Ядяби хошбяхтлик вясигяси
Yüklə 458,4 Kb.
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Elektron nəşr! e-kitab N 34 Ədəbi xoşbəxtlik vəsiqəsi
- Sabir Rüstəmxanlı Allah
- Sözümün üstündə durmuşam, Allah
- Hər an insan itirir Allah
- Bizim aramızda min illik yol var
- Yalnız bir sirrini bildim, İlahi
- Quş gizlənibdir
- Vağzalı
- «Əlvida» deməyi unudan oğlan
- Ölmüş sevgimizin xatirəsinə
- İKİ İL «Bizim aramızdan iki il keçir» Məmməd İsmayıl
| RƏSMİYYƏ SABİR 
www.kitabxana.net Milli Virtual Kitabxana Təqdim edir Rəsmiyyə Sabir Həbs olunmuş sükut Şeirlər Elektron nəşr! e-kitab N 34 Ədəbi xoşbəxtlik vəsiqəsi İstedadlı, gənc şairlərimizdən olan Rəsmiyyə xanımı mətbuata, ədəbi mühitə ilk gəlişindən tanıyıram və soyadına görə ona, zarafatla «qızım» deyirəm. Amma bu zarafatın arxasında qəribə bir duyğu da dayanır, illər uzunu təkrarlanan sözə insan tədricən vərdiş edir, mənəviyyat qohumluğu qan qohumluğundan zəif olmayan bir hissiyat kimi arada körpülər salır və qarşı tərəfin taleyi, yaşantıları sənin də içindən keçir; onu başqalarından fərqləndirir və onun hər bir addımını daha diqqətlə izləyirsən. Rəsmiyyə Sabirin ilk şerlər kitabını da belə bir duyğuyla, daha doğrusu, belə bir qürurla oxudum. İstedad sahibini adi qafiyə pərdazdan fərqləndirməyə bircə şer də bəs edir; əlyazma müəllifinin şair olub olmadığını bəzən bir misrayla da ayırmaq mümkündür. Kitabın elə ilk şerlərindən gördüm ki, mətbuatda oxuduğum yazılarından aldığım təəssürat təsadüfi deyilmiş; Rəsmiyyənin sözü doğrudan da istedaddan yoğrulan, əsl poetik sözdür. Mən yer kürəsinin üstündə deyil, Sözümün üstündə durmuşam, Allah! yaxud Mənə borc verdiyin bir əmanəti, Qaytarana kimi öldüm, İlahi! Bu misralarda Azərbaycan türkcəsinin frozoloci imkanları, sözün çoxmənalılığı poetik ifadənin yeni qatını, yeni gözəlliyini yaratmaqla yanaşı, müəllifin də portretini cızır-söz böyüyür, kürəsəlləşir, onun üstündə dayananın qətiyyəti və Yerlə Tanrı arasında körpü salanın mənəvi ucalığı, eyni zamanda, «sözünün üstündə duraraq» bütün həyatını ona borc verilən bir əmanəti qaytarmaq məsuliyyətilə yaşamaq və ölümü də bu zülmün, bu çətinliyin nəticəsi kimi dərk etmək yetkinliyi görünür. Bu baxımdan ömrünü «İlahinin ona həsr etdiyi ən gözəl şer» sayması da müəllifin həm poetik, həm mənəvi özünüdərkidir, mövqeyidir və yuxarıdakı fikrimizi tamamlayır. Bu misralar çağdaş şerimizdəki gəlişmələri və axtarış yönlərini seçmək baxımından da maraqlıdır; sovet dövrünün hamını eyni müstəvidə görməyə çalışan, azqatlı, vizual, realist bəsitliyə aparan ədəbiyyat siyasətindən sonra təfəkkür bağlarını, ənənələri bərpa etməyə, insan kimi bütövləşməyə çalışan nəslin mənəvi-psixoloci durumunu göstərir. Elə «sovet ədəbiyyatının» öz