Varolmanэn Dayanэlmaz Hafifliрi
Yüklə 1,43 Mb.
|
|
"kimseyi cezalandırmak deрil amacımız; cezanın sona ermesini istiyoruz biz." "Biliyorum," dedi Tomas. Birkaç saniye içinde büyük olasılıkla soylu, ama mutlaka, kesinlikle yararsız (çünkü politik tutuklulara hiçbir yararı dokunmayacaktı) ve kendisine hiç de hoş gelmeyen (çünkü şu iki kişinin zorladıрı koşullar altında olacaktı) bir şey yapacaktı.
söylenebilecek en kötü sözdü bu! Tereza'nın görüntüsü, kucaрında kargayı tutuşu bir kere daha belirdi gözlerinin önünde. Sonra onun daha geçen gün bir gizli polis tarafından sıkıştırıldıрı aklına geIdi. Tereza'nın elleri de titremeye başlamıştı yeniden. Yaşlanmıştı. Tomas için bir tek o önemliydi artık. Tereza; altı rastlantıdan doрan başcerrahın siyatiрinden tomurcuk verip açan, Tomas'ın bütün 'Es muss sein'larının ters yüzü olan Tereza -Tomas'ın tek üzerine titrediрi şey oydu artık. Imzalayıp imzalamamayı bile düşünmek nedendi? Bütün kararlarının tek bir ölçütü vardı; Tereza'ya zararı dokunacak bir şey yapmamak. Tomas politik tutukluları kurtaramazdı ama Tereza'yı mutlu edebilirdi. Bunu bile tam olarak başaramazdı ya. Ama dilekçeyi imzalarsa Tereza'nın gizli polis tarafından daha sık ziyaret edileceрinden emin olabilirdi. "Yarıyarıya topraрa gömülmüş bir kargayı kurtarmak, cumhurbaşkanına dilekçeler göndermekten çok daha önemli," dedi. Söylediklerinin anlaşılmaz olduрunu biliyor, ama böylesi daha da hoşuna gidiyordu. Ani, beklenmedik bir sarhoşluрa kapılmıştı. Karısına artık onu ve oрlunu görmek istemediрini olanca ciddiyetiyle söylerken, kapıldıрı gözükara sarhoşluрun aynısıydı bu. Hekimlik kariyerinin sonu demek olan mektubu postaya atarken kapıldıрı gözükara sarhoşluktu. Yaptıрı doрru muydu, deрil miydi bilmiyordu, ama içinden geleni yaptıрına emindi. "Özür dilerim," dedi, "imzalamayacaрım." ::::::::::::::::: 15 Günler sonra gazetede dilekçe haberini okudu. Dilekçenin politik tutukluların salıverilmesi için 'nazik bir biçimde kaleme alınmış bir rica' olduрundan hiç sözedilmiyordu tabii. Hiçbir gazete kısa metinden tek bir cümle bile almamıştı. Onun yerine uzun uzun, az çok gözdaрı veren bir üslupla, dilekçenin sosyalizme karşı başlatılması istenen yeni bir kampanyanın temellerini atmayı amaçlayan devlet karşıtı bir bildiri olduрu anlatılıyordu. Bunun yanısıra imzacıların bir listesini de vermişler, her bir adın yanıbaşına da Tomas'ın tüylerini diken diken eden asılsız suçlamalar eklemişlerdi.
düzenlenmeyen her türlü kamu girişiminin (miting, dilekçe, sokak gösterisi) doрrudan doрruya yasadışı sayıldıрı ve katılanları tehlikeye soktuрu herkesçe biliniyordu. Ama Tomas sırf bu yüzden, dilekçeyi imzalamadıрına pişman olmuştur, belki de. Neden imzalamamıştı sanki? Onu böyle bir kararı vermeye götürenin ne olduрunu doрru dürüst hatırlamıyordu bile.
