Ulduz Oktyabr Layout 1
Yüklə 0,92 Mb. Pdf görüntüsü
|
yazılanlar bir xatirədən savayı heç bir şeyi ifadə etmir. Bir vaxtlar dinləyərək zövq aldığımız həmin “Nə gəlməz oldun!” əsəri indi sanki mənim üçün əzablı, kədərli, uğursuz bir nəğməyə çevrilib. Əmi - nəm ki, bu nəğmələr onun da qəlbində mənim hiss etdiyim duyğuları oyadır. Əminəm. Həm də çox... Mən bu hekayəni danışmıram, yazmıram ki, siz dinləyəsiniz, oxuyasınız. Bu hekayə eşidilməmək, oxunmamaq üçün yazılır, nəql edilir. “Qazpulu yığan!” Bəli, “Hundai Sonata”nı alanda artıq bir ay idi ki, bu vəzifədə işləyirdim. “Azəriqaz İB”də Xəzər rayonu, Türkan qəsə - bəsindəki 5 nömrəli sahənin abonentlərinin istifadə etdiyi qazpulunu yığırdım. “Hundai Sonata” ilə yolumuzun kəsişməyi də elə bu işi tapmağımla əlaqədardır. Maaşım, bəzi xırda-para çak-çukum mənə maşınımı götürmək imkanı verdi. Əslində, işdən aldığım maaş 329.34 AZN-dir. Di gəl ki, heç birimiz maaşa baxmırıq. İkimiz də onun “bar - daçok”unda saxladığı karta inanıb yaşaya bilməz - dik. Bu dünyaya elə aylıq maaşla tutunmaq, həyatın yaxasından ikiəlli yapışmaq bizi tezcə pəjmurdə edərdi. Bizim xərclərimizi, ümidlərimizi, həyat eşqimizi alovlandıran istixana sahibləri və “levi” qaz işlədən abonentlərdir. Hərçənd ki, qeyri-qanuni sərfiyyat edən sakin artıq idarənin abonenti sayılmaz. Mənim abonentlərim çörək verəndi. Bircə 2502120408 kodlu abonent Kafkayla yola getmirdik. Sivri qulaqlarını şəkləyib, fısıldayaraq danışan bu axmaq bizim aramıza nifaq saldı. Mənim həyat eşqimi öldürdü... Yenə də bildirirəm. Bu hekayəni siz oxuyasınız - deyə yazmamışam. Oxumayın! Ayağa qalxın, pəncərəyə çıxın və aya baxın! Oxumayın! Onun şüşəsini yarıya qədər endirmişdim. “Qala- Türkan” yolunun asfaltı boyunca şütüyərək gedirdik. Ona ilk gündən söz vermişdim ki, avtomobilin sürətini qətiyyən saatda 80 km-in üzərinə çıxarmayacağam. Bu ikimiz arasında imzalanmış gizli ittifaq idi. Külək havanı sakitcə salona doldururdu. Havadan həmişə Bakı qoxusu gəlirdi. Bir az ilıq hava və xəfif neft qoxan... Hundai Sonata və mən bəzən onun qəribə, dərin zəngulələrinə, bəzən bas bariton səs tembriylə etdiyi ifaya və bəzən də həzin, pıçıltılı bir tonda oxuduğu ifanı dinlədik. Hər ikimizdə müsbət enerji, gələcəyə inam və dünyanın xoşbəxt sabahlarına dair duyğular oyandırdı. Əslində, bu dünyanın nə keçmişi, nə də gələcəyi bizim üçün maraqlıydı. Bizə indi, bu günün özü lazım idi. - Bugünkü işimizi bilirsən! İdarəyə get - məmişdən qabaq Kafka Nəcəfovun əhvalını xəbər alaq, beş-üç qəpik qoparaq ki, çörəyimiz islansın,- dedim. Onun da mənim bu sözlərimdən xeyli məmnun olduğunu hiss etdim. Hundai Sonatanı dəmir darvazanın qarşısında saxladım. Kafka Nəcəfovun darvazası boz rənglə boyanmışdı. Darvazanın rəngi bir çox yerdən tökülmüşdü, altından pasın tünd narıncısı üzə çıxırdı. Qapını açarımın