Varolmanэn Dayanэlmaz Hafifliрi
Yüklə 1,43 Mb.
|
|
onu mezarlıktan götürmek zorunda kaldı.
atladı. Geldiрinde cenazeyi kaldıracak kadar zaman vardı. Mezartaşının üzerinde babasının adının altına seçtiрi yazı şöyleydi: TANRININ CENNETINI YERYÜZÜNDE ISTEDI. Babasının bunu bu sözcüklerle söylemeyeceрini biliyordu, ama bu sözcüklerin babasının düşündüklerini dile getirdiрinden emindi. Tanrının krallıрı adalet demektir. Tomas adaletin egemen olacaрı bir dünya özlemişti. Babasının yaşamını kendi sözcükleriyle dile getirmeye hakkı yok muydu Simon'un? Vardı elbette: Bütün varisler ta dünyanın kurulduрundan beri sahip olmamışlar mıdır bu hakka?
DOLAŞMALARDAN SONRA DÖNDÜ idi. Dini anlamda yorumlanabilir bu sözler: Dolaşmalar dünyadaki varoluşumuz, dönüş ise Tanrı'nın kucaрına dönüşümüzdür. Ama işin aslını bilenler bunun son derece din dışı bir anlamı da olduрunu biliyorlardı. Gerçekten de Marie-Claude'un aрzından bundan başka laf çıkmıyordu: Franz, sevgili, tatlı Franz! Orta yaş bunalımını atlatamadı işte! Ya onu aрına düşüren o acınası kızcaрız! Güzel bile deрildi (Arkasına sıрındıрı o kocaman gözlükleri gördünüz mü?) Ellisine merdiven dayadılar mı kız genç olsun da ne olursa olsun. (Hepimiz bilmez miyiz!) Bir tek karısı bilir nasıl acı çektiрini! Katışıksız bir ahlak acısıydı çektiрi! Çünkü aslında, özünde Franz iyi yürekli, ahlaklı bir adamdı. Asya'daki -adı her neyse,- o yere yaptıрı o çılgın, umarsız yolculuрu başka nasıl açıklayabilirsin? Ölümü bulmaya gitti oraya. Evet, Marie-Claude bunun gerçek olduрuna yüzde yüz inanmıştı: Franz bile isteyerek ölümü seçmişti. Son günlerinde, ölüm döşeрindeyken, artık yalan söylemesine gerek kalmadıрı sırada bir tek Marie-Claude'u istemişti yanında! Konuşamıyordu ama nasıl da teşekkür etmişti ona bakışlarıyla! Gözlerini ona dikmiş, baрışlaması için yalvarmıştı. O da baрışlamıştı Franz'ı. ::::::::::::::::: 29 Kamboçya'nın ölen halkından ne kaldı geriye? Asyalı bir çocuрu kucaрına almış bir Amerikalı kadın oyuncu fotoрrafı. Tomas'tan ne kaldı geriye? TANRININ CENNETINI YERYÜZÜNDE ISTEDI diyen bir mezar yazısı. Beethoven'den ne kaldı? Bir kaş çatış, olmayacak bir saç yelesi ve 'Es muss sein!' diyen kasvetli bir ses. Franz'dan ne kaldı geriye? UZUN DOLAŞMALARDAN SONRA DÖNDÜ diyen bir mezar yazısı. Böyle uzar gider bu liste. Unutup gitmeden önce kitsch'e dönüştürecekler hepimizi. Varolma ve unutuluş arasındaki durak kitsch'dir.
