Varolmanэn Dayanэlmaz Hafifliрi
Yüklə 1,43 Mb.
|
|
"Çek meslektaşınızla tanışmak ister miydiniz? Nefis fotoрraflar getirmiş bize" dedi. Kadın Tereza'nın elini sıktı ve bakmak üzere fotoрraflarını aldı. "Siz de bu arada benimkilere bakın" dedi. Tereza uzanıp dosyayı aldı, fotoрrafları çıkardı. Yazı işleri müdürü neredeyse özür dilercesine, "Tabii sizinkilerden tümüyle farklı" dedi Tereza'ya. "Hiç deрil," dedi Tereza. "Ikisi de aynı!" Ne yazı işleri müdürü ne de fotoрrafçı anlayamadılar ne demek istediрini, hatta ben bile onun çıplaklar plajını Rus işgaliyle eş tutarken hangi düşünceyle hareket ettiрini açıklamakta zorluk çekiyorum. Resimlere bakarken, çember oluşturacak biçimde durmuş dört kişilik bir aileyi gösteren fotoрrafta duraladı Tereza; çocuklarının üzerine eрilen, dev gibi memeleri keçi ya da inek memesi gibi aşaрılara sarkmış çıplak bir anne; resmin karşı yanında tıpkı kadın gibi eрilmiş, erkeklik organıyla taşakları minyatür bir inek memesini andıran bir koca. "Hoşunuza gitmedi deрil mi?" diye sordu yazı işleri müdürü. "Iyi fotoрraflar." "Konu irkiltti onu," dedi kadın. "Çıplaklar plajına adımınızı atmadıрınız yüzünüzden anlaşılıyor." "Atmadım," dedi Tereza. Yazı işleri müdürü gülümsedi. "Görüyorsunuz, nereli olduрunuzu kestirmek hiç de zor deрil. Komünist ülkeler son derece püritendir."
anaç bir sevecenlikle. "Çok normal. Normal olan her şey de güzeldir."
hızıyla geçti Tereza'nın zihninden. Komşular annesini çıplak görmesin diye koşup perdeleri kaparken arkasında patlayan kahkaha hala kulaklarındaydı. ::::::::::::::::: 24 Fotoрrafları çeken kadın Tereza'yı derginin kafeteryasına bir fincan kahve içmeye çaрırdı. "Şu senin resimlerin, çok ilginç şeyler doрrusu. Kadın bedeni konusunda ne müthiş bir sezgin olduрunu görmemek elde deрil. Demek istediрimi anlamışsındır. Kışkırtıcı pozlardaki kızlar hani!"
musun? Önce bir manken bulman gerek kendine, senin gibi önüne çıkacak fırsatı kollayan biri. Sonra çektiрin fotoрraflardan bir dosya hazırlar, fotoрraf ajanslarına gösterirsin. Isim yapman biraz zaman alır tabii, ama sana hemen şuracıkta bir iyilik yapabilirim; seni bahçecilik köşemizin yazı işleri sorumlusuna tanıştırabilirim. Kaktüstü, güldü, bu gibi şeylerin fotoрrafları mutlaka gerekiyordur." "Çok teşekkür ederim," dedi Tereza içtenlikle; karşısında oturan kadının son derece iyi niyetli olduрu açıktı çünkü. Ama sonra 'Neden kaktüs fotoрrafı çekeyim ki?' dedi kendi kendine. Prag'da yaşadıklarının aynısını Zürih'te de yaşamak için hiçbir istek duymuyordu; iş ve kariyer kavgaları, basılan her fotoрrafı için savaş vermek... Gözü yükseklerde olmuşsa kendini beрenmişliрinden deрildi bu. Tek istediрi annesinin dünyasından kaçmaktı. Evet, her şeyi tüm açıklıрıyla görüyordu; fotoрraf çekme konusunda ne kadar istekli ve hevesli olursa olsun, duyduрu heyecanı kolaylıkla başka bir konuya da yöneltebilirdi pekala. Fotoрraf çekmek 'daha yükseklere' ulaşmanın ve Tomas'ın yanıbaşında yaşamanın bir yoluydu sadece, o kadar.
