81
Böcek yiyen memeli hayvanları dar bir görüĢle
tamamen yok etmek doğru
değildir. Böcek yiyen memeli hayvanlara, ormanda yapılacak böceklerle savaĢ
programında önem verilmelidir.
Predatör memeliler homeotermiktirler ve bu nedenle değiĢmez vücut
sıcaklıklarını belirli limitler arasında tutarlar. Vücut sıcaklıklarını korumak ve gerekli
yaĢamsal etkinliklerini (beslenme, hareket, davranıĢ, üreme vb.)
sürdürmek için çok
büyük miktarlarda enerji gereksinimleri vardır (Buckner, 1967). Bu enerji
gereksinimi yüksek bir av potansiyeli yansıtır. Burada, öncelikle besinlerini yüksek
oranda böceklerin oluĢturduğu memeli pradatörler öne çıkmaktadır.
Yarasalar (Chiroptera) alacakaranlık ve gececil, uçan böceklerin önemli yararlı
predatörleri olarak bilinirler. Tarihte, Yunan ve Roma dönemlerinde, yarasalar
yakalanıp uzun ağaçlara bağlanırsa, bu alandan geçecek çekirgeleri tutarmıĢ (Smith
and Secoy, 1975). Yarasaların yararlı kılınması ve himaye edilmesinin, beton
barınaklar ve yarasa kutuları ile sağlanabileceği Ģeklindeki en yeni uyarılar
Avrupa‟dan gelmektedir. Hatta dıĢ kökenli yarasaların salıverilmesi dahi
tartıĢılmaktadır (Buckner, 1966). Ancak uyarıların hiç biri, belli boyuttan öte, etkili
olmamıĢtır.
Köstebekler ve sivrifareler (Insectivora) ile bazı fareler (Rodentia)‟in besin
olarak böceklerden büyük miktarlarda yararlandıkları bilinmektedir. Bir çalıĢmada
en önemli koza predatörlerinden geyik (deer) fareleri
Peromyscus spp., çam
testereli arısına karĢı salıverilmiĢtir (Coppel and Mertines, 1977). Bu fareler
ağaçlara tırmanabilme yeteneğinde olduklarından, yerdeki kadar, iğne yapraklara
ve dalcıklara örülü kozalar içindeki larvalardan (pupalardan) da beslenmektedirler.
Köstebekler ve sivrifarelerin ağaçlara tırmanma alıĢkanlıkları yoktur ve sonuçta
avlanmaları yerde yaĢayan böceklerle sınırlıdır. Diğer yandan, böcek zararlarının
biyolojik yoldan baskılanmasında özgün memeli bir predatörün yegane ve baĢarılı
kullanılmasının tek örneği, maskeli sivrifarenin, Kanada, Newfounland‟a
aktarılmasıdır.