Ulduz Oktyabr Layout 1
Yüklə 0,92 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- AYRILIQ SİMFONİYASI
- AYAĞIM QAÇIB...
- ULDUZ SEVİLƏSİ
- UNUDAQ HAMINI
- SƏNƏ İNANDIĞIMTƏK
- BİR QADININ GÖZLƏRİNDƏ...
- SUSQUN DÜŞÜNCƏLƏR
8 Ölümsüzlük hardasa dünyanın inkarıdı, həmçinin ölüm də hardasa dünyanın inkarıdı, mən nə dünyaya aid olan nə o inkarın, nə də bu inkarın reallığıyam. Mənim reallığım ayrı cür, fərqli bir reallığın varolmasıdı. Mən hardasa bu məkanlarda dünyanın və kainatların bütün zaman anlayışlarında ömür kimi görmək istədiyi bir anlayışam, yəni bu dünyanın və kainatların yaşam istəyinin mümkünlüyüyəm. Yaşamımda bu dünyanın və kainatların mümkünlüklərini bir yaranış kimi yaradanam, yəni hardasa bu dünyanı və kainatları mümkünlüklərdə yaradanam. Yaradılışın yaradıcısıyam yazdıqlarımla, yazdıqlarımla bu dünyadakı və yaşadığımız kainatlardakı mövcudsuzluğun mütləq mənalı inkarıyam. Bu bənzərsizliyin mütləqliyin də yaşamaqla İbrahimin dünyasına və ya dünyanın, həmçinin kainatların İbrahiminə bənzəmək Allahdan yuxarını tapmaqdı.
Dünyanımı aldatmısan, bilmirəm, dünyayamı aldanmısan, bilmirəm, bilinməzsənmi, bilmirəm, yaşayırsan-yaşamırsan bilmirəm, gələcəksən - gəlməyəcəksən, bilmirəm, gələcəkdənmi, keçmişdənmi, indidənmi gələcəksən, bilmirəm. Nəhayət ki, gəl, gəl yavrum, gəl, gəl ki, Sənin bu dünyadakı sənsizliyinə və mənim sənsizliyimə görə Allah bu dünyadan imtina etməsin.
Bir kimsə bilməz mən kiməm Bu dünyanın içində. Bir kimsə bilməz mən kiməm Bu dünyadan o tərəfdə. Mən bir məsum ömürəm, Məkanımda görünmürəm. Dünyanın hər yerində Bu dünyadan gizlindəyəm. Şeirlərimdə görünürəm, Yazdıqlarım kimiyəm. Yazdıqlarımla yalnız Allaha aidəm. Allahın naməlumuyam, Mən Allahın kimsəsiyəm - Yaşadığım məsum ömürlə Allaha bənzəyirəm. Bir kimsə bilməz mən kiməm, Mən kimsəyə məlum deyiləm. Bu dünyada yalnız Allah bilir ki, Allah necədirsə, mən də eləyəm. 11 Mənimlə yaşa, ömür tapım, Sevgini yaşamaqla anım. Mənimlə yaşa, ömür tapım, Bu dünyada yalnız Sənli ömür olum- Nolar, varlığım. Mənimlə yaşa, ömür tapım, Ömrümdə ömür yaradım. Bu ömrümə ömür kimi baxım - Nolar, varlığım. Bu dünyada dünyasız kimiyəm, Vallah, sənsiz bu dünyanın adisiyəm. Mənimlə yaşa, mən mən olum - Nolar, varlığım. Mənimlə yaşa, ömür tapım, Dünyada ömür kimi anılım, Mənə sevginlə kömək ol, səndən Mən olmağı öyrənim - Nolar, varlığım. Mənimlə yaşa, ömür tapım, Mən bu dünyada sənin sənliyinəm. Məni həmişə sənli elə, Sevginlə bu dünyanın İbadət yeri olum - Nolar, varlığım. 12 Yaşamıram yaşamaqda, Dərdimi al, dərdin alım. Ölüm kimiyəm bu dünyada, Dərdimi al, dərdin alım. 80 I ULDUZ Görünmürəm duyulmaqda, Dünyadan ayrıyam dünyada. Bilmirəm hardayam harda, Dərdimi al, dərdin alım. Bilinmirəm anlamaqda, Mövcudam yalnız yoxluqda. Yoxam dünyanın axarında, Dərdimi al, dərdin alım. Anılmıram anılmaqda, Mən duyulmaqdan kənarda. Mənimlə bərabər dünya da Dünyasızlıq astanasında - Nolar dərdsizliyimə dön, dərdin alım.