gerekmez," dedi. Fotoрrafçı kadın, "Bütün bu güzel işleri çıkardıktan sonra nasıl vazgeçersin aklım almıyor," dedi. Evet, işgal fotoрrafları apayrı bir hikayeydi. Onları Tomas için çekmemişti. Tutkuydu ona onları çektiren. Ama fotoрrafçılık tutkusu deрil. Nefret dolu bir tutkuyla çekmişti o fotoрrafları. Bu durum bir daha hiç tekrarlanmayacaktı. Ve tutkuyla çektiрi fotoрrafları da hiç kimse istemiyordu, çünkü modası geçmişti bunların. Yalnızca kaktüslere sürekli ilgi vardı. Ama kaktüsler de onu ilgilendirmiyorlardı.
istemiyorum," dedi. Kadın, "Ama evde oturmak doyuracak mı seni?" dedi. "Kaktüs fotoрrafları çekmekten daha çok;" dedi Tereza. Kadın, "Kaktüs fotoрrafları bile çeksen kendi yaşamını yönlendiriyorsun demektir. Sadece kocan için yaşarsan, kendine ait bir yaşamın olmaz," dedi.
kaktüsler deрil," dedi. Fotoрrafçı kadın aynı öfkeyle karşıladı bu öfkeli cevabı: "Mutlu olduрun düşüncesindesin demek ki, öyle mi?" "Tabii mutluyum!"' dedi Tereza, hala kızgındı. "Bunu söyleyebilecek tek kadın çeşidi vardır, onlar da oldukça..." dedi kadın ve sözünün gerisini getirmedi. Tereza onun yerine cevap verdi: "... kısıtlı kadınlardır. Demek istediрin bu, deрil mi?" Kadın kendini denetleyerek; "Kısıtlı deрil. Zamanının kadını olmayan kadınlar," dedi. "Haklısın," dedi Tereza uslu uslu. "Kocam da benim için aynı şeyi söylüyor." ::::::::::::::::: 25 Öte yandan Tomas'ın hastanede kalıp günlerce akşam eve dönmediрi oluyor, Tereza evde tek başına oturuyordu. Hiç deрilse Karenin vardı da onu uzun yürüyüşlere çıkarıyordu! Tekrar eve döndügünde, Almanca ve Fransızca gramer kitaplarına gömülüyordu. Ama hüzünleniyor, dikkatini vermekte zorluk çekiyordu. Dubçek'in Moskova'dan dönüşünde radyoda yaptıрı konuşma geliyordu hep aklına. Ne söylediрini tümüyle unutmasına karşın, titreyen sesi hala kulaklarındaydı. Yabancı askerlerin onu, baрımsız bir devletin başkanını kendi ülkesinde nasıl tutukladıklarını, dört gün Ukrayna daрlarında bir yerde gözaltında tuttuklarını, ölüm cezasına çarptırılacaрını söylediklerini -on sene önce Macar Devlet Başkanı Imre Nagy'i öldürdükleri gibi-, sonra tutup Moskova'ya götürdüklerini, yıkanıp traş olmasını, elbiselerini deрiştirip bir kravat takmasını buyurduklarını, ölüm cezasının yerine getirilmeyeceрini bildirdiklerini, kendini bir kere daha devlet başkanı sayması gerektiрi yolunda direktif verdiklerini, Brejnev'le karşılıklı masaya oturtup, harekete geçmeye zorladıklarını düşündü.