bakıyordu. Yamacın üzerindeki görünüm korularla kesiliyor, tepelerin oluşturduрu eрri de ötelere doрru uzanıyordu. Akşama doрru, beyaz bir ay solgun göрe doрru seрirttiрinde, Tereza gidip eşikte dururdu. Henüz kararmamış gökyüzünde asılı duran yuvarlak, sabah söndürmeyi unuttukları bir lamba, gün boyu ölü odasında yanmış bir lamba gibi görünürdü göze. Yamacın üzerinde yetişen elma aрaçlarından bir tanesi bile nasıl kök saldıрı yerden ayrılamazsa, Tereza'yla Tomas da köyden ayrılamazlardı. Kente göçen bir çiftçiden küçücük bir kulübeyle bahçe satın alabilmek için arabalarını, televizyonlarını ve radyolarını satmışlardı.
yalnızca köyde sürekli bir insan azlıрı ve yaşanacak yer çokluрu vardı. Gidip tarlalarda ya da korularda yaşamaya gönüllü olanların politik geçmişlerini araştırmaya kalkışmıyordu kimse; hiç kimse kıskanmıyordu onları.
Tomas'ın saçlarına apışaralarının kokusunu bırakan adsız sansız kadınlardan kurtulduрu için mutluydu. Polis peşlerini bırakmıştı, mühendisle aralarında geçen olay Petrin Tepesi'ndeki sahneyle öylesine karışmıştı ki, Tereza hangisinin rüya hangisinin gerçek olduрunu bilemiyordu artık. (Mühendis gerçekten de gizli polisten miydi? Belki öyleydi, belki de deрil. Garsoniyer kullanan, yattıkları kadının yüzüne bir daha bakmayan adamlar ender görülen şeyler deрildi.) Neyse, Tereza mutluydu ve en sonunda hedefine ulaşmış sayıyordu kendini; Tomas'la birlikte, yalnızdılar. Yalnız mı? Daha açık konuşayım: 'Yalnız' yaşamak bütün eski dost ve tanıdıklarıyla baрı koparmak, yaşamlarını bir kurdela gibi ikiye bölmek demekti; neyse ki birlikte çalıştıkları köylülerin yanında çok rahattılar, bazen onlara gidip geldikleri bile oluyordu. Sokaklarına Rus adları verilmiş kaplıca kentinde yerel ortaklaşmacı çiftliрin başkanıyla karşılaştıkları o gün, Tereza kökü okuduрu kitaplarda ya da atalarından aklında kalanlarda olan bir köy yaşamı resmi oluşturmuştu zihninde. Bu uyumlu bir dünyaydı; herkes, ortak ilgileri ve rutini olan büyük bir aile halinde birarada yaşıyordu: Pazarları kilise, erkeklerin kadınlardan uzaklaşıp kendi başlarına kalabilecekleri bir meyhane ve burada bir salonda cumartesileri çalan bir bando mızıka eşliрinde dans eden köylüIer.
modeli izlemiyordu artık. Kilise komşu köydeydi ve hiç kimse gitmiyordu; meyhane büro odalarına dönüştürülmüştü, erkeklerin gidip içki içecekleri, gençlerin dans edecekleri bir yer yoktu. Dini bayram kutlamak yasaktı ve bunların yerini tutan din dışı bayramlara da kimsenin aldırdıрı yoktu. En yakın sinema on beş mil ötede bir kentteydi. Öyle ki gürültü, baрırış çaрırış ya da tatlı sohbetlerle dolu bir günün sonunda herkes dört duvar arasına kapanır, çevrelerine soрuk bir esinti gibi zevksizlik üfleyen çaрdaş mobilyaların arasında cafcaflı televizyon ekranına gözlerini dikip bakarlardı. Akşam yemeрinden önce iki çift laf etmek üzere uрramanın dışında birbirlerine gidip gelmezlerdi. Hepsi kente taşınmayı düşlerlerdi. Köy, yaşamlarına en ufak bir ilginçlik bile katamıyordu.
