To ukazanie piękna i bogactwa przyrody, a także pobudzanie wyobraźni dziecka przez stawianie pytań i wspólne szukanie na nie odpowiedzi



Yüklə 0,65 Mb.
səhifə2/52
tarix17.11.2018
ölçüsü0,65 Mb.
#80352
1   2   3   4   5   6   7   8   9   ...   52

5.OSADZARKA SKB.
Osadzarka ta jest dostosowana do wzbogacania węgla o uziarnieniu powyżej 10mm. Skrzynia osadzarki jest podzielona wzdłuż osi podłużnej na węższą komorę tłokową l i szerszą komorę roboczą 2. Osadzarka składa się z dwu przedziałów I i II, przy czym każdy przedział jest podzielony na dwie sekcje pionowymi ściankami biegnącymi od komory tłokowej aż pod łoże robocze. W komorze roboczej, w każdej sekcji, umieszczony jest tłok 5, wykonany zazwyczaj z drewna i okuty blachą. Tłoki nie przylegają ściśle do ścian komór tłokowych; dookoła bocznych ścianek tłoka i ścian komory tłokowej jest pozostawiona szczelina szerokości około 5mm. Mimośrody 4 zaklinowane na wale napędowym 7 wprawiają tłoki w pionowy ruch posuwisto-zwrotny za pośrednictwem łączników 5. W komorze roboczej 2 jest zabudowane sito 6 (lub ruszt szczelinowy), tworzące łoże robocze osadzarki. Nadawę do osadzarki doprowadza się korytem zasilającym S na pierwszy odcinek łoża roboczego 6. Na powierzchni łoża roboczego, pod wpływem wielokrotnych pulsacji wody roboczej, następuje rozdział materiału surowego na warstwy według gęstości ziaren. Na powierzchni pierwszego odcinka łoża roboczego wydziela się warstwa ciężkich odpadów, która poruszając się po powierzchni łoża roboczego jest systematycznie odprowadzana przez szczelinę odbiorczą 9 i spada do komory odbiorczej 13, a następnie do odbieralnika 14, znajdującego się w dolnej części skrzyni osadzarki.

Warstwa górna, składająca się z ziaren koncentratu i produktu przejściowego, częściowo już rozwarstwionych, przepływa przez próg 10 do przedziału II, w którym następuje ostateczny rozdział wzbogacanego materiału na dolną warstwę, składającą się z ziaren produktu przejściowego, poruszającą się bezpośrednio po łożu roboczym osadzarki, oraz warstwę ziaren koncentratu ułożoną na warstwie produktu przejściowego. Produkt przejściowy wyładowuje się z osadzarki przez szczelinę odbiorczą H do komory odbiorczej 13, a następnie do odbieralnika 14. Koncentrat wraz z przeważająca ilością wody roboczej wypływa z osadzarki korytem odbiorczym 12. Dolną wodę roboczą, tzw. wodę technologiczną, doprowadza się do przedziałów tłokowych króćcami 15. Ilość wody dolnej doprowadzonej do osadzarki reguluje się zasuwami zabudowanymi pomiędzy króćcami 15 a rurociągiem dostarczającym wodę do osadzarki.