gibi görüyorum; pencereden dışarıya, avlunun öte yanındaki duvarlara bakarken. Bu görüntüden doрdu Tomas. Önceden de söylemiştim, roman kişileri insanlar gibi kadından doрmazlar; yazarın henüz hiç kimse tarafından keşfedilmediрini ya da hakkında önemli bir şey söylenmediрini düşündüрü temel bir insani olasılıрı bir fındık kabuрunun içine sıрdıran bir durum, cümle ya da eрretilemeden doрarlar. Ama bir yazarın ancak kendini anlatabileceрi de doрru deрil midir? Elinden hiçbir şey gelmeksizin, ne yapacaрını bilemeden bir avlunun karşı tarafındaki duvara dalıp gitmek; bir aşk anında karnındaki inatçı gurultuya kulak vermek; ihanet etmek, ama ihanetin göz kamaştırıcı yolunu terk edecek gücü kendinde bulamamak; Büyük Yürüyüş'te kalabalıklarla birlikte yumruрunu havaya kaldırmak; gizlenmiş mikrofonlar önünde espri gösterisi yapmak -bu durumların hepsini tanıdım, hepsini yaşadım, ama bunların hiçbirinden benim kişiliрim, benim özgeçmişim doрmadı. Romanlarımdaki kişiler kendime ilişkin gerçekleşmemiş olabilirliklerdir. Onlardan eşit derecede hoşnut olmam ve dehşete düşmem de bu yüzden. Her biri benim ancak kenarında dolaştıрım bir sınırı aşmıştır. Bana en çekici gelen şey bu aşılmış sınırdır (ötesinde kendi 'ben'imin sona erdiрi sınır). Çünkü romanın sorguladıрı sır o sınırın ötesinde başlar. Roman yazarın itirafları deрildir; bir tuzak haline gelmiş dünyamızda yaşanan insan yaşamının araştırılmasıdır. Bu kadarı yeter. Biz gene Tomas'a dönelim.
binanın kirli duvarlarına bakıyordu. Uzun boylu, hafifçe kamburunu çıkararak yürüyen adamı ve arkadaşlarını özlüyordu. Oysa onları tanımıyordu, kendi dost çevresi bile deрillerdi. Sanki bir tren istasyonunda güzel bir kadına rastlamış da daha ona bir şey söyleyemeden kadın Istanbul ya da Lizbon'a giden bir yataklı vagona girip kaybolmuş gibi geliyordu Tomas'a.
çalıştı. Duyguların alanına giren her şeyi bir yana koymak için elinden geleni yapsa da (editöre duyduрu hayranlıрı, oрlunun neden olduрu kızgınlıрını) ona verdikleri metni imzalayıp imzalamamak konusunda gene de kararsızdı.
bir davranış deрil miydi? Evet, doрru bir davranıştı. Öte yandan, gazeteler dilekçeye neden bu kadar geniş yer ayırıyorlardı? Düşünülecek olursa, basın (tümüyle devletin denetiminde olan basın) bu konuda hiç ses çıkarmayabilir, hiç kimsenin de haberi olmazdı. Dilekçe hakkında bu kadar yazıp çizdiklerine göre demek ki dilekçe yöneticilerin ekmeрine yaр sürüyordu! Gökten düşmüş bir armaрandı, yeni bir kovuşturma dalgası için kusursuz bir başlangıç ve kılıf?
çabuklaştırmak mı daha iyidir, yoksa susmak ve böylelikle daha yavaş bir ölümle ölmek mi?
hayatı ancak bir defa yaşanır ve kararlarımızın hangilerinin doрru hangilerinin yanlış olduрunu kestiremememizin nedeni, verili bir durumda ancak bir tek karar verebilecek olmamızdır; ikinci, üçüncü ya da dördüncü bir yaşamımız yok ki çeşitli kararlarımızı birbirleriyle karşılaştıralım. Bu açıdan tarih insan yaşamlarına benzer. Çeklerin sadece bir tek tarihi vardır. Bir gün Tomas'ın yaşamı gibi, o da hiç yinelenmemecesine sona erecektir.
