189
gedən mübarizədə illərin sınağından çıxmış, kifayət qədər tə-
sirli və orijinal vasitə hesab oluna bilər.
Danışa-danışa bir də gördüm ki, konduktor çəkiliş qru-
punun arxa tərəfində dayanıb, bəri baxır. Bu adam mənə hör-
mət eləyib: bir qəpik də xərcləmədən televiziyaya çəkilmək,
müsahibə vermək imkanı yaradıb.
− Bu yaxşılığın əvəzi çıxıl-
malıdı:
– Biz sərnişinlər hamımız konduktorların və onları mü-
şayət eləyən polislərin işindən çox razıyıq. Bu adamlar bizim
rahatlığımız üçün əllərindən gələni əsirgəmirlər, hər birimizin
qayğısına qalır, hörmətlə yanaşırlar. Çox sağ olsunlar.
− Cüm-
ləni bitirib, konduktora və onu müşayət edən polisə baxdım.
İkisi də gülümsəyirdi, yəni ki, halal olsun, yaxşı dedin.
Sonra keçdim nöqsanlara:
– Vaqonlar çox köhnədi, bunlarin ən azı 60-70 yaşı var.
Bu ölkənin var-dövləti aşıb-daşır, dörd-beş vaqon almaq eləmi
çətin işdi? Təzəsi yoxdu, heç olmasa köhnələrə əl gəzdirib, sı-
nan yerlərini düzəltmək, rəngləmək, yuyub təmizləmək, vaxta-
şırı dezinfeksiya eləmək olmazmı? Əslində, bu vaqonlardan
istifadə eləmək düz deyil, ən azı ona görə ki, bunlar hörümçək,
bit-birə, taxtabiti yuvasıdı, infeksiya mənbəyidi. Bir az ləngiyə
bilsəydiniz, taxtabitilərin mini yubka geymiş qızları necə dişlə-
diyini və onların da qıçlarını qaşıya-qaşıya necə qışqırdığını öz
gözlərinizlə görərdiniz. Mən çox danışa bilərəm, amma uzun-
çuluq nəyə lazımdı? Vaqonlarda istilik sistemi yoxdu. Mənim
deməyim artıqdı, gəlmişkən özünüz o qapı-pəncərəyə baxın,
görün nə gündədi. Qış vaxtı burda yel vurub, yengələr oynayır.
O qədər nöqsan var ki, heç bilmirəm hansını deyim...”
Nöqsanlar barədə kifayət qədər danışıb, çıxışımı ta-
mamladım. Çəkiliş qrupu mənə təşəkkür eləyib, qonşu vaqona
keçdi.
Evə gələndə dedim ki, gözdə-qulaqda olun, məni tele-
vizorda göstərəcəklər. Düz bir həftə ərzində “Lider” televiziya-
sının verilişlərini nəzarətə götürdük.Amma məni göstərmədilər.
Əlimi üzdüm. “Boş şeydi, indiki zamanda kim kimi televizorda
190
pulsuz göstərər? Əlbəttə, heç kim. Allah bilir, nə məqsədləsə
çəkiliş aparırmışlar, təsadüfən məni də çəkdilər. Sonra görüblər
ki, çıxışımda tənqidi məqamlar var, ona görə də göstərməyi
lazım bilməyiblər. Cəhənnəm olsun, çox elə lazımdı mənə...”
öz-özümə dedim.
Aradan on gün keçəndən sonra iş yoldaşlarımdan biri
mənə dedi ki, iki-üç gün bundan əvvəl səni televizorda gördüm.
− Nə danışırsan?!
− Hə, gözündə qara eynək, elektrik qatarında oturub
danışırdın.
− Nə deyirdim?
− Tərifləyirdin: elektrik qatarı ekoloji cəhətdən təmizdi,
rahatdı, ucuz və sərfəli nəqliyyat növüdür. Camaata göstərilən
yüksəkkeyfiyyətli xidmətə görə razılığını bildirdin.
− Vəssalam?
− Vəssalam. Daha nə olmalıydı ki?