Osadzarki tego typu do wzbogacania węgla o uziarnieniu powyżej 10 mm buduje się o powierzchni roboczej łoża od 4,8 do 15,3 m2. Zapotrzebowanie mocy do napędu osadzarki, w zależności od jej wielkości, wynosi od 7,4 do 25kW. Powierzchnia robocza osadzarek typu SKB, dostosowanych do wzbogacania węgla surowego o uziarnieniu 0,3 do 10 mm, wynosi od 5,1 do 16,7 m2, a zapotrzebowanie mocy wynosi odpowiednio od 4,4 do 12,5kW. Osadzarki typu SKB są wyposażone w urządzenia do automatycznej regulacji odbioru produktów ciężkich.
6.OSADZARKA TŁOKAOWA POPRZECZNA TYPU SKB.
W komorze tłokowej jest umieszczony tłok l, który poprzez łącznik napędowy otrzymuje pionowy ruch posuwisto-zwrotny z mimośrodu zaklinowanego na wale napędowym. W komorze roboczej zabudowane jest łoże robocze 2, na które podaje się materiał surowy wzdłuż ściany działowej 3 pomiędzy komorą tłokową a przedziałem roboczym. Wzbogacany materiał porusza się od ściany działowej 5 w kierunku progu przelewowego 6, tak jak to wskazuje strzałka S. Ziarna produktu ciężkiego odprowadzane są szczelinę odbiorczą 4 do komory odbiorczej 5 i wyładowywane wylotem usytuowanym w dnie osadzarki do podnośnik. Produkt lekki jest odprowadzany z osadzarki progiem przelewowym 6. Odbiór ziaren produktu ciężkiego jest regulowany automatycznie regulatorem 7, sterowanym pływakiem leżącym na granicy warstw produktu ciężkiego i lekkiego.

Opisana osadzarka jest przykładem osadzarki dwuproduktowej. Nadaje się ona do wzbogacania kopalin o bardzo małej zawartości produktu pośredniego, nie przekraczającej l%. Osadzarki tego typu są wyposażone w stosunkowo krótkie łoże robocze, gdyż jego wydłużenie ze względów technologicznych jest niemożliwe. W miarę zwiększania długości łoża roboczego w dalszych odcinkach (znajdujących się coraz dalej od przedziału tłokowego) stopniowo zanika pulsujący ruch wody roboczej.

Osadzarki poprzeczne konstruuje się również jako trójproduktowe. Przy takim rozwiązaniu pierwszy przedział roboczy (łoże robocze) jest umieszczone ponad przedziałem tłokowym, przy czym tłok jest zanurzony znacznie głębiej i pracuje stale zanurzony w wodzie,
7.OSADZARKA MEMBRANOWA TYPU KRUPP.
Osadzarka przeznaczona jest do wzbogacania drobno uziarnionej rudy, o uziarnieniu od 50 do 600p.m.Pionowy tłok membranowy l jest zabudowany pomiędzy dwoma przedziałami roboczymi osadzarki poniżej łoża roboczego. Tłok osadzony na poziomym drążku wodzącym 2 jest umocowany do elastycznej membrany 3, przytwierdzonej do pionowej ściany działowej. Końce drążka wodzącego są umocowane do dwu elastycznych membran 4, umocowanych do czołowych ścian osadzarki. Drążek wodzący wprawiany jest w ruch posuwisto-zwrotny wodzikiem 5 sterowanym mimośrodem. Wał napędowy mimośrodu jest ułożyskowany na poziomej płycie ustawionej na pionowych listwach sprężystych, uchwyconych u dołu do płyty fundamentowej, na której jest również ustawiony silnik napędowy. Na wale napędowym zaklinowane są tarcze z obciążnikami mimośrodowymi. Proces wzbogacania prowadzony jest na pościeli ułożonej na łożu roboczym. Produkty ciężkie wzbogacania są odbierane przez próg łoża roboczego. Skok tłoka membranowego wynosi od 4 do 6 mm przy liczbie skoków wynoszącej od 500 do 700 na minutę. Wydajność (przykładowo) osadzarki o wymiarze łoża roboczego 1000X1500 mm wynosi od 0,8 do 1,0t/h.
8.OSADZARKA BALENARDI.
Łoże robocze osadzarki jest podzielone na cztery odcinki robocze, poniżej których znajdują się komory wodne, zamknięte od dołu tłokami membranowymi l. Tłoki te otrzymują pionowy ruch posuwisto zwrotny z mimośrodów 2, zaklinowanych na wspólnym wale napędowym 3, ułożyskowanym na dolnej ramie konstrukcji nośnej osadzarki. Osadzarka pracuje przy częstotliwości 110 do 180 pulsacji na minutę przy wysokości skoku tłoka membranowego od 5 do 30mm. Dolną wodę roboczą doprowadza się rurociągiem połączonym króćcami z komorami wodnymi.

