To ukazanie piękna i bogactwa przyrody, a także pobudzanie wyobraźni dziecka przez stawianie pytań i wspólne szukanie na nie odpowiedzi

2. Pola z prawego dolnego rogu, czerwone, mówią o tym, że przedsiębiorstwo powinno wykorzystywać to, co jeszcze się da lub wycofać się z rynku.

3. Pola o kolorze żółtym, sugerują ostrożność, chłodną kalkulację, utrzymanie status quo, ewentualnie selektywny rozwój.

Jedną z podstawowych trudności efektywnego wykorzystania portretu przedsięwzięć gospodarczych w analizie możliwości działania jest właściwe dobranie listy czynników określających obie osie macierzy (tzn. pozycję konkurencyjną oraz atrakcyjność branży). Lista taka może być różna. Zależy ona przede wszystkim od charakteru produktów wytwarzanych i sprzedawanych przez przedsiębiorstwo.

Metoda ta pozwala na dokonanie wyboru jednej z następujących strategii:

-rozwoju działalności, których pozycja rynkowa jest atrakcyjna,

-poprawy rentowności dziedzin, których atrakcyjność bądź pozycja konkurencyjna są średnie,

-częściowego lub całkowitego wycofania się z mało atrakcyjnych rodzajów działalności.
Macierz kierunków polityki gospodarczej wykorzystuje do oceny sytuacji dwie kategorie o charakterze kompleksowym: zdolność konkurencyjną przedsiębiorstwa oraz rentowność branży. Bezpośrednie wykorzystanie koncepcji cyklu życia produktu w ocenie możliwości działania można odnaleźć w macierzach oceny rynku i oceny produktu.
Macierz oceny rynku, A.D. Little’a (dwudziestopolowa) wykorzystuje kategorie cyklu życia produktu (4 fazy) oraz pozycji konkurencyjnej przedsiębiorstwa (5 sytuacji) do analizy konkretnych sytuacji. Wyeliminuje ona z metody BCG słabości dotyczące oceny działalności i produktu firmy na podstawie tempa wzrostu sprzedaży i stosunku udziału sprzedaży produktu własnej firmy do udziału największego konkurenta.

Rozszerzyła ona analizę o czynniki, decydujące o:

-pozycji przedsiębiorstwa w sektorze,

-fazie cyklu życia produktu czy branży.

Podstawowymi korzyściami z jej stosowania sprowadzają się do uwypuklenia zmieniającej się sytuacji przedsiębiorstwa w zależności od fazy życia produktu.
Macierz oceny produktu. Analiza za pomocą tej macierzy jest dokonywana w podobny sposób jak w macierzy oceny rynku. U podstaw tego sposobu postępowania leży stwierdzenie, iż cykl życia produktu jest zjawiskiem zależnym od przedsiębiorstwa. Konsekwencją tego stwierdzenia jest teza głosząca, iż pozycja konkurencyjna produktu oraz zyski, jakie przedsiębiorstwo osiąga z jego sprzedaży, są regulowane działaniami podejmowanymi przez nie i jego konkurentów.
Metody portfelowe wraz z innymi analizami stanowią podstawowe narzędzia oceny możliwości działania przedsiębiorstwa na rynku, a tym samym kształtowania podstaw podejmowania decyzji.
Analiza konkurencyjności Portera
Analiza konkurencyjności jest alternatywą dla wyżej wymienionych metod. Została ona rozwinięta przez M.E. Portera. Prowadzona jest przy założeniu, że pozycja przedsiębiorstwa jest pochodną jego miejsca w sektorze lub sektorach, w których zamierza ono konkurować. Struktura sektorów ma istotne znaczenie dla siły i reguł konkurencji. W analizie tej wyodrębnia się 4 etapy:

1.Analizę strukturalną sektorów.

2.Analizę strukturalną wewnątrz sektora.

3.Analizę strukturalną wewnątrz grup strategicznych.

4.Formułowanie strategii konkurencji.
Przedmiotem analizy są:

-siły napędowe konkurencji;

-czynniki, które na nie wpływają;

-hierarchie ważności czynników.

