“Tanrı” povestindən başlayan yaradıcılıq yolunun
başlıca amalı, missiyası bu idi. N.Gün daha çox İç
aləminin, İç dünyasnın yazısını yazırdı. Bu yazılanlar
oxucunu bütövlüyə, vəfadarlığa səfərbər edirdi,
“sevməkdə bizə kömək edirdi”. Nurəngiz xanımın
poetik aləminin bütün gizlinləri, təəssüf, kədər hissi
sanki onun “Ən çətini bölünməkmiş” şeirində öz
ifadəsini tapıb və hərdən oxucuya elə gəlir ki,
həsrət, nigarançılıq duyğusunun bundan da o yana
bitkin, poetik ifadəsi yoxdu:
...Sonra o məşum nağıla
sübhə kimi birgə göynədik.
Bu minvalla bu böyük dünyamıza
eyni kədərimizlə, eyni cür qərib düşdük...
Ah, gülüm, qəribliyə sən yaxşı bələdsən.
Sən heç nəyi unuda bilməyəcəksən!
Ovun, quzum, ovun, mənim kövrək sevgim!
“Nə günahı telli sazın?...”
Əsən bir başqa cür əsdi.
Mən təsliməm. Kiri sən də.
Kiri, mənim ay ömürlük kədərim!
Ən acısı -
qoynumuzdan açılıb
yerə düşən o qolları unutmaqmış,
Ən acısı -
cığırlara haçalanıb
qar selində üşüyən o yolları unutmaqmış!
Olacağa nə hacət? Yəqin, bu da gərəkmiş.
Nə biləydik, nə biləydik,
ən çətini bölünməkmiş?!
N.Gün təkcə “O bir ayrı röyaydı, ayrı çarə xal
saldı...” misrası ilə bitkin, hər kəsin acısını, həsrətini
ifadə etməyə qadir şair idi. “O bir ayrı sərgüzəşt”
misrasından sonra nöqtə, nida işarəsi qoyulub,
mətləb bitirilsə belə, bu deyimin ardınca başlayan
upuzun hekayənin yansıtdıqları oxucu düşüncəsində
bitmir ki, bitmir:
Röya deyil, o bir ayrı qəhərdi ki,
Mücrüsü bağlı qaldı!
Bu bir başqa yuxuydu ki,
Həmən qəhqəhədən doğdu.
N. Gün üslubunun, poetik məninin, şair obrazının
bütün üstünlükləri bu misralarda bir araya gəlib.
N.Günün ədəbi qəhrəmanı bütün yaşamı boyu
özünün səmimiyyəti, sadəlövhlüyü öz əliylə taleyinə
qoyduğu, acı yaşandığı, necə deyərlər, qəbrə qoyduğu
Qadını aradı, ona həsrət yaşadı, ona qovuşmaq,
yetmək acısı çəkdi. Bu könlü viran qalan, əli ələ
yetməyən ədəbi qəhrəmanın varlığında Nurəngiz
xanımın özündən çox şey var idi. Lap çox şey...
Və o var olanlar şeirdən-şeirə, misradan-misraya
daha böyük dotələbliklə səsləniş etməkdədi ki,
verin, verin mənim Sevgimi...
Sevgi yamacında uyuyanlar ölmür, dəfn olun-
murlar ki; torpağa bələnib yatırlar.
Nurəngiz xanım kimi...
Sərvaz HÜSEYNOĞLU
ANAM GÖRMƏSİN
Gecə də, gündüz də hey ağlayıram,
Silim göz yaşımı, anam görməsin.
Bir nakam sevgiyə yas saxlayıram,
Silim göz yaşımı, anam görməsin.
Dən düşüb saçına, acı dərdi var,
Bir qardaş həsrəti, bacı dərdi var.
Onsuz da yazığın neçə dərdi var,
Silim göz yaşımı, anam görməsin.
Atama söyləyər, biçindən qalar,
Ləngiyər karvanı, köçündən qalar.
Ayrılar, işindən-gücündən qalar,
Silim göz yaşımı, anam görməsin.
Fikri məndə qalar, südü çalınmaz,
Təndiri soyuyar, lavaş salınmaz.
Yüz fikir eləyər, biri alınmaz,
Silim göz yaşımı, anam görməsin.
Geciksə, göz dikim yoluna yenə,
Baxım pay gətirən əlinə yenə,
O alan köynəyin qoluna yenə
Silim göz yaşımı, anam görməsin...
YANIMDA
Mən elə solmuşam, ətir saçırlar
Payızda saralan güllər yanımda.
Sevinci sızqayam, qəmi daşqınam,
Çəməndə şehdilər sellər yanımda.
Ruhu çoxdan ölmüş, cismi sağam mən,
Baxımsız, bağbansız qalan bağam mən,
Buludu tüstütək ötən dağam mən,
Görünməz qaralan küllər yanımda.
Söylədib başımı qata bilməzlər,
Bu fikri başımdan ata bilməzlər,
Qanlı göz yaşıma çata bilməzlər,
Nə qədər ağlaya ellər yanımda.
DEBÜT
Mücirəddin QULUZADƏ
XƏYAL DÜNYASININ
ŞAHI
Nəfəsi dərindən aldım,verəndə
Çəmənlər axșamın mehi seçdilər.
Qaralmış buludlar nəmli gözümü
Əlvan çiçəklərin șehi seçdilər.
Gözü diri açdım bir çox sabahı,
Ay görsə, seçərdi “gecələr șahı”.
Səssizcə içimdə çəkdiyim ahı
Göylər yer üzünün ahı seçdilər.