bətnində, ötən əsrin 60-70-ci illər poeziyasında gizli şəkildə yetişən belə ovqat maddiyatçılıqdan qopmaq, ilkinliyə dönüş, ruh və mənəvi bütövlük axtarışı minilliklərin qovşağında və ya ayrıcında gənc poeziyamızın ədəbi simasını müəyyənləşdirən cəhətlərdən birinə çevrilmişdir. Bu baxımdan Rəsmiyyə Sabirin poetik ömrü XXI yüzilə məxsusdur; bu yüzilin ilk əlamətlərindən birisə Allahsızlıqdan Tanrıya dönüşdür, dünyanı yalnız görünəndən ibarət hesab edən sərsəm yalandan qurtuluşdur və kitabın Allaha, İlahiyə müraciətlə yazılan silsiləylə başlaması da dediyimizin təsdiqidir. Amma, onun bu şerlərinə həm də XX yüzilin son nəğmələri kimi də baxmaq olar:
Özümə yaxınsan məndən, İlahi! və ya Ömrümün başından ayağınacan, Özümdən sənə yol gəldim, İlahi! misralarıyla başlanan şerlər əslində Azərbaycan poetik təfəkkürünün min illik yolunun yetdiyi Tanrı məqamını nişan verir; mahiyyətcə minilin başlanğıcıyla sonu arasında elə ciddi bir fərqin olmadığı görünür, min illik çalxalanmadan sonra İnsanın yalnız Tanrı zərrəsi olmaq təsəllisindən başqa bir şey qazanmadığını və Nizamidən, Nəsimidən, Füzulidən zaman ayrılığının ruh ayrılığına çevrilə bilmədiyi aşkarlanır. Bu baxımdan, kitabdakı şerlərin çoxu eyni fəlsəfi, estetik mayadan qaynaqlanır. Olumla-ölüm arası, beşiklə-qəbir arası, görüşlə-ayrılıq arası dünyanın bütün yolları burdan keçir və klassik Azərbaycan poeziyası həmişə ölümün daha artıq olumluluğu, qəbirin daha artıq əbədiyyət beşikliyi, ayrılığın daha artıq yaxınlaşdırdığı inamıyla seçilib və bu inam estetika və ya poetika yanaşma tərzi olmaqla yanaşı, türk insanının dünyanı və Tanrını dərk etmək yolu, Tanrıya qovuşub bütövləşmək və böyümək imkanı olub. Bu ovqat Rəsmiyyə Sabirin «Əlvida» deməyi unudan oğlan», «Kədərimlə tapmışam səni», «Səndən xəbərsiz», «Payız» və s. lirik şerlərində də aydın görünür və əslində, kitabın bütöv bir ruhla yazıldığının nəticəsidir. Dünyada öz qismətim var, Harda olsam məni tapar, Bəzəyib gəlin aparar, Ölüm səndən xəbərsiz. Öz poeziya evini orcinal görünmək xətrinə, poetik memarlıq ölçülərini nəzərə almadan, necə gəldi elə quran və modernliyi təməlsizlik, köksüzlük kimi başa düşənlər bu evin zamanın zəlzələri qarşısında necə duruş gətirəcəyini nəzərə almırlar. Rəsmiyyənin xanım intuisiyası zahiri dəbdəbədən çox poetik yuvanın, ocağın istiliyinə üstünlük verir, bu yuva bütün evləri soyudan və simasızlaşdıran oxşar büllur parıltısıyla yox, ailə mirası olan, lakin silinib paııldadılmış qədim və yerli əşyalarıyla, ənənəvi bər-bəzəyiylə cazibədardır. Tale məni döyə-döyə, Çevirdi yanıqlı neyə, Dumana bürünüb deyə, Qəlbimin dağı görünmür. «Qəlbimin dağı»ndakı klassik çoxmənalılıq qalaylanıb parıldadılmış köhnə antikvarlar kimi