Ulduz Oktyabr Layout 1
Yüklə 0,92 Mb. Pdf görüntüsü
|
öz-özünə sərxoş olurdu. İndi də Novruzəli şəhərin havasını uda-uda hallanmışdı. Novruzəli dumanlı başla küçələrdə dolaşa-dolaşa axşamı saldı. Axşam da olanda Novruzəlinin əhvalı bir başqa cür dəyişirdi, elə bir qərib bir quş ürəyinin başına qo nub yastı balabanda “Çoban-bayatı” çalırdı. Nov - ruzəli evindən, obasından uzaqda əməlli-başlı qəribsədi, doluxsundu, qaramatını qovmaq üçün özünü qarşıdakı işıqlı çayxanaya saldı. Bir çaynik çay, yanında da ləbləbi həmən hazır oldu. Novruzəlinin eyni açıldı, ləbləbidən yeyib çaydan içdikcə şəhər gözündə bir az da gözəlləşirdi. Çayını içib, ləbləbi qabını silib-süpürəndən sonra istədi nəlbəkinin altına bir manat qoyub getsin, qaranquşa oxşayan cavanca bir uşaq hardansa peyda olub ona kitabça uzatdı. Novruzəli əvvəl bir kitaba, sonra qaranquşa oxşar uşağa baxdı, sonra kitabçanı açdı. Kağız parçasının üstünü hıqqana-hıqqana oxudu. Ödəniləcək məbləğ: 15 AZN. Novruzəlini tər basdı, amma özünü o yerə qoymadı. Əlini gödəkçəsinin cibinə salıb 15 manat çıxardı, amma yenə də kitabçanın içinə qoymadı, oğlanın üzünə baxdı ki, bəlkə səhv eləyiblər, yanlışlıq- filan olub, amma oğlan susub heç nə demədi. Əlacı kəsildi, pulu kitabın içinə qoydu, oğlan pulu götürüb getdi və Novruzəlini həmişəlik unutdu. Çayxanadan çıxanda gecə qara çarşabını şəhərin üstünə atmışdı. Yazağzı səma tərtəmiz olur, elə bil yerə də, göyə də ovuc-ovuc ulduz səpilmişdi. Novruzəli qəribə hisslər keçirirdi. Parkdakı mühafizəçi qanını qaraltsa da, çayxanada bir çaynik çaya 15 ma nat alsalar da, həyat bal dadırdı. Ürəyi fərəhlə çırpınırdı, Novruzəli get-gedə şəhərin havasına, səs- küyünə alışırdı. İndi də gecə qalmağa dörd divar, bir qapısı olan ucuzvari yer axtarırdı ki, başını atıb yatsın, yor - ğunluğunu çıxarsın, səhər şəhəri gəzib-dolaşsın, dadını çıxarsın. Qabağına çıxan adamlardan ucuzvari qəsdinsənin yerini soruşurdu. Soruşurdu, amma kimsə dərdinə dəva eləmədi. Axırda cavanca bir uşaq Novruzəlinin gözünü açdı: - Day-day, pis çıxmasın, hansı zəmanədə yaşayırsan? A kişi, bu şəhərdə qəstin-məsdin yoxdu. Otellər var, gecəsi 100 manata, 1000 avroya. 15000 min şlinqə. Varındısa, get, qal. Ya da Alatavada qonşumuz bir gecəliyə 10 manata yer verir, get, orda gecələ də, - dedi. Novruzəlinin gözlərinə işıq gəldi: - Məni ora apararsan? - dedi. Çoxbilmiş uşaq: - Day-day, aparmağına apararam, amma ora çox uzaqdı, gərək taksiylə gedək. On manat da Novruzəlidən belə çıxdı. Oğlan Novruzəlini alaqapının qarşısında bir qadına tapşırıb yox oldu. Qadın Novruzəliyə xoş-beş demədən həyətin küncündəki quş damına oxşar otağı göstərdi. Otaqda bir çarpayı, bir dəst də mitil vardı. Novruzəli bir də eşiyə qaçdı, utana-utana subaşının yerini soruşdu. Xəbəri yoxmuş, düz burnunun ucundaymış. Novruzəli: “Bu yaxşı oldu” - deyib otağa qayıtdı. Paltarlarını soyunub başının yanına yığdı, yerinə girib bir müddət qurdalandı ... Novruzəli kəndçi babaydı, çörəyi torpaqdan çı