Osadzarka przeznaczona jest do wzbogacania drobno uziarnionych rud surowych. Proces wzbogacania jest prowadzony na pościeli ułożonej na sitach łoża roboczego. Produkty ciężkie, wydzielone na kolejnych odcinkach łoża roboczego, odbierane są przez pościel na dno osadzarki, skąd odbierane są wylewami. Produkt lekki jest odbierany przez próg przelewowy ostatniego odcinka łoża roboczego.


9.OSADZARKA VEMCO-REMER.
Osadzarka dostosowana jest do wzbogacania drobno uziarnionych kopalin, takich jak rudy żelaza, miedzi, cynku, ołowiu itp., oraz węgla, gipsu, barytu, piasku itp.

Skrzynia l osadzarki jest ustawiona na nieruchomej konstrukcji 2. Pod łożem roboczym znajdują się ostrosłupowe ruchome skrzynie 3 połączone ze skrzynią nieruchomą l przeponami gumowymi 4. Zespół ostrosłupowych skrzyń spoczywa podporami na sprężynach 5, połączonych jednostronną dźwignią 6 z konstrukcją nośną 2. Układ ten zabezpiecza pionowy, posuwisto-zwrotny ruch den ostrosłupowych oraz sprężyste odciążenie układu napędowego i utrzymanie w pozycji roboczej dna osadzarki. Do uchwytów 7 przytwierdzonych do dna osadzarki umocowane są dwustronne dźwignie 8, połączone łącznikami 9 i 10 z mimośrodami 11 i 12, zaklinowanymi na wałach napędowych 13 i 14. Wał napędowy 13 otrzymuje małą liczbę obrotów przy dużym promieniu mimośrodu (duża wysokość H oscylacji). Wykres oscylacji łącznika napędowego 9. Wał napędowy 14 otrzymuje dużą liczbę obrotów przy małym promieniu mimośrodu 12 zaklinowanego na tym wale. Łącznik napędowy 10 otrzymuje dużą liczbę oscylacji przy małej ich wysokości.

Tak złożony układ napędowy nadaje skrzyni osadzarki ruch wypadkowy, powodujący pulsacyjny ruch wody roboczej w osadzarce, który zapewnia prawidłowe rozluzowanie warstwy wzbogacanego materiału. Proces rozdziału materiału surowego przebiega w warunkach warstwy sfluidyzowanej (fluidyzacja — proces tworzenia się zawiesiny cząstek stałych w przepływającym od dołu ku górze strumieniu cieczy lub gazu) wzbogacanego materiału, ułatwiających rozdział kopaliny surowej według gęstości jej składników. Mimośród 11 wytwarza oscylację w wysokości od 6,35 do 22,22 mm przy 150 do 180obr/min, natomiast mimośród 12 wytwarza oscylację o wysokości 1,59 mm przy 400obr/min.

Ustawienie tłoczka w cylindrze umożliwia odprowadzenie powietrza z komory powietrznej osadzarki na zewnątrz. Równocześnie komora zasilająca jest zamknięta górnym odcinkiem płaszcza tłoczka. Tłoczek wykonuje w cylindrze ruchy posuwisto--zwrotne sterowane napędem mimośrodowym.

Na rys. przedstawiono przykład obrotowego zaworu rozrządczego stosowanego do osadzarek beztłokowych, wzbogacających materiał surowy o uziarnieniu powyżej 10 (20) mm, zawór rozrządczy dostosowany do osadzarek wzbogacających materiał surowy o uziarnieniu poniżej 10mm. Wirujący element l zaworu, dzięki odpowiedniemu kształtowi wycięć płaszcza cylindrycznego, umożliwia kolejne łączenie komory powietrznej z dopływem powietrza sprężonego lub z atmosferą w celu odprowadzenia zużytego powietrza. W przewodzie doprowadzającym powietrze sprężone zabudowane są nastawne przesłony 2, umożliwiające regulowanie ilości doprowadzanego powietrza sprężonego, a tym samym sterowanie cyklem pracy osadzarki przez zmianę ilości i czasu rozprężania powietrza roboczego w stosunku do czasu wylotu powietrza do atmosfery. Niezależnie od tego zainstalowane są przepustnice regulujące ilość powietrza doprowadzanego do komory powietrznej.