yeni poetik mətnə işıq saçır. Dərdlərimin üzü qış kimi bərkdir, Ölümün silləsi üzümə ərkdir, Məzarım üstünə bir daş gərəkdir, Gücüm ürəyimin daşına çatır. misralarını da yalnız Azərbaycanın poetik ənənələrini bilən və ürəyində Allah vergisi olan qələm sahibi yaza bilər… Məhz bu vergiylə o, yeni, isti sözü boyat sözdən seçir: Yediyim qəm ki, var, valah, boyatdı, Hər dəfə isidib mənə verirsən. Rəsmiyyə Sabirin şerlərinin çoxu əsl poetik ovqatdan doğulub: Mən quruyan güllərin, Susdurulmuş dillərin Ölümünə ağladım, Anam, sənə mənim göz yaşlarıma. yaxud Tökəcəyəm bu payız Bütün dərdi-sərimi. Görəsən çılpaq ruhum Ölümü, ya dirimi? Gözümü sığallayır Sahilin soyuq qumu… Qoruyun məndən sonra Dostlar, yetim ruhumu. Rəsmiyyə də öz yaşıdları kimi dərddən, ölümdən çox yazır, lakin bədii ifadəsini tapmadığı, söz rənglərini ayırmadığı heç nədən yazmır. Buna görə də kitabını bütöv bir şer kimi oxudum. «Süpürgəçi», «Ağ çiçəklər satan qız haqqında ballada» kimi dəqiq poetik müşahidələrdən və çağımızın faciələrindən döğan, «Anamın sinəsi torpaq» kimi sözə gəlməyən yanğıdan fışqıran şerlərindən başlamış «Bağışlama bizi, Vətən» kimi milli, taleyin əks-sədası olan yazılarınadək Rəsmiyyə həmişə səmimidir, özüdür, ötkəmdir, qürurludur, gözəldir… Gözlərim doyubdur, eh, ruhu acam, İlahi, su çilə qəlbimə bir cam, Səhrada göyərən tənha ağacam, Mən xoşbəxt olmağa döğulmamışam. İnsanlar anlamaz, daş duyar məni, Baharlar tanımaz, qış duyar məni, Torpaq, ağac, çiçək, quş duyar məni, Mən xoşbəxt olmağa döğulmamışam. misraları poetik nəticəsilə müəllifinin xoşbəxtlik vəsiqəsidir, taleyi sözə bağlı olan adamın xoşbəxtliyi sözün gözəlliyində, sehrində və yaşamaq haqqındadırsa, bu misraların müəllifi bu haqla öyünə bilər. Kitabı oxuyub qurtarandan sonra onun ruh qohumluğuna bir daha inandım və böyük adaşımın da adından adımızı ona halal elədim. Bu ad ona yaraşır… Poetik adaşlıq, siyasi əqidədaşlıq... Hamısının kökü bu kitabdadır. Yeni kitabını, bu poetik uğurunu təbrik edirəm, Rəsmiyyə! Sabir Rüstəmxanlı Allah Qoyma bu dərdi-kədəri, Qoyma məni yeyə, Allah. Mən olmasam bu taleyə, Kimsə durmaz yiyə, Allah. Günlərim yanıb solduqca, Tüstüm gözümə dolduqca, Ürəyim kabab olduqca, Qəm yığışır iyə, Allah. Ömrüm keçir «dad» içində, Dərdi-qəmim şad, içimdə, İçim, çölüm od içində, Üşüyürəm niyə, Allah? Gözlərəm ay batanadək, Fələk sayan bitənədək, Gələcəyəm qu quşu tək, Nəğmə deyə-deyə, Allah. 7.01.2000 Sözümün üstündə durmuşam, Allah Hələ də adını qoyammadığım, Bu nə tamaşadı qurmuşam, Allah? Özüm də bezmişəm bu lal oyundan, Sonsuz səbrimi də yormuşam, Allah! Fırladır səhnəni əsən qara yel, Qopub yerlə göyü bağlayan son tel, Mən yer kürəsinin üstündə deyil, Sözümün üstündə durmuşam, Allah!