Punktem wyjścia analizy jest przyjrzenie się następującym podstawowym siłom napędowym konkurencji. Są nimi:

-groźbą wejścia nowych przedsiębiorstw (potencjalni konkurenci);

-groźba produktów substytucyjnych;

-siła przetargowa dostawców, banków i instytucji usługowych;

-siła przetargowa nabywców;

-rywalizacja między istniejącymi konkurentami.

Wszystkie wymienione siły wyznaczają intensywność konkurencji w danym sektorze. Groźba wejścia na określony rynek nowych przedsiębiorstw jest pochodną barier wejścia. Najistotniejszymi z nich są:

-ekonomika skali;

-zróżnicowanie produktów (a zwłaszcza istnienie znanych marek i lojalnych wobec nich nabywców);

-potrzeby kapitałowe;

-koszty zmiany dostawcy, które musi ponieść nabywca wybierający innego dostawcę;

-dostęp do kanałów dystrybucji;

-gorsza sytuacja kosztowa niezależnie od ekonomiki skali (np. istnienie subsydiów państwowych, lepszej lokalizacji);

-polityka państwa uprzywilejowująca niektórych uczestników rynku;

-oczekiwane działania odwetowe konkurentów;

-cena zapobiegająca wejściu

Groźba produktów substytucyjnych jest najczęściej wynikiem:

-relatywnej ceny substytutów;

-kosztów zmiany dostawcy;

-skłonności potencjalnych nabywców do kupna substytutu.

Kolejnym czynnikiem określającym intensywność konkurencji w sektorze jest siła przetargowa dostawców, banków i instytucji usługowych. Siła jest większa, gdy:

-wśród dostawców dominuje kilka przedsiębiorstw i są oni bardziej skoncentrowani niż nabywcy

-nabywcy w danym sektorze nie są znaczącymi klientami dostawców;

-wybór dostawcy jest ważnym nakładem w działalności nabywców;

-produkty są zróżnicowane lub pociągają za sobą u nabywców wysokie koszty zmiany dostawcy;

-istnieje wśród dostawców poważne zagrożenie tzw. integracji wprzód.

Z kolei siła przetargowa nabywców jest większa, gdy:

-następuje koncentracja zakupu lub istnieją nabywcy kupujący poważne ilości produktu;

-nabywane produkty są znormalizowane lub mało zróżnicowane;

-nabywcy osiągają niewielkie zyski, które skłaniają do szukania obniżek kosztów;

-istnieje wśród nabywców poważne zagrożenie tzw. integracji wstecz

-nie ma bezpośredniego związku między jakością produktu lub usługi oferowanych później przez nabywcę;

-nabywcy dysponują pełną informacją o popycie, cenach, kosztach dostawców itp.
Rywalizacja między istniejącymi konkurentami jest większa gdy:

-w sektorze występują liczni lub zrównoważeni siła konkurenci;

-dany sektor wzrasta powoli;

-występują znaczne koszty stałe lub koszty magazynowania wytworzonych produktów;

-produkty nie są zróżnicowane (produkty masowe);

-nie występują istotne koszty zmiany dostawcy;

-przyrost zdolności produkcyjnych ma charakter skokowy;

-konkurenci różnią się pod względem stosowanej strategii, pochodzenia itp.;

-gra o sukces w sektorze toczy się o dużą stawkę;

-istnieją istotne bariery wyjścia.

Etapem drugim analizy konkurencyjności Portera jest nakreślenie mapy grup strategicznych istniejących w danym sektorze. Wyróżnienia tego można dokonać z wielu punktów widzenia np.:

-specjalizacji (grupy asortymentowe, segmenty rynku);

-stopnia identyfikacji marki;

-zastosowania koncepcji oddziaływania push lub pull;

-wybranych kanałów dystrybucji;

-jakości produktu;

-stopnia integracji pionowej;

-pozycji kosztowej;

-zakresu oferowanych usług;

-prowadzonej polityki cenowej;

-stosunków z macierzystym przedsiębiorstwem (filie, zakłady);

-stosunków z rządem kraju macierzystego i rządem kraju gospodarza.

