Вагиф
Султанлы. Щечлик вадиси
176
olunacağını düşünürdü. Sarayda düzənlənən bu musiqi məclisi
də Sultan Xəlili bir növ ovundurmaq, o cariyənin sevdasını
başından çıxarmaq məqsədilə düşünülmüşdü.
Neçə gündən bəri idi ki, Əbdülqadir bitməz-tükənməz bir
narahatlıq içərisində məşq eləyir, yazdığı musiqinin gözəlliyinə
heyranlığını gizlətməyən ifaçılarla əsəri təkrar-təkrar səslən-
dirirdi. Hər dəfə də o, ifanın bəlli bir yerində musiqini kəsərək
yeni xallar, yeni düzəlişlər əlavə edir, bəstəni qüsursuz sənət
ə
sərinə çevirmək üçün əlindən gələni əsirgəmirdi.
Ancaq içini sarmaşıq kimi bürüyən narahatlıq onu tərk
etmir, əl-qolunu bağlayır, həyəcanını artırır, nə illah eləyirdisə,
özünü ələ ala bilmirdi: «Görən, musiqiçilər əsəri onun istədiyi
kimi səsləndirə biləcəkdilərmi? Ən əsası isə bunca hazırlıqların
müqabilində hökmdar musiqini bəyənəcəkdimi?» – özünə ün-
vanlanan bu sualların cavabı ona bir azdan bəlli olacaqdı.
Musiqi canından artıq sevdiyi oğluna yazıldığı üçün saray
məiyyətilə birgə məclisə təşrif buyurmuş Miranşah bağçanın
yuxarı başında inşa olunmuş taxtına qalxmazdan öncə ifaçılara
yaxınlaşaraq hal-əhval tutdu. Hökmdarın gəlişini uzaqdan izlə-
yən mavi xalatlı, başlarında zərli fəs olan ifaçılar ayağa
qalxaraq müntəzir dayanmışdılar. Miranşah eyni qiyafədə olan
saray musiqiçilərinin hər birini şəxsən tanıyırdı, təkcə bir nə-
fərdən – əsəri ifa etmək üçün bəstəkarın dəvət üçün təkidlə israr
etdiyi xanəndədən başqa. Əslində hökmdarın taxta əyləşməzdən
öncə musiqiçilərlə xüsusi görüşməsinin səbəbi də xanəndəylə
tanışlıq idi.
Cavan, arıq cüssəli, qaraşın çöhrəli xanəndə Miranşahla
üz-üzə gəlməkdən özünü itirdiyindən dizi üstə hökmdarın qarşı-
sında çökərək başını köksünə sarı əyib durmuşdu. Miranşah
onun qalxmasına icazə verdi.
– Oğlum, Azərbaycanın harasındansan? – soruşdu.
Xanəndə başını qaldırmadan qərib bir səslə:
– Marağadanam, - dedi
– Səndəmi Marağadansan?
Ə
bdülqadir qabağa yeridi:
Вагиф
Султанлы. Щечлик вадиси
177
– Hökmdar, Marağada doğulan hər kəsin belə gözəl səsi
olur... – bəstəkar fikrini tamamlamaq üçün daha nə isə demək
istədisə də, ancaq münasib söz tapa bilmədiyindən susdu.
Miranşah xanəndəni mürəxxəs edib Əbdülqadirin qoluna
girərək onu müşayiət edən məiyyətinin əhatəsində taxtına sarı
getdi. Hökmdar taxtına əyləşdikdən sonra musiqiçilər onunla
üzbəüz xalının üstündə yerlərini tutdular.
Hökmdarın sağında oğlu Sultan Xəlil əyləşmişdi. Sol
tərəfdə taxtla yanaşı qoyulmuş kürsüdə əyləşmiş bəstəkarın
bütün diqqəti ifaçılarda idi; onlar aram-aram alətləri kökləyir,
çalmağa başlamaq üçün bəstəkarın işarəsini gözləyirdilər.