Bu kor bəxt təsəlli tapardı kimdə? Dərdlər məskən saldı gen ürəyimdə, Nə yaxşı həyatda varmışam, Allah!… Mən naşı bir uşaq, dünyasa qədim, Özümü gəzməyə əyildi qəddim, Heç yerdə axtarıb tapa bilmədim, Anladım, əzəldən kormuşam, Allah! 27.08.2002 Hər an insan itirir Allah Allah! Hər an nəsə itirir insan damla-damla, dəniz-dəniz. Bəzən haylı-küylü, bəzən səssiz-səssiz. Allah! Hər an nəsə itirir insan çiçək-çiçək, yarpaq-yarpaq. Saralıb solduqca günlər varaq-varaq. Allah! Hər an nəsə itirir insan gerçək-gerçək, yuxu-yuxu. Yerində təəssüf qalır, bir də ki, qorxu. İtirdiklərinə baxıb köksünü ötürən adam, Bir düşün! Hər an İNSAN itirir Allah.
Özümə yaxınsan məndən, İlahi! İçi cah-cəlallı cahan vermisən, Durub seyr edirəm gendən, İlahi! Qəm mənim yoldaşım, kədər sevgilim, Sözlə doğranıram hey dilim-dilim, Yerdən ayaqlarım üzülüb, əlim Asılıb səmada səndən, İlahi! Yolumu göylərdən yerə döndərdim, Hər kəlmə sözünü dürrə döndərdim, Mən səni milyondan birə döndərdim, Sən məni ayırdın mindən, İlahi! Bir az gec doğuldum, bir azca erkən, Mənim səbrimdən də uzunmuş örkən, Sənə ürəyimdən yollar var ikən, Körpü nəyə lazım dindən, İlahi? 11.11.2001 Yalnız bir sirrini bildim, İlahi Ömrümün başından ayağınacan, Özümdən sənə yol gəldim, İlahi. Min bir sualına cavab gəzirdim, Yalnız bir sirrini bildim, İlahi. Bir həsrət adası oldu vətənim, Zaman arzulara kəsildi qənim, Bu dünya dar gəldi ruhuma mənim, Onu öz dünyamda böldüm, İlahi. Fələyin son hökmü qətiymiş, qəti, Vermək istəmədi son zəmanəti, Mənə borc verdiyin bir əmanəti, Qaytarana kimi öldüm, İlahi. 25.05.2002 Dünyanın son sözü Canıma can verdin, gözlərimə işıq. Dörd yana baxıb dünyanı gözüm boyda gördüm, İlahi.
günahımı anladım. Böyüdü dözüm boyda dərdim, İlahi. Ömrün-günün içindən keçdim yalın ayaqlarımla. Yolları ayaqlarıma sərdim, İlahi. Fikrim, xəyalım ilmə-ilmə söküldü. Arzuların xarabalıqları üzərində ümid qalası hördüm, İlahi.
addım-addım. Səsimlə deyil, sözümlə ağladım, İlahi. Səndən söz alıb sənə söz verdim. Daha heç nə qalmadı. Dünyanın son sözünü dərdim: «İlahi»!
göydən yerə endirdin bizi, İlahi! İndi günahla dolu yer üzündə canımızı qoymağa bir qarış boş yer tapmırıq. Böyüdüb boya-başa çatdırdığımız mələk üzlü çocuğların gülüşü eşqinə Günahlarımızı əhv et, yenə yerdən göyə qaldır bizi, İLAHİ! 20.08.2002 İNSAN KİMİ Səni çox sevdim. Qar çiçəyinin baharı, Səhranın yağmuru, Quşun səmanı sevdiyindən daha çox. Səni çox sevdim. Gözlərin işığı, Ürəyin nəfəsi, Dənizin sahili sevdiyindən daha çox. Səni ÖZÜM kimi, İNSAN kimi sevdim, İLAHİ!
zəncirlərin cingiltisi, əzilən ruhların iniltisi, ayaqlar altına atılmış başların kəsilən nəfəsi, şikəst ayaqların addım səsi, lal edilmiş dillərin susqunluğu İNSANLIĞIN səssiz, sözsüz HİMNİDİR , İLAHİ!
