Yaqub məĞrur vəTƏn namiNƏ Bakı
Yüklə 3,01 Kb. Pdf görüntüsü
|
7 Yaqub Məğrur Vətən naminə gələcəkdə kitablarım çapdan çıxar və mən şair ola bilərəm. Hətta “ÖZÜMÜ AXTARIRAM” adlı şeirdə yazmışdım: ...Qəfil ayrı düşdüm daş sarayımdan, “Sürgündə” çalışdım özül qazmağa. Muğanda qurduğum çadır “ev”imdə, Həsrətdən başladım şeir yazmağa. Sözləri nə qədər sıralasam da, Mən heç də özümü şair sanmıram. Yenişli – yoxuşlu dar cığırlarda, Saxta əməllərdən faydalanmıram. Axtara – axtara qırx bir yaşımda, Nəhayət yad eldə tapdım özümü. Ancaq ki, hələ də əmin deyiləm, Bu yeni tapdığım mənim özümmü?.. Yuxarıda qeyd etdiyim kimi, 1993-cü ildə erməni barbarlarının Cəbrayıl rayonunu işğal etməsi nəticəsində, Biləsuvar rayonu ərazisində salınmış 4 saylı məcburi köçkün şəhərciyində çadır evlə təmin olunsam da, iş olmadığından çadırların arasında boş- boşuna gəzib dolaşır, “ev”ə qayıdanda da rahatlıq tapa bilmirdim. Günün xeyli hissəsini “ev”də oturub, daş evdən çadıra necə düşməyimiz barədə xatirələr yazmaqla məşğul olurdum. Hətta qəlbimdəki hicran yanğısı bütün vücudumu qarsıyaraq təbimi riqqətə gətirir və məni yurd həsrətli şeirlər yazmağa da məcbur edirdi. On iki səhifəlik şagird dəftərində qeyd etdiyim bu cızma-qaralar yeganə təskinlik mənbəyim idi. Ancaq bir ildən də çox müddətdə bu mühitə uyğunlaşa bilmədiyimdən Biləsuvar rayon İcra Hakimiyyətinə gedib, ilk tanış olduğum humanitar məsələlər üzrə başçının müavini cənab Rac Mu- radovdan, ata yurdunu itirmiş bir qələm sahibi kimi işlə təmin olunmağıma kömək etməsini xahiş etdim. O isə bu barədə rayon İcra Hakimiyyətinin başçısı cənab Əli Babayevə məruzə etdi və məni onun qəbuluna apardı. Başçı bizi təmkinlə dinləyib, öncə İH-nin orqanı olan “MƏHSUL” qəzetinin baş redak- toru cənab Həmdulla Əzizova, sonra isə rayon Mədəniyyət Şöbəsinin müdiri Rəfiqə xanım Cəfərovaya zəng edərək, mənim münasib işlə təmin olunmağım barədə göstəriş verdi. Məsələnin həllinə nəzarəti isə Rac müəllimə tapşırdı... Öncə “MƏHSUL” qəzeti redaksiyasına getdim. Ömrünün ahıl çağlarını yaşayan Həmdulla müəllim də mənimlə ətraflı söhbətdən sonra məcburi köçkünlərin çadır həyatı ilə bağlı bir yazı hazırlayıb gətirməyimi istədi. İlk tanışlıqda özünü H. Əliyevin kadrı kimi təqdim edən və bundan qürur duyduğunu, eləcə də keçmiş partiya biletini hələ də ürəyinin başında gəzdirdiyini bildirən bu qocaman jurnalistin məntiqli danışığı, əqidə dönməzliyi, şəxsiyyəti və vüqarlı görkəmi mənə çox müsbət təsir bağışladı. Onunla sağollaşıb çadır şəhərciyinə qayıtdım. Həmin gecə yatmayıb “QARABAĞSIZ KEÇƏN GÜNLƏR” başlıqlı geniş bir məqalə hazırladım və növbəti gün redaksiyada Həmdulla müəllimə təqdim etdim. Baş redaktor yazını oxuyub qurtarandan sonra soruşdu: 8 Yaqub Məğrur Vətən naminə 9 Yaqub Məğrur Vətən