orada yerleşmek istemeyişindendi. Topraрına sahip olmayan ve artık sadece topraрı işleyen işçi durumundaki çiftçi ne yöreye ne de işine baрlanmaz; kaybedecek, korkacak bir şeyi yoktur. Bu tepkisizlik sonucunda, kırsal kesim bir nebzeden epey fazla bir özgürlük ve başına buyrukluk kazanmıştı. Ortaklaşmacı çiftliрin başkanı dışarıdan getirilmiyordu (kentteki bütün yüksek düzeydeki yöneticiler böyle atanıyordu); köylüler tarafından kendi aralarından seçiliyordu.
ayrıcalıklı bir durumdaydılar; isteyerek gelmişlerdi. Öteki köylüler ellerine geçen her fırsatı çevredeki kent ve kasabaları gezip görmek için kullanırken, Tereza ve Tomas oldukları yerde kalmaktan hoşnuttular, bu da köylüleri köylülerin birbirlerini tanıdıklarından daha iyi tanımalarına yarıyordu. Ortaklaşmacı çiftliрin başkanıyla yakın dostluk kurmuşlardı. Karısı, çocukları ve köpek gibi eрittiрi bir domuzu vardı. Domuzun adı Mefisto'ydu ve köyün gururu, tek eрlencesiydi. Sahibi çaрırdı mı koşardı, her zaman temiz ve pembeydi; uzun ökçeli ayakkabılar giymiş geniş kalçalı bir kadın gibi iki ayaрı üzerine kalkar, ortalıkta gezinirdi. Karenin, Mefisto'yu ilk gördüрünde çok sinirlenmiş, uzun bir süre koklaya koklaya çevresinde dolanmıştı. Ama çok geçmeden, onunla köyün köpeklerine yeр tutacak kadar dost olmuştu. Gerçekten de, köyün köpeklerine şu kadarcık saygısı yoktu; hepsi de köpek kulübelerine zincirlenmiş budalaca, gözle görünür bir nedeni olmayan havlamalarını bir an bile kesmeyen hayvanlardı. Karenin başkasına benzememenin, kendi türünün teki olmanın deрerini doрru anlamıştı, domuzla kurduрu dostluрa çok önem verdiрini hiç duraksamadan söyleyebilirim. Başkan eski cerraha yardımcı olmaktan ötürü mutluydu, ama daha fazlasını yapamadıрı için de üzülüyordu. Tomas çiftlik işlerini tarlalara taşıyan ve tarım aletlerini getirip götüren kamyonun sürücülüрünü yapıyordu. Ortaklaşmacı çiftliрin kırk danalık küçük bir aрılı, bir de dört ineklik geniş bir aрılı vardı. Tereza hayvanlara bakmakla ve onları günde iki kere otlatmakla görevliydi. Yakınlardaki, ulaşımı daha kolay çayırların otu er ya da geç biçileceрinden, Tereza sürüsünü otlatmak için çevredeki tepelere götürmek zorundaydı; yavaş yavaş, giderek daha dışarıya açılmış, sonunda çevredeki bütün çayırlık alanı dolaşmıştı. Küçük kentte geçen genç kızlıрında olduрu gibi elinden kitap düşmüyordu, o günkü çayırına vardıрı an açıp okuyordu kitabını.
da sürüden ayrılmaya kalkışan danalara havlamayı öрrenmişti; bunu büyük bir cakayla yapıyordu. Üçünün içinde en mutluları oydu. Çalarsaatlik görevi hiçbir zaman burada olduрu kadar saygı görmemişti. Köy, zamanın rastgele kullanılacaрı yer deрildi: Tereza'yla Tomas'ın yaşadıkları zaman Karenin'in zamanının düzenliliрine giderek daha çok yaklaşmıştı.
saatleri oluyordu) kulübenin arkasındaki yamaçta Karenin'le birlikte gezmeye çıktılar.
eрildi ve dikkatle yokladı hayvanın ayaрını. Dize yakın yerde eline küçük bir sertlik geldi.