dəmir hissəsiylə bir neçə dəfə döyəclədim. Zəng yox idi. Ümumiyyətlə, bu abonentlərin bir çoxunun qapısında zəng heç vaxt olmayıb. -Gəldim, - deyə fısıltılı bir səslə sözü bo - ğazından, mədəsindən çıxarırmış kimi zorla dilləndi. Qapını açdı. - Dediyim kimi... Məhsul hazırdı. Bunu Koroğlu metrosunun yanında ağ nömrəli 07-yə ver. Pulu alandan sonra bölüşərik, – dedi və əlindəki qara selefon bağlamanı mənə uzatdı. Nə isə... Mən onunla gördüyümüz işlər barəsində söhbət açmaq istəmirəm. Bircə onu deyə bilərəm ki, Kafkanın səhvi nəticəsində (Bu səhvin nədən ibarət olması da bir az gizli və şəxsi məsələdir. ) qarşıdan gələn BMW markalı bir avtomobillə toqquşdum. Mənim əziz dostumun həmin zədədən sonra həyatı dəyişdi. Bir insanın qəfil yıxılması, döyülməsi, vurulması zamanı hiss etdiyi həmin ağrını o da hiss etdi. Və mən öz sevdiyini dibsiz uçurumun kənarından aşağıya itələməyə çalışan insan kimi günahkar, həmin insan qədər kədərliydim. Bilirdim ki, bu qəza aramızda dərin bir uçurum açacaq. Hər şey elə mənim fikirləşdiyim kimi də oldu. Sanki həmin toqquşma anı çarmıx günü, apokolipsis günü, qiyamətin qopduğu, yaşlı insanların dünyada əbədi yaşamaq üçün əllərini naməlum boşluğa qaldırdığı gün kimi yaddaşımda qaldı. Onun yaddaşında da eynən bu şəkildə dərin izlər buraxdığına, yaralar açdığına əminəm. Bu, təkcə bizim qəlbimizdə yaralar açmadı, eyni zamanda ikimizin arasında Sibir soyuqları, qalaktika qaranlığının kədərli soyuğunun dözülməz küləklərini əsdirdi. Həmin qaranlıq və dibsiz uçurum eyniylə birlikdə musiqilərini dinlədiyimiz, dünyanın başqa aləmlərinə qanad çaldığımız müğənninin mahnılarındakı enerjiyə də bənzəyirdi. Oysa ki, biz əvvəllər bu mahnılarda ümid, sevgi, xoşbəxtlik qoxusu alırdıq. Bu mahnılar onun üçün də, mənim üçün də müşk-ənbər idi. Hundai Sonatamın yaralandığı, dərin yaralar aldığı həmin gün ikimiz də bu qaraşın, bığlı müğənninin 54 I
səsindəki uçurumu, kədəri gördük. Ürəyimizin ortasında çürümüş bir dişin verdiyi üfunətqarışıq sızıltı əbədi yer saldı. Həmin günkü qəzadan sonra söz verdim. Onu əmin etdim ki, qisas alınacaq. Oysa ki, həmin günə kimi nə o, nə də mənim qəlbimdə nifrətə, qəzəbə, qisasa yer yox idi. Ancaq həmin gün başımıza gəlmiş faciə məni çox yaraladı. İkimiz arasındakı bədii dostluğa olan inamımızı sarsıtmışdı. Hər ikimiz sanki heç bir zaman qəlbimizdə bir-birimizə etiraf etmədiymiz bir həqiqətin səsini eşitdik. Biz nə vaxtsa bir-birimizdən ayrıla bilərdik. Ancaq hələ də bu gizli xəbər, qara xəbər etiraf edilmirdi. Mövcudluğu əllə tutula bilən, gözlə görülə bilən idi, ancaq dərkedilən, varlığı qəbul edilməyən bir nəsnə idi. İndi bu duyğuların qanadları altında əllərimi sükana daha da möhkəm yapışdırmışdım. Onun da məni itirməkdən qorxduğunu hiss etdim. Sanki bütünlüklə içinə oturanda bir qayğıkeş ana kimi məni bağrına