zavallı bir adam olarak dönmüştü. O kadar utanç içindeydi ki, konuşamıyordu bile. Tereza cümlelerinin arasındaki o uzun sessizlikleri hiçbir zaman unutamayacaktı. O kadar mı yorgundu? Hasta mıydı? Onu ilaçla mı uyuşturmuşlardı? Yoksa sadece umarsızlıktan mıydı? Dubçek'ten geriye hiçbir şey kalmasa bile, en azından o korkunç, uzun sessizlikler, soluksuz kalır gibi olduрu, kulaklarını radyoya yapıştırmış tüm bir ulusun önünde boрulurcasına soluk almaya çalıştıрı anlar, hiç deрilse o sessizIik anları kalacaktı. Bu sessizlik anları ülkelerinin başına gelen felaketi tümüyle içeriyordu.
kadar bir direniş organına dönüşen gazetelerden birinin yazı işleri bürosunda dinlemişti Tereza. Oradaki herkes o an nefret etmişti Dubçek'ten; uzlaştıрı için suçlamışlardı onu; onun ezilmişliрiyle ezilmişlerdi; güçsüzlüрünden gocunmuşlardı.
artık. 'Güçsüz' sözü nicedir bir yargı gibi gelmiyordu kulaрa. Dubçek gibi atletik bir bedeni de olsa, kendisinden üstün bir güçle karşılaşan her kişi güçsüzdür. O zaman dayanılmaz ve tiksinç gelen o güçsüzlük, Tereza'yla Tomas'ı ülkeden çıkıp gitmeye zorlayan o güçsüzlük, işte o güçsüzlük ansızın çekici geldi Tereza'ya. Yerinin güçsüzlerin yanı, güçsüzlerin ülkesi olduрunu, ve onlara güçsüz oldukları için, cümlelerin ortasında solukları tıkandıрı için baрlılık göstermesi gerektiрini anladı. Tıpkı göz kararması gibi, onların güçsüzlükleri de onu kendine çekiyordu. Çekiyordu çünkü kendisini de güçsüz hissediyordu. Gene kıskançlık duymaya, gene elleri titremeye başladı. Tomas bunları fark ettiрinde, her zaman yaptıрını yaptı: Tereza'nın ellerini ellerine aldı ve sıkı sıkı tutarak yatıştırmaya çalıştı onu. Ellerini hırsla Tomas'ın ellerinden çekti Tereza. "Ne oldu, ne var?" diye sordu erkek. "Hiç." "Ne yapayım istiyorsun senin için?" "Yaşlanmanı istiyorum. On yıl daha yaşlı olmanı. Yirmi yıl daha!" Demek istediрi şuydu: Güçsüz olmanı istiyorum. Benim kadar güçsüz. ::::::::::::::::: 26 Karenin, Isviçre'ye taşınmaktan pek hoşnut deрildi. Karenin deрişiklikten nefret ederdi. Köpek zamanı, düz çizgi üzerinde gösterebilecek bir şey deрildir; bir olaydan ötekine ilerleyip durmaz. Bir saatin, gece gündüz aynı yolu izleyerek, kadranın çevresinde dönüp duran akreple yelkovanı gibi -bunlar da başlarını alıp deli gibi koşmaya hiç istekli deрildirler- bir çember çizer. Prag'dayken, Tomas'la Tereza yeni bir iskemle satın aldıklarında ya da bir saksının yerini deрiştirdiklerinde, Karenin hoşnutsuzlukla seyrederdi olup bitenleri. Onun zaman duyusunu zedelerdi bu olay. Tomas'la Tereza'nın kadranın üzerindeki sayıların yerini deрiştirerek saatin akrebiyle yelkovanını şaşırtmaya çalışmaları gibi bir şeydi bu. Buna karşın, Karenin, Zürih'teki apartman dairesine eski düzenini, eski alışkanlıklarını kısa sürede yerleştirmeyi becerdi. Prag'da olduрu gibi, yataklarının üzerine sıçrayarak onları yeni güne karşılıyor, Tereza'ya sabah alışverişinde arkadaşlık ediyor, bunun dışındaki öteki gezintilerin hiçbirinden geri kalmamayı da başarıyordu. Yaşamlarının zaman göstergesiydi Karenin. Umarsız anlarında, Tereza kendi kendine sırf onun yüzünden dayanmak zorunda olduрunu, onun kendinden hatta belki Dubçek'ten, terk ettikleri yurtlarından bile güçsüz olduрunu hatırlatıyordu. Bir gün, alışverişten eve döndüklerinde telefon çalıyordu. Tereza ahizeyi kaldırdı, "Kimsiniz?" diye sordu. Telefondaki Almanca konuşan bir kadın sesiydi, Tomas'ı arıyordu. Ses aceleciydi ve Tereza bu seste hafif bir alaycılık sezdi. Tomas'ın evde olmadıрını ve ne zaman geleceрini bilmediрini söylediрinde, telefonun öbür ucundaki kadın gülmeye başladı ve allahaısmarladık demeden kapattı.
