Ulduz Oktyabr Layout 1
Yüklə 0,92 Mb. Pdf görüntüsü
|
altında qadının dalınca getdi. Ayaqyolunun qarşı - sında divara söykənib siqaretini tüstülədən qadın cazibədar bir gülüşlə astadan soruşdu: - Siz də yazıçısınız? Bu sual Həşim Güllüyə güllə kimi dəydi. Çallaşmış gur saçlarını əsəbiliklə geri sığalladı. O, kifayət qədər tanınmış yazıçı idi, tez-tez TV-nin ekranlarında görünürdü. Ədəbiyyat aləmində tənqidi məqalələri ilə məşhur idi. Elə bildi, onu ələ salırlar. Diqqətlə baxandan sonra əmin oldu ki, qadın tam ciddi soruşur. Könülsüz halda başını tərpətdi, ağızucu: - Yazıçı-tənqidçiyəm. Qadın əl çəkmək fikrində deyildi: - Neçə kitabınız var? - Soruşdu. Həşim Güllü çap olunmuş kitablarının sayını dedi. Qadın qəribə bir həqarətlə: - Beş? Niyə belə az? - Soruşdu -Yəqin, istedadınız azdı ki, belə az yazmısınız. Həşim Güllü vurğunluqla qadına baxıb izah elədi ki, bir az tənbəlliyim, bir az da maddi problemlərim var. - Kitabı da, məlumdur ki, lopuxa nəşr eləmirlər! - Güldü. - Yoxsa yazmağa nə var ki! Əlimdə bu saat iki kitablıq yazım var, sandıqda yatır! Müsahibi onun nədən yazdığını bilmək istədi. Həşim Güllü başdansovdu dedi: - Satira və yumorla məşğulam, arada tənqidi məqalələr də yazıram. -Qadın üçün anlaşıqlı olsun deyə əlavə elədi - Yəni lağlağı yazıram. - Təəccüblü deyil ki, sizi heç kim tanımır. Lağlağı kimə lazımdı? Həşim Güllü qadına baş qoşduğuna görə peşman oldu. Həvəssiz halda: - Bəs nədən yazmaq lazımdı? Bəlkə, məsləhət verəsiniz! Yol göstərəsiniz! Yazıçının zəhərli istehzasını qadın eyninə almadı: - Gecdi, bu yaşda sənə məsləhət də kömək etməyəcək! – dedi - Gərək məhəbbətdən-sevgidən yazaydın! Əbədi mövzudu, hamını cəlb edir. Həşim Güllü hirsləndi. Qadınla tanışlıqdan vaz keçdi, onunla yuxarıdan aşağı danışan gözəlçəni yerinə oturtmaq fikrinə düşdü: - Ay qız, get bozbaşını bişir! Məsləhətçimə bax! Özün bir şey yazginən, sonra ona-buna vedrə bağla. Bəlkə, deyəsən, hansı divar qəzetində cızmaqara edirsən!? Qadın siqaretini çırtma ilə zibil yeşiyinə gön - dərib təzəsini odladı. - Mən də yazıçıyam! - dedi - Bu günə kimi on dörd kitabım çıxıb. Həşim Güllü quruyub qaldı. Təkrar soruşduqda qadın istehza ilə: - Düz eşitmisən! - dedi - Yeddi şeir, səkkiz nəsr kitabım var. Bu yaxınlarda daha iki romanım çıxacaq, nəşriyyatdadı. - Maşallah! Bir belə kitabı nəynən buraxırsınız? - Sponsorum var! - deyə qadın dişini ağartdı, foyedə gəzişən kəlpeysərə tərəf əlini uzatdı - Gördüyün kişi sponsorumdu! İstəsən, səninlə tanış eləyə bilərəm. Yazıçı qadının dediyi tərəfə baxdı. Kəlpeysərin görkəmindən ürəyi düşdü, bu yaşda yumruq-təpiyə dözəsi canı yox idi. - İstəməz! - dedi, amma marağı qorxusuna dov gəldi - Ədəbiyyat jurnallarında, qəzetlərində çap olunursuz? - Yox! - Qadın pıqqıldadı. - Kimə lazımdı sizin səfsətə ilə dolu qəzet- jurnallarınız? - İmzanızı söyləyə bilərsinizmi? Qadın birdən hiddətləndi, gözəl üzü dəyişdi: - Guya bilmirsən? Haqqımda məqalə yazırsan, amma tanımırsan! - dedi, sonra istehza ilə irişdi - Yazdığın məqalə başına dəysin! Adım Lətif Ləta - fətdir.
