23
b
əbəyi kimi qorumaq, dövlətə və xalqa sədaqətlə xidmət
etm
ək, qanunlara hörmətlə yanaşmaqdan başlanır.
O zaman burada
əxlaqi, siyasi, ictimai və digər mənbəələr-
d
ən qidalanan hisslər də bu duyğuların arasında özünə yer alır.
Yalnız Vətənin iqtisadi və siyasi maraqlarını müdafiə edən,
onun sevincin
ə sevinən, kədərinə kədərlənən, ən çətin anlarda
V
ətənə arxa-dayaq duran, cəsur, möhkəm iradəli, Koroğlu
hün
ərli, Mübariz ruhlu oğulları, Həcər, Nüşabə və Salatın
qeyr
ətli qızları bu şərəfə nail ola bilərlər. Bu yazıda adını
ç
əkdiyim və çəkə bilmədiyim saysız – hesabsız mənafeylərdən
v
ə keyfiyyətlərdən qidalanan, eləcə də ruhlanan Azərbaycanın
minl
ərlə cəsur, qorxmaz igid oğul və qızları ilə fəxr etməyə
d
əyər. Bu şəxslər millətini, Vətənini, torpağını hədsiz dərəcə-
d
ə sevməyə layiq, özlərini əsl xoşbəxt vətəndaş saymağa qadir
c
əsur insanlardır.
“M
ən Vətənimi sevirəm.” – deyən şəxs öz üzərinə böyük
öhd
əliklər götürməyə borcludur. Həmin insanın hər şeydən
əvvəl gərək möhkəm səbri və iradəsi olsun. Bu sevgini qarşıya
qoyduğu məqsədi, öz işi ,əməli ilə göstərmək istəyinə qadir
olan bel
ə adamların, saf bulaq suyu kimi mənəvi saflığı
olmalıdır. O, möhkəm ürəyə, polad iradəyə, tükənməz səbr və
dözüm
ə malik olmalıdır. Eyni zamanda onun Vətən uğrunda
ölüm
ə getmək, istəyinin çin olması üçün o, hər an cəsarətli
ad
dımlar atmağa hazır olmalıdır. Belə cəsurların heç vaxt
tük
ənməyən və sönməyən etibarı və sədaqəti yüksək keyfiy-
y
ətli, saf polad kimi möhkəmlik tələb edir. Bunun üçün elə
V
ətən oğul və qızlarının mayası misilsiz istək və saf
m
əhəbbətdən güc, qüvvət alan geniş vətəndaş ürəyi və
misilsiz h
əvəsi və istəyi olmalıdır. Vətənin hər bir övladın-
da bu
əlamətlər və ya xüsusiyyətlər varsa deməli Vətən
h
əmişə sevilir. Gecə-gündüz onun sərhədləri əsgərlər tərə-
find
ən düşmənlərdən göz bəbəyi kimi qorunur. Bu torpaq
yorulmaq bilm
əyən zəhmətkeş əllərin sayəsində isə nəinki
24
ilb
əil, günbə-gün, hətta saatbasaat irəli, uğurlu və parlaq
inkişafa doğru gedir.
V
ətənimiz Azərbaycanın iqtisadi və sosial inkişafında,
onun s
ərhədlərinin gecə-gündüz qorunmasında gənclərin rolu
böyükdür. Bu rol günd
ən-günə qloballaşan dünyamızda nəinki
h
ər gün , bəlkə də saatbasaat artır.
HAŞİYƏ. Azərbaycan ədəbiyyatının və dilinin ən qədim
yazılı abidəsi, XI-XII əsrin yadigarı olan “Kitabi-Dədə Qor-
qud” da v
ətənpərvərlik, eləcə də Vətən, torpaq uğrunda göstə-
ril
miş qəhramanlıq sujetlərini saymaqla qurtarmaz. Bu ölməz
s
ənət əsəri respublikamızın bu günkü gənclərinə ən gözəl
nümun
ədir. Bu ölməz ədəbi salnamədə yaşlı insanlarla bərabər
Böyr
ək, Budac, Uruz, Əmran və başqa igid gənclərdən də
söhb
ət açılır.
