AALTO PENTİ
– tanınmış fin türkoloqudur. 1917-ci ildə anadan
olmuşdur.
1935-ci ildə Helsinki Universitetində klassik ədəbiyyat, sanskrit dili və
müqayisəli dilçilik, Altay ədəbiyyatını öyrənmişdir. 1949-cu ildə həmin
universitetdə doktorluq işini müdafiə etmişdir. 1949-1958-ci illər arasında
müqayisəli dilçilikdən mühazirələr oxumuş və 1958-ci ildə professor adı
almışdır. O, tədqiqatları ilə bağlı Monqolustan, Türkmənistan, Hindistan və
Koreyada ekspedisiyalarda olmuşdur. Onu daha çox Altay dilləri
maraqlandırmışdır. 1951-ci ildə o, Q. Ramstedtin və mühazirələrini, 1952-1966-
cı illərdə isə «Einfuhrung in die altaische Sprachwissenschaft» adlı böyük
əsərini çap etdirmişdir. Bunlardan başqa Q Ramstedtin «Additional Korean
Etymolögies», «Torgutische Lieder» əsərləri ilə yanaşı həm onun, həm də G.
Granönün qədim türk abidələri ilə bağlı əsərlərini də çap etdirmişdir. O, həmin
əsərdə özünün topladığı materialları tədqiq etmişdir. «G. J. Ramstedt und die
Inschrift von Tonjukuk» adlı məqaləsi və «Two Old-Turkic Monuments of
Mongolia» adlı əsərinin qədim türk abidələrinin tədqiqi sahəsində əhəmiyyətli
rolu var. «Old Turkic epigraphic materials. Gathered by J. G. Granö», «Uralisch
und Altaisch», «Oriental Studies in Finland 1828-1918», «Der Name und das
Siegel Cinggis-Khans», «Finnish Expeditions to Central Asia», «İranian
Contacts of the Turks in Pre-İslamik Times» və s. əsərləri türkoloji baxımından
qiymətli əsərlərdir. Aalto monqol dili ilə də bağlı bir sıra əsərlər çap etdirmişdir.
«Finnish olut and humala, once again» adlı məqaləsində türk dili ilə bağlı yeni
faktlarını və müşahidələrini qeyd etmişdir. Aaltonun çap etdirdiyi əsərlər
«Studia Orientalia»nın 47 və 59-cu cildlərində toplanmışdır.
BAKİNOVA GÜLCAMAL
– qırğız dilçilərinin yaşlı nümayəndələrindən
biridir. 1917-ci ildə anadan olmuşdur.
1954-cü ildə namizədlik dissertasiyasını müdafiə etmişdir. İxtisası müəllim
olmuşdur. Elmi fəaliyyəti, qırğız dilçiliyinin yeni yarandığı dövrlərə, müharibə
və müharibədən sonrakı illərə təsadüf edir. G. Bakinova fəaliyyətinə
dialektologiya ilə başlamış, folklor və dilçiliklə bağlı ekspedisiyalarda iştirak
etmişdir. Qırğız dilinin dialektlərinin öyrənilməsində rolu böyükdür. Onun
bilavasitə rəhbərliyi altında dialektlərdən 180 çap vərəqi həcmində material
toplanmışdır. Həmin materiallar əsasında özünün «İssık-Kul şivəsinin
materialları» (1955), «Qırğız dilinin Oş şivəsi» (1956) əsərləri, eləcə də
birlikdə müəllifi olduğu «Qırğız dilinin Cəlalabad vilayətinin şivələri» (1958),
«Qırğız dilinin Çuy şivəsi» (1959), «Tyan-Şan qırğızlarının dil xüsusiyyətləri»
(1960) adlı monoqrafiyalar çap olunmuşdur. O, bir sıra dərslik və metodik
vəsaitlərin də müəllifidir.
DANİYAROV XUDAYBERDI DANIYAROVİÇ
– görkəmli özbək
dilçilərindən biridir. 1927-ci ildə anadan olmuşdur.