Ziyafət əhli dəstə-dəstə bağçaya döşənmiş xalıların üs-
tündə əyləşmişdi. Tərtəmiz geyinmiş xidmətçilər əllərində gü-
müş kuzələr qonaqlara ətirli şərbət, qırmızı şərab paylayır, hil,
mixək, zəncəfil qoxuyan şirniyyat çeşidləri təklif edirdilər.
Bəstəkar hökmdarın icazəsini alaraq ifaçılara başlamaq
işarəsi verdi və zərif musiqi sədası gecənin sükutunu pozdu.
Saray məclisləri ənənəsinə uyğun olaraq əvvəlcə Əmir
Teymurun, sonra Miranşahın şərəfinə musiqi səsləndirildi, daha
sonra rəqqasələrin oyunu nümayiş etdirildi.
Azacıq fasilədən sonra isə hər kəsin intizar içərisində
gözlədiyi Sultan Xəlilin şərəfinə «Nəvai-Qumru»nun ifa olu-
nacağı elan edildi; bircə anda bağçaya dəli bir sükut çökdü. Mu-
siqinin müşayiət etdiyi xanəndənin qeyri-adi səsi eşidilincə
məclis bu səsin sehrinə düşübmüş kimi özünü büsbütün unutdu.
Udun səsi yerin təkindən qopub gəlirmiş kimi boğuq bir
fəryadla inildəyir, sənturun naləsi kanonun cingiltili nidasına
qovuşaraq qeyri-adi ahəng yaradırdı. Xanəndə elə şövqlə oxu-
yurdu ki, onun səsi dinləyənin ürəyinə işləyir, ruhunu vücu-
dundan çəkib çıxarırdı.
Saray bağçasının göz oxşayan yaşıllığı içərisində hər şey
musiqinin ahənginə, harmoniyasına köklənmişdi. Məclis bu
ahəngin sehrinə, cazibəsinə bələndiyindən heç nə görmür, eşit-
mir, duymurdu. Musiqi səsi simlərdən süzülərək damla-damla
qaranlığın bağrına hopur, gecənin ruhuna sığal çəkirdi.
∗∗∗
Вагиф
Султанлы. Щечлик вадиси
178
Bu, Əbdülqadirin indiyə qədər yaratdıqları içərisində ən
böyük sənət əsərlərindən biri idi, mahnının qeyri-adi ifası baş-
qaları kimi onu da özündən alıb aparır, anlayıb dərk etmədiyi,
sirlərindən agah olmadığı bir dünyaya salırdı.
Ə
slində Əbdülqadir bu mahnını Sultan Xəlilə ünvanlasa
da, musiqinin ritmi, sədaları içərisinə çəkilməz əzablara məh-
kum olan xalqının acı taleyini gətirmişdi. Ancaq sözlər adi söz-
lər idi, bunu sözlərlə ifadə etmək təhlükəli idi, bu dərdin aşkar
deyilməsi həyatı bahasına başa gələ bilərdi, ona görə də hər nə
deyilmişdisə, musiqinin ritminə, sədalarına hopdurulmuşdu.
Ə
bdülqadir Qumrunun sevgisini ömrünün erkən illərində
qəfil əsib keçən rüzgar kimi duymuş, ancaq faciə ilə bitən bu
sevdanın kədər qoxuyan xəyallarını həmişə özündən uzaqlaş-
dırmağa çalışmışdı. Heç zaman adıyla çağırmadığı o gözəlin
Qumruya – zərif quşcuğaza necə də bənzəyişi vardı...
Bəstəkar əvvəl-əvvəl o ilahi sevgisinə qayıtmaq, Qum-
runu xatırlamaq istəməmişdi, bu sevgidən, bu sevginin gətirdiyi
həyəcandan qorxmuşdu. O, qızın məhəbbətinə layiq olmadığını,
ona cavab verə bilmədiyini
düşünərək bu sevgidən qaçmış, hər
ş
eyi unutmağa, belə bir sevginin ola bilməyəcəyini düşünməklə
özünü, gələcəyini aldatmağa çalışmışdı...