Ruch zaworów rozrządczych typu suwakowego może być sterowany mimośrodem zaklinowanym bezpośrednio na wale napędowym i wówczas otrzymuje się takie same czasy zamykania i doprowadzania powietrza sprężonego do komory powietrznej. Wał napędzający mimośrody sterujące może otrzymywać nierównomierny ruch obrotowy z napędu niesymetrycznego (jak w przesiewaczach typu Marcus) i wówczas tłoczek rozrządczy otrzymuje asymetryczny ruch posuwisto-zwrotny, umożliwiający otrzymanie różnych czasów doprowadzania i odprowadzania powietrza roboczego z komory powietrznej osadzarki. Napęd różnicowy jest stosowany również do obrotowych zaworów rozrządczych.

W nowoczesnych osadzarkach beztłokowych stosuje się elektroniczne sterowanie ruchem zaworów rozrządczych, przy czym może być ono stosowane w postaci pełnego układu elektronicznego lub układu częściowo elektronicznego.

10.OSADZARKA OBZ.


Osadzarka jest dostosowana do wzbogacania węgla surowego o uziarnieniu 10 do 120mm. Buduje się je jako osadzarki trójproduktowe, wyposażone w dwa odcinki łoża roboczego o nachyleniu 4° w kierunku ruchu wzbogacanego materiału.

Produkty ciężkie są odbierane ze szczelin odbiorczych odbieralnikami obrotowymi l dla odpadów i 2 dla produktu pośredniego (przejściowego). Odbiór ilościowy produktów ciężkich jest regulowany automatycznie za pośrednictwem urządzenia pływakowego. Powietrze sprężone o nadciśnieniu 19,6kPa (0,2at) podawane jest zaworami obrotowymi ze zbiornika 3, umieszczonego tuż nad przedziałem powietrznym o minimalnej pojemności.

Osadzarki tego typu buduje się o powierzchni łoża roboczego 3 m2 (typ OBZ) i 11 m2 (typ OBZ-11 lub OBZ-11-P200) przy ich wydajności odpowiednio 125; 170 i 200t/h. Wydajność obrotowych odbieralników produktów ciężkich wynosi od 60 do 100t/h. Zawory powietrzne mają regulowaną liczbę obrotów w granicach od 21 do 34 na minutę. Zapotrzebowanie na powietrze sprężone wynosi od 60 do 100t/h.

Osadzarki beztłokowe miałowe systemu Pioma typu OBM buduje się o powierzchni roboczej łoża 10; 12,5 oraz 15 m2 i o wydajności odpowiednio 80; 100 i 120t/h. Osadzarki te są przeznaczone do wzbogacania nadawy o uziarnieniu 0,5 do 10mm. Są one wyposażone v/ poziome łoża robocze. Zawory rozrządcze mają regulowaną liczbę obrotów w granicach od 32 do 58obr/min. Zapotrzebowanie na powietrze sprężone wynosi od 30 do 50m3/min, przy jego nadciśnieniu wynoszącym 19,6kPa (0,2at).

