To ukazanie piękna i bogactwa przyrody, a także pobudzanie wyobraźni dziecka przez stawianie pytań i wspólne szukanie na nie odpowiedzi



Yüklə 0,65 Mb.
səhifə1/52
tarix17.11.2018
ölçüsü0,65 Mb.
#80352
  1   2   3   4   5   6   7   8   9   ...   52


image.jpg
to ukazanie piękna i bogactwa przyrody, a także pobudzanie wyobraźni dziecka przez stawianie pytań i wspólne szukanie na nie odpowiedzi. Oczywiście owo pobudzanie musi iść w parze z możliwościami intelektualnymi, poznawczymi i emocjonalnymi wynikającymi z danego etapu rozwoju dziecka.

Kształtowanie postaw proekologicznych w rodzinie może odbywać się na co dzień, w trakcie dokonywania wspólnych, świadomych wyborów zgodnych z ideą ekorozwoju[8]. W środowisku rodzinnym dziecko może nauczyć się oszczędnego gospodarowania wodą, segregowania śmieci, zbierania surowców wtórnych.

Innego typu oddziaływania w zakresie kształtowania postaw mogą przejawiać się w czytaniu dzieciom książek i wierszy o tematyce przyrodniczej, zachęcaniu dzieci do oglądania filmów i albumów przyrodniczych.

Instytucją uzupełniającą w stosunku do rodziny, która wspiera rodziców w kształtowaniu osobowości i postaw dziecka jest przedszkole. Zajmuje ono ważną rolę w procesie uspołecznienia dziecka, wszechstronnego przygotowania go do szkoły. Istotne miejsce w toku tych działań powinno zajmować wychowanie ekologiczne, a także związane z nim kształtowanie przyjaznych postaw wobec przyrody.

Wychowanie przedszkolne powinno wyzwalać chęć oraz kreowanie umiejętności obserwatora środowiska naturalnego, kształtować wrażliwość zarówno na piękno przyrody, jak i na szkody w środowisku, a także uczyć szacunku dla innych istot.

Kształtowanie postaw proekologicznych na tym etapie rozwoju dziecka powinno odbywać się również przez bezpośredni kontakt z przyrodą, co pozwala lepiej zrozumieć i poznać mechanizmy rządzące światem przyrodniczym i procesy w nim zachodzące. W tym celu należy organizować wycieczki i spacery, które stwarzają możliwość odkrywania przez dzieci tajemnic związanych z bogactwem i ochroną świata roślinnego i zwierzęcego, uwrażliwiania na piękno natury i umacniania więzi emocjonalnej ze zwierzętami i roślinami.

Szkoła jest kolejną instytucją, w której, zgodnie ze zreformowanymi zadaniami, dziecko zdobywa wiedzę, umiejętności, a w zakresie wychowania jest wspierane przez nauczyciela do samodzielności, odpowiedzialności za siebie i innych oraz, aby uczyło się szacunku dla dobra wspólnego jako podstawy życia społecznego[9].

Dziecko w młodszym wieku szkolnym jest szczególnie wrażliwe na otoczenie. Wiadomo, że kontakt dziecka z przyrodą ma charakter emocjonalny, więc podtrzymywanie tego kontaktu, szczególnie emocjonalnego prowadzi do rozwijania postaw proekologicznych[10].

Kształtowanie postaw w szkole może odbywać się poprzez hodowlę roślin i zwierząt, doświadczenia i obserwacje terenowe. Także wycieczki i spacery odgrywają w tym procesie bardzo ważną rolę, gdyż dzieci oprócz szacunku i wrażliwości na świat przyrody, kształcą umiejętność spostrzegania, uogólniania, porównywania. Uczą się także myślenia z szacunkiem o wszystkich reprezentantach świata przyrody. W takich sytuacjach można uświadamiać dzieciom, że nawet zerwanie kwiatka, złamanie gałązki czy deptanie trawnika jest czymś złym[11]. Jak bowiem twierdzi A. Kania „ w obcowaniu dzieci z przyrodą występuje w sposób naturalny wzajemne przenikanie się elementów poznania i myślenia, społecznego działania i doznań emocjonalno-estetycznych”[12].

