To ukazanie piękna i bogactwa przyrody, a także pobudzanie wyobraźni dziecka przez stawianie pytań i wspólne szukanie na nie odpowiedzi



Yüklə 0,65 Mb.
səhifə17/52
tarix17.11.2018
ölçüsü0,65 Mb.
#80352
1   ...   13   14   15   16   17   18   19   20   ...   52

8)weryfikacja zebranego materiału empirycznego – wstępna i pogłębiona;

9)wstępne grupowanie materiału surowego (kodowanie);

10)analiza materiału empirycznego – konfrontacja danych empirycznych z pytaniami i hipotezami, zarówno analiza o charakterze ilościowym, jak i jakościowym;

11)testowanie hipotez i uogólnianie wyników badań testowanie siły i kierunku zależności między analizowanymi cechami, słuszności założeń badawczych i sformułowanych na ich podstawie hipotez;

12)pisanie końcowego raportu z badań – naukowego lub komercyjnego
Przyjęta hipoteza, którą chcemy weryfikować podczas badań socjologicznych powinna stwierdzać spodziewaną relację pomiędzy jakimiś zjawiskami i powinna być propozycją twierdzenia naukowego, które zakłada możliwą lub oczekiwaną w danym kontekście sytuacyjnym naturę związku. W wyniku przeprowadzonych badań przyjęta hipoteza może być przyjęta, bądź odrzucona. Sformułowane dla celów badawczych hipotezy muszą spełniać następujące warunki:

?być sprawdzalne empirycznie – wymienione tam zmienne muszą być empirycznie uchwytne i mierzalne;

?zależność musi mieć charakter prawidłowości, nie może być związkiem niepowtarzalnym i przypadkowym;

?zależność ta może występować tylko w określonych okolicznościach, ale w tych okolicznościach musi stanowić regułę;

?hipoteza musi mieć moc wyjaśniającą – musi być pomocna przy wyjaśnianiu obserwowanych zjawisk; ma silniejszą moc wyjaśniającą jeżeli związek ma charakter przyczynowy, oraz wtedy gdy możemy hipotezę uzasadnić jako teoretycznie konieczną (gdy dysponujemy zweryfikowaną teorią empiryczną, która potrafi opisać dlaczego związek określony w naszej hipotezie ma miejsce w określonych warunkach).
Bardzo ważne znaczenie w badaniach socjologicznych ma odpowiedni dobór źródeł. Źródłem w badaniach socjologicznych jest każdy przedmiot materialny, który umożliwia formułowanie uzasadnionych wniosków o rzeczywistości społecznej (skrajnie źródło to wszystkie wytwory ludzkie np. narzędzia, budynki ale przede wszystkim utrwalone wypowiedzi ludzi i ich zachowania najczęściej w postaci jakiegoś opisu, ewentualnie zdjęć). Uważa się, że podstawowym źródłem w badaniach socjologicznych jest tekst pisany jako rejestracja zachowań werbalnych i niewerbalnych ludzi; ewentualnie jest rejestracją lub dotyczy całych zbiorowości ludzkich. Wykorzystuje się jednak coraz częściej zdjęcia, filmy, rysunki, mapy.

Możemy wyróżnić dwa typy źródeł:

?zastane – dane już istniejące, spisy, rejestry z których można wyprowadzić wnioski dotyczące rzeczywistości społecznej danego miejsca i czasu; także pamiętniki, kroniki, akta sądowe, dane urzędowe, prace naukowe; także czasopisma, materiały archiwalne;

?wywołane – powstają wskutek działalności badacza.