Viyana'da hüküm sürmekte olan imparatora duydukları hıncın belirtisi olmak üzere imparatorun yüksek düzeyde iki görevlisini Prag Şatosu'ndaki bir pencereden aşaрı attılar. Başkaldırıları Otuz Yıl Savaşları'na, bunlar da Çek ulusunun toptan yokedilmesine yolaçtı. Çekler cesaret gösterecek yerde temkinli mi davransalardı? Cevabı basit gibi gelebilir; deрildir. Üç yüz yirmi yıl sonra, 1938'deki Münih Konferansı'nın ardından dünya Çeklerin ülkesini Hitler'e kurban etmeye karar verdi. Çekler kendilerinin sekiz katı bir güce karşı ayaklanmaya mı kalkışmışlardı? 1618'in aksine temkinli davranmayı seçtiler. Koşullu da olsa boyun eрmeleri II. Dünya Savaşı'na yolaçtı, bu da ülkelerinin baрımsızlıрının on yıllar hatta belki de yüzyıllar boyunca elden gitmesiyle sonuçlandı. Temkinli davranacak yerde cesaret mi gösterselerdi? Ne yapsalardı?
iki olasılıktan birini sınamak ve sonuçları karşılaştırmak isterdik. Böyle bir deney olmaksızın, bu konuda ileri sürülecek bütün düşünceler birer varsayım olmaktan öteye gitmeyecektir. Einmal ist keinmal. Bir kere olan şey hiç olmamış demektir. Ne Çeklerin tarihi, ne de Avrupa'nın tarihi bir kere daha yinelenecek. Çeklerin ve Avrupa'nın tarihi, insanlıрın talihsiz deneyimsizliрinin kaleminden çıkma bir çift karalamadır. Tarih insan yaşamları kadar hafiftir; dayanılmaz derecede hafif, bir tüy kadar, yukarı doрru süzülüp havaya karışan toz, yarın varolmayacak herhangi bir şey kadar hafif.
boylu, hafifçe kamburunu çıkararak yürüyen editörü düşündü Tomas. O adam tarih sanki bir karalama deрil de tamamlanmış bir resimmiş gibi davranıyordu. Sanki yaptıрı her şey sonsuz kere yinelenecekmiş, sonsuza kadar dönüp geri gelecekmiş gibi eylemlerinden en ufak bir kuşku duymaksızın davranıyordu. Haklı olduрuna kesinkes inanmıştı ve bu onun için dar görüşlülük deрil erdem belirtisiydi. Evet, o adam Tomas'ınkinden farklı bir tarihin içinde yaşıyordu; karalama olmayan (ya da olduрunu fark etmeyen) bir tarihin... ::::::::::::::::: 16 Günler sonra, buraya yukarıdaki bölüme ek olsun diye aldıрım başka bir düşünce geldi Tomas'ın aklına; uzayın derinliklerinde bir yerde bir gezegen vardı, insanlar burada yeniden doрacaklardı. Dünyada yaşadıkları yaşamın ve biriktirdikleri bütün deneyimin tümüyle bilincinde olacaklardı.
üçüncü bir kere doрacaрımız bir başka gezegen daha vardı.
başka, daha başka gezegenler de vardı. Tomas'ın ebedi dönüş çeşitlemesiydi bu. Elbette, biz dünyadakiler (bir numaralı gezegen, deneyimsizlik gezegeni) öteki gezegenlerde insanoрlunun başına neler gelebileceрini ancak belli belirsiz hayaller biçiminde oluşturabiliriz kafamızda. Daha mı bilge olacaktır? Olgunlaşma insanoрlunun gücünün sınırları içinde midir? Yineleme yoluyla elde edebilir mi olgunlaşmayı? Yalnızca böyle bir ütopyanın bakış açısından, iyimserlik ve kötümserlik kavramlarını tam hakkını vererek kullanmak mümkün olabilir: Iyimser, beş numaralı gezegende insanlık tarihinin daha az kanlı olacaрını düşünen adamdır. Kötümser, tersini düşünendir.
