordynowanie, urealnianie i urzeczywistnianie systemu wiedzy o banku. Polega on na przygotowaniu i oddaniu do dyspozycji zarządu banku różnorodnych metod, a także modeli i schematów interpretacyjnych, dostarczaniu informacji zasilających planowanie i nadzorowanie procesów realizacji planów. Jest to działanie nie kontrolujące, ale wspomagające zarząd banku[8]”.

E.I. Saunders, Kontrola wewnętrzna w bankowości określa controlling jako „kierowanie przy zastosowaniu mechanizmów rachunkowości zarządczej[9]”.

H. Błoch w kwestii controllingu zajęła następujące stanowisko: „controlling to doradzanie, koordynowanie, a także ujmowanie i urzeczywistnianie systemu wiedzy o przedsiębiorstwie, przygotowanie i oddanie do dyspozycji kadry kierowniczej metod, technik, instrumentów, modeli, schematów interpretacyjnych oraz informacji zasilających planowanie, koordynowanie przebiegu realnych procesów społeczno-materialnych w ramach poszczególnych funkcji przedsiębiorstwa[10]”.

S. Kałużny stwierdza: „Controlling to ponadfunkcyjny instrument zarządzania, który powinien wspierać kierownictwo banku przy podejmowaniu decyzji. Zakres działań, jaki obejmuje ten system to: planowanie, które ustala cele, kontrola porównująca stan faktyczny z zamierzeniami i analizująca odchylenia oraz kierowanie[11]”.

M. Dobija uważa, iż „Controlling to podsystem zarządzania, działający w celu optymalnej realizacji zadań[12]”.

W Praktycznym poradniku kontrolera autorstwa K. Wierzbickiego „Controlling organizuje i koordynuje określone działania w zakresie planowania i kontrolowania oraz gromadzenia i przetwarzania informacji. Dzięki tak zorganizowanej działalności controllingu dysponuje informacją i wiedzą niezbędną dla opiniowania aktualnych i wskazywania przyszłych działań przedsiębiorstwa. Controlling pełni więc funkcje organizacyjno-doradcze, ale bez funkcji władczych[13]”.

Z przytoczonych definicji wynika, że w sprawie controllingu nie ma jednolitego stanowiska. Każdy autor ma w przedmiotowej sprawie inne zdanie, przy czym stanowiska są niejednokrotnie krańcowe. W związku z czym proponuje następującą definicję controllingu:
Sposób wzajemnie zależnych metod, zasad, technik oraz przedsięwzięć służących wewnętrznemu systemowi kierowania i kontroli, zorientowany na pomoc kadrze kierowniczej w podejmowaniu bardziej trafnych –od aktualnie obowiązujących- oraz wiarygodnych decyzji o charakterze operacyjnym i strategicznym.
Można również controlling zdefiniować w następujący sposób:

Jest to sposób myślenia i działania – znajdujący odzwierciedlenie w postaci procedur decyzyjnych realizowanych przez komórki zarządzające przedsiębiorstwem.


3Zadania controllingu

Controlling jest nowoczesną koncepcją zarządzania przedsiębiorstwem, urzeczywistniającą wszystkie funkcje zarządzania[14]

Głównym zadaniem controllingu jest osiąganie bieżących i strategicznych celów przedsiębiorstwa między innymi poprzez wykorzystywanie szans i eliminację zagrożeń zewnętrznych, osłabienie sprzeczności pomiędzy poszczególnymi zespołami (komórkami organizacyjnymi) danej firmy oraz likwidację tzw. wąskich gardeł. W praktyce przedsiębiorstw możemy wyróżnić dwa typy funkcji controllingu: funkcje operatywne i strategiczne. Głównym zadaniem controllingu jest realizacja funkcji strategicznych, a następnie funkcji operatywnych, które mają na ogół zasięg węższy

Przy tak ustawionych zadaniach controllingu rola controllera polega przede wszystkim na doradztwie kierownictwu przedsiębiorstwa w sprawie wyboru metod i środków działania. Oczywiście, zarówno zadania operatywne, jak i strategiczne, powinny znaleźć wyraz w odpowiednich planach.

Konkretyzując zadania controllera w zakresie realizacji funkcji strategicznych, będących dominantą controllingu, należy wymienić przede wszystkim:

?współdziałanie przy ustalaniu potrzeb informacyjnych,

?wybór źródeł informacji,

?określenie wskaźników adekwatnych do potrzeb informacyjnych,

?współdziałanie przy opracowaniu planów strategicznych[15].

Ujmując syntetycznie można skonstatować, że controlling organizuje i koordynuje określone zadania w zakresie planowania i kontroli oraz gromadzenia i przetwarzania informacji. Dzięki tak zorganizowanej działalności controlling dysponuje informacją i wiedzą niezbędną do opiniowania aktualnych i wskazywania przyszłych działań przedsiębiorstwa. W związku z czym można powiedzieć, iż controlling pełni funkcje organizacyjno-doradcze, ale bez funkcji władczych.
W banku controlling spełnia sześć podstawowych funkcji. Chyba najważniejszą, do prawidłowej jego działalności jest zbieranie, porządkowanie oraz analiza zgromadzonych danych ze źródeł wewnętrznych i zewnętrznych. Właściwa realizacja tego zadania umożliwia wykonanie kolejnych funkcji controllingu. Równie ważną funkcja jest analiza sytuacji finansowej banku. Pozwala ocenić sytuacje banku (w porównaniu ze stanem z poprzednich okresów sprawozdawczych i kondycją innych banków) i zmiany w nim zachodzące, a tym samym – sygnalizuje szanse i zagrożenia.


Yüklə 0,65 Mb.

Dostları ilə paylaş:
1   ...   39   40   41   42   43   44   45   46   ...   52




Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©genderi.org 2024
rəhbərliyinə müraciət

    Ana səhifə