naminə - Məqaləni sən yazmısan? - Bəli! – Dünən isə deyirdin ki, mühəndisəm. – Elədir! Axı bu yazı sırf jurnalist qələmindən çıxıb. Həmdulla müəllimin mənə inanmadığını anlasam da, sadəcə gülümsünüb dedim: - İstəsəniz, başqa məqalə də yazıb gətirə bilərəm. – Ehtiyac yoxdur. Onsuz da qəzetimizin növbəti sayı çapa hazırlanır. Yaxın günlərdə hər şeyə aydınlıq gələcək. Odur ki, hələlik ştatdan kənar müxbir kimi işə başla, sonrasına baxarıq! Mən işə başlayandan bir həftə sonra qəzet çapdan çıxdı. Sözügedən məqaləm də dərc olundu. Üstəlik baş redaktor, çadır şəhərciyində yaşayan məcburi köçkünlərə paylamaq üçün mənə 50 nüsxə qəzet hədiyyə etdi. Həddi - hüdudu olmayan ilk sevincimi paylaşmaq üçün İcra Hakimiyətinə - Rac müəllimin qəbuluna get- dim. O, məni görən kimi kabinetinə dəvət etdi: –Gəl içəri! Elə indicə sənin məqaləni oxuyurdum. Çox təsirli yazmısan. Mən ona minnətdarlığımı bildirib, cənab Başçıya da təşəkkürümü çatdırmağı xahiş etdim. Rac müəllim söhbətimizin sonunda, nəyisə gizlədirmiş kimi dedi: - Sən Rəfiqə xanıma da baş çək! O özü zəng edib soruşurdu ki, cənab Başçı tapşırdığı oğlan niyə gəlib çıxmadı? Yəqin ki, səninçün hansısa işi nəzərdə tu- taraq zəng edib. Mən Rac müəllimlə sağollaşıb, dərhal Mədəniyyət Şöbəsinə yollandım. Gözəlliyi, şəxsiyyəti və intellekti ilə başqalarından seçilən, məni gülər üzlə qarşılayıb təmkinlə dinləyən və dərhal iş təklif edib, xoş təsir bağışlayan Rəfiqə xanım dedi: - İcra Hakimiyyəti Başçısının göstərişinə əsasən rayonumuzun ərazisində salınmış çadır şəhər - ciklərində məcburi köçkünlərə nümunəvi xidmət göstərən kitabxana açmaq planımız var. Başçı tapşırdığına görə bu kitabxananı sənə həvalə etsək, məncə yaxşı olar. Ona minnətdarlıq edib dedim: - Mən artıq “MƏHSUL” qəzetində çalışıram. Hər gün rayon mərkəzinə işə gəlirəm. Belə olan halda, mənim iki müxtəlif yönlü işi eyni vaxtda, müxtəlif yerlərdə reallaşdırmağım mümkün deyil. Ancaq bu məsələnin başqa bir həll yolu var. – Necə? - Əgər siz kitabxanaçı vəzifəsinə məni deyil, həyat yoldaşımı götürsəniz, yeni tikib başa çatdırdığım iki otaqlı kərpic binanı sizə bağışlayaram və kitabxananı həmin binada açarsınız. Rəfiqə xanım gülümsünüb soruşdu: - Yoldaşınızın təhsili varmı? – Bəli, orta ixtisas təhsillidir. – Yəni demək istəyirəm ki, kitabxanaçı oxuculara həm nümunəvi xidmət göstərməyi, həm də kitabları qoruyub saxlamağı bacarmalıdır. Sizcə yoldaşınız bunların öhdəsindən gələ biləcəkmi? – Narahat olmayın, Rəfiqə xanım! Bu işə şəxsən özüm nəzarət edəcəyəm. - Deməli məsuliyyəti öz boynunuza götürürsünüz. Elə isə hesab edirəm ki, sizə inanmaq olar. Odur ki, siz sabah şöbəmizə gəlin! Mən də ona qədər yoldaşınızın işə götürülməsi məsələsini həm cənab 10 Yaqub Məğrur Vətən naminə Yüklə 3,01 Kb. Dostları ilə paylaş:
|