Ancaq sonra, çox-çox sonra bunun mümkün olmadığını
anlamışdı. Səmərqənddə yaşadığı illərdə Qumrunun eşqi daim
onun yuxularını qaçırırdı; vətəninin, doğmalarının həsrəti o qı-
zın rəngində, qoxusunda, qiyafəsində gəlir, onu darıxdırır, hə-
yəcanlandırır, kədərləndirirdi.
Qumrunu el-el, oba-oba soraqlaşmağa başladı, görənlər-
dən, tanıyıb bilənlərdən xəbər aldı, onu tapmaq ümidilə Səmər-
qənddən Bağdada, Ərbilə qədər gəzib dolaşdı, ancaq soraq ve-
rən olmadı. Sanki qız doğulmamış, yerli-dibli bu dünyaya gəl-
məmişdi...
Beləcə, Əmir Teymurun nəvəsinə ithaf etdiyi bu əsər özü
də duymadan «Nəvai-Qumru»ya çevrilmişdi.
Ə
bdülqadir bu mahnını əlinə qələm alıb yazmamışdı, bu
musiqi ruhundan, qəlbindən süzülüb gəlmiş, ilahinin sehri, mö-
cüzəsi kimi yaranmışdı. O sadəcə hisslərini, duyğularını var-
Вагиф
Султанлы. Щечлик вадиси
179
lığından siyirib səsə, ritmə, ahəngə çevirmişdi. Bu mahnı de-
yildi, musiqi deyildi, buna qulaq asmaq olmurdu, dinləyənin ru-
hunu, varlığını titrədir, insan olduğunu, dərd üçün doğulduğunu,
ölənəcən dərd içindəcə qovrulacağını ona xatırladırdı.
İ
ndi musiqini dinləyən hər kəs onun sədaları, ritmi, ahən-
gi içərisində gizlənən ilahi sevgini duyur, bu sevginin böyük-
lüyünə, əzəmətinə, qüdrətinə heyranlığını gizləyə bilmirdi.
Bəstəkar saray bağçasının yaxınlığındakı hərəmxanada,
qaranlıq otağın qalın pərdəli pəncərəsi dibinə çökərək musiqini
dərd kimi ruhuna çəkən gözəlin – Qumrunun varlığından xəbər-
sizdi. İllərlə axtardığı sevdasının səsin yetdiyi qədər yaxınlıqda
olduğunu bilmirdi. Bilmirdi ki, səsin həyəcanlandırdığı qız mu-
siqinin fəhmlə ona yızıldığını duyubmuş kimi gizli bir təşviş
içərisində çırpınır, gecənin, tənhalığın, sevgisizliyin pəncəsin-
dən qoparaq o səsə qovuşmaq, həsrətini, nakamlığını o səsin
ahəngində əritmək istəyir. O bütün bunları bilmirdi və bilmə-
yəcəkdi də...
∗
∗
∗
Bu ilahi musiqinin qüdrətinə təslim olmuş Miranşahın
illər boyu sifətini örtmüş zəhmi, zalımlığı bir andaca çəkilib
getmiş, yerini yumşaq, mülayim cizgilər bürümüşdü. Musiqi
Miranşahın ruhuna, varlığına elə işləmişdi ki, heç nə görmür-
müş, eşitmirmiş kimi gözlərinin dikildiyi uzaq məchulluqları
seyr edirdi.
«– Görən taleyimiz necə olacaq», - Miranşahın dodaq-
larından qopan bu səda Əbdülqadiri diksindirdi. – «Hökmdar
ondanmı nicat umurdu?! Fələk, bu nə sözlərdi belə».
... Birdən Miranşahın əsəbi halda taxtdan qalxması ilə
musiqi yarımçıq kəsildi. Hələ musiqinin cazibəsindən qopma-
mış, nə baş verdiyini anlamayan məclis əhlinin gözü hökmdara
dikildi.
