qurtardım, diplom
işini uğurla müdafiə etdim, magis-
traturaya hazırlaşırdım. Bu arada tez-tez Kamillə
görüşür, dənizkənarı parka gedir, maraqlı söhbətlər
edirdik. Bir-birimizi görməyəndə çox darıxırdıq. Bəli,
biz artıq bir-birimizi sevirdik və ikimiz də bunun
fərqində idik. Kamil həyatımı rəngli və mənalı etmişdi.
Bir gün Kamil məni ailəsiylə tanış etmək istədiyini
söylədi, etiraz etmədim, ancaq öncə anamgildən izn
almalıydım. Anam bir az tərəddüd etsə də, razılaşdı.
Səhəri gün axşam Kamilgilə getdik. Ailə üzvləri məni
çox mehriban qarşıladılar, çox səmimi və istiqanlı in-
sanlar idi. Tanışlıqdan hamı məmnun qaldı. Kamil də
sevincini gizlədə bilmirdi.
Magistraturada təhsil aldığım günlər başlamışdı.
Kamil də elmi işini müdafiə etmişdi və elmi dərəcə
almışdı. Bir gün parkda gəzişərkən Kamil dedi:
- İstəyirəm mənimlə evlənəsən!..
Bu təklif mənim üçün gözlənilən idi. Onun gözlərinə
baxdım və sadəcə gülümsədim..
Yeni il yaxınlaşırdı, bayram ərəfəsi Kamilin
valideynləri bizə gəlmişdilər. Atamgillə danışıb
razılaşdılar və şirinçayı içdilər. Sevincimin həddi-
hüdudu yox idi, sevdiyim insanla ailə qururdum. Bir
müddət sonra nişanlandıq, bir neçə gündən sonra
Kamil mənə ilk dəfə hədiyyə aldı. Bu hədiyyə çox
şirin və maraqlı idi - uşaq papışları:
- Bu papuşları ilk övladımıza geyindirərsən.
Bu sözlərdən qeyri-ixtiyari kövrəldim, heç özüm
də bilmədim niyə?! Sonra o, ikinci hədiyyəsini verdi.
Üzərində bir cüt göyərçin təsviri olan üzük idi. Üzüyü
barmağıma taxıb dedi:
- Hər zaman bu göyərçinlər kimi qoşa olaq!..
Toyumuzdan sonra ömrümün ən xoşbəxt günlərini
yaşamağa başlamışdım. Bir gün Validə ana yarızarafat,
yarıciddi şəkildə dedi:
- Bizi nə vaxt sevindirəcəksiz?
Ananın bu sözlərindən sonra bir az təşvişə düşdüm,
Kamillə həkimə getməyi qərara aldıq, həkimə getdik
və lazımi müayinələrdən keçdik. Həkimlər cavabların
üç-dörd günə hazır olacağını söylədilər. Mən də,
Kamil də hər şeyin yaxşı olacağına inanırdıq. Dörd
gün keçdi. Səhər tezdən klinikadan zəng vurub
cavabların hazır olduğunu söylədilər. Kamil işə gedərkən
cavabları özü götürəcəyini dedi. Axşam Kamil evə
gələndə cavabları alıb-almadığını soruşdum. O birdən
başını tutaraq dedi:
- Bağışla, cavabları işdə unutmuşam. Həkim dedi
ki, hər şey qaydasındadır.
Mən düşündüm ki, nə isə ciddi bir hal olsaydı,
hiss edərdim. Günlər ötüb keçirdi, son vaxtlar Kamil
evə dalğın gəlirdi hərdən. Səbəbini soruşanda işlə
bağlı olduğunu söyləyirdi və mən də inanırdım, çünki
mənə qarşı münasibəti əvvəlkindən də qayğıkeş,
mehriban, sevgi dolu idi. Bir gün Kamillə şəhərə
çıxmışdıq, parkda gəzirdik, uşaqlar oynaşırdı burda.
Kamil həmişə uşaqları görəndə sevinir, onlarla oynayırdı,
amma bu dəfə qəribə soyuqluq hiss etdim onda, demək
olar ki, heç uşaqlara tərəf baxmırdı. Onun bu halı
mənə çox qəribə gəldi, axı o, uşaqları çox sevirdi. Yol
boyu bu suallar məni narahat edirdi, ancaq heç nə so -
ruşmadım. Düşüncələr içində evə gəlib çatdıq. Əs -
lində, uşaq barədə düşüncələrim məni rahat qoymurdu.
Bir dəfə həkimə getmişdim, məni müayinə edib
dedi:
- Asya xanım, mənim üçün nə qədər ağır olsa da,
həqiqəti deməliyəm. Sizin övladınız olmayacaq.
