Ulduz Oktyabr Layout 1
Yüklə 0,92 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- ÇOLAĞIN ZƏRİF UÇUŞU
“Sarı gəlin”i çalanda bilirəm ki, Nənə balkonun bir küncünə sığınıb mənə qulaq asır. Söhbətdən yayınmayaq, yaz gələndə hərdən səhərlər balkona çıxıram. Bir neçə il bundan əvvəl balkonda oturub asetonla dırnaqlarımın lakını silirdim. Birdən qulağıma Nənənin səsi gəldi. Kiminləsə şirin-şirin danışırdı. - Harda qalmışdın, səhərdən balalarının gözü yoldaydı. Hara getsən, tez qayıt gəl, onnarın səndən başqa kimi var? Bir də belə eləmə, başına dönüm, Nənə də narahat olur. Qocalmışam, dərd belimi əyir, ürəyim də əski kimidir, bir himə bənddir ki, uça... Cavab eşitmədim. Ehtiyatla başımı qaldırdım. Boz bir sərçə balkondan uçdu. Yenə ağlıma bir şey gəlmədi. Amma sonralar dəfələrlə şahidi oldum ki, Nənə ovcunda çörək ovxalayıb sürahinin üstünə səpir. Boz sərçə də çörəyi dimdikləyib ağacdakı yuvasına daşıyır. Bir gün isə həyatım boyu unuda bilməyəcəyim bir söhbətin şahidi oldum. O ərəfələrdə Nənənin həkim qızı anama demişdi ki, anamın vəziyyəti yaxşı deyil. Özünə qapanır, heç kimlə kəlmə kəsmir. Elə bil, bütün dünyadan küsüb... ... Balkonda idim. Yenə Nənənin həlim səsini eşitdim. “Bax, səni and verirəm balalarının canına, qanadlarını bərkit, uç get mənim vətənimə. Dağların, meşələrin, gül-çiçəyin arasında balaca bir kənd görəcəksən. Ermənidən qorxub eləmə, Allah vurmuşdu onnarı, o kənd bizim kəndimizdir. O kəndin üstündə bir dövrə vur, doyunca nəfəs al, imkanın olsa, bulaqların birindən bir dimdik də su iç, de ki, Nənə bütün dərdlərini unutdu, amma o torpağı unuda bilmədi. Get başına dönüm, axır ki, o yerlərdən mənə bir xəbər gətir. Bunu səndən başqa heç kim eləməyəcək...” Sərçə sürahinin üstündə hoppana-hoppana sanki Nənənin dediklərini yaddaşına yazırdı. Sükutu yenə Nənənin səsi pozdu: “Yuvandan nigaran qalma, Nənə öz yuvasını qoruya bilmədi, amma kimsə sənin yuvana toxuna bilməz. Di tələs, vaxtıma az qalıb, dayanma, uç...” Sərçə Nənənin tapşırığını alandan sonra bir xeyli yuvasının həndəvərində qanad çalıb, sonra uç ub gözdən itdi. Nənə tələsik içəri keçib bir kasa su ilə geri döndü. Suyu sərçənin dalınca atanda yaylığı başından sürüşüb çiyinlərinə düşdü, gümüşü saç ları ağ buluda oxşadı. Nənə məni görməsin deyə, sivişib evə keçdim. Və ürəyimə çökən bu kədərin ağırlığı altında “Sərçə, son ümid və müharibə” süitasını yazdım. O hadisədən sonra bir də boz sərçəni Nənənin balkonunda görmədim. Nənə isə hələ də yay-qış balkona çıxıb sərçənin yolunu gözləyir... ÇOLAĞIN ZƏRİF UÇUŞU Oyun başa çatandan sonra stadion birdən-birə boşaldı. Yerdə alqışlardan başını itirən boş meydança, hələ istisini itirməmiş oturacaqlar, məğlub olmuş tərəfin inamsız ayaq izləri, əsəbi-əsəbi çırtlanmış tum qabıqları, boş pivə qabları, qəzet cırıqları və bir də havaya hopmuş nəmiş tər qoxusu qaldı. Oyundan qalmış izləri, xatirələri, tör-töküntüləri silib-süpürmək süpürgəçilərin işidi. İndi də stadionun oyunçuları onlar idi. Deyinə-deyinə, söyə-söyə oturacaqların arasındakı zir-zibili təmizləyirdilər. Bircə çolaq süpürgəçi deyinmirdi. Əksinə, nəşəli 18 I