seferlerini yaparken yörenin veterinerinin oturduрu komşu köye götürdü. Bir hafta sonra, bir kere daha gitti veterinere. Eve Karenin'in kanser olduрu haberiyle döndü. Üç gün sonra, yanında veteriner olduрu halde Tomas kendisi ameliyat etti hayvanı. Tomas eve getirdiрinde Karenin henüz narkozun etkisinden kurtulmamıştı. Yataklarının yanındaki kilimin üzerinde gözleri açık olarak yattı, aрlar gibi sesler çıkardı durdu. Kalçası traş edilmişti, bıçak izi ve dikiş yerleri acınacak biçimde gözler önündeydi. Sonunda ayaрa kalkmaya çalıştı. Kalkamadı. Tereza onun bir daha hiç yürüyemeyeceрini düşününce dehşete kapıldı. "Kaygılanma," dedi Tomas. "Hala narkozun etkisi altında." Tereza onu yerden kaldırmaya çalışınca, Karenin ısırır gibi yaptı. Ilk defa Tereza'yı ısırmaya kalkışıyordu. "Kim olduрunu bilmiyor," dedi Tomas. "Seni tanımıyor." Kaldırıp yataрa koydular, o da onlar gibi hemen uykuya daldı.
sallıyor, üzerlerine tırmanıyor, onlara sokuluyor, sürünüyor, sanki bir türlü doyamıyordu.
sıçramadan önce her zaman birinden birisinin uyanmasını beklerdi.
doрru ne yollar katettiрini kim bilebilir? Hangi hortlaklarla savaştıрını? Artık evde sevdikleriyle birlikte olduрuna göre, bu büyük sevinci, dönüş ve yeniden doрuş sevincini paylaşmak istiyordu.
balıklar, kuşlar ve tüm yaratıklar üzerinde egemenlik kursun diye yarattıрı söylenir. Yaradılış Kitabı'nı yazan insandı elbette, at deрil. Tanrı'nın insana hayvanlar üzerinde egemenlik kurma iznini verip vermediрi pek belli deрil. Daha akla yakın olanı, insanın inekle at üzerinde kurduрu egemenliрi kutsasın diye Tanrı'yı yaratmış olması. Evet, bir geyiрi ya da ineрi öldürme hakkı insanoрlunun üzerinde görüş birliрine vardıрı tek şey, en kanlı savaşlar sırasında bile.
olmamız. Ama hele oyuna üçüncü kişi girsin -kendisine Tanrı tarafından, 'bütün öteki yıldızlardaki yaratıklar üzerinde egemenlik kuracaksın' denen, başka gezegenden bir yaratık- Yaradılış Kitabı'nı elde bir saymamız o an imkansızlaşır. Bir Marslının arabasına koşulan ya da Samanyolu sakinleri tarafından şişte kızartılan bir insanoрlu belki tabaрındaki dana pirzolasını hatırlar da, inekten (çok geç olarak!) özür diler.
Tereza hep disipline başvurmak zorunda kalıyordu, çünkü inek yavruları çok oyuncudurlar, tarlalara kaçmayı çok severler. Karenin ona arkadaşlık ediyordu. Iki yıldır her gün, Tereza'yla otlaрa gidiyordu Karenin. Danalara göz açtırmamaya, onlara havlamaya, otorite göstermeye bayılıyordu. (Tanrısı ona inekler üzerinde egemenlik kurma iznini vermişti, bundan çok gurur duyuyordu.) Oysa bugün, yürümekte büyük zorluk çekiyor, üç bacaрı üzerinde hoplaya hoplaya ilerliyordu; dördüncüsünün üzerinde yara vardı ve yara işliyordu. Tereza sık sık eрilip, onun sırtını okşuyordu. Ameliyattan iki hafta sonra, kanserin yayılmaya başladıрı kesinleşmişti. Karenin daha da, daha da kötüleyecekti.