− Bəs axı mən nöqsanlar barədə də danışmışam, o yeri
vermədilər?
−Yox. Əvvəldən axıracan diqqətlə qulaq asmışam,
nöqsanlar barədə bir kəlmə də danışmadın.
− Ay dad, ona bax! Əclaflar o yeri kəsib atıblar. Heyf! −
dedim.
Əvvəlcə elə bildim ki, materialı bir dəfə efirə verdilər
və bununla da iş bitdi. Amma maraqlıydı, elə tanışım vardı ki,
deyirdi: “Bu yay səni üç-dörd dəfə televizorda görmüşəm.”
Arada məzuniyyətə getdim. Qayıdanda isə tanıdığım
adamların əksəriyyətindən eyni sözləri eşidirdim:
– Son vaxtlar səni yaman tez-tez televizorda göstərirlər.
Xeyir ola?
Beləliklə, o yay mən televizorda vurçatdasın elektrik
qatarlarını tərifləmişdim. Əslində isə, həmin dövrdə elektrik
qatarlarının işi iflic olmuşdu: körpü tikintisiylə əlaqədar olaraq,
qrafik dəyişmişdi, adi qələmlə tələm-tələsik yazılıb, stansiyala-
rın pəncərə və divarlarına yapışdırılmış müvəqqəti qrafiklərdə
göstərilən vaxtda isə qatar gəlmirdi.
191
Yayın cırhacır istisində Bakı kəndlərinin camaatı, bağ-
lara və dənizə istirahətə gedən şəhər sakinləri saatlarla gözləyə-
gözləyə qalmışdı, gic qoyun kimi, ora-bura vurnuxa-vurnuxa
bilmirdilər neyləsinlər. Bir adam da çıxıb, adam balası kimi,
mərd-mərdanə demirdi ki, ay camaat, elektrik qatarı işləmir və
işləməyəcək, gedin başınıza çarə qılın. Stansiya işçiləri məlu-
matsızlıqdanmı, ya da, bəlkə, bilərəkdən məsələni bir az da qə-
lizləşdirir, camaatı aldadıb, yalandan:
– Gözləyin, qatar indilərdə gəlməlidi,
− deyirdilər.
Qatar isə gəlmirdi.
Yollarda gözləməkdən gözünün kökü saralmış camaatın
necə zülüm çəkdiyini görəndə adamın yazığı gəlirdi. Hirsindən
dişi bağırsağını kəsən kişilər ilan kimi fısıldayır, söyüb-
söylənirdilər, qadınların gücü qarğışa çatırdı:
– Bizi bu yollarda əsir-yesir eləyənlərin cəzasını Allah
özü versin! Bizim onlara gücümüz çatmır, amma Allahın gücü
çatar. İnşallah, çatar. Yığdıqlarını heç sağ-salamat yeyə bilmə-
sinlər, hamısı dava-dərmana getsin, irin-qan olub burunlarından
gəlsin!
Bütün bunları mən görür, xəcalət çəkir, utanıb yerə gi-
rirdim. Çünki artıq bilirdim ki, hadisələrin bu fonunda hər həftə
çıxışımı efirə verir, mənim dilimlə camaata yalan deyirlər.
−
Özümü hansısa ağır cinayətin iştirakçısı kimi hiss eləyirdim.
Tanışlarım isə məni görəndə gülümsəyib:
– Balam, son vaxtlar səni televizorda yaman tez-tez
göstərirlər. Gözündə qara eynək, elektrik qatarında oturub, bir
danışırsan ki, elə hey tərifləyirsən: “bağ belə, bostan belə”
deyirsən.
Bakı
−Yalama qatarında soyuqdan qırılırdıq. Bizdən iki
oturacaq qabaqda, üzü o tərəfə oturmuş kişi dedi: “Rusiyada
elektrik qatarları elə yaxşıdı ki, otuz dərəcə soyuqda da ha-
mam kimi isti olur. Orda belə vaqona it də minməz.”