Qatil imişəm, Allah! Ürəyimdə doğulan, yaşaması üçün ümid verə bilmədiyim, bu dünyanın havasında boğulan neçə-neçə arzunun qatili.
Udduğum havanın, yaşaya-yaşaya öldürdüyüm hər bir anın, içdiyim suyun, dərdiyim çiçəyin, yarpağın, ayaqlarım altında tapdayıb öldürdüyüm torpağın qatili. Qatil imişəm, Allah! Əvvəlcə həyat verdiyim, sonra isə hamıdan gizli öldürüb qəlbimə gömdüyüm sevgimin qatili. Qatil imişəm, Allah! Bəzən dəli kimi hönkürmək istədiyim halda boğduğum göz yaşlarının qatili. Qatil imişəm, Allah! Öldürdüyüm nəfsimin, ölümə olan həvəsimin qatili. Qatil imişəm, Allah! İnsafsızcasına hər bir dərdimi yük etdiyim dözümün, dünyanın pisliklərini görüb heç kimə, heç nəyə gücüm çatmadığı üçün içimdə döyə-döyə öldürməyə çalışdığım özümün qatili. Eh, sənin ən günahsız qatilin, ən suçsuz bəndənəm, Allah! 7.05.2000 KÖÇƏSƏN DEYƏ Sinəmə çəkdiyin dağın üstündən, Gözlərim yol çəkir, keçəsən deyə. Axır ürəyimə gözümün suyu, Nə zaman qayıtsan içəsən deyə. Zaman ömrümüzdən il alıb keçir, Əlində qayçısı bizə don biçir, Sənli ağ günlərim saçıma köçür, Sən ağı qaradan seçəsən deyə. Bu yolu sonadək mən gedəcəyəm, Fələyin özünə görk edəcəyəm, Dünyanı gözaçıq tərk edəcəyəm, Öləndə gözümə köçəsən deyə. 4.09.1999
bir-birimizdən xəbərsiz. Əgər tələsməsək görüşəcəyik. Paralel xətlərin kəsişdiyi, Gecəylə gündüzün qovuşduğu yerdə, Dünyanın dayaq n-ö-q-t-ə-s-i-n-d-ə. 8.07.2002 Yaş gəlir Qaçıb gizlənməyə ümid yeri yox, Dörd yandan həsrətin mənə tuş gəlir. Nə zaman göndərsəm sənin arxanca, Xəyalım qayıdıb əliboş gəlir. Fələk bu sevginin durub qəsdinə, Bilmirəm mənimlə, axı, qəsdi nə? İllərin saçıma səpdiyi dənə, Arabir səadət adlı quş gəlir. Bu qəm bazarına hey baxa-baxa, Bir cəza aldım ki, ölümdən baha, Mənim göz yaşlarım quruyub daha, Qələmin gözündən indi yaş gəlir. 17.11.1999 Gəlmə könlümə qonaq Gəlmə könlümə qonaq. Qəlbimin dörd tərəfini dərd alıb. Sanmıram ürəyimdə hansısa künc boş qalıb. Gəlmə könlümə qonaq. Səni toz basmış xatirələrlə dolu yaddaşımda saxlamaqdan çəkinirəm.
Quru gözlərimdə yaş gizlənibdir. Mənim ürəyimdə sənə məhəbbət, Səninsə qəlbində daş gizlənibdir. Çəkdin ürəyimə çalın-çarpaz dağ, Hər günüm həsrətdən solan bir yarpaq, Payızdır, ömrümün ağacı çılpaq, Görəsən harada qış gizlənibdir? Ürəyim hicrandan olubdur xəstə, Çırpınır, can verir bir daş qəfəsdə, Yanına uçacaq o, son nəfəsdə, Köksümün içində quş gizlənibdir. 25.07.2000 GET Sevdamız bir tamaşaydı, Son pərdəni bitir, get, get. Qürurumu göz yaşıma, Eyləmişəm çətir, get, get.