Inną formą bezpośredniego obcowania z przyrodą są „zielone szkoły”. Są to cykle zajęć organizowanych poza murami szkoły, dotyczą one ochrony środowiska, ekologii . Zajęcia te mają charakter zintegrowany, trwają zwykle kilka dni i są organizowane w regionach mało zdegradowanych m. in. w okolicach parków narodowych, krajobrazowych, rezerwatów[13]. Dzieci mają możliwość poznania chronionych gatunków roślin i zwierząt, sposobów pozytywnego działania na rzecz środowiska, zapobiegania zanieczyszczeniom. W trakcie takich zajęć kształtowany jest również szacunek do przyrody i chęć podejmowania starań w kierunku zachowania terenów, których człowiek jeszcze nie zniszczył.

Postawy proekologiczne w szkole kształtowane są także przez literaturę, która uwrażliwia na otaczający świat. Szczególny wpływ wywiera ona na dzieciach, bo poznanie rozpoczyna się od najbliższego otoczenia i kontakt z przyrodą jest silniejszy. Akcentuje to H. Skrobiszewska twierdząc, że: „Małe dziecko więcej dostrzega z tego, co dzieje się w mikroświecie traw, nisko, niż starsze. Sześcio- siedmiolatek jest też bardziej wrażliwy na psie, kocie i ptasie niedole”[14]. Literatura dla dzieci przekazuje wiadomości z zakresu przyrody, ukazuje piękno otoczenia we wszystkich porach roku, rozwija u dzieci wrażliwość, uczy je kochać i chronić wszystko co żyje[15].

A. Kowalczyk i M. Szram podają przykład własnej szkoły, która aktywnie kształtuje postawy proekologiczne. W szkole tej do programu nauczania włączono przedmiot o nazwie kultura ekologiczna, a pozostałe przedmioty uzupełniono treściami ekologicznymi. W programie są również działania praktyczne dzieci związane z opieką nad roślinami i zwierzętami na terenie klasy, szkoły i dalszego otoczenia. Organizowane są też „zielone szkoły”, a ważnym świętem w szkole jest „Dzień Ziemi”, w trakcie którego odbywa się ekoturniej – turniej wiedzy o ekologii.

Dzieci uczestniczą w akcji „Sprzątanie świata”, segregują śmieci i zbierają surowce wtórne[16].

W klasach starszych zmieniają się formy oddziaływania, przekazywania wiedzy i kształtowania umiejętności. Od klasy IV szkoły podstawowej wprowadzone są ścieżki edukacyjne, a jedną z nich jest edukacja ekologiczna, przez którą kształtowane są pozytywne postawy wobec środowiska[17].

Według J. Graffa ważnym ogniwem procesu edukacji jest nauczyciel, kształtujący postawy dzieci. „Powinien on być zatem:

- propagatorem i nauczycielem ekologii i sozologii w społeczeństwie poprzez swoją pracę zawodową, publikacje oraz prelekcje w różnych środowiskach;

- obrońcą etycznych i humanistycznych wartości u wszystkich ludzi – szczególnie u uczniów uznanych przez obiegową opinię szkolną za słabych lub trudnych;

- człowiekiem myślącym i działającym nieschematycznie, różnorodnie, kompleksowo, a zarazem indywidualnie podchodzącym do każdego problemu”[18].

Postawa proekologiczna kształtowana jest również w trakcie działań podejmowanych w zakresie edukacji nieformalnej przez instytucje i urzędy centralne, władze samorządowe, Kościoły i Związki Wyznaniowe[19], a także ruchy ekologiczne, które można „podzielić na:

- organizacje proekologiczne (takie jak np.: Liga Ochrony Przyrody, Polski Klub Ekologiczny, Straż Ochrony Przyrody, Polska Partia Zielonych, Sekcja Zielonego Krzyża TWWP, Niezależne stronnictwo Ruchu Zielonych itp.);

- organizacje uwzględniające w swej działalności problemy ekologiczne (są to głównie towarzystwa społeczne i zawodowe, organizacje młodzieżowe, polityczne, turystyczne, religijne itp., Polski Związek Żeglarski, PTTK, ZHP itp.);

- grupy proekologiczne (takie jak: Ruch Ekologiczny św. Franciszka – REFA, Federacja Zielonych, Ruch Ekologiczno-Pokojowy „Wolę być”, Pracownia na Rzecz Wszystkich Istot, Śląski Ruch Ekologiczny, Serwis Ochrony Środowiska itd.);

- grupy uwzględniające w swej działalności problemy ekologiczne (np. Związek Buddystów Zen-Sangha w Polsce, Akademia Życia, „Wolność i Pokój”, „Pomarańczowa Alternatywa”);

- Fundacje ekologiczne, jak Ekologia i Zdrowie oraz Zielone Płuca Polski”[20].

