Uniwersytet humanistyczno przyrodniczy jana kochanowskiego w kielcach



Yüklə 260,47 Kb.
səhifə1/3
tarix20.09.2017
ölçüsü260,47 Kb.
#837
  1   2   3

UNIWERSYTET HUMANISTYCZNO - PRZYRODNICZY

JANA KOCHANOWSKIEGO W KIELCACH.

WYDZIAŁ ZARZĄDZANIA I ADMINISTRACJI

Kamila Witecka

Paulina Tutaj

Łukasz Trojak

Zbigniew Zajęcki

Łukasz Wietraszuk



Konflikty partyjne

na podstawie

Platformy Obywatelskiej

 

Spis Treści:



1. Charakterystyka konfliktu............................................................................................................................4

1.1 Pojęcie konfliktu w ujęciu L. A. Coser-a...................................................................................................4

1.2. Pojęcie konfliktu w ujęciu L. Sobkowiaka................................................................................................4

1.3. Rodzaje konfliktów..................................................................................................................................5

2. Metody rozstrzygania konfliktów.................................................................................................................6

2.1 Negocjacje...............................................................................................................................................6

2.2. Inne metody.............................................................................................................................................8

3. Wybrane przykłady konfliktów partyjnych na podstawie Platformy Obywatelskiej (PO) – Okres od stycznia 2007 roku do marca 2009 roku....................................................................................................................10

Oś konfliktów Platformy Obywatelskiej – okres od stycznia 2007r. do marca 2009 r.....................................11



3.1. Konflikt powstały wewnątrz systemu politycznego.

Konflikt powstały między premierem, a prezydentem dotyczący nominacji Radosława Sikorskiego na Ministra Spraw Zagranicznych.

Listopad 2007 rok.......................................................................................................................................12

3.2. Konflikt na linii prezydent premier o przeciek do „Dziennika” stenogramów z posiedzenia Rady Gabinetowej na temat ochrony zdrowia.

Styczeń 2008 rok..........................................................................................................................................14



3.3. Konflikt organizacyjny.

Konflikt po między premierem a prezydentem dotyczący systemu informowania prezydenta w sytuacjach kryzysowych. A dokładniej: nie poinformowania (jak uważała Kancelaria Prezydenta) Lecha Kaczyńskiego o katastrofie do której doszło wieczorem 23 stycznia 2008 roku wojskowego samolotu transportowego CASA C-295M w okolicach Mirosławca (Zachodniopomorskie), w której to zginęło 20 osób.

23 stycznia 2008 rok.....................................................................................................................................16

3.4. Konflikt wywołany bodźcami zewnętrznymi.

Dyskusja premiera z ministrem Sikorskim na temat tarczy antyrakietowej.

Lipca 2008 rok............................................................................................................................................20

3.5. Konflikt spowodowany bodźcami zewnętrznymi.

Konflikt na linii prezydent – premier dotyczący stanowiska w sprawie Gruzji przed szczytem UE.

Sierpień 2008 rok.........................................................................................................................................22

3.6. Konflikt na tle bodźców zewnętrznych.

Spór premiera i prezydenta o szczyt Unii Europejskiej.

Październik 2008 rok....................................................................................................................................24

3.7. Konflikt na tle bodźców zewnętrznych – ekonomicznych.

Konflikt Rządu z Polskim Związkiem Piłki Nożnej

Październik 2008 rok....................................................................................................................................27

3.8. Konflikt grupowy pierwotny miedzy grupą a podgrupą.

Konflikt między Bronisławem Komorowskim a Zbigniewem Chlebowskim o to kto zajmie miejsce Donalda Tuska po ewentualnym zwycięstwie w wyborach prezydenckich w 2010 rok obecnego premiera.

Styczeń 2009 rok..........................................................................................................................................29

3.9. Konflikt wewnątrzpartyjny.

Konflikt pomiędzy Urszulą Gacek a władzami partii PO o miejsce na liście wyborczej w czasie wyborów do Europarlamentu.

Marzec 2009 rok..........................................................................................................................................30

4. Podsumowanie..........................................................................................................................................31

5. Bibliografia................................................................................................................................................33

 

 



 

"Świat psychiczny, gdzie wszystko jest "dobre i czyste"

i gdzie nie ma jakichkolwiek konfliktów,

to świat otępiałego rozleniwienia i obojętności na wszystko.

Przesyt może mieć tak samo niebezpieczne skutki jak niedostatek.

