Üç aylıq ədəbiyyat dərgisi
33
- Bəlkə elə ilandı? Bir o
qalmışdı ilan gəlib yatdığımız yerdə
vursun, biabır olub düşək dillərə. Burax,
mən
daha qala bilmərəm, gedirəm.
- Nə oldu? Qorxaq olma, qal bir
az da, - Cahid yalvarıcı səslə onu
buraxmaq istəmədi.
- Yox, - Əfiqə Cahidin qollarını
kənarlaşdırıb, ayağa durdu, - bu gecəlik
həvəsdi-bəsdi. Uşaqlardan yuxudan
ayılan olar. Getdim. Sağ ol. Qismət olsa
yenə görüşərik.
O, Cahidin cavabını gözləmədən
paltarını tələm-tələsik qaydaya salıb
ağacların arasıyla qaranlıq, xəlvəti yolla
pəncərəsindən gecə lampasının işığı
süzülən evə tərəf addımlayaraq nəzərdən
itdi.
«Heyf…
Çox
qalmadı,
-
təəssüfləndi Cahid, - ilan olmur, nə olur-
olsun, hələ ki, hava işıqlaşmağa xeyli
var, yerimdən tərpənən deyiləm.»
Əfiqənin bədəninin istisi, ətri hopmuş
yeri, otları qucaqladı. Belə görüşlər ona
hər gecə qismət olmurdu. Həftələrlə,
bəzən isə aylarla görüşə bilmirdilər.
Yaxın qonşu olsalar da, Allahdan qeyri
hamıdan gizli saxlamaq istədikləri bu
"qanundankənar" sevgi görüşünü əldə
etmək asan olmurdu. Hər şeyi - günü,
vaxtı, tük qədər şübhə yaradan ən
ağlagəlməz xırdalıqları yüz dəfə ölçüb-
biçmək, narahatlıq içində saatlarla
yuxusuz qalmaq lazım gəlirdi. Xoşbəxt
anlar bəxş edən, qadağan sayılan
oğurluq meyvənin dadı hədsiz şirin olsa
da, onu ehtiyatsız dadmaq bədbəxtliklə
nəticələnə bilərdi. Kənar bir adamın
onları bir yerdə görməsi acı sonluq üçün
kifayət idi. Özü cəhənnəm, Əfiqənin
adına söz gəlməsini və həyatının
korlanmasını heç istəməzdi! Əlindən
gələni edirdi ki, elə bir şərait
yaranmasın, onların sirrini kimsə
bilməsin. Amma nə qədər? Hər şeyin
axırı olduğu kimi, ən gizlin sirrin də
açılacağı gün olacaqdı...
Əfiqə ilə görüşləri başlayandan,
daha çox son aylar Cahidin daim fikirli,
qaraqabaq olması, evdə hər kəsin
diqqətini cəlb etmişdi.
- Ay bala, sənə nə olub, nəyin
dərdini çəkirsən? - anası dözməyib bir
neçə dəfə qayğılanmışdı. Axır vaxtlar
onun sınıxdığını da müəyyən etmişdi.
Yaydan yaya iki uşağı ilə anasına qonaq
gələn kiçik bacısı narahatlığa şərik olub
xeyli müşahidələrindən sonra torbada
pişiyin olduğunu, qardaşının kiməsə
vurulduğunu təxmin edərək anasına
gözaydınlığı vermişdi.
Əslində, Cahid Əfiqəyə indi
yox, ürəyinin döyüntüsünü duyandan
vurulmuşdu. Hələ yeniyetmə olanda
gözü bu sarışın qızı tutmuşdu. Ancaq, üç
yaş böyük olması, yuxarı sinifdə
oxuması ilk günlərdən Cahidin qəlbini
ağrıtmış, dünyaya gec gəldiyi üçün
özünə,
anasına
acığı
tutmuşdu.
Məhəbbətinin
uğuruna,
qarşılıqlı
seviləcəyinə inamı olmadığından uzun
müddət susmuş, qızla rastlaşarkən, istək
dolu dərdli-qəmli nəzərlərlə baxıb sirrini
sinəsində gizləmişdi.
Günlərin birində cəsarət tapıb
ona sevdiyini bildirmişdi və daim
qəlbini əzən gümanı düz çıxmışdı. Əfiqə
əhəmiyyət
verməyib,
onun
sevgi
etirafını istehzalı gülüşlə qarşılamışdı.
Həmin istehzalı gülüş yəqin ki,
yalnız yaşca kiçik olması ilə bağlı idi.
Başqa onun nə eybi var idi ki? O
günahkar idimi ki, dünyaya gec
gəlmişdi?! Gül, zərəri yoxdur, indi gülən
vaxtındır, - düşünmüşdü Cahid, - gün
gələr birlikdə gülərik. Allahından
arzuladı ki, çox yox, beş-altı il Əfiqəni
istəyən, elçi düşən olmasın. Ona imkan
versin məktəbi, əsgərliyi başa vursun,
sonra görüm Əfiqə necə naz edəcəkdi.
Əksinə, yaşlaşıb evdə qarıyacağından
34
№ 4 (20) Qış- 2016
ehtiyatlanıb
məmnuniyyətlə
onun
sevgisini cavablandıracaqdı.