Kədər mənə səndən yaxın, İçində yol azıb ahın, Dur, köksünü ötür, get, get.
Bağrımın başını deşən, Əyil, gözlərimdən düşən, Öz eşqini götür, get, get.
Qürurumu göz yaşıma, Eyləmişəm çətir, get, get.
Sular gözümdə dayanar. Döymə könül qapısını Yatmış ümidim oyanar. Ayılar yetim arzular, Səndən istər sevgi payı. Məhəbbət qan dənizidir, Arzularım ac qağayı. Həyətdə qara yel əsir, Gülü-çiçəyi qorxudur. Bu həyatda gördüklərim, Hər şey yuxudur, yuxudur... 7.07.2002 Vağzalı Vağzalı sədası dolaşdı o qızgilin küçələrində. Dolaşdı qərib-qərib. Baharda çiçəklərdən, yayda istidən, payızda küləklərdən, qışda şaxtadan sordu.
Tapammadı axtardığı ünvanı. (Hanı, yer üzündə dil bilən, hanı?…) O qız uzun illərdən bəri həyətlərindəki ağac kimi payızın sarısına bürünüb son baharı gözləyir… 21.09.2002 Kədərimlə tapmışam səni Axı, həsrətinlə görüşməmişdim, Bəs hardan qəhərin tanışdı mənə? Sən yanımda ikən uzaq gəzən qəm, Sən yoxkən isnişib alışdı mənə. Göndərdim yolları arxanca sənin, Elə hey yol gedən yolum çatmadı. Saydım əllərimlə ötən günləri, Aylarım az oldu, ilim çatmadı. Gözlərimin yaşı axıb dərdimin, Qara rəngini də açıb ağartdı. Dərdin ətəyindən tutub çəkirdim, O da ki, gör məni hara çıxartdı? Hələ həsrətinin yaşı bilinmir, Ömür tək köhnədir, ölüm tək yeni. Bir vaxt sevincimlə itirmiş idim, İndi kədərimlə tapmışam səni. 5.12.1999 «Əlvida» deməyi unudan oğlan Otuz bir yaşında, ayın on biri, Getdin, aramızda qaldı qu sirri, Tapmadıq dünyada bir görüş yeri, «Əlvida» deməyi unudan oğlan. Getdin, gözlərində apardın məni, Dünyanın köksündən qopardın məni, «Bir ovuc torpağ »ın olub vətənim, «Əlvida» deməyi unudan oğlan. Sənə yurd olmadı bu qoca şəhər, Yaşaya bilmədin ömrü birtəhər, Axşam toyumuzdur, qayıt bu səhər, «Əlvida» deməyi unudan oğlan. Fələk toy eləyir, qurulub çadır, Gedən qəhər içir, gələn qəm dadır, Həsrət solumdadır, dərd sağımdadır, «Əlvida» deməyi unudan oğlan. Köhnə ömrü dəyiş, geyin təzə, gəl, Elə bu buxunda, boyda gözə gəl, Yaradan qapını açıb bizə, gəl, «Əlvida» deməyi unudan oğlan. 20.04.2001 Ölmüş sevgimizin xatirəsinə Gözlərini yum, nəfəsini dinlə, səslərin rəngini seyr et, rənglərin səsini dinlə. Ürəyim öz ahəngində həftənin yeddi günü yeddi not üzərində yeddi nəğmə həsr edir yenə.
Ölmüş sevgimizin XATİRƏSİNƏ. 25.08.2002 SƏNDƏN XƏBƏRSİZ Gərək xəyalına qonaq Gəlim, səndən xəbərsiz. Yediyin qəm payını Bölüm, səndən xəbərsiz.