Miranşah özündə deyildi, bayaq musiqi ifa olunarkən
düşdüyü halətdən qopub ayrılmamışdı. Musiqi onun ruhuna,
varlığına, qəlbinin, içəri dünyasının ən gizli nöqtələrinə nüfuz
etmiş, keçmişini, gələcəyini biri-birinə qatmışdı.
Вагиф
Султанлы. Щечлик вадиси
180
Musiqinin kəsilməsilə məclisə ölü bir sükut hakim oldu.
Miranşah onunla yanaşı dayanmış bəstəkara sarı döndu:
– Bu mahnını kimə yazmısan, Əbdülqadir?
Bəstəkar gözləmədiyi bu sualdan özünü büsbütün itirdi,
ə
slində bayaqdan bəri Miranşahın sifətinin dəyişən cizgilə-
rindən onun qeyri-adi xəyallar aləminə qədəm qoyduğunu duy-
muşdu. «Əlahəzrət niyə bu gözlənilməz sualı verdi, görən?
Bəyəm o bilmirmi mahnının kimə həsr olunduğunu? Söyləmə-
mişdimmi, hələ bir ay öncə Sultan Xəlilin şərəfinə yazıldığını?
Ə
gər bilmirdisə, bəs bu təmtəraq, bu məclis nədən ötrü qu-
rulmuşdu? Yox, bu adi suala bənzəmir».
Miranşahın sualının gözlənilməzliyi onu diksindirsə də,
təmkinini toplayaraq:
– Sultan Xəlilin şərəfinə yazmışam, əlahəzrət! – dedi.
Miranşahın sifəti birdən-birə dəyişdi:
– Nə cəsarətlə mənə yalan söyləyirsən!
Ə
bdülqadir ağlına belə gətirmədiyi bu ittahamdan çaşıb
qaldı, sifətinin rəngi çəkildi və nə cavab verəcəyini bilmədiyi
üçün susub durdu.
– Bu mahnını Sultan Xəlili düşünüb qoşmamısan!..
– ...
– Bu sevgi əsəridi!
Məclisə daş sükutu çökmüşdü, hər kəs nəfəsini udaraq bu
söhbətin sonunun necə qurtaracağını gözləyirdi. Adamlar böyük
musiqi ustadının Miranşahın qəzəbinə düçar olacağının, belə
qüdrətli sənətkarın susdurulacağının həyəcanı içərisində idi.
Miranşah sualına cavab almadan qalxıb taxtında əyləşdi.
– Lənət şeytana, - dedi və Əbdülqadirə sarı dönərək
mahnını bir daha dinləmək istədiyini bildirdi.
Qəfildən yeni bir ahənglə yüksəlməyə başlayan musiqi
sədaları yaranmış gərginliyi bir qədər aradan götürən kimi oldu
və hökmdarın hirsinin soyumasından ürəklənən bəstəkarın rəngi
üstünə gəldi.
∗
∗
∗
Вагиф
Султанлы. Щечлик вадиси
181
Şə
rəfinə bəstələnən musiqi gənc Sultan Xəlili özündən
alıb aparmış, atasının nəsihətləri ilə bir qədər səngiyən həsrətini
yenidən oyandırmışdı. Səmərqənddə qoyub gəldiyi Şadimülkün
dərdi içini alovlandırmağa başlamışdı. «Əbdülqadir onun yaşa-
dıqlarını necə duymuş, qəlbinin gizlinliklərinə nə yolla vara bil-
mişdi? Elə bil olub-bitən hər şeyi bəstəkara anlatmışdılar. Kaş,
bu musiqini Şadimülk də dinləmiş olaydı».