Organizacją, która podejmuje działania edukacyjne i wychowanie w duchu aktywnej postawy wobec zagrożeń przyrody jest Liga Ochrony Przyrody. Już w 1928 r. ogłosiła przykazania młodych miłośników przyrody:

1.Czuwaj, aby życia zwierząt i roślin nie niszczono lekkomyślnie, aby nie było ono przedmiotem igraszek.

2.Czuwaj, aby pnie starych drzew, wielkie głazy, ściany jaskiń i inne zabytki nie były szpecone jakimikolwiek znakami i napisami.

3.Pilnuj, aby zachowany był pierwotny wygląd wszelkich zabytków przyrody.

4.Ochraniaj naturalne piękno krajobrazu.

5.Nie znacz niechlujstwem miejsc swego pobytu.

6.Pamiątki bierz do serca, a nie do kieszeni.

7.Nie zakłócaj hałasem ciszy i majestatu uroczysk.

8.Jesteś cząstką przyrody – pamiętaj o prawach Braterstwa i Miłości[21].

LOP od początku swojej działalności podejmuje działania związane z kształtowaniem świadomości dzieci i młodzieży.

Zdaniem R. Olaczka „treść i forma tego oddziaływania zmieniały się z biegiem lat, jak zmieniał się stan środowiska i stan świadomości społeczeństwa, ale przynajmniej trzy jego cechy pozostawały niezmienne:

- akcje uświadamiające i wychowawcze Ligi adresowane były do wszystkich grup społecznych, ale przede wszystkim do młodzieży i dzieci poczynając od wieku przedszkolnego,

- treść oddziaływań była zawsze wielostronna, odzwierciedlała złożoność problematyki przyrodniczej i jej uwarunkowania polityczne, ekonomiczne, społeczne i technologiczne,

- formy oddziaływania były różnorodne, łączyły argumenty intelektualne z emocjonalnymi, ułatwiały zrozumienie sytuacji i pobudzały wolę działania”[22].

Działania LOP w zakresie kształtowania postaw przyjaznych środowisku przejawiają się w organizowaniu prelekcji i dyskusji, konkursów, wycieczek, happeningów. LOP przygotowuje i inicjuje tworzenie ścieżek dydaktycznych, wydaje broszury, mapy i plansze z gatunkami chronionymi. Organizacja ta zorganizowała również Powszechny Uniwersytet Ekologiczny, będący rocznym studium interdyscyplinarnej wiedzy z dziedziny ekologii i ochrony środowiska[23].

Inną organizacją wpływającą na kształtowanie postaw jest Związek Harcerstwa Polskiego. Wychowanie proekologiczne nie jest jego głównym celem, ale jednak bardzo ważnym. W Prawie i Przyrzeczeniu harcerskim zawarte jest istotne sformułowanie: „Harcerz kocha przyrodę”. Ruch harcerski jest nierozłącznie od wielu lat w bliskim związku z przyrodą[24].

ZHP stwarza szczególne warunki prowadzenia systematycznych i ciekawych oddziaływań edukacyjnych. Wiążą się one ze specyficznym, charakterystycznym dla harcerstwa systemem motywacyjnym jakim są sprawności harcerskie. Wśród nich sprawności przyrodnicze, a także takie, które rozwijając zainteresowania z dziedzin pokrewnych sprzyjają zdobywaniu wiedzy, nabywaniu umiejętności i kształtowaniu postaw pośrednio oraz bezpośrednio związanych z przyrodą.

Zainteresowanie ZHP w zakresie edukacji ekologicznej przejawiają się w różnorodnych inicjatywach o charakterze ogólnozwiązkowym i lokalnym. Prowadzone są cykliczne spotkania, stałe ruchy promujące życie w zgodzie z przyrodą np. „Wolę być”, „Zdrowa przyroda-zdrowy człowiek”, organizują turnieje wiedzy o przyrodzie, zajęcia warsztatowe i laboratoryjne także dla młodzieży niezorganizowanej. Harcerze dokonują zalesiania, inwentaryzacji drzew, poszukują drzew spełniających wymogi pomników przyrody, określają czystość terenu, wód, dewastacji roślinności. Organizowane są również obozy harcerskie o tematyce przyrodniczej[25].