11.OSADZARKA ODZ-15.
Osadzarka wyposażona jest w dwa, ułożone równolegle, łoża robocze 1 i 2, podzielone na dwa odcinki 3 i 4, nachylone do poziomu pod kątem od 2 do 4°. Pomiędzy łożami roboczymi znajdują się komory powietrzne 5 i 6, przechodzące w komory powietrzne 7 i 8, zabudowane bezpośrednio pod łożami roboczymi. Doprowadzenie powietrza sprężonego, ze zbiornika wyrównawczego 9 do komór powietrznych, sterowane jest obrotowymi zaworami rozrządczymi :10 i 11. Dolną wodę roboczą doprowadza się do osadzarki przewodami 12 i 13. Produkty ciężkie wzbogacania odbierane są szczelinami odbiorczymi 14, których wysokość przepływu jest regulowana klapami wahadłowymi 15 uruchamianymi siłownikiem olejowym. Wysokość szczeliny odbiorczej produktów ciężkich jest regulowana automatycznie regulatorem sterowanym urządzeniem pływakowym 16. Produkty ciężkie odprowadzane są poprzez komory odbiorcze 17 na dno osadzarki, a następnie do odbieralników 18. z których odbierane są podnośnikami. Sita łoża roboczego są ułożone na ruszcie wsporczym umocowanym do skrzyni osadzarki. Powierzchnia robocza łoża osadzarki wynosi 15 m2, a jej wydajność nominalna — 300t/h wzbogacanego węgla surowego o uziarnieniu 20 do 200mm. Do komór powietrznych doprowadza się powietrze sprężone o nadciśnieniu 34,3kPa (0,35at); jego zużycie wynosi 100m3/min. Do wzbogacania zużywa się od 2 do 3 m3 wody na tonę nadawy.

12.OSADZARKA ODZ-24.

Osadzarki tego typu są przeznaczone do wzbogacania węgla surowego o uziarnieniu maksymalnym od 20 do 200mm. Osadzarka ta stanowi dalszy rozwój konstrukcyjny osadzarek typu ODZ-15.

Jest to osadzarka wyposażona w dwa równoległe łoża robocze złożone z trzech odcinków 4 i 5, osadzonych na skrzyniach dolnych l. Komory powietrzne usytuowane są poniżej łoża roboczego i zasilane powietrzem sprężonym z kolektorów powietrznych 2. Do sterowania powietrzem roboczym służą obrotowe zawory rozrządcze 8 napędzane hydraulicznie napędem 6. Zawory rozrządcze są wyposażone w przesłony nastawne, umożliwiające regulację wlotu i wylotu powietrza roboczego. Napęd hydrauliczny umożliwia regulację liczby obrotów zaworów w szerokich granicach.

Odbiór trzech produktów ciężkich (O1; O2 i P) regulowany jest automatycznie regulatorem 3 za pośrednictwem urządzenia pływakowego. Napęd urządzenia do automatycznego odbioru produktów ciężkich jest wykorzystany również do sterowania zespołem przepustnic zabudowanych przy zaworach rozrządczych powietrza sprężonego i na rurociągu wody dolnej dla regulacji doprowadzanej jej ilości i skoku lustra wody w przedziale roboczym w zależności od wysokości warstwy produktów ciężkich na łożu osadzarki. Urządzenie automatycznej regulacji odbioru produktów ciężkich jest wyposażone dodatkowo w dźwignię regulacji ręcznej do awaryjnego prowadzenia ruchu.

Osadzarki tego typu wyposażone są w dodatkowe pływaki zabudowane na początku łoża roboczego, których zadaniem jest nadawanie sygnału informacyjnego o zmianach grubości warstwy materiału podawanego do wzbogacania oraz sterowanie wlotem powietrza sprężonego do zbiornika wyrównawczego.

Osadzarka czteroproduktowa typu ODZ-24 ma odcinki łoza roboczego szerokości 2000 mm, nachylone w kierunku ruchu materiału od 2 do 4°. Powierzchnia robocza łoża wynosi 24 m2. Ruszt roboczy łoża ma szczeliny szerokości od 6 do 10mm. Maksymalna wydajność osadzarek wynosi 600t/h nadawy przy wydajności odbioru produktów ciężkich dochodzącej do 360t/h. Osadzarka pracuje przy nadciśnieniu powietrza sprężonego od 29,4 do 34,3kPa (od 0,3 do 0,35at) i przy jego zużyciu wynoszącym 160m3/min. .Wysokość pulsacji wody roboczej w przedziale roboczym wynosi 200mm. Zużycie wody roboczej wynosi od 2,5 do 4 m3 na tonę nadawy. Liczbę pulsacji wody roboczej można regulować w granicach od 20 do 50 na minut.