Analiza strukturalna wewnątrz sektora obejmuje zazwyczaj następujące czynności:

-wykreślenie mapy grup strategicznych w sektorze;

-rozpoznanie barier mobilności chroniących każdą grupę;

-rozpoznanie siły przetargowej każdej grupy z dostawcami i nabywcami.

Trzeci etap polega na dokonaniu analizy strukturalnej wewnątrz wyodrębnionych grup strategicznych. Określa się w niej:

-stopień konkurencji w obrębie grup strategicznych;

-skalę działalności przedsiębiorstwa w stosunku do innych przedsiębiorstw w grupie strategicznej;

-koszty wejścia do grupy;

-zdolności realizacyjne przedsiębiorstwa.
Etap czwarty wykorzystuje rezultaty dotychczasowej analizy. Następuje w nim formułowanie założeń strategii konkurencji które są związane z:

-analizą mocnych i słabych stron przedsiębiorstwa;

-identyfikacją strategicznych opcji (utworzenie nowej grupy strategicznej, wejście do korzystniej usytuowanej grupy, umocnienie pozycji przedsiębiorstwa w grupie, wejście do nowej grupy i umocnienie jej pozycji).

Bibliografia

Marketing w agrobiznesie, FAPA

Marketing, Philip Kotler

Marketing, punkt zwrotny nowoczesnej firmy, Lechosław Garbarski, Ireneusz Rutkowski, Wojciech Wrzosek.

Strategia konkurencji, Michael E. Porter

Podstawy marketingu, Jerzy Altkorn

Badanie marketingowe w zarządzaniu przedsiębiorstwem, Elżbieta Duliniec

Marketing przedsiębiorcy i menedżera, Tadeusz Sztucki

I.Akty prawne Unii Europejskiej związane z zarządzaniem środowiskiem

W historii powstania Wspólnoty Europejskiej można rozróżnić dwa kierunki: rozszerzanie Wspólnot oraz pogłębianie struktury europejskiej.

1. Rozszerzanie Wspólnot Europejskich

Belgia, Francja, Holandia, Luksemburg, Niemcy i Włochy to 6 krajów założycielskich Wspólnot Europejskich. Liczba krajów członkowskich wzrosła z 6 do 9 w 1973 roku, po przyjęciu takich krajów jak Dania, Irlandia i Wielka Brytania.

Grecja przyjęta w 1981 roku, następnie Hiszpania i Portugalia w 1986 roku zwiększyły liczbę członków do 12, a w 1995 roku dołączyły Austria, Finlandia i Szwecja i stanowiły już 15 zjednoczonych państw.

Od 1997 toczą się negocjacje o członkostwo we Wspólnocie następnych krajów w tym Polski.

2. Pogłębianie struktury europejskiej

Znaczące etapy w pogłębianiu struktury europejskiej:

?Jednolity Akt Europejski z 1986 - Wyznacza końcową datę powstania Jednolitego Rynku Wewnętrznego na rok 1992 i ustala skuteczniejsze zasady przyjęcia nowych reguł.

?Traktat z Maastricht z 1992 - Utworzono Unię Europejską rozszerzając uprawnienia Wspólnot Europejskich i tworząc dwa inne „filary”- polityki zagranicznej i wspólnego bezpieczeństwa oraz współpracy w dziedzinie prawa.

?Traktat Amsterdamski z 1997 - Reguluje sprawę wprowadzenia waluty Euro 1 stycznia 1999 (następnie 1 stycznia 2002), ale nie konkretyzuje nadziei na ściślejszą unię polityczną.

?Traktat z Nicei z 2001 - Przystosowuje działania instytucji do przyszłego rozszerzenia Unii. Równocześnie ogłasza kartę zawierającą główne akty prawne związane z Unią.