Atamın əziz xatirəsinə ithaf edirəm Ölümün yaşadığımız dünyanın ən müəmmalı əfsanəsiymiş, hələ də ölümünə və bu dünyadakı sənsizliyinə inana bilmirəm, mənə elə gəlir ki, mən zaman tuneli vasitəsi ilə əvvəlki vaxtlara dönüb səni o vaxtda yenə görəcəyəm. Sən və mən əvvəlki vaxtlarda olduğu kimi, yazılarımla maraqlanacaqsan, yəqinliyi təsdiqləyən fikirlərinlə mənə yaşamağı yaşadacaqsan. Məni bu dünyada yaşadıqlarımda və yaşatdıqlarıma qarşı olan istəyim də və yuxularımda sevindirəcəksən. Nolar, heç olmasa yuxularımda yaşa, nə vaxt olur-olsun, fərq eləməz, yuxuma gir, sən yuxuma girəndə elə zənn edirəm ki, zaman tuneli ilə sən bu dünyaya gəlmisən və ölüm anlayışı da ki qətiyyən sənə aid deyil, yuxuma gəlişinlə ölümü öldürmüsən, hardasa bu dünyanın ən mükəmməl məkanındasan. Mən sənin bu dünyadakı ölümünü varlığımın əks tərəfi kimi qəbul edirəm, sənin yaşadığımız dünyada ömrün qalıb, yəqin, ona görə belə narahatam, nədənsə ölümünü əsaslandıran mütləq məntiq görmürəm ölümündə. Sən bu dünyadan mütləq məntiqlə əsaslandırılmamış bir şəkildə getmisən. Məhz bu mühüm səbəbdən də bu dünyada rahatlıq tapmağı bacarmıram, bu dünyanın bütün anlayışları təqsirkar kimi görünür mənə, yəni sən bu dünyanı tərk edəndən bəri, hətta Allah da günahkardı şairliyimin önündə.
Axtarma məni nə yer üzündə,nə də göy üzündə axtarma, tapmayacaqsan. Mən səndən ayrılandan sonra varlığımdan,ömrümdən və mövcudluğumdan çıxıb getmişəm. Mənə nə yer üzünün, nə də ki göy üzünün varolması kimi baxmayın, mən belə bir mütləqləşmiş ömürlə hardasa Allahın ömrünün alın yazısıyam. Yaşayışım məkansız kimi bir reallığın yaşamıdı, ömrümü məkansızlığın darıxmağının reallığında keçirirəm, bütün ömrüm məxsusi anlayışlardan ibarətdi, mənim mövcudluq üsulum bu dünyada anlaşılmaz bütövlük də təsəvvür edilməz,nə də ki bu dünyada mənim yaşayış üsulumu yaşayan tapılmaz, mən qeyri-adi bir reallığın yaşayışıyam- mən mütləq mənada indiyə kimi kimsə tərəfindən reallığı görünməyən xəyalların və xəyali dünyaların gerçəkliyiyəm. 15 Yaşadığım məkanın anlaşılmaz yaşamlarını yaşayıram. Bu dünyanın və kainatların içində qətiyyən anlanmıram, yazılarımı da müəyyənliyin müəyyənləşməmiş reallığı kimi görür müxtəlif internet saytları. İnternet saytları məndən reallığı yaşadığımız bu dünyada tapılan və yaxud da yaşanan məqamların müəyyənliyini istəyirlər. Onlar məkanımın o məkanda görünməsini və o anlamı yaşamın reallığı kimi qəbul etməyi, onların məqamlarının mövcudluğuna uyğunlaşmağımı yaşam kimi görürlər. Daha bilmirlər ki, bu məndən ötrü istədiyim reallıqları yaşadığımız dünyanın və kainatların reallığına görə unutmağım deməkdi. Daha bilmirlər ki, bu dünyada və yaşadığımız kainatda reallıqla bərabər mütləq mənalı irreallıqlar da var və həmin mütləq xarakterli irreallıqlar da mövcudluğun əsas mükəmməlliyi olaraq yaşanır. Onlar bu dünyada və yaşadığımız kainatda irreallığın mövcudluğunu olmayanlar kimi görürlər. Yəqin, mənim mütləq imkanlı reallığım da, və yaşamı yaşadan irreallığım da məhz bu məqam səbəbindən anlaşılmazlıq kimi görünür onlara. Yəni mən bu dünyada və kainatda nə reallıq kimi, nə də ki irreallıq kimi anlanılıram. Mənim reallığımın və irreallığımın kiminsə tərəfindən anlanması hələ ki, anlanmaqdan kənardadı. Ona görə ki, mən bu dünyada və yaşadığımız kainatda olanlar kimi deyil, olmayanlar kimiyəm. №10 (569) oktyabr 2016 I 81