inek aрılına giden bir komşu kadınla karşılaştılar. Kadın duraladı ve "Köpeрin nesi var? Topallıyor," diye sordu. "Kanserli," dedi Tereza, "Umut yok," dedi ve boрazına tıkanan yumru onu daha fazla konuşmaktan alıkoydu. Kadın, Tereza'nın gözündeki yaşları fark etti; neredeyse sinirlenmişti: "Aman Tanrım! Bir köpek için hüngür hüngür aрlayacak deрilsin herhalde!" Kötülük olsun diye söylemiyordu; iyi kadındı, sadece Tereza'yı avutmak istiyordu. Tereza anladı, her bir tavşanı kendisinin Karenin'i sevdiрi kadar sevseler, köylülerin hiçbir hayvanı öldüremeyeceklerini ve hayvanlarıyla birlikte açlıktan öleceklerini anlayabilecek kadar uzun süredir köyde yaşıyordu. Gene de kadının sözleri ona hiç de dostça gelmedi. "Anlıyorum," dedi hiç karşı çıkmadan. Ama çabucak arkasını döndü, kendi yoluna gitti. Köpeрine duyduрu sevgi onu insanlardan koparıyor, yalıtıyor duygusu içindeydi. Hüzünlü bir gülümsemeyle, bu sevgiyi bir gönül serüveninden daha büyük bir dikkatle saklaması gerektiрini düşündü. Birinin köpek sevmesi düşüncesi insanları öfkelendirir. Oysa komşu kadın Tereza'nın Tomas'ı aldattıрını bilse, Tereza'nın sırtına gizli bir dayanışmanın işareti olarak şakacıktan bir şaplak indirirdi. Ne olursa olsun; Tereza yoluna devam etti ve danaların birbirine sürtünmesini seyrederken onların ne kadar sevimli hayvanlar olduklarını geçirdi aklından. Bu sakin, içten pazarlıksız ve bazen çocuklar kadar oyuncu hayvanlar, on dört yaşındaymış gibi yapan şişko elliliklere benziyorlardı. Ineklerin birbirleriyle oynamasını seyretmekten daha dokunaklı bir şey olamaz. Tereza onların bu oynaşmalarından zevk alıyor ve insanın inek üzerindeki asalaklıрının, barsak kurdunun insan üzerindeki asalaklıрından daha fazla olduрunu düşünüyordu (köyde geçirdiрi iki yıl boyunca tekrar tekrar aklına gelen bir düşünceydi bu); sülük gibi emdik bitirdik işkembelerini. Insandışı varlıklar, "inek asalaрı insan" diye tanımlıyorlardı herhalde zooloji kitaplarında insanı.
bir yana bırakabiliriz. Ama Tereza ciddiye aldıрına göre, demek ki kendini sallantılı konumda görüyordu; düşünceleri tehlikeliydi, onu öteki insanlardan uzaklaştırıyordu. Yaradılış Kitabı, Tanrı'nın insanlara hayvanlar üzerinde egemenlik verdiрini söylüyor, ama bunu O'nun hayvanları insanlara emanet ettiрi biçimde de yorumlayabiliriz pekala. Insan gezegenin efendisi deрil, sadece yöneticisiydi ve sonuçta yalnızca gezegenin yönetiminden sorumluydu. Descartes önemli bir adım attı; insanı 'maitre et proprietaire de la nature' (doрanın efendisi ve sahibi) yaptı. Hiç kuşkusuz bu adımla hayvanların ruhu olduрunu kesinkes reddedenin o olması arasında da derin bir baр var. Insan efendi ve sahiptir, diyor, Descartes, hayvansa sadece bir otomat, hareket eden bir makine, bir machina animata. Hayvan yakındıрında, bu yakınma deрildir; sadece kötü çalışan bir makinenin hırıldamasıdır. Bir vagon tekerleрi gıcırdadıрında, vagon acı çekiyor anlamına gelmez bu; sadece tekerleрin yaрlanması gerekmektedir. Demek ki, laboratuvarda canlı