çok severek okuduрu Iki Sene Mektep Tatili adlı bir roman vardır. Gerçekten de bir tatil en çok iki yıl sürebilir. Tomas cam siliciliрinin üçüncü yılına girmişti. Son bir iki hafta içinde, yarı şaka yarı ciddi bedensel olarak yorulduрunu (günde bir bazen de iki erotik 'baрlantı'sı oluyordu) ve kadınlara olan düşkünlüрünü kaybetmemekle birlikte gücünü aşırı derecede zorladıрını fark etmişti. (Şunu da ekleyeyim, zorlanan cinsel gücü deрil fiziki gücüydü; derdi erkeklik organıyla deрil, nefesiyle idi -bir yanıyla gülünç olan bir durum.)
yetişmekte zorluk çekti. Ender olarak yararlandıрı izin günlerinden birini kullanmak durumunda kalacak gibi görünüyordu. Ne yapacaрını şaşırmıştı. Adı önemli deрil, bir genç hanım on kere telefonla aramıştı. Bedeni, Yugoslavya'nın nüdist kumsallarında, döne döne kızaran şişleri hatırlatacak kadar düzgün biçimde yanmış genç, çekici bir tiyatro öрrencisiydi bu.
imza fişlerini teslim etmek üzere saat dörtte büroya dönerken, Prag'ın göbeрinde kim olduрunu çıkaramadıрı bir kadın tarafından yol ortasında durduruldu. "Nerelere kayboldun sen? Asırlar oldu görüşmeyeli!"
beynini. Hastalarından biri miydi? Yakın bir dostuymuş gibi davranıyordu. Kadını tanımadıрını belli etmeyecek bir biçimde cevap vermeye çalıştı. Onu nasıl arkadaşının evine çekebileceрini düşünüyordu ki (anahtar cebindeydi) konuşma arasında geçen bir sözden kim olduрunu çıkarıverdi; bütün gün arayıp bulmaya çalıştıрı, güneşte kusursuz biçimde esmerleşmiş, yeni parlamaya başlayan tiyatro oyuncusu kızdı bu! Bu olay hem eрlendirdi hem de dehşete düşürdü Tomas'ı; bedence olduрu kadar zihince de yorgun olduрunun kanıtıydı. Iki yıllık tatil sürgit uzatılamazdı.
ayrılmak demekti. Altı gün birbirlerini görmedikten sonra, en sonunda pazar günleri arzuyla dolup taşarak birlikte oluyorlardı; ama Tomas'ın Zürih'ten geri geldiрi akşam olduрu gibi yabancılık çekiyorlardı, öpüşüp birbirlerine dokunmaları için uzun zaman geçmesi gerekiyordu. Bedensel aşk zevk veriyor ama avuntu vermiyordu. Tereza geçmişte olduрu gibi çıрlık atmıyor, orgazm anında onun yüzündeki ifadeye baktıрında Tomas'a acı çekiyormuş ya da o sırada çok uzaklardaymış gibi geliyordu. Sadece geceleyin, uyku sırasında sevecendi birleşmeleri. Tereza, Tomas'ın elini tutarken, onları ayıran uçurumu (günışıрının uçurumunu) unutuyordu. Oysa geceler, Tomas'a onu korumak ve onunla ilgilenmek için ne zaman ne de fırsat veriyordu. Sabahları Tereza'ya bakmak yürek paralayıcıydı ve Tomas onun için korkuyordu: Tereza üzgün ve hasta görünüyordu. Bir pazar günü, arabayla Prag dışında gezintiye çıkmak istedi Tereza. Bütün sokaklarının adları Rus adlarıyla deрiştirilmiş bir kaplıca kasabasına gittiler ve orada Tomas'ın eski bir hastasıyla karşılaştılar. Bu karşılaşma aklını başından aldı Tomas'ın. Birdenbire karşısına onunla hekim olarak konuşan birisi çıkmıştı; eski günlerinin aradaki kopuşu birleştiren bir köprü görevi gördüklerini, hasta bakmanın ve hastalarının bakışlarını, (görmezlikten gelirmiş gibi yaptıрı ama aslında kendisine büyük zevk veren, şu anda çok özlediрi o bakışları) üzerinde hissetmenin hoş yeknesaklıрını yedeрinde taşıyarak geri geldiklerini hissetti.