Həkimin sözlərindən sonra dünya başıma fırlandı,
qəhər məni boğdu. Evə necə çatdığımdan xəbərim
olmadı. Qapını açıb içəri girəndə Kamili görüb qəribə
bir rahatlıq duydum. O məni görən kimi qeyri-adi bir
sevinclə “axır ki, gəldin” deyə boynuma sarıldı.
Kövrəldim və göz yaşlarımı görməsin deyə dərhal
otağa keçdim.
Başım çox ağrayırdı. O, yanıma gəldi, sual dolu
baxışlarını üzümə dikdi. Hər şeyi bildiyimi açıb
söylədim. O günahkarcasına gözlərini yerə dikdi,
sanki bütün olanlar onun günahı idi.
- Kamil, burda nə sənin, nə də mənim günahım
var. Taleyin qisməti beləymiş.
Kamil gözlərini yerdən ağır-ağır qaldırıb üzümə
baxdı, əllərimdən tutub dedi:
- Mənə sən lazımsan, uşaq vacib deyil..
Həftəsonu Kamilin valideynləri bizə gəlmişdi.
Söhbət əsnasında Validə ana:
- Bizi nə vaxt sevindirəcəksiz? - deyə eyham
vurdu. Mən də, Kamil də susqun baxışlarımızı yerə
zillədik. Mənim bu məsələni gizlətmək fikrim yox
idi. Sözümü necə bitirməyimdən xəbərim olmadı,
sanki bir ağır yük götürüldü çiynimdən. Kamil gözlərini
yerə zilləmişdi. Validə anagil çaylarını içib qalxdılar.
On ları ötürdükdən sonra Kamil mənə dedi:
- Mən onlara həqiqəti başqa cür... deyəcəydim.
Mən təəccüblə soruşdum:
- Nə cür?
Kamil dərindən nəfəs alıb dedi:
- Deyəcəydim ki, problem səndə yox, məndədi…
Bu kəlmələri eşitdiyimdə gözlərim doldu, qəhər
məni boğaraq dedim:
- İmkan verməzdim ki, elə yalan danışasan.
Səhər günəşinin al şəfəqləri yataq otağının
pəncərəsindən üzümə düşürdü. Gözəl bir bazar səhəri
idi. Kamil hələ yatırdı. Onu oyatmadım. Qalxıb əl-
üzümü yuyub mətbəxə keçdim, həvəslə səhər yeməyini
hazırladım. Nədənsə bu gün hər şeyi unutmaq, Kamillə
68
I
ULDUZ
xoş bir gün keçirmək istəyirdim. Mən süfrəni hazırlayana
qədər Kamil də oyandı.
Səhər yeməyindən sonra evdə bəzi səliqə-
səhmanlama işlərinə görə Kamildən kömək istədim.
O, məmnuniyyətlə təklifimi qəbul etdi. Biz deyə-gülə
işlərimizi görürdük. Hərdən tələbəlikdə baş vermiş
gülməli hadisələrdən danışır, xatirələri vərəqləyir,
vaxtın necə keçdiyini hiss etmirdik. Kamil gülə-gülə
paltar dolabını boşaldarkən birdən susdu. Dolabın
küncündəki uşaq papışlarını görəndə hər şeyi anladım.
Birdən Kamil üzünü mənə tutub qətiyyətlə dedi:
- Gözəl bir fikrim var, gəl uşaq evinə müraciət edək...
Razı ola bilməzdim, axı onun övladı ola bilərdi...
İşləri tez yekunlaşdırdım, papışları isə gizlətdim.
Artıq nə isə etməliydim, öz istəklərim naminə
başqalarının arzularının üstündən xətt çəkə bilməzdim,
amma nəyi necə edəcəyimi bilmirdim, gecə-gündüz
bu barədə düşünürdüm, hətta Kamilə boşanma təklifi
etməyi belə düşünmüşdüm, ancaq dilə gətirmədim,
bilirdim ki, Kamil qəbul etməz.
Bir gün ağlıma başqa bir fikir gəldi. Əlbəttə, bu
fikir özüm üçün ən böyük əzab idi və bunu icra etmək
də çox çətin idi, ancaq başqa yolum da yox idi. Sum -
qayıtda Kamilgilin yaxın dostluq etdikləri ailənin
Ruxsarə adlı qızları vardı, Kamil onun xətrini çox
istəyirdi.
Düşünürdüm ki, Kamil mütləq o qızla evlənməlidir.
