To ukazanie piękna i bogactwa przyrody, a także pobudzanie wyobraźni dziecka przez stawianie pytań i wspólne szukanie na nie odpowiedzi

ANTYLIBERALIZM

Jako że liberalizm jest historycznym i logicznym przedsionkiem anarchii. Liberalizm jest błędną i przestarzałą ideologią i trzeba bezwzględnie mu oponować.

ANTYINTELEKTUALIZM

Opowiadał się przeciwko wszelkiej myśli racjonalistycznej. Faszyzm polegał na instynkcie, intuicji, emocjach, witalności i wierze. Faszyzm jest wrogiem wszelkiej nauki filozofii, kulturze, nie przykładał wagi do ideologii. Główną cecha faszyzmu był irracjonalizm.

ANTYINDYWIDUALIZM

Godził w główną idee liberalizmu. Prymat państwa nad jednostka. Jednostka się nie liczy. Koncepcja wolności według faszyzmu to synteza jednostki i państwa o cechach obowiązku obywatelskiego, opierające się na całkowitym podporządkowaniu wodzowi.

ANTYFEMINIZM

Faszyzm sprzeciwiał się wobec równouprawnienia płci. Kobieta jest słaba a zakres jej obowiązków określało hasło „kuchnia, dzieci, kościół” oraz płodzenie wojowników czystych rasowo aryjczyków.

ANTYSEMITYZM

Składał się na propagandę antyżydowską i nawoływał do otwartej walki z Żydami. W narodzie żydowskim upatrywano zagrożenie dla narodu niemieckiego. Żydów uważano za spekulantów, lichwiarzy i pasożytów „na zdrowym organizmie gospodarki niemieckiej”.

ANTYHUMANITARYZM

Faszyzm upowszechniał wzór człowieka, twardego, brutalnego, agresywnego, na kształt zwierzęcia wyzbytego z ludzkich uczuć. Czynił z człowieka instrument na usługach systemu.

ANTYDEMOKRATYZM

Wynikał z zasad organizacji państwa. Atakował zasadę równości ludzi.

Łatwiej przejdzie wielbłąd przez ucho igielne niż geniusz w wyborach. Odrzucał demokratyczną zasadę większości, równości.

ANYUPARLAMENTARYZM

Polegał na całkowitej koncentracji i centralizacji władzy w ręku wodza, eliminując zasadę trójpodziału władzy. Faszyzm określił faszyzm jako „nonsens i obłęd demokracji”. Pożar Reichstagu był najlepszym odzwierciedleniem nazistów do parlamentaryzmu.

ANTYMARSIZIM

Bezkompromisowe dążenie do całkowitego zniszczenia ideologii marksizmu.

ANTYKOMUNIZM

Rozciągał sUderzał w marksistowską koncepcje zmian społecznych.

ANTYPACYFIZM

Rodzi się z agresywnego charakteru faszyzmu oraz jego bezkompromisowości. Zaleca walkę z użyciem przemocy w celu całkowitego wyniszczenia fizycznego ludzi o odmiennych poglądach. Gloryfikuje wojny i podboje w celu uzyskania obranych celów.