Można zatem stwierdzić, że działalność ZHP na rzecz ochrony środowiska i kształtowania postaw proekologicznych jest znacząca. Warto również podkreślić fakt, iż związek ten nie zamyka się we własnych strukturach organizacyjnych, ale również prowadzi akcje skierowane do osób nie należących do ZHP.

W związku z postępującą degradacją środowiska, w tym także zamieraniem i niszczeniem lasów działania edukacyjne podejmowane są przez Lasy Państwowe. Do tej pory były one lokalne, okazjonalne i nie miały kompleksowego, integrującego charakteru z wyraźnie określonymi celami i zadaniami na dłuższą perspektywę. Obecnie podejmowane są wysiłki, aby Lasy Państwowe czynnie uczestniczyły w kształtowaniu przyjaznych postaw wobec przyrody i obejmowały swoimi działaniami coraz szersze kręgi społeczeństwa[26].

Środki masowego przekazu stały się obok rodziny i szkoły czynnikiem oddziaływania o bardzo istotnym znaczeniu. Zapełniają one lukę, która wytworzyła się na skutek zmniejszonej możliwości oddziaływania pracujących, przebywających długo poza domem rodziców, ale wniosły w życie dziecka zupełnie nowe wartości i nowe elementy kształtujące jego osobowość i postawy.

Według E. Stuckiego „właściwe korzystanie z programów telewizyjnych przez dziecko wpływa znacząco na rozwój wszystkich sfer jego osobowości. Należy tu głównie wymienić:

- dostarczanie nowych wiadomości i jednocześnie pomaganie w zrozumieniu wielu pojęć;

- rozwijanie i wzbogacanie czynnego i biernego słownika dziecka oraz pomaganie w wiązaniu zdarzeń i faktów w logiczną całość;

- rozwijanie zainteresowań i zdolności poznawczych;

- kształtowanie postaw społeczno-moralnych;

- dostarczanie tematów i wyzwalanie chęci zabawy;

- rozwijanie twórczości plastycznej itp.”[27]

Audycje telewizyjne dostarczają wiele treści oświatowych, kulturalnych, publicystycznych, informują o postępie nauki i techniki, a w ten sposób oddziałują na intelekt dziecka.

W czasie oglądania audycji telewizyjnych dziecko uzyskuje informacje z różnych dziedzin wiedzy i wpływają one na treść jego zajęć, sposób organizowania czasu wolnego, na urządzanie zabaw.

Należy jednak pamiętać o zagrożeniach, które niesie ze sobą telewizja, ponieważ w naśladowaniu zachowań, przyjmowaniu pewnych, nie zawsze pozytywnych wzorców, dziecku brakuje dystansu i poczucia fikcjonalności[28].

B. Poskrobko twierdzi, że większość programów telewizyjnych „ogranicza się do przekazania biernej informacji bez ukazania związków i skutków podawanych zdarzeń” oraz podkreśla, iż poprawa jakości tych programów można osiągnąć „przez szeroką współpracę ze społecznymi organizacjami ekologicznymi”[29].

Konieczne jest zatem odpowiedzialne wybieranie audycji dla dzieci, gdyż dopiero interesujące, wywołujące refleksję i atrakcyjne programy mogą wpływać na kształtowanie postaw proekologicznych.

Innym środkiem o szerokim zasięgu są czasopisma, które podejmują zagadnienia ekologiczne. Wśród nich można wymienić czasopisma ekologiczne takie, jak: „Aura”, „Przyroda Polska”, „Zielone Brygady. Pismo Ekologów”, ale również takie, które nie zajmują się głownie problematyką działań ekologicznych, a zachęcają dzieci do odpowiedzialnych działań na rzecz środowiska. Są to czasopisma takie, jak: „Świerszczyk”, „Przyjaciele Zielonej Polany”.

Szeroki zakres, powszechność i duża częstotliwość oddziaływań umożliwiają środkom masowego przekazu kształtowanie przyjaznych postaw wobec środowiska.