3 oktyabr 1990-cı ildə Gədəbəy rayonunda anadan olub. 1997- 2008-ci illərdə Gədəbəy rayonunda orta məktəbdə, 2008-2012-ci illərdə isə Azərbaycan Universitetinin Filologiya fakültəsində bakalavr dərəcəsi üzrə ali təhsil alıb. 2012-ci ildə “Nurlan” nəşriyyatında “İlk görüş” adlı şeirlər kitabı çapdan çıxıb. Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyi Məclis başqanı və Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvüdür. 2015-ci ildə Azərbaycan Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdünə layiq görülüb. AYB-nin təşkilatçılığı ilə keçirilən “Ən yaxşı şeir” müsabiqəsinin qaliblərindəndir. Mətbuatda müxtəlif məzmunlu yazılarla çıxış edir. 2015-ci ildəki uğurlu fəaliyyətinə görə Azərbaycan Respublikası Gənclər və İdman Nazirliyinin “Gənclər mükafatı”na layiq görülüb. Şeirləri və publisistik yazıları ilə Azərbaycan və Türkiyə mətbuatında müntəzəm çıxış edir. Şeirləri müxtəlif dillərə tərcümə edilib. AYRILIQ SİMFONİYASI Ayrılıq simfoniyasının son akkordunu vurdun, deməzdim... Çırpdın, deyərdim, çırpdığın qapıyla. Amma boşuna zəhmət çəkdin. Yaddaşımda o səs ilişmədi də, nə ki qalaydı. Tək mənim yox, heç kimin yaddaşında qalmazdı. Bir sözlə, sonu yaxşı tamamlaya bilmədin. Qəbul et ki, bacarmadın. Ən çox yaddaşımda qalan bilirsənmi nə oldu? Ayrılmağa gələrkən dəhlizdəki həvəssiz addımlarının melodiyaları. Nə qəribəliklər varmış, Ayrılmağa həvəssiz gəlmişdin, qapını həvəslə çırpmışdın... Demək, hər iş həvəsli olmağı tələb etmir, Hər işə həvəslə yanaşmaq uğura dəlalət etmir...
Bəzən elə səhvlər olur, Silməyi gəlmir adamın. Gülməli səhv olsa belə, Gülməyi gəlmir adamın. Hər nəfəs səni incidən, Boylanır qəlbin küncündən. Bölməyi gəlmir adamın. Qürur gedər öz işinə, Bu dəm səninlə işi nə? Vallah, vida görüşünə Gəlməyi gəlmir adamın.
(Bir əlil üçün) Bir də başını qaldıranda gördü ki, ayağının biri yoxdu yerində. Hansısa düşmən qumbarasının qəlpəsi tovlayıb özüylə aparmışdı sağ ayağını. Ürəyində qarasınca deyindi də sağ ayağın. Bir az da özünü qınadı: “Niyə bilməmişəm axı onun dönük çıxacağını?” Hardasa mənə lazım olan anda məni qoyub gedəcəyini, Bir protez sol ayağın ümidinə qoymaq ilə yıxacağını. Qəzəb hissi soyumamış, xəcalət təri salamladı rəngi avazımış bənizini, Həmişə ögey bildiyi sol ayağı tərk etməmişdi onu, baxışlarını gizlətməyə çalışaraq, dünyanın ən günahkar adamı bildi özünü. Cəhd etdi ki, qalxsın çarpayıdan, soraqlaşsın ondan-bundan, Bəlkə, görən olub sağ ayağı, Tibb bacısının səsinə diksindi, “Bu halınla hara belə, başın qaçıb?” Bircə cümlə deyə bildi: - Xeyr! Ayağım... GƏLƏLƏR Elə qışqırasan durduğun yerdə, mələklər diksinib səsə gələlər. Təntiyib yolu da səhv salalar lap, üstünə birbaşa, kəsə gələlər. Narahat, təlaşlı hal-əhvalları, çırmana imdadçün güclü qolları, Milyon işıq illik uzun yolları su yoluna misal, qısa gələlər. Onlara yağlı bir kələk gələsən, “sizi aldadırdım”- deyib, güləsən. Bir də gəlməyələr imdad diləsən, gəlsələr, gəlsələr, yasa gələlər.