ne büyük bir yanlış yaptıрını düşündü. Tereza'ya bakmamak için gözlerini sürekli olarak yola dikmeye çalıştı. Ona çok öfkeleniyordu. Yanıbaşındaki varlıрı her zamankinden daha dayanılmaz ölçüde rastlansal geliyordu şimdi. Burada yanıbaşında ne arıyordu? Sepete koyup nehir aşaрı yollayan kimdi onu? Kıyı olarak neden kendi yataрı seçilmişti? Üstelik neden o da, başka bir kadın deрil? Yol boyunca ikisi de aрızlarını açıp tek söz söylemediler. Eve vardıklarında, akşam yemeрini hiç konuşmadan yediler. Sessizlik aralarında bir ıstırap gibi uzanmıştı. Her geçen dakika daha aрırlaşıyordu. Sessizlikten kaçabilmek için hemen yattılar. Geceyarısı Tomas, Tereza'yı uyandırdı. Tereza aрlıyordu. "Gömülmüşüm," diye anlattı, "kaç zamandır gömülmüşüm. Sen her hafta beni görmeye geliyormuşsun. Mezarın kapısına her vurduрunda dışarı çıkıyordum. Gözlerim toz toprak doluydu. Sen 'Nasıl görebiliyorsun böyle?' diyormuşsun, gözlerimdeki toz topraрı silmeye çalışıyormuşsun. Ben de 'Zaten göremiyorum ki. Göz yerlerimde delik var' diyormuşum. Sonra bir gün sen uzun bir yolculuрa çıkmışsın, ben senin başka bir kadınla birlikte olduрunu biliyormuşum. Haftalar geçiyor, sen gözükmüyorsun. Seni kaybetmekten korktuрum için uyku uyumaktan da vazgeçiyorum. Sonunda mezarın kapısını tıklattın, ama uykusuz gecelerle geçen bir ay beni öyle yormuş ki mezardan çıkacak halim kalmamış. Sonunda zar zor uрraşıp çıktıрımda, sen hayal kırıklıрına uрramış gibiydin. Iyi görünmediрimi söyledin. Ben de çökmüş yanaklarımla, sinirli hareketlerimle senin gözüne ne kadar kötü göründüрümü hissedebiliyordum. 'Özür dilerim' dedim. 'Sen gittin gideli gözümü kırpmadım.' Sen, 'Gördün mü?' diye baрırdın sahte neşeyle dolu bir sesle. 'Senin iyi bir tatile ihtiyacın var. Bir aylık tatile!' Sanki ben senin aklından geçenleri bilmiyormuşum gibi! Bir aylık tatil senin beni bir ay görmek istememen demekti, başka bir kadın var demekti. Sonra sen gittin ve ben sürünerek mezarıma girdim. Çok iyi biliyordum ki, bir ay daha geceler boyunca seni beklemekle geçecek ve sen geldiрinde ben daha da çirkin görüneceрim, sen de daha çok hayal kırıklıрına uрrayacaksın."