FASZYZM A KOŚCIÓŁ

Stosunek faszyzmu do kościoła jest łatwy do rozgryzienia. Najbardziej atakowaną zasadą chrześcijaństwa była co zrozumiałe zasada miłości nieprzyjaciół i niechęć do przemocy. Faszyzm włoski był silniej przesiąknięty antykatolicyzmem, gdyż główną intelektualną siłą ruchu Mussoliniego byli futuryści. Dla nich największym wrogiem pozostawał nieodmiennie Watykan i katolicyzm. Ich celem było nie tylko rozdzielenie kościoła od państwa ale przede wszystkim całkowita likwidacja Watykanu. Uważali, iż „ szkoła jest zakażona chrześcijańską moralnością, która wymaga nierozsądnego przebaczania obelg, degeneruje się w systematycznym tchórzostwie i pracuje gorliwie nad zniewieściałością rasy.” Domagali się by szkoła „ przez sport i próby odwagi przyzwyczajała dzieci do niebezpieczeństwa, klechów zaś należy ze szkoły całkowicie wyrugować” Zalecali „ roznieść nieprzejednaną wojnę z klerykalizmem, z ta polityczną partią, która zagraża przyszłości naszych dzieci”. Jednakże najgwałtowniejszy atak na Kościół znajdziemy w książce Marinettiego – futurysty „ Samolot papieża”, gdzie określenia „dozorca więzienny świata” i „ monopolizator ludzkich ideałów” należą do najłagodniejszych. Tytułowy samolot jest symbolem nowoczesnej techniki, który niszczy znienawidzony przez autora kult. Mimo to kościół katolicki popierał w niektórych sytuacjach faszystowskie reżimy. Być może było to spowodowane faktem, iż Mussolini znając potęgę Kościoła we Włoszech, po przejęciu władzy, ochrzcił swoje dzieci, wziął ślub kościelny, zadbał wy wycofano z obiegu napisane przez niego w przeszłości antyklerykalne książki, doprowadził do delegalizacji masonerii a nawet zwolnił kler od podatków. Kościół potrafił docenić te gesty , a ponieważ program polityczny faszystów w wielu punktach był zbieżny ze społeczną nauką Kościoła w zasadzie przez cały czas trwania dyktatury Włochy utrzymywały poprawne stosunki z Watykanem. Istotne jest , iż do 1938 roku nie było w realizowanej przez faszystów polityce, w zasadzie żadnych (może poza agresją na Etiopię) sprzecznych z zasadami chrześcijaństwa elementów. Nieco inaczej sprawa przedstawiała się w franksistowskiej Hiszpanii, gdzie dobre stosunki z Kościołem były głownie zasługą generała Franco. Nie dopuścił on nigdy do wzmocnienia pozycji falangi w państwie i zachował równowagę między poszczególnymi władzami. Kościół, prześladowany w czasach republiki i bezlitośnie eksterminowany podczas wojny domowej, stał się najbardziej naturalnym sojusznikiem generała Franco. Za wyjątkiem kilku biskupów z Baskonii, udzielił mu całkowitego poparcia. Lojalność Kościoła i głęboka religijność żony Caudillo sprawiły, że Franco zawsze starał się podtrzymywać jego wpływy w państwie. Tak oto niezależnie od poglądów sporej części partyjnych działaczy Hiszpania po wojnie domowej była państwem utrzymującym bardzo dobre stosunki z Kościołem. Kościół niemiecki mógł jednak tylko marzyć o takich stosunkach z władzą. W NSDAP zawsze znaczącą rolę odgrywał nurt neopogański i antychrześcijański. Alfred Rosenberg określał Kościół jako narzędzie judaizacji Europy. Wyrazisty jest także fragment pieśni Oddziałów Szturmowych „ Towarzysze z Oddziałów Szturmowych, wieszajcie Żydów, stawiajcie księży pod ścianą”. W Trzeciej Rzeszy Kościół znalazł się w bardzo trudnej sytuacji. Jeszcze w 1933 roku większość katolików pozostawała wierna chadeckiemu Centrum. Po zwycięstwie wyborczym Hitlera nastroje społeczne uległy jednak radykalnej zmianie i NSDAP uzyskała znaczne poparcie również w landach katolickich. W sytuacji gdy cały naród przeżywał niemal ekstatyczny zachwyt nową władzą występowanie przeciw niej wymagało ogromnej odwagi. Mimo to Kościół zaczyna już od 1936 roku coraz silniej krytykować hitlerowski reżim. 14 marca 1937 roku ukazuje się encyklika “Mit brennender Sorge” pokazująca sprzeczność narodowego socjalizmu z nauką Kościoła i krytykująca coraz częstsze łamanie Konkordatu przez Trzecią Rzeszę. Jedna z książek Alfreda Rosenberga trafiła wtedy na kościelny indeks. Od tej chwili kler i zakony katolickie przedstawiane był jako „hordy przestępców seksualnych”, „ ogniska rozpusty” ; „seksualna dżuma”. Ponad 1000 księży trafiło do więzienia. Od 1938 zabronione było w szkołach śpiewanie kolęd w szkołach i organizowanie widowisk jasełkowych. Święta państwowe organizowane były w trakcie świąt kościelnych ( np. przysięga Hitlerjugend w Wielkanoc).