Yuxuma qonaq gəlmişdin, adını unutduğum qız. Bulaq kimi qaynar olan gözünü qurutduğum qız. Öz bildiyini sayanda, dərd üstümə əl qoyanda, dünya da cana doyanda, dərdimi ovutduğum qız. Rast gəldin necə birinə?! Bağlandın qəm zəncirinə. Öz yaşamım xatirinə həyatdan soyutduğum qız. 84 I ULDUZ SEVİLƏSİ Bu dünyanın nə payızı, Nə də yazı seviləsi. Nə çoxu əzizlənəsi, Nə də azı seviləsi. Yaxamda əli dünyanın, Quluyam dəli dünyanın, Bu “sevilməli” dünyanın Bəs harası seviləsi?! Fikri dağıtmaqdan ötrü, Günaha batmaqdan ötrü, Sevib ağlatmaqdan ötrü Tək bir qızı seviləsi.
Gəl unudaq hamını, birinci bizdən başlayaq. Gec onsuz da gec olası, Yaxşısı, tezdən başlayaq. Lap xoş olsun deyə xətri, Asan unutmaqdan ötrü, Bəlkə də, əlləri seçək, Yox, elə üzdən başlayaq. Əngəlləri yenək deyə, Səbr etmək öyrənək deyə, Yüzəcən çox saydırdılar, indi də yüzdən başlayaq. Düşmənin üzü gülmədi, Heç bu xoşuma gəlmədi, Yox, belə unutmaq olmaz Ta keçib təz(ə)dən başlayaq.
Sənə inandığımtək Özümə inanmadım. Nə danım, bu vaxtacan Belə gözəl yanmadım. İndi yaralarım da doğmalaşıb sinəmdə. Mənə tək həyan onlar, kimim var ki bu dəmdə?! Fikirlər qatqarışıq, Gələn-gedən bilinmir. Beynimdəki məchul “o” Hissələrə bölünmür. Özümsə hissə-hissə, Toplayan yox, yığan yox. Tale ümidinəyəm, Hələ sahib çıxan yox.
Bir qadının gözlərində gizlənəcək qədər də böyümədik, yazıq bizə. Həyat amansız rəqibmiş. Kaş görməzdən gəlməsəydik. Bu anacan yüz təsəlli versək belə özümüzə, Hesab hələ bir-sıfırdı - uduzuruq. Ən ağrılı olan yeri də budur ki, Bu oyuna uduzmaqçün başlamışdıq, uduzmağa tam hazırıq.
Ən gözəl şeirlərimi, deyirlər, sənə yazmışam. İnanma hər deyilənə, Hələ sənə nə yazmışam?! Sənə şeir yazmaq olmur, Sənə təkcə vurulmaq olar. Ömürlük əmrə müntəzir, Müti bir qul olmaq var. Bircə nəzərin bəs edir, İçərimdən boğulmağa. Bu gedişlə çox az qalıb, Səndə itib, yox olmağa. Sən mənim ümidlərimin, Yeganə sığınacağı. Nə qədər uzaq getsəm də, Sənə gələrəm uzağı… №10 (569) oktyabr 2016 I 85
*** Nə mən ondan qopuram, Nə o məndən ayrılır. Baxışlar ayrılmır ki, Can bədəndən ayrılır. Dərdi elə yazırlar, Adamın ayağına. Baxmaq olmur dünyanın Qarasına, ağına. Bunun adı ömürdü, Di gəl, yaşa bu ömrü. Yaxşıydısa, verəydi, Dağa, daşa bu ömrü. Soyuna da bilmirsən, Yaraşmayan geyimdi. Ha özünə hökm elə, - Atım getsin… Nəyimdi? Mübarəkdi, əziz dost, Boğazının kəndiri. Qəbul etmirsən, etmə, Bu mən ölü, sən diri.
Oralarda qar yağırmı, Mənsiz havalar necədi? Sükutlar necə haldadı, Səslər, sədalar necədi? Unuda bildimi məni, Unuda bildimi, görən? Unutmuş olmalı idi Bərk-bərk özünə söz verən. Hərdən qayğılı-qayğılı, Deyirlər, adımı çəkir. Qəfil donur təbəssümü, Üzünə bir hüzn çökür. Nə qəmi olsa, saxlasın Gülməyə səbəb özündə. Deyin, gözəl olur təkcə Təbəssüm onun üzündə.