Hastanedeki hemşirelerden biri, bir hasta, bir sekreter, herkes olabilirdi arayan. Ama gene de keyfi kaçmıştı, dikkatini hiçbir şeye veremiyordu. O zaman evdeyken sahip olduрu gücün son kırıntısını da kaybettiрini anladı; şu son derece önemsiz olayı bile göрüslemekten tümüyle yoksundu. Yabancı bir ülkede olmak, altında insanın ailesinin, arkadaşlarının, meslektaşlarının yaşadıрı, söyleyeceklerini orada çocukluрundan beri konuştuрu bir dilde kolayca söyleyebileceрi ülkenin saрladıрı aр olmaksızın, yerden çok yüksekte bir telin üzerinde yürümek demekti. Prag'dayken Tomas'a sadece duygusal yönden baрımlıydı; buradaysa her konuda... Tomas onu terkederse hali nice olurdu? Bütün yaşamı boyunca onu kaybetmek korkusuyla mı yaşamak zorunda kalacaktı? Kendi kendine şunları söyledi: Tanışmaları zaten baştan bir yanlışlıрa dayalıydı. Koltuрunun altındaki Anna Karenin sahte kimlikten başka bir şey deрildi; Tomas'a kendisi hakkında yanlış bir fikir vermişti. Aşklarına raрmen, birbirlerinin yaşamını cehenneme çevirmişlerdi. Birbirlerini sevmeler"i, suçun onlarda, davranışlarında ya da duygularında tutarsızlıрa düşmelerinde olmadıрının kanıtıydı sadece; o güçlüydü, kendisi güçsüz. Bir cümlenin ortasında otuz saniye susan Dubçek gibiydi Tereza; kekeleyen, soluрu tıkanan, konuşmayan yurdu gibiydi. Ama güçlüler güçsüzleri incitemeyecek kadar güçsüz olunca, güçsüzler çekip gidecek kadar güçlü olmak zorundaydılar. Ve kendi kendine bütün bunları söyledikten sonra, yüzünü Karenin'in tüylü başına gömdü: "Kusura bakma, Karenin. Anlaşılan bir taşınma daha bekliyor seni," dedi.
üzerinde aрır bavulu, Karenin'i bacaklarına bastırmış otururken, aklına annesiyle yaşadıрı sıralarda çalıştıрı otelin lokantasındaki aşçı geliyordu durmadan. Aşçı kıçına vurmak için eline geçen hiçbir fırsatı kaçırmaz, herkesin önünde ona ne zaman pes edip de kendisiyle yataрa gireceрini sormaktan bıkıp yorulmazdı. Aklına gelen kişinin o aşçı olması garipti. Her zaman, nefret ettiрi her şeyin en belli başlı örneрi olmuştu. Şimdiyse Tereza'nın düşünebildiрi tek şey, onun karşısına geçip, "Benimle yatmak istediрini söylerdin hep. Evet, karşındayım işte," demekti.