TRZY OBLICZA FASZYZMU

Faszyzm choć na pewno panujący zarówno w Hiszpanii, Włoszech jak i Niemczech miał różne oblicza w każdym z tych państw. Z pewnością wszystkie te trzy państwa łączyły pewne ideowe czy ustrojowe elementy. Wszystkie były dyktaturami. Ich ideologie określały się jako wrogie wobec komunizmu i liberalizmu. Nie miały one jednak wiele wspólnego z klasycznym konserwatyzmem. Sami faszyści zawsze określali swoje działania jako rewolucyjne. Ich wrogiem była “reakcja”. Faszyzm miał antyburżuazyjny i antykapitalistyczny charakter. Nie istnieje dla faszysty nic bardziej odrażającego, jak “duch kapitalizmu” i “protestancka etyka”, z której on wypływał. Systemy faszystowskie należy odróżnić od typowego totalitaryzmu będącego dyktaturą wszechwładnej biurokracji. W odróżnieniu od totalitaryzmu faszyzm miał zawsze charakter personalistyczny. Na tym jednak istotne podobieństwa ideowe wydają się kończyć. Ideologie, o których mowa oparły się bowiem o odmienne prądy kulturowe. Faszyzm włoski był przesiąknięty futuryzmem i modernizmem. Czołowy przedstawiciel futuryzmu Tommaso Marinetti był jednocześnie był jednocześnie jednym z głównych ideologów ruchu Mussoliniego i towarzyszem walki Duce od 1919 roku. Narodowy socjalizm odwoływał się do romantyzmu i klasycyzmu. Frankistowska koalicja była zlepkiem przeróżnych formacji ideowych: rojalistów, nacjonalistów, liberałów, konserwatywnych republikanów (wielu z nich mocno powiązanych z hierarchią kościelną). Mimo występowania we wszystkich faszystowskich ugrupowaniach silnych nurtów antyklerykalnych stosunki państwo – kościół układały się rozmaicie, o czym była już mowa. Odmienne było odniesienie do nacji i rasy. O ile w narodowym socjalizmie nacjonalizm, rasizm i antysemityzm należały do fundamentów ideologii, hiszpańscy nacjonaliści nie uważali się na ogół za rasistów, zaś włoscy faszyści przeważnie nie byli nawet nacjonalistami, a wielu przyjaciół Duce było z pochodzenia Żydami. W 1934 roku Mussolini publicznie mówił o najwyższej pogardzie jaką ma dla nazistowskiej doktryny rasowej, a w “Doktrynie faszyzmu” podkreślił, że to “nie naród tworzy państwo, a odwrotnie, państwo tworzy naród”. W ogóle nie pojawiały się hasła rasa i rasizm. W 1938 włoski parlament uchwalił, umiarkowane jak na tamte lata, rasistowskie ustawy. Mimo, iż był to wyraźny gest w stronę Niemiec - nowego sojusznika Włoch, spotkały się jednak one ze zdecydowanym sprzeciwem, również w gronie faszystów. Narodowy socjalizm stawiając akcent na nacji, rasie czy wspólnocie krwi, odwoływał się do kolektywu. Faszyzm włoski czy hiszpański przeciwnie, akcentował indywidualny heroizm, zawsze podkreślał rolę wybitnej jednostki w tworzeniu historii. Afirmował instytucję państwa, solidarność zawodową, braterstwo broni, zaś pojęcie rasy nie miało dla niego większego znaczenia. Inna była też rola związków zawodowych. W Hiszpanii i we Włoszech były one de facto współrządzącą siłą – w Niemczech Hitler po prostu zakazał ich działalności. O różnicach ideowych między Frankistami, a nazistami najlepiej chyba świadczy wypowiedź Hitlera z kwietnia 1938 roku: “W Hiszpanii postawiliśmy na niewłaściwego konia. Byłoby dla nas lepiej udzielić poparcia republikanom. Oni reprezentują lud. Zawsze moglibyśmy później uczynić z tych socjalistów dobrych narodowych socjalistów. Ludzie skupieni wokół Franco to wszystko reakcyjny kler, arystokraci i bogacze – nie mają oni nic wspólnego z nami, nazistami”.
Jednakże oblicza ideowe poszczególnych odłamów faszyzmu były dość znaczne. Trudno precyzyjnie określić faszystowską doktrynę. Nie można więc uznać faszyzmu ani za system polityczny ani jednolitą doktrynę. Najtrafniejsze wydają tu słowa niemieckiego historyka i socjologa Armina Mohlera, który określił faszyzm jako styl, który charakteryzował znaczną część elit politycznych i wojskowych w krajach uznanych za faszystowskie.