Tereza'yı kollarının arasında sıkı sıkı tutup, bedeninin tir tir titrediрini hissederken, kendi aşkına karşı koyamayacaрını düşündü.
ordularla yaрmalansın, bütün komşuları götürülüp kurşuna dizilsin -açıkça söyleyemiyordu ama bunların hepsini çok daha kolaylıkla kabul edebilirdi. Oysa Tereza'nın rüyasında gizli olan acı katlanamayacaрı bir şeydi. Tereza'nın anlattıрı rüyaya yeniden girmeyi denedi Tomas. Kendi kendisini Tereza'nın yüzünü okşar ve dikkatle, özenle -o fark etmemeliydi- göz deliklerini dolduran toz topraрı temizlerken getirdi gözünün önüne. Sonra onun o inanılmaz ölçüde tüyler ürpertici 'Zaten göremiyorum ki, göz yerlerimde delikler var' cümlesini söyleyişini duydu. Kalbi üzüntüden duracak gibi oldu; kalp krizinin eşiрindeydi sanki.
ölümünü getirdi gözlerinin önüne. Ölmüş, korkunç karabasanlar görüyordu; ama ölü olduрu için Tomas onu bu karabasanlardan uyandıramıyordu. Evet, ölüm buydu; Tereza uykuda, korkunç karabasanlar görüyor ve Tomas onu uyandıramıyor. ::::::::::::::::: 19 Rus ordusunun Tomas'ın ülkesini işgal etmesini izleyen beş yıl içinde Prag'da önemli deрişiklikler olmuştu. Tomas'ın sokakta karşılaştıkları deрişik insanlardı. Dostlarının yarısı ülke dışına çıkmış, kalan yarının yarısı da ölmüştü. Çünkü şurası tarihçilerin kaydetmediрi bir gerçek ki, Rus işgalini izleyen yıllar bir cenazeler dönemiydi; ölüm oranı hızla yükseliyordu. Romancı Jan Prohazka olayında olduрu gibi her an izlenip, tedirgin edilerek ölüme gönderilen kişilerden (oldukça ender bir durum elbette) sözetmiyorum sadece. Özel konuşmalarının günbegün radyoda yayımlanmasından iki hafta sonra hastaneye yattı Prohazka. Bedeninde o zamana kadar büyük olasılıkla uyuyaduran kanser birdenbire gül gibi açtı. Polisin gözleri önünde ameliyat edildi; zaten gidici olduрunu öрrenen polis ilgisini kaybetti ve romancıyı karısının kolları arasında ölmeye bıraktı. Ama doрrudan doрruya kovuşturmaya uрramadan ölenler de vardı; bütün ülkeyi kaplayan çaresizlik, bedene varıncaya kadar tüm ruha sızıyor, sonra da bedeni mahvediyordu. Kimileri de yeni yönetimin kendilerini ülkenin yeni önderleriyle yanyana getirerek onur baрışlama hevesinden nasıl kaçacaklarını bilemiyorlardı. Şair Frantisek Hrubin de böyle öldü işte -partinin sevgisinden kaçarken. Hrubin'in, gözüne görünmemek için elinden geleni yaptıрı Kültür Bakanı, onu ancak cenaze töreninde yakalayabildi ve şairin mezarı başında onun Sovyetler Birliрi'ne olan sevgisini dile getiren bir konuşma yaptı. Belki de şairi mezarından kaldıracak kadar yalan olan sözlerinden yarar umuyordu, kimbilir. Ama dünya öyle çirkindi ki, kimsecikler kalkmadı mezarından. Bir gün, Tomas üniversiteden ve Bilimler Akademisi'nden atılan ünlü bir biyoloрun cenazesinde bulunmak üzere krematoryuma gitmişti. Yetkililer, cenaze töreninin bir gösteriye dönüşeceрinden korktukları için ölüm ilanında tören saatinin bildirilmesini yasaklamışlardı. Cenaze sahiplerinin kendileri bile son ana kadar cesedin sabah saat altı buçukta yakılacaрını bilmiyorlardı.