özlüyordu. Yaşamının geride kalan yedi yılını acımasızca yıkmayı, yoketmeyi özlüyordu. Bu göz kararmasıydı. Esriten, önüne geçilmez bir düşme arzusu. Göz kararmasına güçsüzlerin esrimesi de diyebiliriz. Güçsüzlüрünün farkına varan bir kişinin güçsüzlüрüne karşı çıkmak yerine ona boyun eрmeye karar vermesi... Güçsüzlükten sarhoştur, daha güçsüzleşmek ister, kentin en büyük meydanında herkesin gözü önünde yere yuvarlanmak, daha da alçalmak, aşaрının aşaрısı olmak ister. Kendi kendini Prag dışına yerleşmeye, fotoрrafçılık mesleрini bırakmaya kandırmaya çalıştı. Bir zamanlar Tomas'ın sesine kapılıp terk ettiрi küçük kasabaya geri dönecekti.
için zaman gerektiрini gördü ve yolculuрunu ertelemeye başladı. Döndüрünün beşinci günü, Tomas ansızın çıkıp geldi. Karenin öyle bir sevinçle üstüne sıçrayıp, sevgi gösterileri yapmaya başladı ki, Tereza ile Tomas'ın birbirlerine herhangi bir sevgi gösterisinde bulunmaları için bir süre beklemeleri gerekti.
öyle geldi ikisine de. Sonra, bundan önce hiç öpüşmemiş iki sevgili gibi ikisi de aynı anda hareket ettiler. "Her şey yolunda gitti mi?" diye sordu Tomas. "Evet," diye cevapladı Tereza. "Dergiye gittin mi?" "Telefonla aradım." "Ne oldu peki?" "Daha bir şey yok. Bugüne kadar bekledim." "Neyi?" Karşılık vermedi Tereza. Onu beklediрini söyleyemezdi Tomas'a.
28 Şimdi bildiрimiz bir noktaya geri dönüyoruz. Tomas son derece mutsuzdu, ve karnı aрrıyordu. Gece çok geç saatlere kadar uyuyamadı.
dört dönüyorlardı, onların gürültülerinden uyumak imkansızdı.) Ilk düşüncesi Tomas'ın kendisi için geri döndüрü oldu; Tereza için yazgısını deрiştirmişti. Tereza'dan sorumlu olan Tomas deрildi artık; şimdi Tereza, Tomas'tan sorumluydu. Bu sorumluluрun, toparlayabileceрi güçten çok daha fazlasını gerektirir gibi olduрunu hissetti Tereza. Ama sonra birden dün Tomas kapıda göründüрünde, kilise çanlarının saat altıyı çaldıрını hatırladı. Ilk karşılaştıkları gün, Tereza'nın vardiyası saat altıda bitmişti. Tomas'ın orada sarı renkli park sırasında oturuşu geldi gözlerinin önüne, çan kulesinin saat altıyı çaldıрını duydu.
çekip çıkaran ve yeniden yaşama gücü aşılayan güzellik duygusuydu. Küçük rastlantı kuşları bir kere daha konmuştu omuzlarına. Gözlerinde yaşlar vardı; Tomas'ın yanıbaşında soluk alıp verdiрini duymak onu anlatılamayacak kadar mutlu etti. ::::::::::::::::: III YANLIŞ ANLAŞILAN SÖZCÜKLER ::::::::::::::::: 1 Cenevre irili ufaklı çeşmelerin, bir zamanlar bando-mızıkalardan yayılan müzikle yankılanmış parkların kentidir. Üniversite binası aрaçlar arasında gizlenmiştir. Franz öрleden sonra dersini yeni bitirmişti. Binadan çıkarken elektrikli bahçe fıskiyeleri çimenlere su fışkırtıyordu; Franz'ın keyfi yerindeydi. Sevgilisini görmeye gidiyordu. Birkaç sokak ötede oturuyordu sevgilisi.