Materiały źródłowe mają zawierać wypowiedzi i/lub opis zachowań. Stopień ogólności źródeł zależy od tego czy zbieramy dane o jednostkach czy też o grupach.
Istotnym elementem badań jest odpowiedni dobór próby. Jest to dobranie ograniczonej liczby jednostek danej zbiorowości przy zachowaniu określonych zasad, które pozwolą uzyskać informacje o całej zbiorowości. Przy określaniu wielkości próby kierujemy się jej reprezentatywnością wobec populacji generalnej, mniej lub wyraźniej określonej. O wielkości (liczebności) próby decydują następujące kryteria:

?wielkość badanej zbiorowości – im większa zbiorowość tym większa próba, ale przy zbiorowości kilku- czy kilkunastu tysięcznej tych proporcji już się nie stosuje (np. dla Polaków próba 1200, Poznaniaków 400);

?stopień jednorodności tej zbiorowości;

?oczekiwana dokładność wyniku;

?stopień dopuszczalnego błędu (min. 95% pewności);

?rodzaj doboru próby – czy jednostkowy czy grupowy dobór próby;

?ilość i charakter zmiennych występujących w badaniach;

?od zastosowanej metody i techniki badań oraz od planowanego sposobu analizy i wykorzystania wyników badań


W doborze próby kryteria merytoryczne (problem badań, charakter badań, typ lub charakter zbiorowości) odgrywają rolę ważniejszą niż kryteria statystyczne. Dobór próby może być dokonany dopiero po ukończeniu projektu badań.

W badaniach socjologicznych ważne jest aby metody badań były odpowiednie do teorii, jaką badają. Teoria wpływa także na wybór zmiennych, które badamy i na oczekiwania dotyczące związków, jakie mogą istnieć między odpowiednimi zmiennymi. Nie mając teorii, badacz nie może dokonać właściwego wyboru wśród wielości zmiennych, które chce przestudiować i metod, z których chce skorzystać.

Jak więc widać, na wybór metody i techniki badawczej ma wpływ wiele czynników. Do najważniejszych należą:

?typ przedmiotu badań – czy są to zjawiska subiektywne, czy obiektywne;

?rodzaj analizy danych – czy jest to analiza ilościowa, czy jakościowa;

?zakres badanej rzeczywistości – czy badaniu poddaje się jeden element, próbę, czy też całą populację.

W tym momencie chciałabym dokonać rozróżnienia pomiędzy pojęciami „metoda”, „technika” oraz „narzędzie badania”. Metoda jest to powtarzalny i skuteczny sposób rozwiązywania ogólnego problemu badawczego. Pod tym pojęciem rozumiemy świadomie stosowany sposób postępowania, który zmierza do określonego celu w danych warunkach. Natomiast technika to szczegółowy sposób wykonywania danego rodzaju zadań badawczych, sposób gromadzenia materiałów i jest ona elementem metody. Narzędzia są ściśle związane ze sposobem zbierania informacji, danych, w oparciu o które weryfikuje się hipotezy robocze i operacyjne oraz problem badawczy (na przykład kwestionariusz obserwacji, wywiadu, ankieta). Hipoteza badawcza (wyjściowa) jest to zdanie ogólne, które określa zasadnicze tendencje w przejawianiu się danego zjawiska. Hipoteza robocza to przypuszczenie, które przyjmujemy w celach realizacyjnych, jest ona sprawdzana w toku zaplanowanych badań. Ogólnie hipoteza to przypuszczenie wysunięte w celu objaśnienia jakiegoś zjawiska, którego prawdziwość lub też fałszywość rozstrzygamy na podstawie danych zdobytych w określony sposób.
Do stosowanych w praktyce metod badań socjologicznych należą między innymi:

?metoda badań terenowych – polega ona na zbieraniu danych w ściśle określonym środowisku, na przykład w zakładzie pracy. W tym przypadku układ społeczny jest traktowany jako pewna całość, a przeprowadzający badania dąży do zanalizowania tej całości, zasad jej funkcjonowania oraz dynamiki. Badacz musi więc wejść w określone środowisko, zdobyć zaufanie jego członków oraz dążyć do akceptacji. Powinien wnikać nawet w najbardziej zróżnicowane kręgi tej zbiorowości jednak bez przesadnego spoufalania się. Konieczne jest w tym przypadku przestrzeganie zasady wzajemności, czyli dzielenie się zebranymi informacjami dotyczącymi danego środowiska. Przy stosowaniu tej metody zaczyna się od zwiadu terenowego, następnie opracowuje się program badań poprzez sprawdzenie metod i narzędzi badawczych, aż po właściwą realizację i opracowanie wyników przeprowadzonych badań.