Burek Stanisław29.XI.2006r.

Historia przestępczości zorganizowanej

Przestępczość zorganizowana ma swój początek w mafii w jej pierwotnym kształcie. Samo pochodzenie słowa mafia jest niejasne, powstanie mafii jako organizacji nastąpiło zaś ok. XII wieku we Włoszech. Organizacja ta miała charakter tajnego stowarzyszenia, organizacji samopomocy dla celów ochrony ludności przed nadużyciami obcych wojsk i zbójeckimi napadami. Z czasem z powodu słabości struktur państwowych i niechęci ludności do aparatu władzy organizacja ta w rolniczych społecznościach sycylijskich nabierała znaczenia, stając się pewnego rodzaju alternatywą dla struktur państwowych.

Oprócz pełnienia funkcji ochronnej mafia zajmowała się także rozwiązywaniem wewnętrznych konfliktów wspólnoty, jak i jej kontaktami społecznymi, politycznymi i ekonomicznymi na zewnątrz. Mafia nie miała wówczas charakteru zamkniętej, tajnej organizacji. Z czasem przekształciła się w grupę nacisku, która coraz częściej wykorzystywała w swej działalności przemoc w postaci wymuszeń, przekupstwa czy kradzieży bydła. Przywódcy starali się jednocześnie o oficjalne stanowiska w aparacie państwowym, by mieć wpływ na struktury państwa w tym zwłaszcza na Policję i sądy.

Mafia przekształciła się w organizację o charakterze kryminalnym o szczególnym niebezpieczeństwie, które wynikało z prób przedostawania się członków do polityki i gospodarki. Zasięg ekspansji rozszerzał się już pod koniec XIX wieku na obszar całych Włoch przenikając także na państwa sąsiednie.

Na początku drugiej połowy XX wieku sycylijska mafia skierowała swoje zainteresowanie na rynek narkotykowy stając się wielonarodowym kartelem. Szefowie organizacji zauważyli bowiem, że jest to proceder przynoszący nieporównywalnie większe dochody niż inna działalność przestępcza.

W USA, w oparciu o osoby przybyłe z Włoch a rekrutujące się ze struktur mafii sycylijskiej i innych włoskich grup przestępczych a także o rodzime grupy przestępcze, wykształciły się grupy określane mianem organized crime. Nieformalną stolicą amerykańskiej przestępczości zorganizowanej było Chicago, gdzie działał także najbardziej znany reprezentant mafii lat dwudziestych, Al. Capone. Kontrolował on ze swoją organizacją nie tylko duże obszary nielegalnego rynku alkoholowego, lecz również kasyna gry oraz prostytucję. Przedsiębiorcy, którzy nie wyrażali zgody na uiszczanie żądanych – według włoskiego modelu – pieniędzy „za ochronę”, byli brutalnie atakowani, ich zakłady i sklepy były dewastowane. W latach dwudziestych XX w. w USA dochodziło niejednokrotnie do bardzo krwawych walk pomiędzy gangami o prymat w miejscowym zorganizowanym świecie przestępczym.