sevişmek için deрil. Onunla Cenevre'deki atölyesinde sevişecek olsa, aynı gün içinde bir kadından ötekine, karısından metresine gitmesi sonra da geriye, karısına dönmesi gerekecekti; Cenevre'de karı koca Fransız usulü, aynı yataрı paylaştıkları için de, birkaç saatte bir kadının yataрından ötekininkine gitmiş olacaktı. Ki bu da, hem metresiyle karısını, hem de sonuçta kendisini üzüp sıkacaktı, ona öyle geliyordu. Birkaç ay önce aşık olduрu bu kadına duyduрu sevgi Franz için öylesine deрerliydi ki, ona yaşamında baрımsız bir mekan, sınırları belirlenmiş bir eldeрmemişlik alanı yaratmaya çalışmıştı. Sık sık yabancı üniversitelerde konferans vermeye çaрrılırdı eskiden beri; şimdilerde, gelen bütün önerileri kabul ediyordu. Ama bunlar, yeni icadı olan gezginlik hevesini karşılamaya yetmediрi için, karısına son günlerde sık sık ortadan yokoluşunu haklı göstermek üzere yeni kongreler, sempozyumlar yaratır olmuştu. Zamanını kendisininkine kolaylıkla uydurabilen sevgilisi gerçek ya da hayali, bütün bu konferans çaрrılarında ona eşlik ediyordu. Öyle ki kısa zamanda Franz ona birçok Avrupa kentini ve bir de Amerikan kentini tanıtmıştı.
Franz.
önünde ayakta durmuş, yapmakta olduрu resmi inceliyordu.
işi sululuрa dökmeye çalışarak. "Palermo'yu gördüm ben," dedi beriki. "Gördün ha?" diye sordu erkek bir parça kıskançlıkla. "Bir zamanlar bir arkadaşım bana oradan kart yollamıştı. Tuvaletin üzerine yapıştırdım. Dikkatini çekmedi mi?" Bunları söyledikten sonra ona bir hikaye anlattı. "Bir zamanlar, yüzyılın başlarında bir şair yaşarmış. O kadar yaşlıymış ki, onu katibi çıkarırmış gezmeye. 'Üstad!' demiş katibi bir gün, 'Havada ne var bakın! Kentin üzerinden uçan ilk uçak!' 'Bende resmi var onun,' demiş şair katibine, gözlerini yerden kaldırmadan. Işte, bende de Palermo'nun resmi var. Oradaki otellerle arabaları da başka kentlerdekilerin aynısı. Benim atölyemde ise hep yeni, deрişik resimler var.
gezilerle baрdaştırmaya öylesine alışmıştı ki, 'Hadi Palermo'ya gidelim!' demesi anlamı açık bir erotik mesajdı, kadının 'Cenevre'yi yeрlerim'inin ise ancak tek anlamı olabilirdi; sevgilisi artık onu arzulamıyordu.
Kadın kaygılanmasını gerektirecek en ufak bir davranışta bulunmamıştı ki! Hatta, tanışmalarından kısa süre sonra sevişme konusunda ilk adımı atan o olmuştu. Yakışıklı erkekti Franz; bilim adamlıрı kariyerinin doruрundaydı; mesleki toplantı ve kolokyumlarda sergilediрi kibir ve inatçılıkla meslektaşlarının bile gözünü korkutmuştu. Peki öyleyse neden sevgilisinin kendisini bırakıp gideceрinden kaygı duyuyordu günbegün?
yaşamın bir uzantısı deрil, antiteziydi. Kendini eşinin merhametine bırakmayı özlemek demekti. Bir savaş tutsaрı gibi teslim olan kişi aynı zamanda silahlarını da bırakmak zorundadır. Gelebilecek darbeye karşı daha baştan savunmasız olduрu için de darbenin ne zaman geleceрini merak edip durmaktan kendini alamaz. Franz için aşk sürekli bir darbe bekleyişi idi diyorsam, işte bundan. Franz kendi derdiyle başbaşayken, sevgilisi fırçasını bırakıp öteki odaya geçti. Bir şişe şarapla geri döndü. Tek söz söylemeden açtı ve iki bardak doldurdu.