Środkiem, który staje się coraz bardziej powszechny jest komputer. Może on być wykorzystany zarówno w praktyce szkolnej, jak również w domu. Jest szeroka oferta programów multimedialnych, które łączą w sobie treści z różnych dziedzin edukacji[30]. Konieczny jest, jak w przypadku audycji telewizyjnych właściwy dobór programów, dzięki którym dziecko zdobędzie wszechstronną wiedzę i umiejętności.

Praca z komputerem daje również możliwość dostępu do internetu, który wiele organizacji ekologicznych traktuje jako powszechny nośnik wiadomości Powstają strony, na których organizacje te informują o swoich założeniach, akcjach prowadzonych na rzecz ochrony środowiska itp.

Edukacja ekologiczna nie może być jedynie samym uświadamianiem zagrożeń, ale również formowaniem postaw, pozwalającym na zajęcie odpowiedniego stanowiska w zetknięciu z zagrożeniem. Można bowiem być świadomym zagrożeń i pozostać wobec nich biernym, obojętnym lub nawet je akceptować. Dlatego konieczne jest kształtowanie już od wczesnych lat, w toku edukacji formalnej i nieformalnej, dostatecznie mocnych postaw proekologicznych całego społeczeństwa.


------------------------------------------------------------

[1] A. S. Reber, Słownik psychologii, Warszawa 2000, s. 526.

[2] H. Domański, W. Morawski, J. Mucha, M. Ofierska, J. Szacki, M. Ziółkowski, Encyklopedia socjologii, tom III, Warszawa 2000, s. 151.

[3] A. S. Reber, Słownik …, op. cit., s. 527.

[4] W. Okoń, Nowy słownik pedagogiczny, Warszawa 1998, s. 305.

[5] T. Mądrzycki, Psychologiczne prawidłowości kształtowania się postaw, Warszawa 1977, s. 11-22.

[6] Op. cit., s. 50.

[7] Z. Włodarski, Rozwój i kształtowanie doświadczenia indywidualnego, Warszawa 1975, s.183-193.

[8] J. Angiel, Edukacja ekologiczna w rodzinie, „Przyroda Polska”, 2000, nr 6.

[9] A. Dygasiński, Przez edukację do zrównoważonego rozwoju, Warszawa 1999, s. 7.

[10] R. Więckowski, Edukacja ekologiczna, „Życie szkoły”, 1997, nr 2.

[11] U. Kulon, Literatura a ekologia (z badań własnych), „Wychowanie na co dzień”, 2000, nr 1-2.

[12] A. Kania, O edukacji ekologicznej sześciolatków, „Wychowanie w przedszkolu”, 1992, nr 2.

[13] S. Czachorowski, Powstaje sieć „zielonych szkół” w zielonych płucach Polski, „Zielone Brygady. Pismo Ekologów”, 1995, nr 8.

[14] H. Skrobiszewska, Książki naszych dzieci czyli o literaturze dla dzieci i młodzieży, Warszawa 1971, s. 254.

[15] U. Kulon, Literatura …,op. cit.

[16] A. Kowalczyk, M. Szram, Jak kształtujemy postawę ekologiczną w naszej szkole?, „Życie szkoły”, 1999, nr 4.

[17] A. Dygasiński, Przez edukację …, op. cit., s. 8.

[18] J. Graff, Teoretyczne podstawy kształtowania ekopostaw społecznych, [w:] D. Cichy (red.), Rola parków narodowych i rezerwatów biosfery w kształtowaniu świadomości ekologicznej młodzieży, Warszawa 1988, s. 92.

[19] A. Dygasiński, Przez edukację …, op. cit., s. 8-11.

[20] A. Kalinowska, Ekologia-wybór przyszłości, Warszawa 1992, s. 286.

[21] A. Kalinowska, Edukacja ekologiczna, historia i nowe prądy w Polsce i na świecie, [w:] A. Kalinowska (red.), Od edukacji do świadomości ekologicznej, Warszawa 1995, s. 6.

[22] R. Olaczek, Działalność LOP na rzecz edukacji środowiskowej, „Przyroda Polska”, 1988, nr 2.

[23] A. Kalinowska, Edukacja …, op. cit., s. 6.

[24] I. Głuchowska, Ochrona środowiska przyrodniczego w działalności ZHP, [w:] D. Cichy (red.), Bezpieczeństwo ekologiczne w świadomości młodzieży, Warszawa 1993, s. 126.