Odchodząca do historii Europa to wielki niszczyciel przyrody a Europa współczesna to lider nowoczesnego podejścia do zarządzania środowiskowego. Charakteryzuje się ono zasadą neutralności - a więc dążeniem do działania, które w żaden sposób nie wpływa na środowisko naturalne. Pod względem normalizacji Unia Europejska jest wzorcem godnym do naśladowania. Systemy środowiskowe obecnie stały się także orężem walki konkurencyjnej. Nowoczesne przedsiębiorstwa zdają sobie z tego sprawę coraz częściej.

Polityka ekologiczna, a ściślej polityka w zakresie środowiska Wspólnoty Europejskiej została zapoczątkowana w 1972 roku. Konkretne zapisy na ten temat pojawiły się dopiero piętnaście lat później. W Jednolitym Akcie Europejskim wprowadzono rozdział „ Środowisko przyrodnicze”. Dalsze rozszerzenie kompetencji legislacyjnych, wykonawczych, regulacyjnych i kontrolnych Wspólnoty w sferze gospodarowania środowiskiem miało miejsce w traktacie o Unii Europejskiej (Traktat z Maastricht) z lutego 1992 r. Niektóre zasady dotyczące ochrony środowiska dla nadania im należytej rangi włączone zostały też do postanowień Traktatu Unii Europejskiej – Konstytucji UE, recypowane następnie w 1997 r. postanowieniami Traktatu amsterdamskiego.

Cele ekologiczne, do których realizacji dąży obecnie Unia, należy postrzegać na tle jej celów generalnych przyjętych w wymienionych aktach. Odnoszą się one do szeroko rozumianych ekologicznych aspektów procesu gospodarowania, a także do kategorii trwałego i zrównoważonego rozwoju.

Można powiedzieć, że nadrzędnym celem polityki ekologicznej Unii Europejskiej jest zapewnienie w długiej perspektywie takiego wzrostu gospodarczego i trwałej poprawy standardu życia (konsumpcji dóbr i usług, zarówno materialnych jak i niematerialnych), który nie doprowadzi do pogorszenia się stanu środowiska i zapewni dostępność jego zasobów i walorów (estetycznych, psychologicznych, kulturowych i rekreacyjnych) dla przyszłych pokoleń.

Polityka w zakresie środowiska opiera się na kilku zasadach:

?zasada „zanieczyszczający płaci” oznacza, że podmiot wydalający zanieczyszczenia do środowiska jest finansowo odpowiedzialny za przestrzeganie wszystkich wymagań dotyczących ochrony środowiska, a także odpowiedzialny za szkody, które wynikają z jego działalności.

?zasada zapobiegania (przezorności) oznacza likwidację zanieczyszczenia u źródła jego powstawania i jest związana z poglądem, że:

?uwarunkowania ekonomiczne nie mogą być traktowane jako priorytetowe w stosunku do wymogów ekologicznych

?działalność zapobiegawcza jest zawsze bardziej skuteczna w rozwiązywaniu problemów ekologicznych niż działania „u końca rury”

?zasada subsydiarności stanowi, że wszelkie działania legislacyjne i organizacyjne powinny być podejmowane na możliwie najniższym stopniu jurysdykcji lub zarządzania, który zapewnia skuteczne i efektywne rozwiązanie danego problemu.

?zasada transgenicznej ochrony środowiska oznacza, że działania podejmowane w jednym państwie członkowskim nie powinny pogarszać stanu środowiska w innym państwie

?zasada przenikania oznacza integrację ochrony środowiska z wszystkimi dziedzinami polityki gospodarczej i społecznej. Wymagania ochrony środowiska stanowią istotną część składową każdej innej polityki Wspólnoty.

W realizacji polityki ekologicznej Unii Europejskiej podstawowe znaczenie mają instrumenty prawne i ekonomiczne. Instrumenty prawne to: zarządzanie, dyrektywy, decyzje i rekomendacje lub opinie.