Brutalizacja metod działania, eskalacja walk między grupami przestępczymi oraz wzrastające zagrożenie płynące z ich strony dla gospodarki i struktur państwa doprowadziły do tego, że wydana została wojna gangsterom. Kierował nią osobiście aż do lat pięćdziesiątych John Edgar Hoover stojący od 1924 roku na czele FBI.
Hoover za najważniejszy cel uznał pokonanie Ala Capone. W tym celu w FBI powstała specjalna grupa, której zadaniem było zbieranie dowodów łamania przez niego prawa o prohibicji. Nie skazano go jednak ani za morderstwa, ani za podpalenia czy wymuszenia. Capone nie posiadał konta w żadnym banku, nie podpisywał czeków i nie wykazywał żadnych legalnych dochodów, od których należałoby odprowadzić podatek. Takim działaniem naruszył więc przepisy w związku ze zmianą, jaka zaistniała po tzw. precedensie Sullivana za co ostatecznie skazano go na karę 11 lat więzienia i wysoką grzywnę.

Mimo, iż skazanie Ala Capone było niewątpliwym sukcesem FBI w walce przestępczością zorganizowaną, to zjawiska jako takiego nie udało się zlikwidować. Szefowie ugrupowań mafijnych zwani bossami wyciągnęli wnioski z przypadku Ala Capone dochodząc do porozumienia i tworząc kartel przestępczy. Swym zasięgiem objął on USA, wyspy Bahama oraz część Kanady. Wtedy też zwrot questa una cosa nostra posłużył dla nadani

Służby powołane do walki z przestępczością zorganizowaną

Zgodnie z Konstytucją Rzeczpospolita Polska zapewnia bezpieczeństwo obywateli. Zadaniem władz publicznych jest, więc zapewnienie bezpieczeństwa obywatelom, w tym także praktyczne zagwarantowanie ochrony takich dóbr jak życie, zdrowie, własność itd., co obejmuje także walkę z przestępczością atakującą te dobra.

Wśród wymienionych przykładowo w Konstytucji zadań Rady Ministrów znajduje się zapis, iż Rada Ministrów w zakresie i na zasadach określonych w Konstytucji i ustawach zapewnia bezpieczeństwo wewnętrzne państwa oraz porządek publiczny. Rada Ministrów określa przy tym ogólne kierunki polityki w danym zakresie spraw i pełni funkcje koordynacyjne a także kieruje administracją rządową. Zakres działów administracji rządowej oraz właściwość ministra kierującego danym działem określa ustawa z dnia 4 września 1997 roku o działach administracji rządowej (tekst jednolity Dz. U. Nr 159, poz. 1548 z późn. zm.) W art. 5 ww. ustawy określona została klasyfikacja działów administracji rządowej, z których z punktu widzenia zwalczania przestępczości znaczenie mają sprawiedliwość (art. 5 pkt 20) oraz sprawy wewnętrzne (art. 5 pkt 24). Dział sprawiedliwość, zgodnie z treścią art. 24 ustawy obejmuje sprawy:

1) sądownictwa;

2) prokuratury, notariatu, adwokatury i radców prawnych, w zakresie wynikającym z przepisów odrębnych;

3) wykonywania kar oraz środków wychowawczych i środka poprawczego orzeczonego przez sądy oraz sprawy pomocy postpenitencjarnej.

Ponadto minister właściwy do spraw sprawiedliwości zapewnia przygotowywanie projektów kodyfikacji prawa cywilnego, w tym rodzinnego, oraz prawa karnego a także jest właściwy w sprawach sądownictwa w zakresie spraw niezastrzeżonych odrębnymi przepisami do kompetencji innych organów państwowych i z uwzględnieniem zasady niezawisłości sędziowskiej. Ministrowi właściwemu do spraw sprawiedliwości podlega także Centralny Zarząd Służby Więziennej.

Dział sprawy wewnętrzne obejmuje zaś m. in. sprawy:

1) ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego;

2) ochrony granicy Państwa, kontroli ruchu granicznego i cudzoziemców.

Minister właściwy do spraw wewnętrznych sprawuje nadzór nad działalnością m. in. Policji, Straży Granicznej oraz Krajowego Centrum Informacji Kryminalnej.