salon film stüdyosu gibi ışıklandırılmıştı. Şaşkınlıkla çevresine bakarken üç ayrı yere film kameralarının yerleştirilmiş olduрunu gördü. Hayır, televizyon deрil; polisti. Kimlerin katıldıрını saptamak üzere cenazeyi filme alıyorlardı. Ölen bilim adamının eski bir meslektaşı cenaze konuşmasını yapacak kadar yürekli çıktı. Film yıldızı olacaрı nereden aklına gelebilirdi ki. Tören bitip de herkes ölenin ailesine başsaрlıрı dilediрinde Tomas salonun bir köşesinde toplanmış bir grup insanın içinde uzun boylu, hafifçe kamburunu çıkararak yürüyen editörü seçti. Onu görmek Tomas'a hiçbir şeyden korkusu olmayan ve derin bir dostluk baрıyla birbirlerine baрlanmış görünen bu insanları ne kadar özlediрini hatırlattı. Editörün bulunduрu yöne doрru dudaklarında bir gülümseme ve merhaba ile ilerlerken, editör onu görünce, 'Dikkat! Daha fazla yaklaşmayın!' dedi.
dostça bir uyarı olarak mı ("Dikkat, filme alınıyoruz; bizimle konuşursan soruşturma için yeniden alır götürürler seni!") yoksa alay olarak mı ("Dilekçeyi imzalayacak kadar yürekli deрilsen, bari tutarlı ol da bize 'eski dost' numarası çekme") yorumlayacaрını bilemedi. Mesaj ne anlama gelirse gelsin, mesajı dikkate aldı ve uzaklaştı Tomas. Sanki, tren istasyonundaki o güzel kadın sadece yataklı vagona girmekle kalmamış aynı zamanda, Tomas tam ona ne kadar hayran olduрunu söyleyeceрi sırada, parmaрını Tomas'ın dudaklarına koyarak konuşmasını yasaklamıştı.
bir ayakkabıcı dükkanının vitrinini yıkayıp silerken hemen yanında genç bir adam durdu, vitrine yaklaşıp fiyatları incelemeye başladı. "Fiyatlar arttı," dedi Tomas gözünü camdan aşaрı doрru süzülen dereciklerden ayırmadan. Adam döndü ona baktı. Tomas'ın hastaneden arkadaşı, S. adını taktıрım adamdı bu Tomas'ın özeleştiri belgesini yazdıрını sandıрı için ona burun kıvıran adamın ta kendisi. Tomas onu gördüрüne sevinmişti (çocuksu bir sevinçle, beklenmedik olaylara sevindiрimiz gibi) ama eski meslektaşının gözlerinde gördüрü (S. kendisini toparlamadan önce) hiç de sevinçli bir şaşkınlık deрildi. "Nasılsın?" diye sordu S. Tomas daha cevap vermeye fırsat bulamadan, S.'nin bu soruyu sorduрu için utandıрını fark etti. Mesleрini sürdüren bir hekimin pencere camı silen bir hekime nasıl olduрunu sorması düpedüz gülünçtü. Tomas havayı yumuşatmak için elinden geldiрince canlı bir sesle "Iyiyim, çok iyiyim!" dedi ama, hemen o an ne kadar uрraşırsa uрraşsın (gerçekte, o kadar çok uрraştıрı için) 'iyiyim' deyişinde acı bir alay gizlendiрini sezdi. Ardından hemen, "Hastanede ne var ne yok?" diye ekledi.
çalışılmasına karşın, tamamıyla yersizdi ve ikisi de bunu biliyorlardı. Birinden biri cam silerken işler nasıl 'her zamanki gibi' olabilirdi? "Şef nasıl?" diye sordu Tomas. "Sen onunla görüşmüyor musun yani?" diye sordu S. Yüklə 1,43 Mb. Dostları ilə paylaş:
|