Zarządzanie i dyrektywy są instrumentami prawa transnarodowego tzn. mają moc nadrzędną w stosunku do aktów prawa krajowego państw – członków Unii. Zarządzenia są wiążące dla krajów członkowskich w sposób bezpośredni. Dyrektywy mają również obligatoryjny charakter, ale zobowiązują kraje członkowskie jedynie do postępowania zgodnie ze wspólnotowymi zasadami polityki ekologicznej i do realizacji celów Wspólnoty w przyjętym horyzoncie czasowym. Sposób wdrażania dyrektyw i osiągania celów może być przedmiotem wyboru poszczególnych krajów, są to:

1.Dyrektywa dotycząca ocen skutków niektórych publicznych i prywatnych przedsięwzięć budowlanych dla środowiska

2.Dyrektywa nakazująca swobodny dostęp do informacji na temat środowiska

3.Rozporządzenie ustanawiające Europejską Agencję ds. Środowiska i Europejskiej Sieci Informacji – której zadaniem jest gromadzenie i udostępnianie informacji na temat jakości środowiska.

4.Rozporządzenie ustanawiające zasady oznakowania ekologicznego we Wspólnocie.

Decyzje są wydawane w sposób indywidualny i wiążą jedynie określone podmioty prawne czy gospodarcze: rządy krajów członkowskich, władze regionalne i lokalne, banki, przedsiębiorstwa.

Rekomendacje lub opinie stanowią formę interpretacji traktatów i aktów prawa wspólnotowego.

Do instrumentów prawnych polityki ekologicznej Unii zaliczyć również należy wykładnie Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich. Jest to instytucja kompetentna w sprawach rozstrzygania sporów wynikających z interpretacji lub stosowania traktatów i aktów prawa wspólnotowego.

Wspólnota wydała do 2000 roku ponad 200 aktów prawnych w rozpatrywanej sferze, z czego około 90 dotyczy bezpośrednio ochrony środowiska i gospodarki zasobami naturalnymi, a pozostałe 110 stanowią akty prawne i regulacje, które w sposób pośredni wpływają na stan środowiska przyrodniczego. Obszerność prawodawstwa ekologicznego Unii nie oznacza jednak, że jest to kompletny i spójny system, jak to mam miejsce w przypadku legislacji poszczególnych krajów. Dlatego też w Polsce ważną sprawą jest realizacja procesu harmonizacji oraz doskonalenie całego systemu prawa ochrony środowiska. Podobnie jak w przypadku każdej innej dziedziny prawa, zgodnie z ogólną zasadą Traktatu Rzymskiego, doskonalenie to powinno służyć tworzeniu warunków niezbędnych do funkcjonowania wspólnego rynku towarów, osób (pracy), kapitału i usług, a więc wdrażaniu „czterech wolności ekonomicznych”.

Polityka Wspólnoty w zakresie środowiska opierała się na następujących po sobie Programach Działań Środowiskowych. Programy te, nie tylko określiły zasady i cele bieżącej polityki ekologicznej lecz także pełniły rolę „katalizatora” działalności organizacyjnej i aktywności legislacyjnej Wspólnoty w zakresie gospodarowania środowiskiem.

Zrealizowano pięć takich programów:

?I Program Działań Środowiskowych (1972-1975) przewidywał:

?zbudowanie strategii kontroli zanieczyszczeń, wstępne sprecyzowanie podstawowych zasad wspólnej polityki ochrony środowiska, zwłaszcza zaś zasady zapobiegania i zasady „sprawca zanieczyszczenia płaci”

?zapoczątkowanie prac nad wspólnotowymi standardami i innymi regulacjami środowiskowymi.

?II Program Działań Środowiskowych (1976-1981), będący generalnie kontynuacją Programu I:

?przewidywał wstępne określenie priorytetów w odniesieniu do poszczególnych obszarów polityki ochrony środowiska i różnych dziedzin gospodarki, szczególnie ochrony wód powierzchniowych i powietrza atmosferycznego

?podkreślał znaczenie zmian strukturalnych i technologicznych w gospodarce jako metody realizacji celów ekologicznych.

?III Program Działań Środowiskowych (1982-1986):

?dokładnie określał priorytety i metody realizacji dla następujących dziedzin: ochrona wód i powietrza atmosferycznego, hałas i wibracje, niebezpieczne materiały chemiczne, odpady, rozwój technologii ochrony środowiska

?precyzował zasadę trwałości kapitału naturalnego jako dostępności zasobów środowiskowych dla przyszłych generacji, będącej ostatecznym celem wspólnej polityki ochrony środowiska

?przewidywał kontynuację prac nad standardami ekologicznymi i opłatami ekologicznymi.