- Nə??? - Nənə! -Qadın açıqla çımxırdı - Ağzını Allah yolunda qoymusan, iş bilmişəm, tənqidçiyəm! “Ədəbiyyatımızın Lətafətsiz günləri”ni yazmaqla nə demək istəyirsən axı!? Onu doluyursan, bunu doluyursan, sənə nə, xalx nə təhər yazır. Şairəm, şair deyiləm, yazıçıyam, yazıçı deyiləm, özüm bilərəm! Sənə nə borc! Yadında qalsın, bir də cız ma -
qol-qabırğanı sındırarlar, qoca dəyyus! Qadın Həşim Güllünün məqaləsi dərc olunmuş qəzeti çantasından çıxarıb yerə atdı. Ayaqqabılarını ona yaxşı-yaxşı silib dabanlarını taqqıldadaraq foyedə gəzişən kəlpeysərə yanaşdı, qoluna girdi. Deyə-gülə uzaqlaşdılar. Həşim Güllü durduğu yerdə səntirlədi, ayaqları sözünə baxmırdı, qadının tapdaladığı qəzetin üstünə çökdü. Pıçıldadı:”Şükür, yaxşı qurtardım!”- dedi, sonra qəzetin baş redaktorunun dalınca deyindi - Əlin quruyaydı o kitabı mənə verdiyin yerdə! Dilin quruyaydı, bundan bir şey yaz, dediyin yerdə! Ədəbiyyatın lətafətini dadmaq elə mənə qalıb!”
66 I
Universitetin son kurslarında oxuyurdum. Günümün çox hissəsini kitabxanada kecirirdim. Kurs işləri üçün kitablardan bəzi materiallar toplayırdım. Bir həftə sonra kurs işlərini bitirdim və təhvil vermək üçün dekanlığa getdim. Otaqda heç kim yox idi, bir kənarda əyləşib gözləməyə başladım. Elə bu vaxt otağa bir oğlan daxil oldu və salam verdi. Dekanı soruşdu, gözlədiyimi dedim. O, mənimlə üzbəüz divanda əyləşdi. Oğlanın hərdən gizli baxışlarla mənə baxdığını hiss edirdim, amma büruzə vermirdim. Birdən o gözlənilmədən soruşdu: - Bağışlayın, xanım, tələbəsiniz? - Tələbəyəm. - Neçənci kursda oxuyursuz? - Sonuncu kursda… Onun sual verməsi mənə qəribə gəlirdi nədənsə. Bəlkə də, adi suallar idi, ancaq yenə də baxışlarındakı qeyri-adiliyi duydum. Bu vaxt dekan otağa daxil oldu, dərhal ayağa qalxdıq. Dekan oğlanı görən kimi dedi: - Ooo, Kamil, xoş gəlmisən, necəsən? - Çox sağ olun, Polad müəllim, yaxşıyam, siz necəsiniz? - Biz də yaxşıyıq, sükür! Bizim bir üstünlüyümüz ondadır ki, belə gözəl və istedadlı gənclərlə işləyirik və onlar bizi qocalmağa qoymurlar. Birdən Polad müəllim üzünü mənə tutub dedi: - Kamili tanımırsan yəqin ki, amma yaxın zamanda tanıyacaqsan, çünki o, universitetimizin fəxridir. Elmi iş yazır, vaxt gələcək, alim olacaq. Müəllim danışarkən Kamilin mənə baxdığını hiss etdim, amma nədənsə bu baxışlar məni narahat etmirdi. Düşüncələrə dalmışkən Polad müəllimin mənim haqqımda danışdığını duydum. “Asya bizim ən çalışqan, istedadlı tələbələrimizdəndi, magistraturaya hazırlaşır. Sizin kimi tələbələri görəndə ürəyimiz dağa dönür”. Mən işləri təhvil verib, sağollaşıb auditoriyaya döndüm. Səhəri gün universitetə bir az gec getdim, çünki axşam gecə saatlarınadək kitab oxumuşdum. Universitetdə böyük tənəffüs idi, qızlar kafeyə enib nəsə içməyi təklif etdilər. Kafeyə daxil olan kimi Kamili gördüm. O, çay içə-içə yazılara, kitablara baxırdı. İstədim özümü görməməzliyə vurum, artıq gec idi, o, məni görmüşdü. Biz masaya əyləşdik. O, durub masamıza doğru gəldi, mən özümü itirdim. Qızların görməyini, bilməyini istəmirdim. Yaxınlaşıb nəzakətlə birinci mənimlə, sonra da tələbə yoldaşlarımla salamlaşdı. Hal-əhval tutub öz masasına döndü. Qızlar sualları yağdırmağa başladılar. İmtahanlar yaxınlaşırdı, mən həvəslə hazırlaşırdım. Kitabxanaya gedib kitab oxuyur, havanın necə qaraldığından belə xəbərim olmurdu. Axıra həmişə mən qalırdım. Bir gün yenə axıra qalmışdım. Çantamı toplayıb getməyə hazırlaşırdım. Elə bu vaxt arxadan kimsə “Salam, Asya” dedi. O idi, Kamil. Salam verdim. O, adəti üzrə hal-əhval tutdu. Mən də ilk dəfəydi ondan əhvalını soruşdum. Biz söhbət edə-edə kitabxanadan çıxdıq. Kamil məni çay içməyə dəvət etdi. Biz kafedə xeyli söhbət etdik. Söhbətimizin mövzusu əsasən dərslər və imtahanlarla bağlı idi. Söhbətin şirin yerində mən gec olduğunu söylədim və qalxdıq. O, ilk dəfə məni evə ötürdü və beləcə, biz görüşməyə başladıq. Kamil bütün imtahanlarda nə çətinlik olsa, yardım edirdi. Nəhayət, im tahanları verib №10 (569) oktyabr 2016 I 67 Ülviyyə NİYAZQIZI (hekayə) Yüklə 0,92 Mb. Dostları ilə paylaş:
|