Üç aylıq ədəbiyyat dərgisi
39
Sonra özünü qınadı, getməsə qonşuluqda
pis çıxar, anası inciyər. Altı ildən çox
vaxt keçmişdi. Ola bilsin ki, Cahid
keçmiş sevgisini çoxdan unudub, daha
başqasını sevir. Bəlkə də indi onu görüb
o zamankı hisslərinə görə utanacaq, -
fikirləşdi.
Tərs kimi çəkindiyi hal baş
verdi.
Uşaqlarını
yanına
alıb,
"gözaydınlığına" gələn Əfiqə həyətdə
Cahidlə görüşəndə səbəbini bilmədən
sıxıldı. Hətta bir anlıq özünü itirdi.
Cahidin sifət cizgiləri, boy-buxunu
dəyişsə də baxışları dəyişməmişdi.
Gözlər həmin gözlər idi. Gözlərinin
dərinliyində gizlədiyi, üstünü örtə
bilmədiyi kədəri Cahidin duyduğunu
hiss etdi. Tez nəzərlərini qaçırdı. Sevinə-
sevinə qabağına gələn anasına tərəf
addımlayıb, dil-ağız etdi:
- Əminə xala gözün aydın, oğlun
sağ-salamat evinə qayıdıb.
Onun sıxıldığını hiss edən
Əminə arvad qucaqlaıb yanaqlarından
öpdü:
- Aydınlıq içində olasan, qızım!
Gün o gün olsun ki,
sənin oğlun da əsgər
gedib, sağ-salamat qayıtsın. Gəl, gəl keç
evə, utanma, özünü evindəki kimi apar.
Ay Allah sizi saxlasın!
O, Əfiqənin uşaqlarını da
öpəndən sonra onları evə keçirdi. Əfiqə
məclisdən çıxanadək Cahidlə bir daha
üzbəüz gəlməməyə çalışdı.
Evə qayıdan kimi özünü xeyli
məzəmmətlədi: xeyr ola onun gözlərinə
baxdı? Axı, o, indi subay qız deyil,
ailəsi
var, yanında olmayıb kənarda yaşasa
da.... Bir halda ki, Cahidi sevmir, bəs
hansı hiss onu yoldan çıxartdı? Olmaya
özü də bilmədən ürəyinin dərinliklərində
Cahidə qarşı gizlin rəğbət yaranıb?..
…Cahid onu sevirsə, inadından
dönmürsə, onun günahı varmı? Səni
sevən insanı necə rədd etmək olar? Bir
dəfə könlünə zor gəlib rədd edərsən.
Necə ki, ötən dəfə etmişdi. Sonra səbəb
olmadan ona necə nifrət edəsən? Həm
cəmiyyətin qanunlarında, həm də
Allahın nəzərində kişi ilə qadının
hüquqları
eynidir,
deyilirsə,
niyə
münasibətlər
fərqlidir?
Danılmaz
həqiqətdir ki, qadına dünya yaranandan
heç vaxt kişi ilə eyni səviyyədə
yanaşılmır.
Təəssüf
ki,
qadın
qadınlığından uzağa gedə bilmir.
Görünür, dünyada heç nə səbəbsiz
yaranmayıb, sadəcə bir çoxunu insan
dərk etməyə çətinlik çəkir. Eləcə də
Cahidin onldan əl çəkməməsində
görünür, böyük Allahın özü bildiyi
məqsədi vardı. Qəbul etməliydi onun
iradəsini, sonunda bədbəxtlik gətirsə
də....
Uşaqlarının
xatirinə
özünü
yalandan
xoşbəxt
göstərməkdən
yorulmuşdu. İslanmışın yağışdan nə
qorxusu, onsuz da nə vaxtsa xoşbəxt
yaşayacağına inamı qalmamışdı.
Əfiqə gecə düşənədək bütün
günü qonaq gözləyirmiş kimi ömründə
yaşamadığı qəribə hisslər keçirirdi.
İllərlə qarşısını aldığı "meh" indi
sinəsinə yayılıb qəlbini sərinləşdirirdi.
İlahi, onda anlaya bilmədiyi nəsə baş
verirdi. Cahidin telefonla söhbəti, içində
rahatlıqla yanaşı gözləmədiyi təlatüm
yaratmışdı. Bu nə idi belə? Olmaya
ürəyində
Cahidə
qarşı
cücərən
sevgisinin əlamətləri idi onu haldan-hala
salan? Bilmirdi... Bircə dəqiq bilirdi ki,
indi Cahid gözünü saatdan çəkməyib
səbirsizliklə görüşəcəkləri anı gözləyir.
Kimsə səni gözləyəndə insan necə də
xoşbəxt olur, həyat gözündə şirinləşir.
Düşünəndə ki, sənin həsrətini çəkən var,
kiməsə lazımsan, dünya elə bil
gözəlləşir. Alət, qurğu, ya da canlı
müqəvva kimi yox, könül yaraşığı, göz
işığı kimi gərəksən.... Görəsən Cahid
onu belə sevirmi?