Trudne kredyty – przyczyny ich powstawania i ogólne wytyczne ich ograniczania w Banku Przemysłowo Handlowym S.A. w Krakowie.

I.Przyczyny powstawania tzw. trudnych kredytów w oddziałach BPH S.A.

II.Błędy popełniane przez kredytodawców

III.Błędy popełniane przez kredytobiorców

IV.Źródło powstawania złych kredytów

V.Koszty i inne skutki problemu

VI.Zagrożenia

VII.Sposoby zapobiegania zjawiskom zagrożenia trudnymi kredytami

VIII.Główne zasady ograniczenia zjawiska

IX.Zakończenie

Trudne kredyty – przyczyny ich powstawania i ogólne wytyczne ich ograniczania w Banku Przemysłowo Handlowym w Krakowie

I. Przyczyny powstawania tzw. trudnych kredytów w oddziałach BPH.

Trudne kredyty są nieuchronną konsekwencja pożyczania. Za każdym razem udzielania kredytu istnieje ryzyko ze nastąpią nieprzewidziane zdarzenia utrudniające kredytobiorcy możliwość dotrzymania. warunków umowy kredytowej. Źródłem trudnych, czyli złych kredytów są błędy popełniane przez kredytodawcę, z drugiej strony trudny kredyt może pojawić się nawet wtedy gdy kredytodawca nie popełnił żadnego zaniedbania. Trudny kredyt to taki, który nie może być spłacony w ustalonych terminach 1ub zadawalający sposób. Charakteryzuje się on wysokim ryzykiem w stosunku do dochodu oraz towarzyszy mu prawdopodobieństwo straty. Często jest tez że problemy danego przedsiębiorstwa są wynikiem kilku przyczyn występujących równolegle. Wiedza o sytuacji przedsiębiorstwa dotkniętego kłopotami oraz przede wszystkim dobre zrozumienie możliwych przyczyn powstawania trudnych kredytów umożliwiają inspektorowi kredytowemu dokonanie najdogodniejszej z możliwych metod postępowania. Zrozumienie choćby pad stawowych źródeł nękających przedsiębiorstwo problemów jest pierwszym krokiem do zidentyfikowania i wynikających z nich trudnych kredytów. Liczba powstawania trudnych kredytów jest duża, jednak można spróbować zgrupować je w kilka podstawowych kategorii. Na ogol trudne kredyty powstają zarówno no w wyniku błędu kredytodawcy jak błędu kredytobiorcy.


II. Błędy popełniane przez kredytodawców.
Po pierwsze bank wsuwek z1e przeprowadzonych rozmów wyjaśniających i negocjacji z klientem może ponieść szkodę przez inspektora kredytowego. Na ogol ma to miejsce wtedy, gdy inspektor ma do czynienia z osobami znajomymi lub osobami rekomendowanymi przez najwyższe kierownictwo i badając kondycję finansową przedsiębiorstwa nie przestrzega stosownych wymagań banku. W konsekwencji wniosek kredytowy, który może powinien zostać odrzucony już po wstępnych rozmowach wyjaśniających dopuszczony jest do dalszego postępowania. do ana1izy finansowej itp.

Kolejną ważną przyczyną jest nieodpowiednia analiza finansowa. Wiele kredytów przekształca się w kredyty trudne, gdy kredytodawca w pełni polega na subiektywnych ocenach klienta. Po trzecie. wadliwa struktura kredytu, która powstaje w wyniku zaniedbań inspektora kredytowego , czy też po prostu z powodu braku umiejętności ułożenia przez niego właściwej struktury kredytu. Problemy powstają wtedy, gdy kredytodawca nie rozumie interesów klienta. branży oraz warunków środowiska. w którym funkcjonuje przedsiębiorstwo klienta Następną grupą powstawania problemów, przede wszystkim strat, jest niewłaściwe. prawnie zabezpieczenie kredytów. Przyjcie zabezpieczenia, które nie zostało właściwie ocenione w zakresie jego własności. wartości oraz zbywalności może spowodować. że bank po załamaniu się kredytu stwierdza, ze kredyt został niewłaściwym stopniu zabezpieczony