Walka jest życiem, a życie jest nieustającym pasmem walk. "

Roy W. Manninger

 

 



1. Charakterystyka konfliktu:

Pojęcie konfliktu:

Konflikt:

1. 1.

L. A. Coser pisze, że konflikt to walka ludzi reprezentujących odmienne wartości lub walka o dostęp do statutu władzy bądź ograniczonych dóbr, w której to walce celem pozostających w konflikcie stron jest nie tylko osiągnięcie pożądanych wartości, lecz także zneutralizowanie, ograniczenie lub wyeliminowanie przeciwników. W tak rozumianym konflikcie występują:

1. problem sporny - może nim być dobro materialne lub układ stosunków społecznych,

2. zwalczające się strony - jednostki lub grupy ludzkie,

3. cel - osiągnięcie pewnych korzyści kosztem przeciwnika,

4. walka - zamierzone działanie skierowane przeciwko innym.

Tak więc, konflikt wg L.A. Cosera to określony rodzaj ludzkich zachowań, forma stosunków międzyludzkich. Aby zaistniał konflikt atak podjęty przez jedną stronę musi być odwzajemniony przez stronę zaatakowana.[1]

1. 2.

L. Sobkowiak określa konfliktem przeciwstawne działanie dwóch lub więcej podmiotów (indywidualnych, zbiorowych), wynikające z ich wzajemnie sprzecznych potrzeb i interesów. Strony dążą do osiągnięcia określonych zasobów materialnych, występujących zwykle w rozmiarach niewystarczających do pełnego zaspokojenia tych potrzeb i interesów. Strona zwycięska uzyskuje sytuacyjną przewagę, przejawiającą się często w narzuceniu decyzji o rozmiarach i sposobach podziału danych zasobów. Tak rozumiany konflikt może przybrać dwie postacie:

A. Gry o sumie zerowej, gdzie zwycięska strona zawłaszcza całość będąca przedmiotem konfliktu,

B. Gry o sumie niezerowej, gdzie uczestnicy konfliktu dokonują w pewnych proporcjach podziału owych zasobów.[2]

Typologia konfliktów politycznych ( przedstawiona za pomocą L. Sobkowiaka):

Według kryterium podmiotowego uczestnikami konfliktu są duże grupy społeczne, organizacje polityczne, jednostki. Szczególnym rodzajem są konflikty, w których strona (Y) stanowią podmioty władzy państwowej, ich specyfika wywodzi się z następujących cech:

funkcji spełnianych przez nie w systemie politycznym, jego otoczeniu

(m.in. Programotwórcza, decyzyjna, kontrolna), mają naturę konfliktogenną

w ich wzajemnych relacjach są spory kompetencyjne, prestiżowe, personalne, merytoryczne

wewnątrz poszczególnych władzy państwowej (np. Parlamencie, rządzie)

podmioty (bądź ich wewnętrzne odłamy) wikłają się, bądź zostają uwikłane w konflikty zachodzące między niepaństwowymi podmiotami polityki

podmioty te dysponują szczególną właściwością, sankcjonowaną prawnie kompetencją rozstrzygania konfliktów przy użyciu przemocy, jeśli zagrożone są podstawowe interesy państwa.

Podstawowym przedmiotem konfliktu politycznego jest zatem dostęp do władzy, której istota polega na zdolności określenia bądź współokreślania kształtu, reguł i skutków funkcjonowania systemu politycznego oraz segmentów jego otoczenia. Dynamika tych konfliktów zależy od więzi łączących podmioty polityki, reguł życia politycznego, siły wewnątrz systemowej, poza systemowej opozycji, charakteru konfliktu.[3]

1. 3.

Rodzaje konfliktów:

Wyróżniamy cztery rodzaje konfliktów (uwzględniając kryterium systemowe i poza systemowe):

1. konflikty powstał wewnątrz systemu politycznego jako rezultat interakcji jego podmiotów, zwłaszcza relacji władza - opozycja

2. konflikty zrodzone w relacjach systemu politycznego i poza systemowych podmiotów polityki

3. konflikty spowodowane bodźcami zewnętrznymi - ekonomicznymi, religijnymi, etnicznymi itp.

4. konflikty wywołane bodźcami zewnętrznymi, w sytuacji gdy system polityczny nie ma możliwości, nie chce lub nie potrafi odpowiednio zareagować na bodźce.[4]

 

2.

Metody rozstrzygania konfliktów:

 

 



2.1.