W tej metodzie stosowane są następujące typy badań:

?badania etnologiczne - charakterystyczne dla badaczy kultury; badacza interesuje specyfika i szczegółowość zjawisk i procesów zachodzących w zbiorowościach (nie interesuje go statystyka: jak często?, jak dużo?, ale samo zjawisko jako takie);

?badania socjologiczne – są to badania o charakterze jakościowym i ilościowym, typu etnologicznego ale są uzupełnione przez różnego rodzaju dokumenty, które osoba przeprowadzająca badania zdobędzie na temat procesu, czy określonej zbiorowości;

?badania socjopsychologiczne – są one nastawione na poznawanie świadomości ludzi tworzących daną zbiorowość.

Główną techniką jest obserwacja. Wśród obserwacji naukowych można wyróżnić obserwacje skategoryzowane i nieskategoryzowane. Obserwacje skategoryzowane są prowadzone według jakiegoś ściśle określonego schematu i zwracają uwagę na konkretne zagadnienia. Natomiast obserwacje nieskategoryzowane są luźne, ale zwrócone na poznanie pewnego problemu. Obserwacja może być tzw. uczestnicząca – prowadzona przez badacza, który jest traktowany przez członków badanej zbiorowości jako jej współczłonek oraz nieuczestnicząca, gdzie badacz jest uważany za osobę z zewnątrz.

?metoda reprezentacyjna – nazywana inaczej badaniami sondażowymi należy obecnie do najpopularniejszych w dzisiejszej socjologii. Umożliwia ona zdobycie wiedzy o stosunkowo dużej zbiorowości na podstawie zbadania jej reprezentantów. Przy stosowaniu tej metody należy wziąć pod uwagę, uzyskane wyniki mogą nie odpowiadać rzeczywistości, gdy odpowiedzi udzielone przez respondentów mogły by postawić ich w niekorzystnym świetle. Natomiast gdy badane są fakty bardziej neutralne, wówczas badania takie są wyjątkowo trafne.

?metoda eksperymentalna – polega ona na podjęciu pewnego zabiegu, który umożliwiłby badaczowi wykrycie pewnej zależności przyczynowej między dwoma zjawiskami (zmiennymi), czyli ustalenie powiązań przyczynowo-skutkowych, zachodzących w określonych układach stale i bez wyjątków. Eksperyment umożliwia sformułowanie praw przyczynowych. Jednak przeprowadzanie badań tą metodą w naukach społecznych jest praktycznie niemożliwe ze względu na zmienność, którą charakteryzują się ludzie oraz środowiska przez nich tworzone.

?eksperyment ex – post – facto – nazywany pseudoeksperymentem polega na wyodrębnieniu w zbiorowości grupy eksperymentalnej i grupy kontrolnej na podstawie faktów historycznych. W takim eksperymencie badacz nie ma do czynienia z tym, co się stało, co jest już po fakcie. Dotyczy on grup, które różnią się między sobą tym, że na jedną z nich w przeszłości zadziałał określony stymulator. Dobierane grupy muszą być podobne, na przykład pod względem liczebności i posiadać jedną charakterystyczną różnicę stymulującą. W tej metodzie badacz nie ma możliwości kontrolowania bodźca, a pomimo to jest ona dość często stosowana w socjologii.

?metoda oparta na danych historycznych – posługujemy się nią, aby poznać zjawiska, które miały miejsce dawniej. Badane materiały historyczne możemy podzielić na pierwotne i wtórne. Do materiałów pierwotnych zaliczamy dokumenty będące rejestrem faktów i wydarzeń, w których uczestniczyli ich bezpośredni świadkowie (protokoły, zeznania sądowe, listy, świadectwa urzędowe, kroniki, pamiętniki). Natomiast materiały wtórne to wszelkie opracowania dokonane na podstawie materiałów pierwotnych, monografie, omówienia. Konieczne jest sprawdzenie każdego zdobytego źródła informacji, szczególnie w przypadku, gdy korzysta się z materiałów wtórnych.