Niepokonane kompletnego i dokładnego udokumentowania uprawnień i zobowiązań banku oraz kredytobiorcy także stanowi przyczynę powstawania wielu złych kredytów. Przykładem tego rodzaju błędów jest zaniedbanie w stosowaniu listy pozytywnych i negatywnych warunków stanianych kredytobiorcy w związku z finansowaniem przez bank jego potrzeb. Dobrze opracowana i kompletna lista tego rodzaju warunków specjalnych ma zasadnicze znaczenie dla zapewnienia, by kredytobiorca nie zaangażował się w przedsięwzięcia, które mogłyby narazić na niebezpieczeństwo spłatę kredytu.

Innym często zaniedbaniem jest nie dość dokładne zidentyfikowanie dokumentacji przedmiotu zabezpieczeń. co może powodować znaczne osłabienie pozycji banku. Kolejny problem to zły

monitoring . Często zdarza się, iż banki mogłyby uniknąć bardzo wielu strat, gdyby oficerowie kredytowi nie lekceważyli obowiązku śledzenia losu kredytów, za który ponoszą odpowiedzialność. Zaniedbania w badaniu sprawozdań finansowych klienta w przeprowadzaniu regularnych wizytacji kredytowanego przedsięwzięcia, nadzorowaniu przedmiotu zabezpieczenia w okresowym sprawozdaniu stanu i operacji na rachunku kredytowym oraz zaniedbania w innych elementach monitoringu prowadzą do sytuacji, w której kredytodawca traci orientację co do rzeczywistej pozycji kredytobiorcy i nie wie nawet, czy warunki umowy kredytowej są przestrzegane. Zły monitoring umożliwia przekształcenie

się małych problemów w problemy wielkie, prowadzące niekiedy do całkowitego załamania się kredytu.

III. Błędy popełniane przez kredytobiorców .

Za główną przyczynę niepowodzeń przedsięwzięć gospodarczych uznawane jest nieodpowiedzialne zarządzanie. Zarządzanie jako przyczyna nie odnosi się tylko do niekompetencji lecz obejmuje takie aspekty jak :

brak sukcesji zarządzania, słabość w jednym lub kilku ważnych obszarach zarządzania, nienadążanie z rozwojem zarządzania wraz ze zrostem przedsiębiorstwa.

Zdarza się, ze potrzeby zarządzania przerastają istniejące możliwości kierownictwa danego przedsiębiorstwa. Wiele przedsiębiorstw rozpoczyna działalność gospodarczą

w najprostszych formach organizacyjnych i często cierpią wręcz na brak elementarnych umiejętności w zakresie zarządzania. W miarę rozwoju przedsiębiorstwa wzrasta zapotrzebowanie na wyspecjalizowaną kadrę kierowniczą. Dlatego w takiej sytuacji powinno dążyć się do zatrudnienia specjalistów, którzy kierowaliby takimi funkcjami jak: finanse, marketing czy działalność operacyjna.

Kolejnym niedostatkiem jest brak perspektyw w kontynuacji zarządzania. Właściciel lub dyrektor często nie ma zamiaru odstąpić od monopolu władzy w przedsiębiorstwie i nie dopuszcza możliwości choćby częściowego podzielenia się obowiązkami zarządzania. W konsekwencji bank znajduje się w obliczu całkowitej nieprzewidywalności. sukcesji zarządzania przedsiębiorstwem swego klienta.

Takie działanie prowadzi do powstania licznych przypadków przekształcenia się dobrych kredytów w kredyty trudne w wyniku nagłego załamania. się przedsiębiorstwa lub wskutek śmierci czy choroby kluczowej osoby posiadającej monopol na zarządzanie danym przedsiębiorstwem.