40
№ 4 (20) Qış- 2016
Gecə düşdükcə Əfiqənin gözü
həyətdə, tut ağacının altında qalmışdı.
Başı uşaqlara qarışsa da pəncərədən tez-
tez həyətə nəzər yetirirdi. Gecənin
yarısından tez gələn deyil, - ürəyinin
təlaşını sakitləşdirirdi, - gözləyəcək
hamı yuxuya getsin, sonra.... Ötən dəfə
payızın sonundakı, Cahidə həyətdən
çıxması üçün yalvardığı gecəni xatırladı.
Bu gün yarım ildən sonra yenə üz-üzə
gələcəkdilər. Yəqin taleyinin çox
müşkülləri kimi onların da yenidən
görüşmələrinin zamana ehtiyacı varmış.
Zaman isə vaxt ölçüsündən çox, Allahın
qərarlarını
həyata
keçirən
fövqəl
icraçıya bənzəyirdi.
Əfiqə üşaqları yatırıb, gecənin
lal sükutunda pəncərədən uzaqlara,
ulduzları
parlayan
səmanın
sirli
qaranlıqlarına baxaraq təzəcə xəyala
getmək istəyirdi ki, həyətdə tanış
kölgəni hiss etdi. Addımının səsi
gəlməməsi üçün pəncələri üstündə
sakitcə otaqdan həyətə düşdü.
...Cahid əmrə müntəzir əskər
sayaq ağacın altında durub həyacan dolu
gözlərini onun yoluna dikmişdi. Keçən
payızda Əfiqənin "əgər sevirsənsə, məni
sakit burax", - deyərək görüşməkdən
imtina etməsi xeyli vaxt ürəyini ağrıtdı.
Sevdiyi insana əzab verdiyini düşünüb
günlərlə özünü qınadı. Nəyə lazım idi
onun sevgisi? Birtərəfli sevgimi olar?
Ya da özünü güclə sevdirməkdən nə
çıxar? Başına qızmı qəhətdi? Qızdan çox
qız var idi. Nə görmüşdü Əfiqədə dərk
edə bilmirdi. Məsələ burasındaydı ki,
Əfiqə daha qız da deyildi, özgənin,
başqasının arvadı idi. Başqasının
arvadını sevmək, ondan əl çəkmək
istəməmək günah deyildimi? Nə olsun
ki, ilk məhəbbətiydi? Dünyada ilk
sevgisi uğursuz olan, o qədər insan
yaşayırdı ki... O da həmin minlərdən,
milyonlardan nə birincisi, nə də
axırıncısıydı. Acı da olsa, taleyi ilə
barışmalıydı... Nə etsin ki, günlərlə,
aylarla mübarizə aparsa da Əfiqəni
unuda, könlündən çıxarda bilmirdi.
Sevgisi sağalmaz dərdə dönüb sinəsinə
çökmüşdü. Bu əziz dərd ona ya
xoşbəxtlik, ya da faciə bəxş edəcəkdi.
Öz başına gətirəcək faciədən çox
Əfiqənin xoşbəxtliyi qayğılandırırdı.
Əfiqə isə xoşbəxt ola bilməmişdi. Hələ o
zaman, Şamxal gəlinlik təravəti üzündən
getməmiş yoldaşını atıb qəribliyə yol
alanda Cahid keçmiş istəklisinin halına
acımışdı. Sonrakı illər uşaqlarının
dünyaya
gəlməsiylə
onların
ailə
vəziyyətinin möhkəmlənəcəyinə güman
edirdi. O, özününkü olmasa da Əfiqənin
xoşbəxtliyini ürəkdən istəyirdi. Belə
olacağı təqdirdə onun xoşbəxtliyinə
sevinib qəlbən rahatlanardı və
özünə onu
xatırladan bir başqasını seçərdi. Lakin
neçə illər keçəndən sonra Əfiqə ilə
həyətlərində rastlaşarkən gözlərinin
dərinliyində gizlənmiş kədəri duyub
sarsıldı. Niyə, nə səbəbə Şamxal onun
qədrini bilməsin? Qadını alçalan ev tez
uçar. Əfiqə belə taleyə layiq idimi?
İmkanı olsaydı, kənar tanış-biliş pis
baxmasaydı, özü bu sualları Şamxala
verib cavab tələb edərdi.
…Cahid fikirlərini ürəyində
götür-qoy edirdi ki, xırda addım
səslərini
eşidib
yerindən
dikəldi.
Qarşısında dayanan Əfiqəni görcək
ürəyi çırpındı, dili dolaşdı:
- Salam... Necəsən?
- Salam! Belə də, şükür, - Əfiqə
pıçıltıya bənzər səslə cavab verib,
çoxdan görmədiyi üçün onu maraqla
süzdü, - görürəm pis deyilsən. Günü-
gündən böyüyürsən. Amma böyüsən də
tərsliyindən əl çəkmirsən...
İllər keçsə də təkəbbüründən
qalmır, - Cahid fikirləşdi. Guya iyirmi
bir ilə iyirmi üçün böyük fərqi varmış.
Qanını qaraltmağa dəyməzdi. Ancaq
həqiqətən hələ də özünü onun qarşısında