Lakin, sən saydığını say...
Həyatla arzular eyni olsaydı, yaşamaq
xəyallar
qədər
könülaçan
olardı.
Əfiqənin məktəbi qurtaran
kimi Şamxala
nişanlanması
xəbəri
onun
bütün
xülyalarını darmadağın etdi... On ildən
artıq xarici dövlətin bazarlarında dolaşan
Şamxal Əfiqədən on altı yaş böyük idi.
Yaşı otuz üçü keçən, başı daşdan-daşa
dəyən Şamxal maddi baxımdan korluq
çəkmirdi.
Qonşuluqda,
bağların
əhatəsində torpaq alıb ev tikdirmişdi.
Ayağını yerdən götürmək üçün çox da
bahalı olmayan avtomobil almışdı. İlin
əksər
hissəsini
qürbətdə
keçirən
Şamxalın ipini yığmaq məqsədiylə təzə-
tər gülə bənzəyən Əfiqəni tezbazar
nişanlayıb toya hazırlaşdılar. Ata-
anasının məsləhəti ilə gələcəyinin gözəl
olacağını düşünən Əfiqə toyunda
xoşbəxtcəsinə gülümsəyirdi. Şamxalın
az-çox imkanlı olması aralarındakı yaş
fərqini Əfiqənin gözündə mənasız
etmişdi. Tezliklə sevib-seviləcəyinə
inanan qız, Şamxala ərə getməsinə çox
sevinirdi.
O toy günü Cahidin ürəyindən
qara qanlar axdı. Məhəbbət oxu daşa
dəydiyinə görə bir istədi özünə qəsd
edib gözündən düşmüş həyatından, fani
dünyadan əlini üzsün. Əvvəlcə iti bıçaq
tapıb damarını kəsmək istədi. Ağrıya tab
gətirməyəcəyindən
qorxub
fikrini
dəyişdi. Sonra boğazından asılmağa
hazırlaşdı.
Kəndir
boğazını
sıxıb
nəfəsini boğanda həyatın şirinliyi,
yaşamaq eşqi qəzəbinə üstün gəldi.
Ürəyində bir səs onu dözməyə,
inadından dönməməyə çağırdı. O,
Əfiqənin bədbəxt olmasını arzulamırdı.
Gəl ki, xoşbəxtliyini də yalnız özü ilə
bağlı görürdü. Dünyaya gec gəldiyi
kimi, xoşbəxtliyinə də gec nail olacağını
ehtimal edib dözməyi, Əfiqənin onun
olacağı günü gözlədi. O vaxtdan
Şamxalın qonşuluqdakı evi, Cahidin
gecə-gündüz gözünü çəkmədiyi, gizlincə
həsrətlə baxdığı yerə çevrilmişdi.
***
… Hamının daha evinə yığışıb,
yad ölkəyə qayıtmayacağını hesab
etdiyi
Şamxal toyundan
bir həftə keçmişdi,
təzə gəlini gözü yaşlı qoyub
yenidən
qürbətə yol almışdı. O,
uzun illər qərib
diyarın həyat tərzinə alışdığından öz
yurdunda bir neçə aydan artıq qalıb
yaşamağı bacarmırdı.
Şamxal üç-dörd yox, səkkiz aya
qayıtdı. O qayıdanda Əfiqə daha təzə
gəlin deyil, ana olmağa hazırlaşan,
qəlbindəki təklikdən alnına qırış düşən
qadın idi. Dediyindən ikiqat gec gəlsə də
qəlbində həyat yoldaşını bağışlamaqdan
qeyri yol tapmadı. Nə etməli, gələcək
naminə keçəni güzəşt etmək lazım idi.
Allahın yazdığı taledən qaçmaq olmazdı.
Əksinə, bəxti ilə barışıb, Şamxalın
ürəyində olmayan məhəbbəti yaratmalı,
onu özəlləşdirməli idi. Bacaracaqdımı?
Az keçmədi ailədə ilk övlad –
oğlan dünyaya gəldi. Sevincdən hamının
üzü gülürdü. Sanki hər şey öz axarına
düşdü. Xoşbəxt günlər başlandı.
Pis günün ömrü az olar, desələr
də, yaxşı günün də də sevinci elə uzun
çəkmədi. Uşağın iki ayı tamam olmuşdu,
Şamxalın
köhnə
dərdi
yenidən
təzələnmişdi. Yenə evin yaxınlığından
keçib uzaqlara gedən qatarların uzun fiti,
təkərlərin taqqıltısı ağlını başından
alırdı. O, öz torpağında işləyib yaşamağı
bacarmırdı. Yarı canı gəldiyi yerdə
qalmışdı.
Bir
daha
qayıtmağının
vacibliyini Əfiqəyə anlatmaq üçün dönə-
dönə dəridən-qabıqdan çıxırdı. Əfiqə bu
söhbətlərin başlanmasından qayğılanıb
narahat olsa da, ərinin israrla qayıtmaq
istədiyi, darıxdığı diyara bir də
dönməsinə çox götür-qoydan sonra