Vahid qazi
Yüklə 4,45 Kb. Pdf görüntüsü
|
24 Bədənimdə bütün maddələr adrenalinə çevril- mişdi ki… aha, budur, avtobuslar! Şükür sənin bö- yüklüyünə, Allahım! Sənə inanmayan kafirdi. Artıq yola çatmağıma üç-beş ağac qalıb… İnsanlar gülür, danışır. Həyat, doğrudan da, gö- zəldi. Ölmədim. “Salam, ata, ana, hələ dünyaya gəl- məyən körpəm!” Elə bu vaxt saqqallı, uzun saçı ar- xadan “at quyruğu” yığılmış, qulağı sırğalı biri ya- nımdan keçib meşəyə doğru getdi. “Ey, tuda nelzya, tam minı!!!” dedim. “Seryozna?” “Tı ne çital, çto zdes milyon min zakapali?” – boğazımın quruduğu- nu, dilimin damağıma yapışdığını indi hiss elədim. Onun meşəyə niyə getdiyini öz təcrübəmdən bilir- dim. Vacib məsələ idi, amma getmədi, qayıdıb avto- busa mindi, dözüb oturdu. Səhəri gün konfransda bildim ki, bu sırğalı kişi erməni hüquq müdafiəçisi Mikael Danielyan imiş. Bax, mən bir ermənini beləcə “xilas” etdim. Xilas et- məyinə dəyərmiş, çünki onu uzun illər öz ölkəsində döyüb təqib edirlər, həm də “Mı zaxvatili ix zemlyu” dediyinə görə. *** Belə baxıram, deyəsən, dövran yenə tərsinə fır- lanmağa başlayır. Daha erməni öldürmək yox, ermə- ni xilas etmək gündəmi tutacaq. Kampaniyaçılıqda isə bizə çatan olmaz. Hələ 2007-ci ilin fevralında “Susmaq hüququ” adlı məqaləmdə yazmışdım ki, sa- bah Qarabağ məsələsinin kompromis yolla həlli 25 “məsləhət” bilinsə, kamera qarşısında növbəyə dü- zülmək uğrunda daxili savaş başlayacaq. Deyəsən, mənim bu lənətə gəlmiş gümanım doğrula bilər, axı! Xilaskar olmaq savab işdir, düşməni də xilas et- mək olar. Amma mən birinci Qarabağın xilaskarı ol- maq istəyirəm. Bəlkə də, Allah Bosniya meşələrində- ki dualarımı eşidib məni Qarabağ meşələri üçün sağ saxlayıb. Allah böyük və ədalətlidir! … Qulağımı isə hələ partlayacaq minaların, istər torpaqaltı, istər sətiraltı serenadası deşir. Gəlin tutun qulaqlarımı… 15 iyul 2009 26 Qəmli gözlərin süitasi Analar inciməsin, məncə, oğul nigarançılığı çəkən qəmli ata gözlərindən təsirli heç nə yoxdu bu dünyada. Belə bir kədər yüklü GÖZLƏRlə rastlaşdım o gün... *** “Mən həmişə ağdərililərin də, qaradərililərin də zorakı hökmranlığına qarşı mübarizə aparmışam. Bü- tün insanların birlikdə, harmoniyada yaşayacaqları və bərabər imkanlara malik olacaqları demokratik, azad bir cəmiyyətin qurulması xəyalları ilə yaşamışam. Bu xəyalları gerçəkləşdirmək həyatımın mənasını təşkil edir. Və əgər lazım gələrsə, onlar uğrunda ölməyə belə hazıram”. Böyük azadlıq carçısı Nelson Mandelanın sözləri- di. Bu sözlərin arxasında 29 illik həbsxana həyatı, bu həyatın içində dəmir insan iradəsi, bu iradənin qarşısın- da məqsədyönlü uzun mübarizə yolu və bu mübarizə- nin sonunda azad ölkənin məğrur prezidenti dayanır. CAR-ın prezidenti kimi Mandela, andını bu söz- lərlə bitirir: “Bu gözəl ölkə bir də heç zaman, heç vaxt insanların bir-birinə işgəncə verdiyi, bütün dün- yada nifrətlə anılan bir yer olmayacaq.” *** ... 