[25] E. Tyralska-Wojtycza, Wykorzystanie wartości dydaktycznych Parków Narodowych przez ZHP na przykładzie Ojcowskiego Parku Narodowego [w:] D. Cichy (red.), Rola …, op. cit., s. 76-79.

[26] A. Grzywacz, Edukacja leśna społeczeństwa, „Wychowanie na co dzień”, 1996, nr 3.

[27] E. Stucki, Dziecko przedszkolne a telewizja, „Wychowanie w przedszkolu”, 1985, nr 6.

[28] J. Wojciechowski, Telewizyjne dzieci, „Biblioteka w szkole”, 1995, nr 1-2.

[29] K. Górka, B. Poskrobko, W. Radecki, Ochrona …, op. cit., s. 50.

[30] A. Hassa, Komputer w edukacji wczesnoszkolnej .Możliwości i ograniczenia, „Życie szkoły”, 2000, nr 9.

WZBOGACANIE W OSADZARKACH

SPIS TREŚCI
1.CEL PRACY.

2.WSTĘP.


3.ZASTOSOWANIE OSADZAREK.

4.OSADZARKI PULSACYJNE.

5.OSADZARKA SKB.

6.OSADZARKA TŁOKOWA POPRZECZNA TYPU SKB.

7.OSADZARKA MEMBRANOWA TYPU KRUPP.

8.OSADZARKA BENDELARI.

9.OSADZARKA VEMCO-REMMER.

10.OSADZARKA OBZ.

11.OSADZARKA ODZ-15.

12.OSADZARKA ODZ- 24.

13.LITERATURA.

1.CEL PRACY.


Celem pracy jest przedstawienie zasady działania oraz korzyści płynących z zastosowania osadzarek.

2.WSTĘP.
Osadzarka jest jednym z najpowszechniej stosowanych wzbogacalników opartych na zasadzie wzbogacania grawitacyjnego.

Osadzarka jest maszyną hydrauliczną, w której mieszaninę ziaren o różnym ciężarze właściwym poddaje się oscylacyjnemu bądź pulsacyjnemu działaniu wody, doprowadzonej przez dno sitowe koryta roboczego służącego do przepływu wzbogacanego materiału, w celu rozdziału tej mieszaniny na warstwy ziaren według ciężaru właściwego.

Doświadczenia ostatnich czasów udowodniły, że przy zachowaniu pewnych warunków osadzarka może stanowić wzbogacalnik, którego działanie ma wiele cech działania wzbogacalnika statycznego.

Podstawowy zespół osadzarki, w którym koryto robocze wyposażone jest w środki do odprowadzania dwóch produktów, nazywany jest przedziałem. Jeżeli jeden z produktów jednego przedziału jednego przedziału poddany zostanie wzbogacaniu w drugim przedziale, to otrzyma się następne dwa produkty. W ten sposób osadzarka dwu przedziałowa daje trzy produkty: lekki, pośredni i ciężki.
3.ZASTOSOWANIE OSADZAREK.
W zależności od rodzaju kopalin w osadzarkach wzbogaca się mieszaninę ziaren od najmniejszych (poniżej 1mm) do największych (250mm), w zakresie wzbogacania węgla – od 0,5 do 125mm. Wzbogacany materiał w osadzarkach może być dzielony klasy wąskie lub bardzo szerokie. Jego ciężar właściwy może różnić się stosunkowo nieznacznie od ciężaru właściwego wody (węgiel) lub też bardzo (złoto w piaskach złotonośnych).

Wydajność osadzarki waha się w bardzo dużych granicach: od setek kilogramów nawet do 450t/h. Obecnie za najbardziej właściwe należy uważać w przypadku wzbogacania węgla osadzarki o wydajności od 100 do 200t/h nadawy. Dla rud buduje się mniejsze jednostki, również dla małych kopalń węgla.

Osadzarki stosuje się najczęściej do wzbogacania materiału, który w stanie surowym składa się z dwóch głównych składników.

4.OSADZARKI PULSACYJNE.


Wzbogacanie w osadzarkach pulsacyjnych kopalin użytecznych jest oparte na różnicy prędkości opadania w ośrodku wodnym ziaren różniących się pomiędzy sobą gęstością.