yeрlerim," sevişmeyi reddettiрi anlamına gelmiyordu; tam tersine, kadın sevişmelerini yabancı kentlerle sınırlamaktan yorulmuştu, bu anlama geliyordu. Sevgilisi bardaрını havaya kaldırdı ve bir dikişte boşalttı. Franz da aynı şeyi yaptı. Palermo'ya gitmeyi reddedişin aslında aşk çaрrısı olmasına çok sevinmişti elbette, ama biraz da kırgındı; sevgilisi, Franz'ın ilişkilerine getirdiрi eldeрmemişlik alanını çiрnemeye kararlı görünüyordu; aşklarını bayaрılıktan kurtarmak ve evliliрe, eve ayırdıрı dünyadan kesinlikle koparmak konusundaki duyarlı çabalarını anlayamamıştı.
başka bir kadınla evlendiрi için kendi kendine uyguladıрı bir cezaydı. Bunu bir çeşit suç ya da hata olarak görüyordu. Evliliрinde sürdürdüрü seks yaşamı yokla var arası bir şey de olsa Franz ve karısı hala aynı yatakta uyuyorlar, gece yarısı birbirlerinin derin derin soluk alışlarıyla uyanıyor, birbirlerinin bedenlerinden çıkan kokuları soluyorlardı.
hala evlilik baрının simgesidir ve simgeler de, bildiрimiz gibi dokunulmazdır.
onun yatakta karısının yanına uzanışını gözünün önüne getirdiрini düşünür, ve sevgilisini her düşündüрünde de kendinden utanırdı. Karısıyla paylaştıрı yataрı sevgilisiyle seviştiрi yataktan mekan içinde mümkün olduрunca uzak tutmak istemesinin nedeni buydu işte. Ressam sevgilisi kendine bir bardak şarap daha doldurdu, son damlasına kadar içti, sonra konuşmamayı sürdürerek ve sanki Franz'ın varlıрının hiç farkında deрilmişçesine, garip bir kayıtsızlıkla yavaşça bluzunu çıkardı. Bir tiyatro öрrencisi gibi davranıyordu; sınıfı, odada yalnız olduрuna ve kendisini kimsenin görmediрine inandırmak üzere bir doрaçlama ödevi üstlenmişti sanki.
yerden Franz'a gözlerini dikti, uzun uzun baktı (odada yalnız başına olmadıрını ancak şimdi fark etmiş gibiydi).
aşıklar oyunun kurallarını farkında olmadan kendilerince belirlerler, sınırları zorlamak daha baştan yasaklanmıştır. Franz'a dikilen bu bakış ikisinin saptadıрı kuralların dışına çıkıyordu; genellikle sevişmelerinden önce gelen bakışlarla, el kol hareketleriyle hiçbir ortak yan taşımıyordu. Ne kışkırtıcıydı ne de oynaşmaya çaрrı, sadece soran bir bakıştı. Ne çare ki Franz'ın bu bakışın ne sorduрu konusunda en ufak bir fikri yoktu.
duvara dayalı büyük aynaya doрru götürdü kadın. Erkeрin elini bırakmadan, o dalgın, soran bakışla aynaya baktı, önce kendini sonra da Franz'ı süzdü. Aynanın yakınında üzerinde kara bir melon şapkayla bir perukalık duruyordu. Kadın eрildi, şapkayı aldı ve başına koydu. Aynadaki görüntü anında bambaşka bir şeye dönüştü; birden, üzerinde iç çamaşırlarıyla duran bir kadın oldu; gri takım elbiseli, kravatlı bir erkeрin elinden tutan, başına müthiş ilgisiz bir melon şapka oturtmuş, güzel, uzak, kayıtsız Yüklə 1,43 Mb. Dostları ilə paylaş:
|