görünürdü, elə bil, udan komandanın məşqçisiydi. Sevdiyi komandanın vurduğu üç uğurlu topdan sonra taytax ayağıyla meydançanın başına dolanırdı. Növbəti su qabını əyilib götürəndə küncdə gizlənmiş top maqnit kimi onu özünə çəkdi. Çox güman ki, oyundakı toplardan biri idi, gözdən yayınıb küncdə gizlənmişdi. Əlindəki kisəni yerə qoyub ehtiyatla topu götürdü və qəribə hisslər keçirdi. Sanki içindəki köhnə hisslər dirildi. Bu hiss onu meydana tərəf sürüklədi. O da çolaq ayağı ilə atlanıb düşə-düşə gedib meydançanın tən ortasında - ekvator xəttinin üstündə dayandı. O yerdə dayandı ki, o yerdən oyun başlayırdı. Topu xəttin üstünə qoyanda duyğuları illərin o üzünə qaçdı. ...Onda 12 yaşı vardı. Məhəllədə tək yaşıdlarından yox, hamıdan yaxşı top-top oynayırdı. Başqalarından yeganə üstünlüyü də bu idi. Yetim uşaq başqa necə fərqlənə bilər ki? O, top oynamırdı, topla rəqs edirdi, süzürdü, göz qırpımında topa ürək sözlərini deyirdi, ondan məsləhətlər istəyirdi və bu xoşbəxt anlarında arzuları qanad açıb top kimi göyə uçub onu iri futbol meydançalarına səsləyirdi. Bu səsin ardınca uçurdu. 14 yaşı olanda hamı onu gələcəyin Pelesi sayırdı, 15 yaşı olanda hamı futbolun gələcəyini onda axtarırdı. 16 yaşı olandasa uçuş başa çatdı, o, futbolla biryolluq vidalaşdı. Maşın qəzasında sağ ayağı xıncım-xıncım oldu. Həkimlərin səyi çolaq ayaqla nəticələndi. O, futboldan ayrıldı, amma stadiondan, futbolun nəşəsindən, səs-küyündən, nəfəsindən ayrıla bilmədi. Çolaq ayağı ilə ilk dəfə stadiona gələndə məşqçisi onu həmişəki təbəssümlə yox, soyuqqanlılıqla qarşıladı, dodaqlarını bir-birinə sıxıb bir xeyli susdu. Ardınca “futbolun gələcəyinə” dedi: - Burda sənə görə münasib iş yoxdu, stadionda xadimə yeri boşdu, əgər istəsən... O gecə gözündən futbol topu boyda iri yaşlar axıb balıncının içindəki qaz tüklərinin arasında gizləndi, səhərsə gözünün yaşını silib məşqçinin təklifini qəbul etdi. Uğultu, havada uçan top, alqış, həyəcan, qol!- dan sonra ilk dəfə işə stadionun mərkəzindən yox, stadionun küncündən başladı. Yola küncdən başlamaq o deməkdir ki, mərkəz sənlik deyil, nahaqdan ora can atırsan, ömür itkisindən başqa qazancın olmaycaq. O vaxtdan nə az, nə çox, 25 il keçirdi... ... Mərkəz xəttinin üstündəki topa baxa-baxa uğultu eşidirdi, hardansa alqış səsləri gəlirdi, rəngbərəng toplar havada rəqs edirdi. Ayağının ucuyla topa zərbə vurdu, elə bil bədəni quşa döndü, rəqs edə-edə qapıya yaxınlaşdı. Həyəcanlı idi. Çolaq ayağı ilə qapını nişan aldı. Ha istədi ki, topu qapıya vursun, vura bilmədi, çolaq ayaqla topa toxunmağa ürəyi gəlmədi. Əslində, topa qıymadı, qıyammadı, topu yerdən qaldırıb dodağına yaxınlaşdırdı, doğma balası kimi bağrına basdı. O, hələ də bir möcüzə nəticəsində çolaq ayağının sağalacağına, meydançada külək kimi uçacağına, heç kimin xəyal belə eləmədiyi topları qapıdan keçirəcəyinə inanırdı. Boş futbol meydançası, boş oturacaqlar və bir də, bir də sinəsinə sıxdığı futbol topu, hər şey fırlanırdı... Yüklə 0,92 Mb. Dostları ilə paylaş:
|