Nad działalnością administracji rządowej nieobjętą zakresem działów administracji rządowej, wykonywaną przez Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Agencję Wywiadu sprawuje Prezes Rady Ministrów. Zgodnie zaś z art. 33b ustawy Prezes Rady Ministrów wykonując politykę Rady Ministrów wydaje szefom Agencji wiążące wytyczne i polecenia. Konkretyzacja tego uprawnienia nastąpiła w art. 7 ust.1 ustawy o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Agencji Wywiadu. W myśl tego przepisu Prezes Rady Ministrów określa kierunki działania Agencji w drodze wytycznych. Szefowie Agencji z kolei mają obowiązek przedstawić Prezesowi Rady Ministrów najpóźniej na 3 miesiące przed końcem roku kalendarzowego roczne plany działania na rok następny i corocznie także – do dnia 31 stycznia – sprawozdania z działalności Agencji za rok poprzedni.

Wspomniany już wcześniej minister właściwy w sprawach sprawiedliwości swoje zadania w zakresie walki z przestępczością wykonuje przede wszystkim pełniąc, zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 roku o prokuraturze, funkcję Prokuratora Generalnego. Poza zadaniami określonymi ogólnie dla całej prokuratury, a które omówione zostaną w dalszej części pracy, Prokurator Generalny kieruje osobiście bądź przez zastępców działalnością prokuratury, wydając wytyczne, zarządzenia i polecenia, które nie mogą jednak dotyczyć treści czynności procesowych. Prokurator Generalny jest przełożonym prokuratorów powszechnych i wojskowych jednostek organizacyjnych prokuratury. Prokurator Generalny powołuje prokuratorów powszechnych jednostek prokuratury a prokuratorów wojskowych jednostek organizacyjnych prokuratury powołuje na wniosek Ministra Obrony Narodowej.

Istotną kompetencją Ministra Sprawiedliwości jest ustalanie w drodze rozporządzenia regulaminu określający tryb wewnętrznego urzędowania powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury. Minister Sprawiedliwości określa także wewnętrzną organizację powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury oraz zakres działania sekretariatów i innych działów administracji.

Jak już była mowa wcześniej minister właściwy do spraw wewnętrznych sprawuje nadzór nad działalnością m. in. Policji, Straży Granicznej oraz Krajowego Centrum Informacji Kryminalnej. Ustawa z dnia 6 kwietnia 1990 roku stanowi, iż centralnym organem administracji rządowej, właściwym w sprawach ochrony bezpieczeństwa ludzi oraz utrzymania bezpieczeństwa i porządku publicznego, jest Komendant Główny Policji, podległy ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych. Komendant Główny Policji, powoływany i odwoływany przez Prezesa Rady Ministrów na wniosek Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, jest przełożonym wszystkich funkcjonariuszy Policji.

Art. 6 ust. 1 ustawy o Policji stanowi, iż organami administracji rządowej na obszarze województwa w sprawach ochrony bezpieczeństwa ludzi oraz utrzymania bezpieczeństwa i porządku publicznego są:

1) wojewoda przy pomocy komendanta wojewódzkiego Policji działającego w jego imieniu albo komendant wojewódzki Policji działający w imieniu własnym w sprawach:

a. wykonywania czynności operacyjno-rozpoznawczych, dochodzeniowo-śledczych i czynności z zakresu ścigania wykroczeń,

b. wydawania indywidualnych aktów administracyjnych, jeżeli ustawy tak stanowią,

2) komendant powiatowy (miejski) Policji,

3) komendant komisariatu Policji.

Zgodnie zaś z art. 3 ustawy o Policji wojewoda oraz wójt (burmistrz, prezydent miasta) lub starosta sprawujący władzę administracji ogólnej oraz organy gminy, powiatu i samorządu województwa wykonują zadania w zakresie ochrony bezpieczeństwa lub porządku publicznego na zasadach określonych w ustawach.