?metoda socjometryczna – polega na mierzeniu dystansu między jednostkami tworzącymi małą grupę np. załogę statku, rodzinę, grupę koleżeńską, klasy szkolne, zespoły współpracowników itd. Metoda ta pozwala ustalić deklarowane stosunki między członkami danej grupy (liczebnie niewielkiej), niektóre jej cechy np. spoistość, zwartość, integrację, popularność pewnych osób, stosunki sympatii i empatii. Wyniki badań socjometrycznych przedstawia się w postaci tzw. socjogramu. Badacz rozprowadza kwestionariusz i stosuje jednocześnie obserwację kontrolowaną, aby jednak można było uznać ją za konsekwentnie przeprowadzoną badacz winien mieć codzienne relacje z członkami grupy.

W badaniu wzajemnych oddziaływań stosuje się następujące techniki:

?obserwację;

?kwestionariusz socjometryczny (socjotechniczny) - zawiera pytania dotyczące reakcji międzyludzkich (np. sprawdzamy atrakcyjność grupy - pytamy: z kim spośród twoich kolegów chciałbyś pojechać na wakacje?)

Wśród wskaźników socjometrycznych wyróżniamy wskaźniki indywidualne i grupowe. Do wskaźników indywidualnych należą wskaźniki:

?pozycji jednostki w grupie ze względu na ilość wyborów pozytywnych, czyli jej pozytywny status socjometryczny;

?pozycji jednostki w grupie ze względu na ilość wyborów negatywnych, czyli jej negatywny status socjometryczny;

?pozycji ogólnej danej jednostki;

?pozytywnej ekspensywności osoby x;

?negatywnej ekspensywności społecznej osoby x;

Natomiast do wskaźników grupowych zaliczamy wskaźniki:

?ekspansywności grupy;

?spoistości albo wzajemności grupy;

?zwartości grupy;

?integracji grupy

Wybór konkretnej metody badawczej zależy tego, co chcemy uzyskać poprzez przeprowadzenie danych badań i jaki problem dzięki nim rozwiązać.

Podczas przeprowadzania jakichkolwiek badań istotna jest nie tylko ich strona techniczna, lecz także podejście samego badacza. Badania socjologiczne przeprowadza się na zbiorowościach ludzkich, czy też pojedynczych osobach więc duże znaczenie ma etyka przeprowadzającego badania. Między innymi przeprowadzający badania powinien mieć zgodę respondenta na udział w badaniach, powinien zapewnić mu poufność uzyskanych informacji, zabezpieczyć go przed negatywnym wpływem badań, nie nakłaniać do badań. Istotne jest również pogodzenie interesów zlecających przeprowadzenie badań z podejściem socjologa, jako przedstawiciela nauki i jego obiektywizm.

Wskaźniki płynności finansowej

W celu utrzymania ciągłości gospodarowania przedsiębiorstwo powinno, obok przestrzegania zasady racjonalnego gospodarowania, tak prowadzić swoją działalność, aby zachować płynność finansową. Płynność pokazuje zdolność firmy do wywiązania się krótkoterminowych zobowiązań, tzn. zasoby płynne, a więc te aktywa bieżące, które mogą być szybko zamienione na gotówkę.

Rachunki płynności sporządzane dla oceny sytuacji finansowej przedsiębiorstwa mogą dotyczyć długiego horyzontu czasowego, jak i okresów krótszych, najczęściej rocznych. Analiza płynności prowadzona w długich okresach jest elementem składowym dynamicznego rachunku ekonomicznej efektywności inwestycji. Natomiast dla bieżącej oceny sytuacji finansowej uwzględnia się stan płynności w okresach sprawozdawczych i wyznacza się go wykorzystując podstawowe sprawozdania finansowe, bilans i rachunek wyników.

Zestawienie wskaźników finansowych płynności

Tabela 8

Lp.