M
əlumdur ki, bu ədəbi bədii incinin – eposun 12 boydan
9-u g
ənclərə həsr olunmuşdur. Əsərin sujetindən görünür ki,
XI-XII
əsrlərdə el adətinə görə igidlik, qəhrəmanlıq göstərmə-
yinc
ə gənclərə ad verilməzdi. Rəsmi advermə mərasimi isə
bel
ə təşkil edilərdi: Əvvəlcə geniş ərazidə el ağsaqqalarından
ibar
ət böyük məclis qurulardı. Məclisə igidlik və ya qəhrə-
man
lıq göstərmiş bütün gənclər dəvət edilərdi. Sonra Dədə
Qorqud m
əclisə təşrif buyurardı. O, hər igidin ayrı-ayrılıqda
göst
ərdiyi qəhrəmanlıqları bir-bir sayaraq açıb göstərirdi.
Onla
rın bütün sahələrdə göstərdikləri qəhrəmanlıqları məclis
ağsaqqallarının və digər iştirakçıların nəzərinə çatdırardı.
N
əticədə dəvət edilmiş igidlər göstərdiyi qəhrəmanlığa və
r
əşadətə görə məclisdəkilərin alqışlarını qazanar və onlara
müvafiq adlar qoyulardı.
HAŞİYƏ. “Günəşdən nur alanlar” bədii-publisistik kita-
bım çapdan çıxandan sonra onu oxuyan şair dostlarım mənə
yarı zarafat, yarı gerçək dedilər ki, “sənin yazdığın əksər
şeirlərdə Vətənə, torpağa, insanlara olan məhəbbət və sevgi
hissl
əri nədənsə çox qüvvətli alınıb.” Cavab verdim ki, bunu
25
m
əndən yox tənqidçilərdən və oxuculardan soruşun. Sonra isə
dostlarım verdikləri sualı özləri də belə cavablandırdılar:
“Görünür şeir yazan zaman məhəbbət və sevgi mövzusuna
başlayan kimi bizim duya və görə bilmədiyimiz hissləri sən
aydınlıqla görüb onları canlandıraraq qələmə ala bilirsən. Mən
“bunu Qadir Allahdan başqa heç kim bilə bilməz” deyib həmin
söhb
əti bağladım və söhbətin mövzusunu dərhal dəyişdim.
M
ənim zənnimcə gözəl şeir yazmaq, həzin müsiqi
b
əstələmək, ürəkləri fəth edən rəsm əsəri çəkmək ruhun
coşğunluğu ilə bağlıdır. Ədəbiyyat və incənət sahəsində hər
hansı əsər yaratmazdan əvvəl həmin mövzunun sujet xətti
mü
əyyən edilir. Əgər bu xətt bütünlüklə ürəkdən süzülüb gələn
möht
əşəm sevgi və məhəbbət hissləri ilə qana, cana işləyibsə
onda mü
əllif öz yaradıcılığında çətinliklə də olsa yüksək
müv
əffəqiyyət qazanmağa nail ola bilir.
Aşıqlar demişkən sevgi gözdən və ürəkdən su içir və
qidalanır. Əyər gözlə hər şeyi qara rəngdə deyil, öz rəngində
görs
ək, ürəkdə isə Vətənə, torpağa qarşı istək qabiliyyəti olsa
bu sevginin qarşısını Fələkdən başqa heç kəs ala bilməz.
V
ətəni təkcə insanlar deyil, quşlar da sevirlər. Bunu bir
dostumdan eşitdiyim qısa bir lətifə ilə oxuculara izah etməyə
çalışacağam.
HAŞİYƏ. Belə rəvayət edirlər ki, bir bülbülü uzun
müdd
ətdən sonra qəfəsdən açıb çölə buraxırlar. Bu vaxt elə bil
dünyanı ona verirlər. Quşun ürəyi az qalır ki, sevincindən
parça- parça olsun. O, c
əld qanad açıb uçaraq yaxınlıqdakı
kolluqda bir qaratikan kolunun üstünd
ə oturur. Bülbül kolu
öp
ə-öpə sanki uzun müddət qürbətdə olub Vətəninə təzəcə
qayıdan insan kimi gözlərindən sevinc yaşları axıdır. Ürəkləri
ağrıdan qəmli səslə bu mahnını oxumağa başlayır:
V
ətən, Vətən, ay Vətən
Yoxdu s
ənə tay Vətən !..
Dostları ilə paylaş: |