Negocjacje

 

Negocjacje są jednym z głównych i najczęściej stosowanych, a przy tym mało kosztownych sposobów rozwiązywania konfliktów. Dotychczas nie zbudowano jeszcze jednolitej teorii negocjacji. Odzwierciedleniem takiego stanu rzeczy jest między innymi rozbieżność formułowanych przez różnych autorów definicji danego pojęcia, a także proponowanych przez nich strategii i technik negocjowania.



R. Fisher i W. Ury traktują negocjacje jako dwustronny proces komunikowania się, którego celem jest osiągnięcie porozumienia, gdy niektóre przynajmniej interesy zaangażowanych stron są konfliktowe. W powyższej definicji trzy elementy zasługują na szersze omówienie.

Po pierwsze, w każdych negocjacjach uczestniczące w nich strony mają interesy zarówno wspólne, jak i sprzeczne, gdyż bez wspólnych interesów nie ma po co negocjować, a bez sprzecznych nie ma o czym. Te ostatnie stanowią nie tylko niezbędny warunek prowadzenia negocjacji, lecz także otwierają przed nimi szerokie możliwości. Niektóre badania konfliktu wykazały bowiem, że grupy o sprzecznych interesach dochodzą do lepszych rozwiązań niż grupy zgodne.

Po drugie, negocjacje bywają sztuką prowadzenia rozmów i polemik między stronami. Jest to złożony i skomplikowany proces komunikacji interpersonalnej, nie będący towarzyską rozmową z jednej strony ani dyktowaniem warunków innym - z drugiej.

Po trzecie, nieodłącznym elementem układania się stron jest postrzeganie przez nie konfliktu.[5]

Zdaniem R. Błauta, negocjacje związane są przede wszystkim z konfliktem interesów znajdującym swój wyraz w zajmowanych przez strony stanowiskach. Umiejętność odróżniania tych pojęć często odgrywa w procesie poszukiwań porozumienia decydująca role. Różnice między nimi obrazowo wyjaśnią R. Fisher i W. Ury: Interesy motywują ludzi. Interesy to cisi aktorzy, ukryci za wrzawą stanowisk. Twoje stanowisko wynika z decyzji, którą podjąłeś. Twoje interesy spowodowały, że ją podjąłeś.

Z punktu widzenia naszych zainteresowań interesującą charakterystykę negocjacji podają również J. Z. Rubin i B. R. Brown, zatem według nich negocjacje:



  1. Angażują co najmniej dwie strony.

  2. Interesy stron są sprzeczne co najmniej w jednym obszarze.

  3. Strony co najmniej częściowo dobrowolnie przystępują do podjęcia tej interakcji niezależnie od uprzednio istniejących doświadczeń.

  4. Podejmowane działania dotyczą:

a) podziału lub wymiany jednego lub więcej dóbr lub zasobów;

b) rozstrzygnięcia jednego lub więcej problemów dotyczących osób lub stron przez nie reprezentowanych.



  1. Działania zwykle polegają na przedstawieniu przez jedną ze stron żądań lub propozycji, ocenianiu jej przez drugą stronę, po czym następuje wyrażenia zgody lub wysunięciu kontrpropozycji. Działania te następują zazwyczaj sekwencyjnie, a nie równocześnie. [6]

Podobną definicje przedstawia P. J. Dąbrowski, który twierdzi, że negocjacje są procesem komunikowania się stron, gdy oczekują one, że porozumienia może zapewnić większe korzyści niż działanie bez porozumienia (na własna rękę czy wbrew sobie nawzajem). Negocjowanie jest złożonym, dynamicznym procesem poznawczo – emocjonalnym, w którym stawką jest nie tylko kontrakt, ale często poczucie własnej godności, ambicji, sympatie i antypatie. Jest to również proces określania celów, aspiracji, zbierania informacji, dobierania partnerów i wzajemnego przekonywania się. [7]

Inna krótką i ścisła, naszym zdaniem, definicję negocjacji proponuje S. Borkowska, według której negocjacje stanowią proces w zasadzie dwustronnego (czasem trójstronnego) komunikowania się stron, których interesy są przynajmniej częściowo rozbieżne, w celu osiągnięcia porozumienia. Wydaje się, że rozumienie omawianego problemu jest właściwe i wyczerpujące.[8]

W literaturze przedmiotu istnieją duże trudności z określeniem pojęcia „styl negocjowania”. Choć nie ma to praktycznie znaczenia, należy podkreślić, że przez różnych autorów bywa on nazwany sposobem, taktyką, strategią, rodzajem i grą.