Główny podział osadzarek pulsacyjnych wynika z ich rozwiązania konstrukcyjnego elementów, wywołujących ruch pulsacyjny wody roboczej.

Dzieli się więc je na osadzarki:

— tłokowe,

— beztłokowe,

— z ruchomym łożem roboczym.

Przebieg procesu technologicznego, zachodzącego w osadzarkach pulsacyjnych, objaśniony będzie na przykładzie osadzarki pulsacyjnej tłokowej. Osadzarka tłokowa (rys) jest zbudowana w kształcie podłużnej skrzyni o dnie najczęściej zaokrąglonym, podzielonej wzdłuż podłużnej osi na dwie komory. Komora robocza I jest wyposażona w łoże robocze l, którego dno jest wyłożone na przykład sitem z blachy dziurkowanej 3, natomiast w komorze II jest umieszczony tłok 2 wprawiany w pionowy ruch posuwisto-zwrotny mimośrodem 5, zaklinowanym na wale 6, wprawianym w ruch obrotowy tarczą napędową 4. Tłok ten przy swoim ruchu posuwisto-zwrotnym nadaje wodzie, wypełniającej skrzynię roboczą osadzarki, ruch pulsacyjny (oscylacyjny). Dzięki temu w komorze roboczej l — ponad łożem roboczym osadzarki — następuje okresowy ruch wznoszący i opadający strumienia wody.

Nadawę do osadzarki podaje się w sposób ciągły, równomiernym strumieniem, korytem 7 wraz z pewną ilością wody transportowej, umożliwiającej ruch postępowy podawanego materiału. Ponieważ osadzarka przedstawiona na rys. jest przeznaczona do wzbogacania trójproduktowego, przeto łoże robocze podzielone jest na dwa odcinki progiem 8, zaopatrzonym w szczelinę odbiorczą 9 dla ziaren produktu ciężkiego (w przypadku wzbogacania węgla — dla odpadów) oraz w próg 10 wyposażony w szczelinę odbiorczą 11, służącą do odprowadzania ziaren produktu pośredniego (lub przejściowego) Dla uzyskania warunków technologicznych, umożliwiając rozdział ziaren materiału surowego według ich gęstości, należy tak rozluźnić warstwę materiału surowego na powierzchni łoża roboczego, aby umożliwić ziarnom zawartym w tej warstwie opadanie swobodne lub skrępowane. W okresie ruchu wody roboczej ku górze w przedziale roboczym (przy ruchu tłoka ku dołowi) ziarna materiału surowego zostają uniesione, następuje rozluzowanie warstwy wzbogacanego materiału i już w momencie zwalniania. prędkości wznoszącego się strumienia wody, gdy tłok zbliża się do swego najniższego położenia, rozpoczyna się opadanie ziaren z prędkością końcową odpowiadającą ich gęstości. Ziarna o większej gęstości opadać będą z większą prędkością i w ten sposób prędzej, układać się będą na powierzchni sita łoża roboczego. Ziarna' o mniejszej gęstości (lżejsze), ponieważ mają mniejszą prędkość:

końcową opadania, układać się będą na ziarnach o większej gęstości (cięższych). Aby proces rozdziału materiału surowego na łożu roboczym osadzarki przebiegał prawidłowo, opadanie ziaren powinno być zakończone teoretycznie tuż przed momentem rozpoczęcia się ponownego ruchu wody roboczej ku górze.

Założenie to nie jest praktycznie osiągalne w osadzarkach tłokowych. Ruch tłoka ku górze wywołuje przymusowy ruch wody roboczej w komorze roboczej ku dołowi z prędkością proporcjonalną do prędkości poruszającego się tłoka. Przymusowy (nie swobodny) ruch wody roboczej ku dołowi powoduje zmiany w prędkości opadania ziaren, zwłaszcza ziaren lekkich (o mniejszej prędkości opadania), i wciąganie tych ziaren w głąb warstwy ziaren ciężkich o większej prędkości opadania. Zjawisko to jest technologicznie szkodliwe, gdyż powoduje zaburzenie prawidłowości procesu rozdziału materiału surowego.


Yüklə 0,65 Mb.

Dostları ilə paylaş:
  1   2   3   4   5   6   7   8   9   ...   52




Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©genderi.org 2024
rəhbərliyinə müraciət

    Ana səhifə