Həsrətəm qayğısız yașanan günə,
Nə ola o günlər geriyə dönə.
Yığışıb ulduzlar “səs” verib mənə,
Xəyal dünyasının șahı seçdilər.
OYUQDUR
(Təcnis)
İgid göstərəndə düşmənə gücün,
Zəfər çalsa, irs qazanır, soy udur.
Osmanlının tarixlərdə izi var,
Azərbaycan türk oğlu, türk soyudur.
Çəkir ahı, gah amanı dil qəmi,
Ağlayaram, aşıq çalsa “Dilqəmi”.
Yağı düşmən əsir saxlar Dilqəmi,
Dərdi balasının aşın soyudur.
Mücirəddin, dərdi kimə deyəsən,
Gülməzsən heç, ürək ağlar deyə , sən!
Saçlarımın dən vaxtıdır, deyəsən,
Həyat məni yaşamaqdan soyudur.
Y
aşlı şairlərdən birinin, adını çək
-
məyəcəyik, həm yaradıcılıq gecəsi
keçirilirdi, həm də yeddi cildlik
külliyyatının təqdimatı idi. Kiçik
salon dolmuşdu. Belə tədbirlərin ,
səbəbkarını tanıdı, ya tanımadı, bircəciyini də
buraxmayan satirik yazıçı Həşim Güllü bu dəfə
gecikdiyindən qabaqda oturmağa yer tapmayıb
boylandı. Arxa sıradakılar sıxlaşıb ona yer elədilər.
Model kimi açıq-saçıq geyinmiş cavan xanımla
yanbayan oturdu. Yazıçı qəzetlərin, internet
saytlarının əməkdaşlarını tanıyırdı, amma bu qadını
tanımadı. “- Yəqin, təzə işə başlayanlardandı!” -
deyə fikirləşdi.
Ədəbi mühitin bütün görkəmli simaları iri
dəyirmi masanın ətrafında əyləşmişdilər. Səbəb -
karın ədəbiyyatdakı xidmətləri danılmaz oldu
-
ğundan deyilən təriflər heç tənqidçilərdə də şübhə
doğurmurdu. Məclisi idarə edən vəzifəli şəxs
qarşısında çinlənmiş külliyyata toxunaraq:
- Bu kitablar, ədəbiyyat tacının cıqqasına
çevriləcək kitablardır, - dedi, yeni natiqə söz
veməzdən əvvəl çıxışının bünövrə daşını qoydu -
Buyurun, müəllim! Hörmətli qələm yoldaşımız
böyük şair haqqında görək nə deyəcək...
Səksən yaşlı şairin, adını çəkməyəcəyik, tə -
riflərə aludəçiliyi hamıya məlum idi. Natiqlərin
ağzından gözünü çəkmirdi, onları baxışları ilə daha
dolğun təriflərə ruhlandırırdı.
Həşim Güllü deyilənləri irişə-irişə dinləyir,
yumorlu hekayələrinə mövzu axtarırdı, amma
fikirlərini toplaya bilmirdi. Cavan qadın bütün
bədəni ilə ona sığınmışdı. Onun ətri-rayihəsi Həşim
Güllünü həyəcana gətirmişdi. Bir sözlə, altmış yaşlı
kişi hayıl-mayıl olmuşdu. Qadınla tanış olmaq
eşqinə düşdü.
- Xanım qız, yerinizi dar eləmədim ki?
Qadın ətrafda eşidiləcəyindən çəkinmədən
bərkdən:
- Bütün ömrüm boyu belə dar yer arzu
-
lamırammı! - dedi, sonra müsahibinə tərəf əyildi,
astadan, gülümsəyərək səbəbkara işarə ilə qeyd
elədi -Əcəb böyük şairdi! Səksən yaşı var, yeddi cild
kitab yazıb. Bir belə yaşayan şairin yetmiş cild
kitabı olmalı idi.
Ədəbi gecənin səbəbkarını sevməsə belə, Həşim
Güllü qadının istehzasından xoşlanmadı. Ona
yanakı baxdı. Qadının toppuş yanaqları işım-işım
işıldayırdı, ənlik-kirşansızdı. Həşim Güllünün
döşünə yatan qadınlardan olduğundan müsahibini
acılamaqdan çəkindi. Mülayimliklə soruşdu:
- Neçə yaşınız var, xanım qız?
Qadın nədənsə hikkələndi:
- Otuz yaşım var. Nədi ki? Söz demək yaşım
çatmayıb?
Həşim Güllü mübahisədən qaçdı:
- Heç kim sizin söz demək hüququnuzu
əlinizdən almaq istəmir, xanım! Sadəcə, demək
istəyirəm ki, adama döyüş uzaqdan asan gəlir. Lağ
elədiyin səksən yaşlı şair Sovet dövründə dövlət
mükafatı almışdı.
Qadın onu dinləmədi, çantasında eşələndi, bir
qutu siqaret çıxartdı, gözlənilmədən təklif elədi:
- Bəlkə, mənimlə foyeyə çıxasınız? Tanışlığın
bünövrəsini qoyarıq... - dedi, cavab gözləmədən
qalxıb döşəməni taqqıldadaraq bayıra çıxdı.
Həşim Güllüyə maraq üstün gəldi, bir az
yubandı, sonra yanındakıların təəccüblü baxışları
№10 (569) oktyabr 2016
I
65
NOVELLA
Qəni CAMALZADƏ
ЯДЯБИЙЙАТЫН
ЛЯТАФЯТИ
Dostları ilə paylaş: |