Wskaźnik

Formuła obliczania

1.

płynności bieżący


aktywa bieżące/zobowiązania bieżące

2.

płynności szybki


aktywa bieżące - (zapasy + rozliczenia międzyokresowe czynne bieżące niepieniężne)/

zobowiązania bieżące

3.

płynności bardzo szybki



środki pieniężne + krótkoterminowe papiery wartościowe/

zobowiązania bieżące


4.

pokrycia zobowiązań należnościami


należności handlowe/ zobowiązania handlowe

5.

kapitał pracujący



aktywa bieżące

-

zobowiązania bieżące



6.

udział kapitału pracującego w całości aktywów

kapitał pracujący/aktywa ogółem

7.

kapitał pracujący



w dniach obrotu

kapitał pracujący * 360 /przychody netto ze sprzedaży towarów i produktów


Źródło: opracowanie własne.

Płynność firmy zwykle powiązana jest z jej pozycją w zakresie przepływów strumieni pieniężnych. Toteż analiza płynności finansowej może być prowadzona na podstawie:

1.strumieni przepływów środków pieniężnych w okresie, za który sporządzono rachunek wyników,

2.stanów w zakresie środków obrotowych i zobowiązań płatniczych.

Rachunki płynności sporządzane na bazie strumieni środków pieniężnych pokazują źródła pochodzenia środków pieniężnych oraz kierunki ich rozdysponowania i dotyczą działalności przedsiębiorstwa w danym okresie.

Natomiast do oceny zdolności przedsiębiorstwa do wywiązania się z bieżących zobowiązań służą:

?wskaźnik bieżącej płynności finansowej,

?wskaźnik szybki, tzn.,. mocny test.

Wskaźniki płynności bieżącej informuje ile razy bieżące aktywa pokrywają zobowiązania. Stanowią je zobowiązania wobec dostawców, pracowników, budżetów, instytucji publicznoprawnych ujęte w bilansie w pozycji zobowiązania, kredyty krótkoterminowe oraz rata kredytu długoterminowego przypadająca do zapłacenia w danym roku.

Zadawalający poziom wskaźnika płynności bieżącej mieści się w granicach 1,2-2,0, co oznacza, że zachowanie równowagi finansowej firmy wymaga, aby wielkość aktywów równy 1,2. Nadmiernie wysoka lub nadmiernie niska wartość wskaźnika bieżącego powinna skłaniać kierownictwo przedsiębiorstwa do zbadania przyczyn takiego kształtowania się relacji. Niski wskaźnik oznacza, bowiem, że firma działa z dnia na dzień i nie posiada wystarczających zasobów gotówkowych do spłacenia bieżących zobowiązań. Natomiast im większy będzie wskaźnik płynności bieżącej, tym mniejszy będzie udział zobowiązań bieżących w finansowaniu cyklu eksploatacyjnego.

Przyjęcie do oceny finansowej przedsiębiorstwa łączy jego aktywów bieżących zaciemnia obraz zdolności przedsiębiorstwa do wywiązania się z zobowiązań krótkoterminowych. Powstaje, więc potrzeba wyłączenia z aktywów zapasów, których płynność jest opóźniona w relacji do innych aktywów.

Wyłączenie zapasów z aktywów bieżących wynika z faktu, że nie mogą one być odpowiednio szybko zmienione na gotówkę, a ponadto część zapasów może być przestarzała i trudna do sprzedaży. Stąd do oceny płynność finansowej służy tzw. Wskaźnik szybki (mocny test).

Wskaźnik ten pokazuje stopień pokrycia zobowiązań krótkoterminowych aktywami o dużym stopniu płynności.

Wskaźnik szybki wynoszący 1,0 uważany jest za satysfakcjonujący i pokazuje, że przedsiębiorstwo może szybko sprostać bieżącym zobowiązaniom. Jednak w sytuacji wysokiej inflacji czasami może być uzasadniony niższy niż poziom tego wskaźnika.