Gənc içərisini didən sualların əzablarından çırpınır, daha
bu ayrılığa dözə bilməyəcəyini anlayaraq yollar arayırdı. «Gö-
rən, Şadimülk indi mənsiz neyləyir? Babası onu öldürtmək istə-
yirdi, bir yolla sevgilisini ölümün cəngindən qurtara bildi. Bəs
kimin ümidinə qoyub gəldi onu? Niyə bu addımı atdı? Yox,
yox, bunu heç zaman Şadimülk ona bağışlamayacaq. Heç özü
özünü də bağışlamayacaq».
Sultan Xəlil ayağa qalxaraq hiss olunmadan məclisi tərk
etdi. Musiqi qəlbini ovsunlamış, gücünü, qüdrətini coşdurmuş-
du. İndi heç bir maneə qarşısını kəsə, vüsala aparan yolunu
bağlaya bilməzdi.
O, gizli yollarla saraydan çıxıb atına süvar oldu. Dördnala
çaparaq şəhərdən çıxıb onu tilsim kimi özünə çəkən Səmərqənd
səmtini tutdu.
∗
∗
∗
...Musiqi bitəndən sonra Miranşah əsərlə bağlı Sultan
Xəlilin fikrini öyrənmək üçün sağına çevriləndə oğlunu yerində
görmədi. Ürəyinə nə isə damdığından dərhal xəfiyyəbaşını
səsləyərək oğlunun harda olduğunu soruşdu.
Göz qırpımında gedib-qayıdan xəfiyyəbaşı Sultan Xəlilin
atına süvar olaraq sarayı tərk etdiyini bildirdikdə hökmdar mə-
sələni anladı və mühafizə dəstəsinə şəhərdən çıxan bütün yolları
kəsmələrini, oğlunu tapıb geri qaytarmalarını əmr etdi.
Ancaq bütün bunlar əbəs idi; Sultan Xəlilin atı qanad
çıxarmışdı.
2005, Bakı-Hamburq
Вагиф
Султанлы. Щечлик вадиси
182
KİTABİN SƏHİFƏLƏRİNDƏ
Məktub şəklində müqəddimə (Çingiz Hüseyn) ......................... 3
Heçlik vadisi (esse) ..................................................................... 6
Povest-illüstrasiya
Ölüm yuxusu .............................................................................. 8
Hekayələr
Xiffət ........................................................................................ 93
Ağ yol ....................................................................................... 98
Bağlı qapı ................................................................................ 104
Müqəvva ................................................................................. 110
Səhər dumanı .......................................................................... 117
Yarpaqsız budaqların yaşıl nəğməsi ....................................... 121
Axşam günəşi ......................................................................... 125
Xurmayı saçlar ........................................................................ 132
Xallı ........................................................................................ 135
İ
lan əfsanəsi ............................................................................ 139
Ada ......................................................................................... 143
Vətən ....................................................................................... 147
Dərviş ..................................................................................... 151
Mağara .................................................................................... 156
Qütb gecəsi ............................................................................. 160
Kor düyün ............................................................................... 166
İ
lğım ....................................................................................... 171
Nəvai-Qumru .......................................................................... 175
Вагиф
Султанлы. Щечлик вадиси
183
Vaqif Sultanlı
Heçlik vadisi
(povest və hekayələr)
Bakı, Azərnəşr, 2010
Вагиф
Султанлы. Щечлик вадиси
184
Müəlliflə əlaqə saxlamaq üçün aşağıdakı
ünvana müraciət oluna bilər:
Azərbaycan Respublikası, Bakı şəhəri,
Zahid Xəlilov küçəsi, № 23, Bakı Dövlət Universiteti,
Müasir Azərbaycan ədəbiyyatı kafedrası
Tel.: (+99412) 439-04-25 (iş)
(+99450) 313-10-22 (mob.)
E-mail:
vagif_sultanlı@yahoo.com
Yığılmağa verilmiş 16.04.2010
Çapa imzalanmış 05.05.2010
Formatı 60x90
Şə
rti çap vərəqi 15,5
Sayı 1000
Sifariş № 099
Qiyməti müqavilə ilə
Dostları ilə paylaş: |