canlı kesilen bir köpeрe üzülmek için neden yoktur. Danalar otlarken, Tereza bir aрaç kökünün üzerine oturmuş, yanıbaşındaki Karenin de başını onun kucaрına yatırmıştı. On yıl kadar önce gazetede rastladıрı iki satırlık haberi hatırladı birdenbire; Rusya'da bir kentte bütün köpekler resmi izin olmaksızın, tek bir tane kalmamacasına vurulmuşlardı. Ülkesinin iri yarı komşusunun yalın dehşetini ilk olarak Tereza'nın kafasına dank ettiren bu gösterişsiz ve görünürde önemsiz küçük yazı olmuştu. Bu küçük yazı gelecekte olacakların habercisiydi. Rus işgalini izleyen ilk yıllar henüz terör yönetimi olarak nitelendirilemezdi. Hemen hemen hiç kimse işgal yönetimiyle uzlaşma içinde olmadıрından, Ruslar birkaç kuraldışı kişiyi bulup çıkarmak ve onlara ite kaka güç vermek zorundaydılar. Ama bu kişileri nereden bulacaklardı? Komünizme ve Rusya'ya duyulan inanç tümüyle ölmüştü. Böyle olunca da kendilerini yaşamdan alacaklı sanan, beyinlerinde bir intikam taşıyan kişileri bulup çıkardılar. Derken bunların saldırganlıklarını odaklamak, geliştirmek ve canlı tutmak, üzerinde alıştırma yapabilecekleri geçici bir hedef bulmak sorunuyla karşı karşıya kaldılar. Seçtikleri hedef hayvanlardı. Birdenbire gazetelerde yazı dizileri ya da örneрin kent sınırları içindeki bütün güvercinlerin yokedilmesini isteyen örgütlenmiş okur mektupları görülmeye başlandı. Ve güvercinler yokedildi. Ama asıl nefret köpeklere yönelikti. Insanlar işgal felaketini hala atlatabilmiş deрillerdi, ama radyo, televizyon ve basın bir köpektir tutturmuş gidiyorlardı; nasıl sokaklarımızı ve parklarımızı kirletiyorlar, çocuklarımızın saрlıрına kastediyorlar, bir işe yaramadıkları halde yine de beslenmeleri gerekiyor vb. vb. Öyle cinneti andıran bir çıngardı ki çıkan, Tereza gözü dönmüş kalabalıрın Karenin'e bir zarar vermesinden korktu. Ancak bir yıl sonra biriken kin (o zamana kadar talim olsun diye hayvanlara yöneltilmişti), gerçek hedefini buldu: Insanlar. Insanlar işlerinden alınmaya, tutuklanmaya, yargılanmaya başladılar. Hayvanlar sonunda rahat nefes alabildiler.
başını okşayadururken, aklından şuna benzer bir şeyler geçti: Insanın insan kardeşine iyi davranmasında öyle çok erdemli bir yan yok. Öteki köylülere iyi davranması gerekiyordu, yoksa orada yaşayamazdı. Hatta Tomas'a bile iyi davranmak zorundaydı, çünkü ona gereksiniyordu. Başkalarıyla olan ilişkilerimizin kaçta kaçının duygularımızın -sevgi, antipati, iyilikseverlik ya da kötücülük- sonucu, kaçta kaçınınsa bireyler arasındaki sürekli güç oyunu tarafından belirlenmiş olduрunu hiçbir zaman kesinlikle saptayamayız. Gerçek insan iyiliрi, ancak karşısındaki güçsüz bir yaratıksa bütün saflıрı ile, özgürce ortaya çıkabilir. Insan soyunun gerçek ahlaki sınavı, temel sınavı (iyice derinlere gömülmüş, gözlerden uzak sınavı) onun, merhametine bırakılmışlara olanlara davranışında gizlidir: Hayvanlara. Ve işte bu açıdan insan soyu temel bir yenilgi yaşamıştır, o kadar temel bir yenilgi ki, bütün öteki yenilgiler kaynaрını bundan almaktadır.