?IV Program Działań Środowiskowych (1987-1992) zakładał:

?kontynuację prac nad ingerencją polityki ochrony środowiska i podstawowych makropolityk oraz polityk sektorowych Wspólnoty

?wzmocnienie regulacji bezpośredniej (prawno-administracyjnej)

?wykorzystanie instrumentów ekonomicznych (podatki, opłaty, bezp.. ekologiczne, dotacje i subwencje publiczne)

?rozwój systemów informacyjnych i monitoringowych (CORINE), związanych z bieżącą emisją zanieczyszczeń i ich koncentracją (jakością środowiska) oraz kosztami ochrony środowiska

?opracowanie nowych, bardziej restrykcyjnych standardów emisji/imisji dla poszczególnych komponentów środowiska

?opracowanie zasad i procedur Ocen oddziaływania inwestycji na środowisko, zapoczątkowanie prac nad „przeglądami ekologicznymi” i innymi metodami ekologizacji zarządzania przedsiębiorstwami

?poprawę dostępu opinii publicznej do informacji na temat stanu środowiska i jego zagrożeń

?zwalczanie i zapobieganie zanieczyszczeniom powietrza atmosferycznego i wód jako priorytetowych obszarów wspólnej polityki ochrony środowiska, przy zwróceniu szczególnej uwagi na źródła tych zanieczyszczeń

?V Program Działań Środowiskowych: Do trwałego i zrównoważonego rozwoju (1993-2000, pierwotnie planowany na lata 1993-1997) przyjmuje za główny cel pogodzenie rozwoju cywilizacyjnego z zachowaniem ekonomicznych oraz pozaekonomicznych zasobów i walorów środowiska jako jednego z kardynalnych wyzwań stojących przed UE i całym światem. Za priorytetowe dziedziny działań wspólnotowych uznano:

?zrównoważone gospodarowanie zasobami naturalnymi, takimi jak: woda, powietrze atmosferyczne, obszary zachowane w stanie naturalnym, strefy przybrzeżne, bogactwa naturalne

?zintegrowane zwalczanie zanieczyszczeń i zapobieganie powstawaniu odpadów

?poprawę jakości środowiska na obszarach zurbanizowanych

?zmniejszenie zużycia energii ze źródeł nieodnawialnych.

Podkreślono wymóg szczególnej troski o „ekologiczną jakość przemysłu, energetyki, transportu, rolnictwa i turystyki jako gałęzi gospodarki wywierających największy wpływ na stan środowiska.

Trwają prace nad VI Programem Działań Środowiskowych, w którym zakłada się pogłębione podejście do trwałego i zrównoważonego rozwoju. Ważną cechą tego programu będzie sformułowanie celów rozwojowych oraz metodyki oceny ich realizacji wraz z zestawem wskaźników.

Inicjatywę opracowania i wdrażania metod oceny oraz wskaźników umożliwiających opisanie funkcjonowania branż i sektorów gospodarki w kategoriach zrównoważonego rozwoju podjęła Rada Unii Europejskiej na posiedzeniu w Cardiff (czerwiec 1998 r) Wskaźniki te powinny uzupełniać dane statystyczne o stanie środowiska i stanowić element monitoringu realizacji polityki ekologicznej oraz stopnia integracji z innymi politykami problemowymi lub sektorowymi. Trwają prace nad opracowaniem i wdrożeniem grup wskaźników:

?środowiskowych, opisujących stan środowiska w sposób syntetyczny

?integracji aspektów środowiskowych w politykach sektorowych

?postępu procesów zrównoważonego rozwoju w układzie makro i mikro ekonomicznym

zrównoważonego rozwoju społeczności komunalnych

II.Instytucje Unii Europejskiej
Unia Europejska to struktura będąca czymś więcej, niż międzynarodową organizacją, choć nie jest całkowicie państwem, posiada samodzielny układ instytucjonalny.
1.Komisja Europejska
Składa się z 20 członków wybranych z Państw Członkowskich i stanowi organ wykonawczy Unii Europejskiej. Proponuje teksty praw i zapewnia ich wykonanie, jest więc poręczycielem zastosowania prawa wspólnotowego.