Ürək istəyini dandı, Sənsizlikdən canım yandı, Külüm səndən xəbərsiz. Dünyada öz qismətim var, Harda olsam məni tapar, Bəzəyib gəlin aparar, Ölüm səndən xəbərsiz. 9.04.2002 ÜRƏYİM BİR TƏRƏZİYMİŞ Axtarıb bir yol tapmadım, Ürəyinə keçmək üçün. Gözlərindən axan suyu, Mənbəyindən içmək üçün. Eşqin mənə mərəz imiş, Taleyimin qərəziymiş, Ürəyim bir tərəziymiş, Dərdlərini çəkmək üçün. Qəlb evimi gəzib baxdım, Gördüm ki, kor olub baxtım, Sevərkən olmadı vaxtım, Yüz ölçüb, bir biçmək üçün.
Küləklərin səsinə. Yenə də ahım qarışdı, Çiçəklərin səsinə. Könül evim yarıuçuq, Bacarırsan içinə sığ, Oyanammadıq yarımçıq, Mələklərin səsinə. İki quşuq, İsaq-Musaq, Yetər bizə bunca yasaq, Sus, əzizim, qulaq asaq, Ürəklərin səsinə. 4.09.2002 İKİ İL «Bizim aramızdan iki il keçir» Məmməd İsmayıl Aramızda iki il var. Bizi birləşdirən, bizi ayıran, məndən əvvəlki, səndən sonrakı iki il.
Düz iki iki il sonra sənə bağlandım. İzlərin izlərimə qarışdı.
Ancaq yenə aramızda iki il qaldı. Bizi birləşdirən, bizi ayıran məndən əvvəlki, səndən sonrakı iki il.
İLİ ÇIXIBDIR Deyirlər ömür-gün bir axar sudur, Mənim qismətimə lili çıxıbdır. Bəxtimə hər səsin bəmi düşsə də, Tale harayının zili çıxıbdır. Yolumun üstündə dərdlər düzülüb, Ömrüm neçə yerdən dəyib, süzülüb, Bütün ümidlərdən əlim üzülüb, Gümanlar qəlbimdən ölü çıxıbdır. Bilmirəm bu yolun sonu haradır, Qəlbim dərd yükündən para-paradır, Ömrümün saçının çoxu qaradır, Arabir ağarmış teli çıxıbdır. Ölüm qapıdadır, dayanıb səsdə, Gəlib çıxacaqdır o, son nəfəsdə, Yığdım dərdlərimi sinəmin üstə, Ürəyim dağ olub, külü çıxıbdır. Eşqimi tapanda batdım günaha, Hər sözüm çevrildi naləyə, aha, Ancaq, o məhəbbət yaşamır daha, Çünki çoxdan ölüb, ili çıxıbdır. 18.05.1998 PAYIZ Yanına gələ bilmədim, Yolumu payız bağladı. Onun könlünü alırdım, Ölüm məni qabaqladı. Hər il həmin vaxt gələndə, O, peşman-peşman ağlayır. Payız mənə sirdaş olub, Sənin yasını saxlayır. 4.06.2002 Dünya Yorulmusan, a dünya, Qışın yuxusu gəlir. Hər tərəfdən burnuma, Ölüm qoxusu gəlir. Duyub gedirəm.
Bu ayrılıq anında. Tənha qalmayacaqsan, Dərdlərimi yanında Qoyub gedirəm.
Sənə əlvida edim. Anamın sinəsindən, Yetərincə qəm yedim. Doyub gedirəm.
Sənin geniş üzündə. Nə xoşbəxtəm, qəbrimi İnsanların gözündə Oyub gedirəm.
Nə də sən mənə yarsan. Bir az şıltaq uşağam, Qayıtmasam yazarsan «Qayıb», gedirəm.