2004-cü ilin fevralında Bakının soyuq qışın- dan ayrılıb dünyanın o başına – isti Afrikanın yayına 27 gedirdim. Demokratiya Uğrunda Dünya Hərəkatı dünyanın dörd bir tərəfindən yüzlərlə demokratiya fəalını Cənubi Afrika Respublikasının Durban şəhə- rində keçirilən Üçüncü Assambleyasına toplamışdı. Başqa bir dünyaya düşmüşdüm: ekvatorun o üzü, xəri- tənin dibi, fərqli adamlar, ağaclar və dalğalar ölkəsi. Səfər hazırlığı günlərində az-çox məlumat topla- mışdım bu ölkə barədə. Onun xalqları, xüsusilə zu- lusların məşəqqətli taleyi, tarixin ən üzüqara rejimlə- rindən olan aparteid və onun onilliklər boyu yerli xalqları ölkənin yalnız 12 faiz ərazisini təşkil edən xüsusi rezervasiyalarda (Şimali Amerikada, Cənubi Afrikada və Avstraliyada imperialistlərin yerli tayfa- ları zorla yerləşdirdikləri pis yerlər – lüğətdən götür- müşəm) yaşamağa məhkum edən seqreqasiya (zənci- lərin ağlarla bir evdə, hətta şəhərin bir hissəsində ya- şamalarına, ağların olduğu yerə gəlmələrinə icazə ve- rilməməsindən və s. ibarət irqçilik siyasəti – bu da lüğətdəndi) siyasəti və başqa səthi bilgilərim vardı. Bu ölkədə hər üç nəfərdən birinin “SPİD” olma- sından da xəbərdar idim. Qarşılaşdığım hər üç adam- dan birinin QİÇS daşıyıcısı olduğunu təsəvvür edən- də indi də qarışıq hislər bürüyür canımı. Hər halda vərdiş etmədiyim mənzərəydi. Elə ilk gündən tədbir iştirakçıları şəhərə tək çıx- mamaq, qiymətli əşyaları, hətta hotel otaqlarındakı seyflərdə saxlamamaq və s. barədə zəruri xəbərdarlıq almışdılar. Deyilənləri ciddiyə almayanlar şəhərdən ya telefonsuz, ya da fotoaparatsız, gah gözünün altı 28 “bandajlı”, gah da ayağını çəkə-çəkə, biri pencəksiz, digəri papaqsız qayıdırdı. Bəli, bura demokratiyanın yenicə qurulmağa baş- ladığı “hirsli” qara insanlar ölkəsiydi. Mən heç vaxt bu qədər aqressiv insanı belə cəm görməmişdim. Onlar onilliklərin, yüzilliklərin acısını, ağrısını, hirsini ağlar- dan belə çıxarırdılar. CAR küçə cinayətlərinin sayına görə dünyada liderdi. Mənə inanmayanlar gələn yay futbol üzrə dünya çempionatını gözləsin... *** – Gedək çimək! Şıxov plyajı deyil e, Hind okea- nıdı, dalğaların hündürlüyünə bax! – deyəndə onun GÖZLƏRİ atəş saçırdı. – Sabah çimərik, gəl gedək şəhəri gəzək, – dedim. – Nu, ladno, poydyom, ne boişsya? Cavaba ehtiyac qalmadı, piyada düşdük şəhərin canına. Yaşıllığı bol, küçələri təmiz, binaları gözəl, dükanları dolu, insanları sərbəst – kişiləri arxayın, qadınları mehriban. “Bəs deyirlər, burda adamı soyurlar?” Həmsöh- bətimin informasiya ilə zəngin, hərdən fəlsəfi, hərdən də məzəli söhbətinə qulaq kəsilərək Durbanın dərin- liklərinə necə gəldiyimdən xəbər tutmadım. Çox- mərtəbəli evlərin sıralandığı uzun küçə ilə gedirdik. Sanki epidemiya səbəbindən boşaldılıbmış kimi bu böyüklükdə küçədə ins-cins yox idi. Avtobus daya- nacağının yaxınlığında meyvə-tərəvəz satan kök qa- dından savayı. – Manqo alım, yeyək? Yüklə 4,45 Kb. Dostları ilə paylaş:
|