2.Rada Unii Europejskiej

Składa się z ministrów danej specjalizacji wszystkich Państw Członkowskich i wraz z Parlamentem Europejskim pełni funkcję ustawodawczą. Rada podejmuje decyzje na zasadzie jednomyślności, większości kwalifikowanej lub zwykłej większości głosów w zależności od przedmiotu obrad.
3.Parlament Europejski
W Parlamencie zasiadają posłowie wybrani w bezpośrednich i powszechnych wyborach. Parlament uchwala budżet i dzieli funkcję ustawodawczą z Radą Unii Europejskiej oraz sprawuje kontrolę polityczną nad Komisją.
4.Instytucje prawne
Istnieją dwie instytucje prawne, tj. Europejski Trybunał Sprawiedliwości, oraz Sąd Pierwszej Instancji. Nawet jeżeli sędzia narodowy stosuje prawo wspólnotowe, to potrzeba organu ponadnarodowego, który czuwa nad zgodnym przestrzeganiem prawa i w razie potrzeby zastosuje sankcje. Taka jest rola Trybunału. Sąd Pierwszej Instancji ma za zadanie rozsądzanie sporów między członkami Wspólnoty a instytucjami.
5.Inne organy
?organy pomocnicze, spełniające funkcje organizacyjno-techniczne lub doradcze, wspierają organy główne Wspólnot lub usprawniają działalność. Zaliczamy do nich m.in. Komitet Ekonomiczny i Społeczny oraz Komitet Regionów.

?organy wyspecjalizowane, tworzone dla realizacji określonych celów i zadań polityki Unii. Ich status zakłada posiadanie przez nie osobowości prawnej lub nawet pewnej autonomii, przy utrzymywaniu jednocześnie bliskich związków z organami Wspólnoty i państwami członkowskimi. Przykładem takiego organu jest właśnie Europejska Agencja Ochrony Środowiska (EAOŚ) powołana rozporządzeniem Rady EWG z dnia 7 maja 1990 roku (swoją działalność rozpoczęła ona w zasadzie w 1993 roku). Jej celem jest koordynacja, a szczególnie badanie skutków działań Unii w dziedzinie ochrony środowiska, w tym zwłaszcza monitorowanie jego stanu, a także organizacyjne ułatwianie współpracy z krajami trzecimi przy rozwiązywaniu problemów ekologicznych o charakterze kontynentalnym i globalnym.

III.Przygotowania Polski do wejścia do UE w dziedzinie ochrony i zarządzania środowiskiem.

Polskie prawo ochrony środowiska jest stosunkowo dobrze rozwinięte, gdyż już w latach siedemdziesiątych XX w. wprowadzono wiele rozwiązań legislacyjnych, a w latach osiemdziesiątych zaczęto wzorować się na modelach amerykańskich i zachodnioeuropejskich w tej dziedzinie. Jak już zaznaczono, od 1993 r. za wzorzec służy system prawny Unii Europejskiej. Dostosowywanie polskiego prawa ochrony środowiska do standardów unijnych zostało ostatnio przyspieszone, w wyniku czego w toku prac ustawodawczych są już nowe ustawy o ochronie środowiska, o ochronie przyrody, o odpadach (istnieją koncepcje aby te trzy kwestie zawrzeć w jednej ustawie), o postępowaniu w sprawie ocen oddziaływania na środowisko i dostępie do informacji o stanie środowiska i jego ochronie, a także prawo wodne. Niestety, projekty niektórych z tych ustaw nadal budzą kontrowersje wśród posłów oraz ekspertów. W sumie przedmiotem przeglądu oraz weryfikacji i korekt staje się kilkanaście ustaw i kilkadziesiąt aktów wykonawczych.