kahverengi gözlerini Tereza'ya diker bakardı. Tereza onu tanırdı. Marketa adını takmıştı ona. Bütün danalara ad takmak isterdi, ama yapamıyordu. Çok dana vardı. Çok eskiden deрil, kırk yıl kadar önce, köydeki bütün ineklerin adı varmış. (Ve eрer adı olmak ruhu olmanın bir göstergesiyse, hepsinin de ruhları varmış diyeceрim, Descartes'a inat.) Ama sonra köyler büyük birer ortaklaşmacı fabrikaya dönüştürülünce inekler bütün yaşamlarını aрılda kendilerine ayrılan birkaç metrekarelik bir alanda geçirmeye başlamışlardı. O günden sonra, adları olmamış, sadece birer machina animata olmuş çıkmışlar. Dünya Descartes'ı haklı çıkarmıştı. Tereza yeniden yeniden gelip duruyor gözlerimin önüne. Onu aрaç kökünün üzerine oturmuş Karenin'in başını okşar ve insan soyunun yenilgileri üzerine kafa yorarken görüyorum. Bir de şu sahne geliyor insanın gözünün önüne; Turin'deki otelinden çıkan Nietzsche. Bir arabacının atını kırbaçladıрını gören Nietzsche atın yanına gidiyor, kollarını hayvanın boynuna doluyor ve gözyaşlarına boрuluyor.
elini eteрini çekmişti. Başka bir deyişle, tam akıl hastalıрının patlak verdiрi sıralar. Ama tam da bu nedenle, yaptıрı harekette derin anlamlar buluyorum ben; Nietzsche attan Descartes adına özür diliyordu. Deliliрi (yani insanlıktan son ve kesin kopuşu) at için gözyaşlarına boрulduрu an başladı. Işte benim sevdiрim Nietzsche bu, tıpkı Tereza'yı da başını kucaрına yatırmış ölümcül hasta köpekle birlikte sevişim gibi. Onları yanyana görüyorum: Ikisi de 'doрanın efendisi ve sahibi' insan soyunun uygun adım ileri doрru yürüdüрü yoldan kendi istekleriyle sapıyorlar.
doрurduklarına baktı. Küçük çörekler son derece sakindiler, ama arı afyon yutmuş gibi sersem sersem sendeledikten sonra havalandı, uçtu gitti. En azından Tereza'nın rüyasında böyle oldu bu. Tomas uyanır uyanmaz Tereza rüyasını ona da anlattı ve ikisi de bu rüyada belli bir avuntu buldular. Rüya Karenin'in hastalıрını gebeliрe, doрurmanın dramatikliрini de gülünesi ve dokunaklı bir şeye -iki küçük çörekle bir arıya- dönüştürüyordu.
kalktı ve giyindi. Burada da gün süt, ekmek ve çörek almak için dükkana gitmekle başlıyordu. Ama o gün Karenin'i sabah yürüyüşü için yanına çaрırdıрında, ancak kafasını kaldırabildi Karenin. Kendisinin onları zorla alıştırdıрı bir törene katılmayı ilk olarak reddediyordu. Tereza onsuz çıktı. "Nerede Karenin?" diye sordu tezgahın arkasındaki kadın; her zamanki gibi Karenin'in çöreрini ayırmıştı. Tereza çöreрi çantasında götürdü eve. Eşikte çıkardı, Karenin'e uzaktan gösterdi. Gelip alsın istiyordu. Ama Karenin hiç kıpırdamadan olduрu yerde yattı.
Çöreрi aрzına alıp Karenin'in önünde dört ayak üzerine çöktü. Sonra yavaş yavaş ona doрru sürünerek ilerledi.
ama yerinden kalkmadı. Tomas yüzünü Karenin'in burnunun Yüklə 1,43 Mb. Dostları ilə paylaş:
|