xırdı. O qədər torpaqda əlləşmişdi ki, özü də torpaq kimiydi. Dilsiz-ağızsız, mağmun, fağır. Sabah xeyli işləri vardı, böyük adamların yanına gedəcəkdi, qız larına don alacaqdı, fikrində tutmuşdu ki, gədəsinə ayaqqabı alsın, güzgü öz yerində, vaxt tapsa, şafkasını da təzələyəcəkdi. Bu xəyallarla Novruzəlini yuxu tutdu... Novruzəlinin yuxusuna bir sürü qoyun girmişdi. Qoyunlar belədən-belə otlayırdılar, elədən-belə. Amma Novruzəli qoyunları nə qədər saysa da, sayları düz gəlmirdi. Novruzəli: “Nəhlət sənə, kor şeytan” - deyib yenidən saymağa başlayırdı, yenə əskik gəlirdi. Sayılmaqdan yorulmuş qoyunlar axırda təngə gəlib Novruzəlinin üzünə dirəndilər ki, onları saymasın. Qoyunu saymaq yaxşı əlamət deyil. Sonra başlarını aşağı dikib otları qırpa-qırpa sürüylə keçib getdilər. Novruzəli bu dəfə qoyunları gözünün ucuyla gizlincə saydı.Yenə əskik gəlirdi... Gümanı yüz yerə getsə də, axırda gəlib Hacı Xudayarın üstündə dayanırdı. Qoyunu ondan başqa kim yeyə bilərdi? Müxtəsər, səhərəcən qoyunlar Novruzəlinin yuxusunu qırpıb yedilər, ipə-sapa yatmadılar, zəhləsini tökdülər. Səhərəyaxın qoyunları birtəhər sayıb aula yığa bildi... Səhər yuxudan durub eşiyə çıxanda ev sahibəsi həyətdə qaş-qabaqlı var-gəl edirdi. - Savağın xeyir, bajı. Qadın dilucu salamını aldı. Novruzəli əlini cibinə salıb on manat çıxardı. Qadın alıcı quş kimi qiyyə çəkdi. 14 I ULDUZ - Qardaşım, on manat niyə, xəbərin yoxdu bu gecə nələr oldu?! Novruzəlinin xırda gözləri böyüyüb-böyüyüb hədəqəsindən çıxdı, boynunu uzadıb qorxa-qorxa soruşdu: - Nooldu? - - Bizə olan oldu, devalvasiya baş verdi. Qiymətlər qalxdı. Sən yatdığın otağın qiyməti dünən on manat idi, bu gün iyirmi manat oldu. Novruzəlinin ürəyi yerinə gəldi, qorxusu çəkildi, qəddi düzəldi: - Mən də deyirəm görən nooluf?! - Day bundan artıq nə olacaq, ay evi tikilmişin oğlu?! Kənddə yaşayırsan, nə vecinə, Araz aşıqlarındandı, Kür topuğundan! Dərd bizim dərdimizdi. Qaz, su, işıq pulu, hələ təmizlik işlərini demirəm. Bunlar azdı bəgəm?! Bilirsən, şəhərdə tualetin qiyməti neçəyədi? Solaxay sualın qarşısında Novruzəli çaşıb qaldı: - Bilmirəm. - Otuz qəpik. Qırx qəpik olan yerlər də var. İndi camaat gedib ... Novruzəli od püskürən qadından eyməndi, dinməz-söyləməz on manatın üstünə on manat da qoyub qadına uzatdı. Qadın pulu xələtinin cibinə qoya-qoya: - Şəhərdə qalası olsan, başqa yer axtarma, burdan ucuz yer tapa bilmiyeceysən, - xəbərdarlığını