Negocjacje mogą rozgrywać się na różnych poziomach życia społecznego:

a) międzynarodowym (dyplomacja),

b) międzyorganizacyjnym (kooperacje, handel),

c) wewnątrzorganizacyjnym ( kierowanie ludźmi).

Styl prowadzenia negocjacji może wynikać z predyspozycji osobowościowych bądź ze świadomego wyboru, opartego na założeniu, że określony sposób działania jest w danej sytuacji najbardziej odpowiedni.

W literaturze można wyróżnić pięć głównych stylów negocjowania:

dominację;

dostosowanie się;

unikanie;

kompromis;

negocjacje interaktywne.

Style te kształtowane są przez trzy zasadnicze czynniki, które występują niemalże w każdych negocjacjach i w ogromnym stopniu wpływają na ich przebieg i efekt końcowy. Są to:

a) siła – dążenie do realizacji własnych interesów,

b) zaufanie – dążenie do realizacji interesów drugiej strony,

c) kreatywność – troska o stosunki między stronami.[9]

Przyjmuje się, ze istnieje około 600 technik i taktyk, jakimi operują wprawni negocjatorzy. My przedstawimy jedynie wybrane techniki spośród tych, które są w negocjacjach często stosowane i mają dla ich przebiegu i rezultatu końcowego bardzo istotne znaczenie.[10]

Generalnie techniki negocjacyjne można podzielić – ze względu na cel oddziaływania – na:

a) techniki kształtowania sytuacji,

b) techniki sterowania przebiegiem negocjacji,

c) techniki prezentacji,

d) techniki manipulacji psychologicznej.[11]

 

 

 



2.2

Inne metody

 

Poza przedstawionymi wcześniej metodami rozstrzygania konfliktów istnieją także inne rozwiązania. Jednym z nich są mediacje i udział w nich mediatora. Mediator może oddziaływać na postawy stron i w pewien dość istotny sposób zmieniać zakres dostępnych rozwiązań. Może to robić przez:



stwarzanie obu stronom zewnętrznej motywacji do zawarcia porozumienia;

zabezpieczenia stron przed nieprzewidzianym rozwojem wypadków;

wpływanie na ograniczenia związane z barierami przepisów i praw;

wprowadzanie ogólnych norm postępowania – wymaga to uznania mediatora przez strony za autorytet;

wyrażanie akceptacji dla konkretnych zachowań społecznych, np. demaskowanie demagogii lub przeciwnie, jej akceptację;

wyrażanie akceptacji dla konkretnych projektów.

Pełnienie roli mediatora wymaga zatem posiadania: pewnej siły wpływu społecznego wobec stron; kompetencji społecznej – przejawiającej się zdolnością do sterowania procesem mediacji przy utrzymywaniu dobrych stosunków z obiema stronami; znajomości rzeczy, tj. kompetencji merytorycznej. [12]

L. A. Coser uważa, że istnieją procesy społeczne, które maja ustalony z góry koniec i takie, które go nie mają. Postanowienie o rozstrzygnięciu konfliktu dokonywane musi być przez same uczestniczące w nim strony, a nie może być narzucone z góry przez reguły. Jeśli tych postanowień nie ma, konflikt może prowadzić aż do destrukcji jednej ze stron lub obu. Takiemu destrukcyjnemu rozwiązaniu może jednak zapobiegać sam system polityczny, który dopuszcza istnienie wielu przecinających się konfliktów.[13]

R. Dahl twierdzi, że konflikty kończone są często przez rządy, które chcą uniknąć niebezpiecznych dla państwa czy społeczeństwa ich następstw. Czynią to przez izolację stron, arbitralne przyznanie racji jednej z nich czy też przez zakaz działalności, np. opozycji. Dlatego zakończenie konfliktu wcale nie musi oznaczać rozwiązania sprzeczności. [14]

 

 



 

W konfliktach politycznych zdarza się również, że wykorzystywane dotąd metody nie przynoszą rozwiązania. Strony niezadowolone z ich wyników zrywają negocjacje i próbują rozstrzygnąć konflikt inaczej. Jedną z takich metod jest rozwiązanie siłowe, które najogólniej polega na przeforsowaniu koncepcji jednej strony poprzez zastosowanie siły fizycznej wobec drugiej strony i narzucenie jej swoich warunków. Jest to metoda kosztowna i dosyć paradoksalna, albowiem istota jej jest to, iż zastosowana zostaje siła, by osiągnąć pokój i porozumienie. [15]

 

3

Wybrane przykłady konfliktów partyjnych na podstawie Platformy Obywatelskiej (PO) – Okres od stycznia 2007 roku do marca 2009 roku:

3.1. Konflikt powstały wewnątrz systemu politycznego.

Konflikt powstały między premierem, a prezydentem dotyczący nominacji Radosława Sikorskiego na Ministra Spraw Zagranicznych.