basırdı. Bir an mənə elə gəlirdi ki, qapılarını möhkəmcə kilidləyəcək və əbədiyyən çölə çıxmağıma icazə verməyəcək. Sanki zamanla məni özünün bir parçası, ayrılmaz bir hissəsi kimi görürdü. Əziz Hundai Sonatam! Zənnimcə, dünyada ən gözəl hekayə oxun - mayandır! Zəhmət olmasa, bu hekayəmi oxumayın. Oxumayın ki, dünyanın ən gözəl hekayəsi olsun! Bu hadisələrin üzərində xeyli düşündük. Bu hadisələrin üzərində iri başmaqlı zaman ötüb keçdi. Hundai Sonatamın həmin gün yaşadıqları, hiss etdiyi ağrı-acılar və qəlbində açılan yaraların yeri qaysaq bağladı. Ancaq çifayda! Çünki hələ də bu hadisənin ağrısı həmin çürük diş sızıltısı kimi ona ən uyğunsuz yerdə əzab verir, özünü xatırladır. Yenə ay sonu yolum bu köndələn, kərpic evin donqar, qaradinməz abonentinin mənzilinə düşdü. İş vaxtım bir-iki saat ərzində bitməliydi. Həmin günün tarixi dəqiq yadımdadır. 23.09.2016. Çünki sərfiyyat vərəqəsinin üzərində son ödəmə tarixi kimi bu gün qeyd edilmişdi. Onların darvazasının qarşısında Hundai Sonata sakitcə dayandı. Mühərrikinin səsi kəsiləndə Kafka Nəcəfovun qonşusunun iti zingilti ilə hürürdü. Hundai Sonatanın açarı ilə boyası tökülmüş dəmir darvazanı bir neçə dəfə döyəclədim. Qapıya açarı döyəclədikcə sanki maşınım Kafkadan öz qisasını alırdı. Bu dəfə həmişəkindən fərqli olaraq gur və nifrət dolu zərbələrlə qapıya toxunurdu. Bir neçə dəqiqədən sonra Kafka,- Gəldim, gəldim,- deyə özünü hövlnak yetirdi. Hərəkətlərindən, danı - şığından başa düşdüm ki, Hundai Sonatamın və mənim başımıza gətirdiyi, əzablar çəkməyimizə səbəb olduğu həmin hadisəni çoxdan unudub. Bu dünyada yaralar, ağrılar sahibinindir. Özgəsinə... Bu barədə kəlmə də kəsmədim. Ancaq o çox kədər - ləndi. Əminəm ki, sifətinə baxanda iri, hamam böcəyini xatırladan bu adamın laqeyd münasibəti onun həssas qəlbinə çox pis təsir edib. Di gəl ki, ikimiz də susduq. Bu kədər qubar bağlasın - deyə qəlbimizin dibsiz dərinliyinə, soyuq qaranlığına atdıq.
- Qorxuram,- dedi Kafka. - Nədən?
- Evlənməkdən. - Niyə?
- Necə olur? Bilmirəm... Dayıoğlu ilk gecə zibilə düşüb. Qız da anasına deyib,- dedi. Mən Hundai Sonatanın açarını bakirliyə uğurla əlvida demiş adamlarsayağı yellədim. Sanki ona sübut etməyə çalışırdım ki, “Bax. Görürsən, kişi necə olur?” Ancaq həqiqəti hər gün təpəmizə qızmar günəş istisi səpən, axşamları kədərli ay soyuğu ələyən Tanrı bilir... Bu hekayə bir qələmin xəlvəti ağ kağıza səpdiyi ləkələrdir. Hər cümlə qələmin iradəsinin əsiridir. Siz oxumayın! Mən Hundai Sonatamın sükanını ikiəlli, möh - kəmcə tutmuşam. Barmaqlarımı sükanın dərisinə sürtdükcə qəlbimdə qəribə hisslər oyanır. İndi ona daha çox toxunmaq, içərisində daha çox qalmaq, hər hansı bir detalına, hər hansı bir hissəsinə çevrilmək istəyirəm. İçəridə, təsadüfən açılmış radioda “Vağ - zalı” havası eşidilir. Yüklə 0,92 Mb. Dostları ilə paylaş:
|