Na pozytywną ocenę sytuacji finansowej zasługuje przedsiębiorstwo, w którym różnica między wskaźnikiem bieżącym i wskaźnikiem szybkim nie jest zbyt duża. Jeśli szybki wskaźnik jest niski, a wskaźnik bieżący wysoki, to oznacza, że firma utrzymuje zbyt wysoki poziom zapasów, w których zamrożony jest fundusz obrotowy. Jednak utrzymanie wysokiego stanu zapasów przedsiębiorstwo może niekiedy traktować jako barierę przeciwko inflacji. Wysoki wskaźnik szybki oznacza natomiast nieproduktywne gromadzenie środków pieniężnych na rachunkach bankowych oraz występowanie wysokiego stanu należności.

Oceniając sytuację finansową firmy należy sprawdzić, jakie są tendencje zmian powyższych wskaźników w czasie. Niskie wskaźniki płynności są sygnałem o zagrożeniu zdolności płatniczej przedsiębiorstwa, zaś płynność większa niż potrzeby firmy może mieć niekorzystny wpływ na jej rentowność.


Kapitał obrotowy a płynność finansowa[1]
Powstaje, zatem potrzeba uzupełnienia badań płynności finansowej o analizę funduszu obrotowego. W tym celu oblicza się w pierwszej kolejności relację funduszu obrotowego do obrotu i mnoży się ją przez liczbę dni w roku (360).

Badanie poziomu kapitału obrotowego musi być wzbogacone wskaźnikami pozwalającymi ocenić czas rotacji środków obrotowych (zapasów surowców materiałów, wyrobów gotowych, długości kredytu udzielonego odbiorcom wyrobów oraz długość „kredytów” udzielonych przedsiębiorstwu przez dostawców surowców i materiałów).

Przedsiębiorstwa utrzymują zapasy głównie w celu zachowania rytmiczności produkcji i sprzedaży. Zapasy surowców i materiałów rozdzielają czas ich zakupu od czasu wykorzystania w procesie produkcji i umożliwiają natychmiastową ich dostawę na taśmy produkcyjne. Natomiast zapasy wyrobów gotowych oddzielają produkcje od sprzedaży wyrobów gotowych. Utrzymanie optymalnego poziomu zapasów w przedsiębiorstwie prowadzi do obniżki kosztów wytwarzania i aktywizacji sprzedaży wyrobów gotowych. Przedsiębiorstwa nie mogą zamrażać zbytniej ilości kapitałów obrotowych, gdyż prowadzi to do zachwiania płynności finansowej. Stąd w jej ocenie niezbędne jest zbadanie rotacje zapasów.

Wskaźnik rotacji (obrotu) zapasów udziela odpowiedzi na pytanie, ile razy w ciągu badanego okresu nastąpi „odnowienie” stanu zapasów.

Oprócz wskaźników płynności finansowej, uzupełnianych o analizę kapitału obrotowego, w badaniu płynności finansowej można wykorzystać strukturę środków obrotowych przedsiębiorstwa z punktu widzenia ich płynności. Można ją ustalić na podstawie ewidencji analitycznej i not uzupełniających do bilansu.

Biorąc pod uwagę stopień płynności finansowej, środki obrotowe można ująć w trzy grupy:

1.I stopień płynności (przyspieszony) mają środki pieniężne w kasie i w banku oraz krótkoterminowe papiery wartościowe,

2.II stopień płynności (naturalny) jest charakterystyczny dla należności inkasowanych terminowa, należności wewnątrzzakładowych, od budżetów i innych należności, a także zapasów, wyrobów gotowych i półfabrykatów mających zbyt a rynku,

3.III stopień płynności (opóźniony) maja zapasy towarów i wyrobów niemających zbytu, zapasy produkcji niezakończonej, materiały, zaliczki na poczet przyszłych dostaw oraz należności przeterminowane i sporne.

W celu uzyskania kredytu bądź pożyczki długoterminowej przedsiębiorstwo musi w pierwszej kolejności wykazać się zdolnością do zaciągania kredytu krótkoterminowego, czyli mieć płynność finansową. Płynność finansowa jest związana z krótkim horyzontem czasowym i dotyczy działalności eksploatacyjnej. Wypłacalność wiąże się zaś z możliwością spłaty zobowiązań długoterminowych, zaciąganych na cele inwestycyjno-modernizacyjne.