elədi. Novruzəli ürəyində “köpəyin qızı, qanını mənnən uzax elə” - deyib darvazadan güllə kimi çıxdı. Əvvəlcə barmağındakı qırmızı sapdan canını qurtarmalıydı. Gəzib dolaşdı, axır ki, güzgü satılan bir dükan tapdı. Hər yan güzgü idi. Novruzəli özünü heç vaxt belə aydın, öz ölçüsündə, bütöv görməmişdi. Divardakı bütün Novruzəlilər utancaq-utancaq ona baxırdılar. Əl ağacına oxşayan Novruzəli müti, yazıq, sözəbaxan, bir sözlə, yaxşı adam idi. Qonur gözləri uşaq gözləri kimi tərtəmiz idi. Şirniquş ver, başını aldat, ya da gözünü tök, ovcuna qoz tök, şükranlığını itirməyib sevinəcəkdi. İndi Qönçəgülün əri, üç uşaq atası Novruzəli güzgüdə özünü apaydın görüb dördgöz olmuşdu. Güzgülərdəki Novruzəlilərə baxa-baxa ona elə gəldi ki, dünyadakı bütün Novruzəlilər bir-birlərinə oxşayır. Kimsənin toyuğuna kiş deməzlər, yaman işlərə əl qoymazlar, əllərindəki tikəni alsalar belə, cınqırlarını çıxarmazlar. Amma bəxtləri kəsik, ruziləri az, adları bədnam olar. Novruzəli bilmirdi Novruzəlilərin hansına baxsın. Novruzəlilərin hamısı insan adamıydı. Dükandakı dikbaş güzgülər nədənsə bu kənd kişisinin abrından gözgörəti utandı.. Novruzəlinin quşu ovalvari güzgüyə qondu. Bir yaxından, bir uzaqdan güzgüyə baxdı. Güzgü Novruzəlini yaxşı göstərirdi, çox yaxşı göstərirdi. Özü də qəttəzə idi. Qırılan güzgüləri o qədər köhnəlmişdi ki, gülləmişdi. Novruzəli neçə illər idi, özünə yox, kölgəsinə baxırmış... .. Gödəkçəsinin düymələrini açdı, sağ əliylə sol döşündən - pencəyinin cibindən bir bükülü çıxarıb ədəb-ərkanla açdı. Qönçəgül Novruzəlinin şəxsiyyət vəsiqəsini, bir də pulu əl dəsmalına büküb ərinin cibinə qoymuşdu. Novruzəli dəsmalla sənədini bir kənara qoyub güzgünün pulunu sayıb verdi. Adsız barmağındakı sapı qoparanda elə bil Qönçəgüldən azad oldu. Güzgünü qoltuğuna vurub xırda-mırda şey-şüy almaq üçün dükanları dolaşdı. Özünə sinəsində bir cüt maral olan jaket aldı, Qönçəgülə butalı yaylıq seçdi, qızlarına kitayiski don aldı, amma gədəsinə ayaqqabı ala bilmədi. Oğlunun hansı ölçüdə ayaqqabı geyindiyini yadına sala bilmədi. Əlacı kəsildi, oğluna uzunşüllək şalvar aldı, bir də Qönçəgül eşitdirmişdi ki, uşaq tapança istəyir. Novruzəli oğluna avtomat aldı ki, uşaq lap ürəkli böyüsün. Novruzəli bazarlıq eləyib qurtaranda gün günorta olmuşdu. Səhər nahar eləməmişdi - deyə acmışdı. Burnuna yaxşı qoxu toxundu. Bir sağa, bir sola boylandı. Gözünə binanın küncündəki arıtma sataşdı. Novruzəlinin ağlında arıtma ancaq yuxarı qalxmaq üçün idi, amma bu arıtma adamları zirzəmiyə aparırdı. Gözəl qoxu da ordan gəlirdi, yerin altından. Divara yapışdırılmış sözü oxumağına oxudu, amma şaurma sözünün nə olduğunu heç cür kəsdirə bilmədi. Yüklə 0,92 Mb. Dostları ilə paylaş:
|