Solu var, sağı görünmür. Asılıb qaldığım ömrün, Baxıram, bağı görünmür. Tale məni döyə-döyə, Çevirdi yanıqlı neyə, Dumana bürünüb deyə, Qəlbimin dağı görünmür. Vaxt mənim ömrümdən yeyir, Üstümə ölüm yeriyir, Ömür şam kimi əriyir, Tökülən yağı görünmür. 20.07.1999 Çatır Dərdimi döyməyə yetməyən əlim, Özümü döyməyə başıma çatır. Zamanın əqrəbi geriyə dönüb, Gəlib yavaş-yavaş yaşıma çatır. Ömrümün önündə ümid məzəsi, Nə zaman qurtarsa durub gedəsi, Hərdən ürəyimin ölüm hədəsi, Ağlımdan yan keçir, qaşımı çatır. Dərdlərimin üzü qış kimi bərkdir, Ölümün silləsi üzümə ərkdir, Məzarım üstünə bir daş gərəkdir, Gücüm ürəyimin daşına çatır. 31.08.1999 Boş qalıb Yazımı, yayımı alıb getmisən, Ömür baxçasında payız, qış qalıb. Yağışdan sonrakı nəm torpaq kimi, Gözlərimin dibi hələ yaş qalıb. Yeriyib bu yolda düşdüm izimə, Dünyadan yan keçib döndüm özümə, Dayanıb bir anlıq baxdım gözümə, Gördüm bu gərdişə gözüm çaş qalıb. Bir ölüm gizlənir ömrün «var» ında, Bəzən çiçək solur ilk baharında, Ömrümün hörülən dörd divarında, Yerini tapmayan bircə daş qalıb. Keçdiyim yollardan izlərim getmir, Bəxtim qədərimə yoldaşlıq etmir, Ömrü xərcləyirəm qurtarmır, bitmir, Hələ kisəsində bir az yaş qalıb. Bu ömrü üstümdən gərək ataydım, Eşqin dəryasında rahat batardım, Qəlbimin içini yeyib qurtardım, Odur ki, ürəyim indi boş qalıb. 5.07.1999 Dünya nə ölməli yerdir Bu ömür ilkim-naşıdır, Tale mənə qəm daşıdır, Həyat-ölüm savaşıdır, Əvvəliynən sonu birdir. Qəlbimdən keçən yollar dar, Dayandığım bir nöqtə var, O da ki, özümə sirdir. Dərd içində ha alış, yan, Xoş gün gəlib olmaz həyan, Yaşamağa yaramayan, Dünya nə ölməli yerdir!… 10.05.2000 Öyrəncəklik Son övladını itirən ananın Gülüşünün rəngini görmək üçün yanma için-için qürubu seyr et. Sonra… Sonra…
Sonra da … Yenidən günəş doğanadək, başını götürüb get…
14.11.2002 Dəyişib özümüz olduq Heç nə dəyişmədi, anam, Dəyişən gözümüz oldu. Yaxşıya pis, düzə əyri, Söyləyən sözümüz oldu. Bu getdiyim sonsuz yoldu, Ümidlər gül kimi soldu, Min yol ruhumuz soyuldu, Dəyişib özümüz olduq. 12.10.2002 DƏRD BOXÇASIDIR BU ÜRƏK Ömrüm-günüm quş qanadlı, Taleyim turşməzə dadlı, Gəlmişəm ki, həyat adlı, Tamaşaya baxıb gedəm. Dərd boxçasıdır bu ürək, Bir az nadinc, bir az kövrək, Ayrılarkən ömrün gərək, Əllərini sıxıb gedəm. Ölümü gizlədib göz-qaş, Geyindiyim ömür nimdaş, Boynuma salınıb bir “daş”, Çətin “suda” axıb gedəm. Ömrə boyun əyməyirəm, Qəm libasın geyməyirəm, Ölüm gəlsə bilməyirəm, Ha tərəfdən çıxıb gedəm. 30.05.1999 Yüklə 458,4 Kb. Dostları ilə paylaş:
|