Payız rəngində görünür Bütün köhnə şəkillərin. Düşünürəm, şəkildə də Üşüyür incə əllərin. İndi əlimdən nə gəlir, Eynəklə baxmaqdan özgə. Nəfəs darıxsa, özümdən Hirs ilə çıxmaqdan özgə. 86 I ULDUZ Belə aciz bir adamı Unutmusansa, halaldı. “Səhv edib getdi”- deməyin, Böyük günahdı, babaldı. Əlim əsə-əsə indi Kağıza tumar çəkirəm. Sanki qayıq batıb gedib, Mən amma avar çəkirəm. Məni bu ağılla, başla, Sevsə, bu dörd divar sevər. Bir də hər günəş batanda Dərin fikrə dala-dala Söykəndiyim hasar sevər.
Gedəndə ayaq izlərini də topla bircə-bircə, Peşəkar qatil iz buraxmaz. Açdığı atəş səssizcə oxşayar qurbanını, Hikkəli hayqırtısını boğar içində, Qaranlıq dəhlizlərin bağrı çatlasa da, səsi çıxmaz. Hərəni sevdirən bir cəhət mütləqdir, Qatilləri də sevdirənlər var, sevənlər var. “Sevdiyim hər halıyla gözəldi”- deyənlər var, Bu, belə olmasaydı, kim idi səni sevən?! Sevməzdim... sevməzdim... sevməzdim.
Öləziyən neft lampalarına bənzəyir Sənli xatirələrin illərin o tayından titrəməsi, əsməsi.
Yandırıb yaşayımmı, yandırmayıb ölümmü çək- çevirində talesizlərin. Bu günün əzabları hesabına dünəni yaşatmaq da bir qismət. Nəyin var, nəyin yox, əşyalarınla birgə Hirsini, hikkəni bir çamadana doldurub, - Baş götürüb gedəcəm bu xarabadan! - söyləməklə - Lənətə gəlsin, hara var, hara gedim?! - qışqırıb, Çamadanı yığdığın kimi boşaltmaq da bir qismət. *** Üşüyən əllərimçün əlini ocaq bilmişəm. Bəlkə, bu səhvimdi mənim, bilmişəm, nahaq bilmişəm. Əlindən bərk-bərk yapışıb daşımışam yandırmaqçün. Saçlarımda gəzdirmişəm, həyata inandırmaqçün. Yandıqca incə əllərin öz başımı dağ bilmişəm. Eh, çox qəribə adamam, sank, heç nə görməmişəm. O qədər fikirliyəm ki, öz fərqimə varmamışam. Öz əlim də yanıb gedib, onu da bayaq bilmişəm. №10 (569) oktyabr 2016 I 87
SUSQUN DÜŞÜNCƏLƏR Saatda kiçik əqrəb ilişib qalıb üçə. Birinci dəfə deyil, təkrarlanır hər gecə. Küçəmizə, deyəsən, xalısın sərir Allah. Bu soyuqdan qıvrılan döngəni görür Allah. Həzin pıçıltı axır boşluğuna zamanın. Az qalır ki, inanım dostluğuna zamanın. Budur, bir boz sərçə də qonub pəncərəmizə. Tanış bir üz cizgisi donub pəncərəmizdə. ***
Bu gün bir az da içmişəm, Tənhalığın sağlığına. Uzaq olmasan, gələrdin Yoxluğun qonaqlığına. Neynəyək ki, həyatdı də, Bir gün elə, bir gün belə. Bugünkü dərdə min şükür, Sabahı bilmirəm hələ. Hardasa bir bayquş ular, Burda da mən şeir deyən. O, viranəni oxşayan, Mən ziyana xeyir deyən. Bu gecənin köksü dərin, Hələ çox “ah”lar batacaq. O ulartıyla bu şeir Təkcə Allaha çatacaq. DÜNƏNLƏR... Amansızdı dünənlər… Əzazildi dünənlər… Dünən getmədilərmi Bizdən qopub gedənlər. Nə səbəb, nə bəhanə Yaraya məlhəm olmaz. İtirdiklərin itdi, Onlar bir də cəm olmaz. Dünənləri sevmədim, Bu günlərə yadam, yad. Sabahlar da ya qismət, Onlara hər adam yad. Yüklə 0,92 Mb. Dostları ilə paylaş:
|