1951-ci ildə Özbəkistan Dövlət Universitetinin filologiya fakültəsini
bitirib, Moskva Dövlət Universitetinin aspiranturasına qəbul olunub. 1955-ci
ildə «Özbək dilinin baxmal şivəsi» mövzusunda namizədlik. 1977-ci ildə
«Şərqi-qıpçaq (c-ləşmə) şivələri və onların özbək ədəbi dilinin inkişafında rolu»
adlı doktorluq dissertasiyasını müdafiə etmişdir. Fonetika, leksikologiya,
üslubiyyat, etimologiya, toponimiya, etnoqrafiya, dil tarixi və dilçiliyin digər
sahələri ilə bağlı yüz əllidən artıq elmi əsərin müəllifidir. Özbək dilinin
dialektologiyası və üslubiyyatı sahəsində xüsusilə məhsuldar dilçi hesab olunur.
Özbək dilinin Səmərqənd, Cizak, Sırdərya, Fərqanə vilayətinin dialekt və
şivələrinin öyrənilməsində bilavasitə özünün və təşkil etdiyi ekspedisiyaların
böyük rolu olmuşdur. «Özbək xalqının şəcərə şivələri» (1968), «Qədim özbək
dili və qıpçaq dialektləri» (1976) adlı monoqrafiyaları və çox sayda məqalələri
çap olunmuşdur. «C-ləşən (qıpçaq) dialektlərin özbək ədəbi dili ilə müqayisəli
şəkildə öyrənilməsi» (1975) adlı monoqrafiyasında qıpçaq dialektləri ilə bağlı
bütün tədqiq olunmamış materialları ümumiləşdirərək türk dillərinin
dialektologiyasının bir sıra nəzəri əsaslarını ortaya çıxarmışdır.
X. Daniyarov həm də etnoqraf, tarixçi və ədəbiyyatşünas kimi də
tanınmışdır. İki nəşrlə çap olunmuş «Özbək sovet ədəbiyyatı» (1969, 1978),
«Söz sənəti» (S. Mirzəyevlə birlikdə, 1962) adlı monoqrafiyalar özbək bədii
ədəbiyyatı və folklorunun dili və üslubu sahəsində ən yaxşı tədqiqat əsərləri
sayılır. «Əlişir Nəvai və özbək dili» (1972), «Əlişir Nəvai özbək ədəbi dilinin
banisi kimi» (1985) adlı monoqrafiyaları Ə. Nəvainin əsərlərinin öyrənilməsinə
böyük töhfədir.
Özbək dilinin tədrisi metodikasına böyük əhəmiyyət verən X. Daniyarov
«Müasir özbək ədəbi dili» (1980) kitabının müəllifi, «Özbək dialektologiyasını
kurs işləri» (1985) əsərinin isə müəlliflərindən biri olmuşdur.
CANUZAKOV TELQOJ CANUZAKOVİÇ
– tanınmış qazax dilçisidir.
1927-ci ildə anadan olmuşdur.
Abay adına Alma-Ata Pedaqoji İnstitutunu bitirdikdən sonra aspiranturaya
qəbul olunub. 1951-ci ildən Qazaxıstan EA-da çalışmışdır. Dilçilik İnstitutunda
onomastika şöbəsinin müdiri olmuşdur. 1961-ci ildə namizədlik 1976-cı ildə
doktorluq dissertasiyasını müdafiə etmişdir. Elmi fəaliyyət dairəsi genişdir.
Yalnız qazax dili ilə deyil, folklor və tərcümə ilə bağlı aktual problemlərlə
məşğul
olmuşdur.
O,
qazax
dilinin
onomastikası,
leksikoqrafiyası,
terminologiyası və folkloru ilə bağlı yüzdən artıq elmi işin müəllifidir. «Qazax
dilində şəxs adları» (1965), «Qazax şəxs adlarının tarixi» (1971), «Adların
sirri» (1974), «Qazax onomastikasının əsas problemləri» (1977), «Qazax dilinin
onomastikası
haqqınäı oçerklər»
(1982) kimi
monoqrafiyalar onun
yaradıcılığının məhsuludur. «Qazax dilinin onomastikası» əsəri qazax
onomastikasının tarixi və müasir sisteminin kompleks tədqiqinə həsr olunmuş
ən sanballı əsər sayılır. T. Canuzakov on cildlik «Qazax dilinin izahlı lüğəti»,
«Abayın dilinin lüğəti» (1965), «Rusca-qazaxca dilçilik terminlərinin izahlı
lüğəti»nin redaksiya heyəti üzvlərindən biri, «Qazax xalq tapmacaları». «Qazax
ədəbiyyatının tarixi» kimi əsərlərin tərtibçilərindən olmuşdur.
Dostları ilə paylaş: |