İki gün sonra Ruxsarə bizə qonaq gəldi. Mən
özüm onu Kamil evdə olmayan vaxt çağırmışdım ki,
rahat söhbət edib, hər şeyi başa sala bilim. Əvvəlcə
qonağa da, özümə də çay süzdüm, sonra söhbətə
başladım. Çox həyəcanlı idim, həyat sınağından ke -
çirdim, əslində. Bu anda bütün hisslərimi unutmalı,
yalnız Kamili düşünməli idim. Kamillə tanışlığımızın
ilk günündən bu günə qədər olan hər şeyi təfsilatıyla
ona anlatdım. Bir müddət susdu, gözləri doldu. Onu
çağırmaqda məqsədimi hələ ki söyləmədim, gözlədim
ki, Kamil işdən gəlsin. Nəhayət, Kamil də gəldi. Rux -
sarəni görüb sevindi. Kamil gələndən sonra da bir
xeyli danışdıq, güldük. Havanın qaraldığını görüb qız
ayağa qalxdı, mən Kamildən qızı ötürməsini xahiş etdim.
Ruxsarəni evə tez-tez qonaq çağırırdım, Kamillə
daha yaxın ünsiyyət qurmasına şərait yaradırdım. Bir
müddət keçəndən sonra niyyətimi açıb qıza dedim.
Kamilin məhz onunla ailə qurmasını istədiyimi
bildirdim.
On gündən çox idi ki, Ruxsarə bizə gəlmirdi.
Mən narahat idim. Bir gün Ruxsarə mənə zəng vurdu,
axşam bizə gələcəyini dedi.
Axşam qız gəldi və əyləşib söhbət etdik. O,
təklifimi bir şərtlə qəbul edəcəyini bildirdi:
- Asya, Kamilin mənə qarşı az da olsa hissləri
yaranmasa, bu iş alınmayacaq.
Razılaşdım, bəlkə də, kənardan bütün bunlar
aglasığmaz görünür, ancaq bu hissləri yaşamadan
etdiklərimi anlamaq çətindi. Artıq o bizə tez-tez
gəlməyə başladı, daha çox Kamillə ünsiyyət qurur,
onunla vaxt keçirirdi, tədricən Kamildə də ona bağlılıq
yarandığını duyurdum. Son vaxtlar Kamillə şəxsi
münasibətlərdə özüm qəsdən soyuqluq yaratmışdım,
onun nəvazişlərindən, qayğılarından imtina edirdim.
Qəlbimin səsini, istəyini boğaraq yaşamaq əzab idi,
ancaq Kamil üçün bunu etməli idim. Son günlər
Ruxsarə, demək olar ki, bizə günaşırı gəlirdi. Hiss
edirdim ki, o özü də Kamilə bağlanıb və bir gün baş
verən hadisə hər şeyə son qoydu…
Həmin gün işdən tez gəlmişdim, az keçməmiş
Ruxsarə də gəldi. Axır vaxtlar mənimlə çox söhbət
etməyə utanırdı. Onu anlayırdım, özünü günahkar
hiss edirdi, ancaq mən çalışırdım ki, rahat olsun.
Axşama doğru hər şeyi köməkli hazırladıq, qız masanı
düzəltdi. Kamil də gəldi, masaya əyləşdik.
Ruxsarə mətbəxi yığışdırıb qonaq otağına getmişdi.
Mən çayları süzüb qonaq otağına girəndə onları
gördüm. Ürəyim az qalırdı yerindən çıxa. Özümü bu
günə hazırlamış olsam da təlaşdan, həyəcandan əsirdim.
Kamil onun belini qucaqlayıb dodaqlarından öpürdü…
Bu mənim evi tərk etməyim üçün yetərli idi.
Mətbəxə qayıtdım və otağa girməmişdən səs-küylə
gəlişimi bildirdim.
Axşam Kamilə hiss etdirmədən əşyalarımı
topladım. Səhər Kamil işə gedən kimi mən də evdən
çıxdım və atamgilə üz tutdum. Kamilə isə belə bir
məktub yazdım: “Əzizim Kamil, hər şeyə görə sənə
çox minnətdaram! Mənə əsl sevginin nə olduğunu
sən öyrətdin... Ruxsarə çox yaxşı qızdı, əminəm ki,
onunla xoşbəxt olacaqsan.”
Evdən çıxarkən Kamilin mənə hədiyyə etdiyi uşaq
papışlarını da özümlə götürdüm. Evləndikdən sonra
da Ruxsarə də, Kamil də tez-tez mənə zəng vurub
hal-əhvalımı soruşurdular. Bir gün Ruxsarə hamilə
olduğunu dedi, çox sevindim.
Bir gün də xəbər gəldi ki, Kamil qız atası oldu.
Bir neçə gün keçdikdən sonra onları ziyarətə getdim.
Kamilin aldığı papışları hədiyyə aparmışdım.
- Nəhayət, papışlar öz sahibini tapdı – dedim.
…Uşağa mənim adımı qoyublar. Biz vaxt olanda
balaca Asyayla tez-tez görüşür, parkda gəzirik.
№10 (569) oktyabr 2016
I
69