Jeżeli chodzi o Straż Graniczną to podobnie jak Policja podlega ona ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych. Art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1990 roku o Straży Granicznej stanowi, iż centralnym organem administracji rządowej właściwym w sprawach ochrony granicy państwowej i kontroli ruchu granicznego jest Komendant Główny Straży Granicznej. Komendanta Głównego Straży Granicznej, który jest przełożonym wszystkich funkcjonariuszy Straży Granicznej, powołuje i odwołuje Prezes Rady Ministrów na wniosek ministra właściwego do spraw wewnętrznych.

Ważnym elementem działań rządu i administracji publicznej jest programowanie będące narzędziem koordynacji danej polityki. Także w zakresie bezpieczeństwa publicznego i zwalczania przestępczości opracowywane są a następnie realizowane różnego rodzaju programy, stanowiące zespół działań określonych dla osiągnięcia danego celu.

Program „Bezpieczna Polska” wśród głównych celów wymienia Zredukowanie poziomu przestępczości i poprawa społecznego poczucia bezpieczeństwa zaś działania służące realizacji celów programu usystematyzowane zostały w takich obszarach jak:

O zapobieganie przestępczości i powrotowi do przestępstwa,

O skuteczne ściganie i karanie sprawców przestępstw.

W obszarach tych przewidziane jest szereg różnego rodzaju środków jednakże szczegółowe omawianie ich ze względu na fakt, iż omawiany dokument ma jedynie charakter programowy – postulatywny a nie normatywny, nie wydaje się celowe biorąc pod uwagę przedmiot niniejszego opracowania. Dla porządku wspomnieć jednak wypada, że w obszarze walki z zorganizowaną przestępczością istnieją jeszcze dwa programy: „Krajowy program zwalczania i zapobiegania handlowi ludźmi”, który jest uzupełnieniem Programu „Bezpieczna Polska” oraz przyjęty przez Radę Ministrów 17 września 2002 roku Program zwalczania korupcji „Strategia antykorupcyjna.

Przestępczość zorganizowana w Polsce

- jest raczej zjawiskiem nowym, do końca lat osiemdziesiątych w zasadzie nie używano tego terminu. Sytuacja uległa wyraźnej zmianie po 1989 roku. Przestępczość w Polsce zaczęła gwałtownie rosnąć. Coraz większego znaczenia nabrały formy zorganizowanej przestępczości popularnie zwane mafiami lub gangami.

Grupy przestępcze są sprawcami większości rabunków i wymuszeń, zajmują się rewindykacją długów stosując przemoc, podejmują się zwalczania konkurencyjnych firm oraz wymuszania haraczy od właścicieli sklepów lub restauracji. Bandyci posługują się coraz częściej bronią palną oraz materiałami wybuchowymi.
W latach dziewięćdziesiątych nasiliły się także przestępstwa porachunkowe – nowa, nie występująca w Polsce przed 1989 rokiem, kategoria przestępczości zorganizowanej. Na tym właśnie tle pojawił się tzw. terroryzm kryminalny. Jego przejawem są głównie

zamachy bombowe.

KALENDARIUM NAJGŁOŚNIEJSZYCH ATAKÓW

Marzec 1994

Eksplozja niszczy restaurację Multi Pub, prawdopodobnie jest to ostrzeżenie dla właściciela.
Maj 1994

W restauracji Escada wybucha trotyl. W lokalu spotykają się ludzie z tzw. mafii pruszkowskiej.

Lipiec 1994

pod samochodem „Pershinga” wybucha bomba.

Styczeń 1995

Eksplodował trotyl w budynku przy ul. Ostrobramskiej 76 pod mieszkaniem Zygmunta R. członka grupy pruszkowskiej. Trzy pietra zniszczone, dwie osoby ranne.

Luty 1995

Ładunek wybucha w fiacie 126 p. Zdaniem policji było to ostrzeżenie dla jednego z członków mafii pruszkowskiej, „Zbynka”.

W ładzie stojącej na jednej z ulic Targówka wybucha bomba. Ranni zostają państwo K., którzy razem z Henrykiem N., ps. Dziad, domniemanym szefem gangu wołomińskiego prowadzą lombard i kantor.