Innym negatywnym efektem wyłączności władzy w przedsiębiorstwie jest brak dopływu nowych idei. Prawdziwy problem może pojawić się dla banku wówczas, gdy monopolista przestaje nagle kierować firmą Kredytodawca, rozpoznawszy symptomy, musi więc przygotować bank na wypadek spełnienia się najgorszego scenariusza. Możliwym dla banku rozwiązaniem byłaby np. cesja należności ze stosowanej polisy ubezpieczeniowej właściciela. przedsiębiorstwa oraz zagwarantowanie sobie prawa wycofania się z kredytów w razie zwiany kierownictwa przedsiębiorstwa.

Kolejna przyczyna trudnych kredytów związana jest z przeciążeniem osób zarządzających. Wzrost i rozwój przedsiębiorstwa radzi zapotrzebowanie na bardziej doświadczonych i wydajnych menedżerów. Należy więc dobrać i zatrudnić odpowiednio wyszkoloną kadrę kierowniczą. która będzie zdolna do podejmowania odpowiednich decyzji w zakresie zarządzania i kontroli firmy. Oczywistym niedostatkiem jest również, niekompetencja kierownictwa. Ma to miejsce wówczas. gdy występuje brak podstawowych umiejętności do kierowania przedsiębiorstwem. Niekompetentne kierownictwo musi zostać usunięte, w przeciwnym razie bank pewien wypowiedzieć kredyt. Jednak usuniecie kadry kierowniczej jest sprawą delikatna. Jeśli postępowanie banku będzie niewłaściwe to zamierzony cel zostaje nie osiągnięty, ale również może stworzyć niezdrową atmosferę dla banku. Bank musi więc zadbać o to, aby na decyzję o zatrudnieniu nowych ludzi mieli wpływ kompetentni konsultanci z zewnątrz, którzy będą umieli ocenić taktyczny potencjał kandydatów, należy wskazać również na nieadekwatne środki kontroli i systemy zarządzania, które są do dyspozycji kadra kierownicza. Przy braku odpowiednich środków kontroli takich jak : system księgowy, kontrola zobowiązań na rachunkach należności, system kontroli jakości produkcji i usług, system monitorowania zapasów,, system kontroli kosztów; ogólnozakładowych, system zapobiegania oszustwu i kradzieży - żadne przedsiębiorstwo nie może liczyć na sukcesy w dłuższej perspektywie czasu, niezależnie od tego , jak dobrze produkuje uje i rozprowadza na rynku swoje wyroby. we wczesnych etapach rozwoju kontrola może być prowadzona przy zastosowaniu zupełnie prostych metod, jednak z biegiem czasu, w miarę rozwoju przedsiębiorstwa. wzrost realnych potrzeb v zakresie kontroli może zostać przeoczony. Na szczęście, środki kontroli i odpowiednie systemy można łatwo naprawić. zwłaszcza w, przypadku wczesnego stwierdzenia niedostatków. Zmiana w tym zakresie powoduje często efekt w postaci wyraźnego podniesienia wydajności operacyjnej i finansowej kondycji przedsiębiorstwa. Bank może sugerować udział biegłych księgowych i konsultantów innych specjalności w ocenie wartości istniejących środków kontroli, i ich naprawie lub wymianie. kontynuując przegląd przyczyn powstawania problemów, trudno nie wskazać na wzrost przedsiębiorstwa. Jest on na ogół zdrowym i mile widzianym zjawiskiem, jednak zbyt agresywny i nie kontrolowany może przedsiębiorstwu wyrządzić wiele szkód Nie jest łatwe ani dla Kadry kierowniczej, ani dla banku rozpoznać kiedy ten wzrost następuje zbyt szybko i przybiera niebezpieczny charakter. Do zjawisk wskazujących na potencjalnie groźny charakter procesu wzrostu zaliczyć można wysoką dzwignię finansową.


Yüklə 0,65 Mb.

Dostları ilə paylaş:
1   2   3   4   5   6   7   8   9   ...   52




Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©genderi.org 2024
rəhbərliyinə müraciət

    Ana səhifə