Listopad 2007 rok.

3.2. Konflikt na linii prezydent premier o przeciek do „Dziennika” stenogramów z posiedzenia Rady Gabinetowej na temat ochrony zdrowia.

Styczeń 2008 rok.



3.3. Konflikt organizacyjny.

Konflikt po między premierem a prezydentem dotyczący systemu informowania prezydenta w sytuacjach kryzysowych. A dokładniej: nie poinformowania (jak uważała Kancelaria Prezydenta) Lecha Kaczyńskiego o katastrofie do której doszło wieczorem 23 stycznia 2008 roku wojskowego samolotu transportowego CASA C-295M w okolicach Mirosławca (Zachodniopomorskie), w której to zginęło 20 osób.

23 stycznia 2008 rok.

3.4. Konflikt wywołany bodźcami zewnętrznymi.

Dyskusja premiera z ministrem Sikorskim na temat tarczy antyrakietowej.

Lipca 2008 rok.

3.5. Konflikt spowodowany bodźcami zewnętrznymi.

Konflikt na linii prezydent – premier dotyczący stanowiska w sprawie Gruzji przed szczytem UE.

Sierpień 2008 rok.

3.6. Konflikt na tle bodźców zewnętrznych.

Spór premiera i prezydenta o szczyt Unii Europejskiej.

Październik 2008 rok.

3.7. Konflikt na tle bodźców zewnętrznych – ekonomicznych.

Konflikt Rządu z Polskim Związkiem Piłki Nożnej

Październik 2008 rok.

3.8. Konflikt grupowy pierwotny miedzy grupą a podgrupą.

Konflikt między Bronisławem Komorowskim a Zbigniewem Chlebowskim o to kto zajmie miejsce Donalda Tuska po ewentualnym zwycięstwie w wyborach prezydenckich w 2010 rok obecnego premiera.

Styczeń 2009 rok.

3.9. Konflikt wewnątrzpartyjny.

Konflikt pomiędzy Urszulą Gacek a władzami partii PO o miejsce na liście wyborczej w czasie wyborów do Europarlamentu.

Marzec 2009 rok.


Listopad 2007



Konflikt powstały wewnątrz systemu politycznego.

Konflikt powstały między premierem, a prezydentem dotyczący nominacji Radosława Sikorskiego na Ministra Spraw Zagranicznych.





Konflikt na linii prezydent premier o przeciek do „Dziennika” stenogramów z posiedzenia Rady Gabinetowej na temat ochrony zdrowia.



Konflikt wywołany bodźcami zewnętrznymi.

Dyskusja premiera z ministrem Sikorskim na temat tarczy antyrakietowej.





Konflikt na tle bodźców zewnętrznych.

Spór premiera i prezydenta o szczyt Unii Europejskiej.





Konflikt grupowy pierwotny między grupą a podgrupą.

Konflikt między Bronisławem Komorowskim a Zbigniewem Chlebowskim o to kto zajmie miejsce Donalda Tuska po ewentualnym zwycięstwie w wyborach prezydenckich w 2010 rok obecnego premiera.





Konflikt wewnątrzpartyjny.

Konflikt pomiędzy Urszulą Gacek a władzami partii PO o miejsce na liście wyborczej w czasie wyborów do Europarlamentu.






Konflikt na tle bodźców zewnętrznych – ekonomicznych.

Konflikt Rządu z Polskim Związkiem Piłki Nożnej






Konflikt spowodowany bodźcami zewnętrznymi.

Konflikt na linii prezydent – premier dotyczący stanowiska w sprawie Gruzji przed szczytem UE.






Konflikt organizacyjny.

Konflikt po między premierem a prezydentem dotyczący systemu informowania prezydenta w sytuacjach kryzysowych. A dokładniej: nie poinformowania (jak uważała Kancelaria Prezydenta) Lecha Kaczyńskiego o katastrofie do której doszło wieczorem 23 stycznia 2008 roku wojskowego samolotu transportowego CASA C-295M w okolicach Mirosławca (Zachodniopomorskie), w której to zginęło 20 osób.



Yüklə 260,47 Kb.

Dostları ilə paylaş:
  1   2   3




Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©genderi.org 2024
rəhbərliyinə müraciət

    Ana səhifə