Analiza zadłużenia pozwala ocenić politykę finansową przedsiębiorstwa. Stąd określa się ją też analizą struktury finansowej. Wskaźniki służące do oceny zadłużenia przedsiębiorstwa można ująć w dwie zasadnicze grupy:

?wskaźniki obrazujące, poziom zadłużenia przedsiębiorstwa,

?wskaźniki informujące o zdolności przedsiębiorstwa w obsługi długu.

Wskaźniki zadłużenia


Ocena poziomu zadłużenia przedsiębiorstwa ma na celu ustalenie, kto dostarczył firmie środków: właściciele czy zewnętrzni kredytobiorcy. Do oceny stopnia zadłużenia służy szereg wskaźników. Najistotniejsze z nich to:

?wskaźnik ogólnego zadłużenia,

?wskaźnik zadłużenia kapitału własnego,

?wskaźnik zadłużenia długoterminowego,

?wskaźnik zadłużenia środków trwałych.

?

Wskaźniki zadłużenia



Tabela 9

Lp.


Wskaźnik

Sposób obliczania

1.

ogólnego zadłużenia



zobowiązania ogółem/aktywa ogółem

2.

zadłużenia długoterminowego



zobowiązania długoterminowe/kapitał własny

3.

pokrycia zadłużenia kapitałami własnymi



kapitał własny/zobowiązania ogółem

4.

pokrycia aktywów trwałych kapitałami stałymi



kapitał własny +

+ zobowiązania długoterminowe/aktywa trwałe

5.

trwałości struktury finansowania


kapitał własny +

+ zobowiązania długoterminowe/aktywa ogółem

6.

zdolności do spłaty odsetek


zysk brutto + odsetki/odsetki

7.

pokrycia spłaty długu



zysk operacyjny/

odsetki + rata kapitałowa/(1-t)

8.

pokrycia kosztów finansowych


zysk operacyjny +

+ przychody finansowe/

koszty finansowe

9.


zastosowania kapitału własnego

kapitał własny/aktywa trwałe

10.

zastosowania kapitału obcego



zobowiązania ogółem/ aktywa obrotowe
Źródło: opracowanie własne.
Wskaźnik ogólnego zadłużenia przedsiębiorstwa obrazuje strukturę finansowania jego majątku. Wskaźnik ten określa udział zobowiązań, czyli kapitałów obcych, w finansowaniu majątku przedsiębiorstwa. Zbyt wyskoki wskaźnik świadczy o dużym ryzyku finansowym, informując równocześnie, że przedsiębiorstwo może utracić zdolność do zwrotu długów.

Wskaźnik zadłużenia kapitału własnego określa stopień zaangażowania kapitału obcego w stosunku do kapitału własnego, a więc także możliwości pokrycia zobowiązań kapitałami własnymi.

Wskaźnik zadłużenia długoterminowego stanowi stosunek zobowiązań długoterminowych do całości kapitału własnego. Również jest określany jako wskaźnik długu bądź wskaźnik ryzyka.

Do oceny poziomu zadłużenia firmy można wykorzystać również wskaźnik pokrycia długu w środkach trwałych, określony też wskaźnikiem poziomu zadłużenia środków trwałych. Wskaźnik ten informuje o stopniu zabezpieczenia zobowiązań długoterminowych przez rzeczowe składniki majątku przedsiębiorstwa lub inaczej, ile razy wartość netto tych składników wystarczy na pokrycie danego kredytu. Wskaźnik ten posiada dużą wagę informacyjną, zwłaszcza w przedsiębiorstwach zagrożonych upadłością.


Yüklə 0,65 Mb.

Dostları ilə paylaş:
1   ...   13   14   15   16   17   18   19   20   ...   52




Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©genderi.org 2024
rəhbərliyinə müraciət

    Ana səhifə