Yol yoldaşlarıma dedim:
192
− O kişi düz deyir. Mən indi Rusiyaya gedib-gəlmirəm,
amma sovet vaxtı çox getmişəm. Bir dəfə qış vaxtı Pyatiqorsk-
dayam, iyirmi beş dərəcə şaxta var. Elektrik qatarına mindim.
Bəh, o nə idi, İlahi! Vaqona girirsən, adamın ürəyi açılır: çiçək
kimi tərtəmiz, oturacaqlar yupyumuşaq; elə də istidi, elə bil ha-
mamdı...
Sonra mən dedim ki, qış vaxtı bu vaqonlarda yol get-
mək üçün gərək özünlə bir butulka araq götürəsən, üşüdükcə
yüz-yüz vurasan.
Yol yoldaşlarım mənimlə razılaşdılar. Sol tərəfimdə
oturan kişi dedi:
− Mən bu yolu tez-tez gedib-gələn adamam, qış vaxtı da
elə siz deyən kimi eləyirəm. Amma bu dəfə səhlənkarlıq
elədim, gərək axşamdan araq alıb qoyaydım evə. Səhər də tez
çıxdım, dükanlar açılmamışdı. Axşam bu qatarla qayıtmalıyam.
Xaçmazda bir butulka araq alıb, özümlə götürəcəm. Başqa cür
mümkün deyil, adam soyuqdan ölə bilər.
− Eh, − dedim, − tutaq ki, biz kişilər araq içib donmadıq.
Bəs qocalar neyləsin, xəstələr neyləsin, qadınlar neyləsin? Bəs
o uşaq neyləsin?
− deyib, bayaqdan bəri soyuqdan ağlayıb, sa-
kit ola bilməyən və artıq yorulub əldən düşərək, atasının yanın-
da sakitcə dayanıb, burnunu çəkən üç-dörd yaşlı uşağı göstər-
dim. Uşağın atası bu sözü eşidib, mən tərəfə baxdı, dinmədi,
amma onun üzündə bir işıq göründü. Mən bilmirəm o işığın nə
demək olduğunu sözlə necə ifadə eləmək olar?
− Nəqliyyat
nazirinin villalarından birini, artıq lazım deyil, tək bircəciyini
satsan, təptəzə bir elektrik qatarı alıb, Bakı
−Yalama marşrutuna
buraxmaq olar və camaat da bu zilləti çəkməz. Bilmirəm hansı
günahın yiyəsiyik ki, bizi belə təhqir eləyirlər? Heyvan hey-
vandı, qış vaxtı onun da yiyəsi narahat olub, əl-ayağa düşür,
pəyənin dəlmə-deşiyini tutur, külfəyə bir yabaağzı ot-əncər ba-
sıb bağlayır ki, mal-qoyunu soyuqdan donub tələf olmasın. O
körpə uşağın günahı nədi ki, ona bu cür zülm eləyirlər? Ba-
193
yaqdan bəri fikir verirəm, yazıq uşaq sakit olub, özünə yer tapa
bilmir. Ona bax, ağlamaqdan heyi də qalmayıb.
− Belə deyəndə
uşağın atası yenə də mən tərəfə baxdı. Amma onun üzündə işıq
yox idi artıq, kölgə var idi-qorxu kölgəsi. İşığı sözlə ifadə eləyə
bilməsəm də, kölgəni dərhal oxudum: “Qardaş, Allah xatirinə,
durduğumuz yerdə heç nədən özünü də, bizi də işə salarsan.
Uşaqdı, üşüyüb, eybi yoxdu, narahat olmağa dəyməz. Biz kənd
adamıyıq, canımız bərkdi, çətinliyə öyrəşmişik. Sən elə şeylərə
fikir vermə”,
− yazılmışdı o kişinin üzündə. Deməzdim ki, qor-
xu məni qorxutdu, amma tutulan kimi olub, üzümü çevirdim və
yol yoldaşlarıma, əsasən də, üzbəüz oturacaqda oturan sərni-
şinlərə baxa-baxa sözümə davam elədim: – Dinəndə elə danı-
şırlar, bağ belə, bostan belə. Amma yekə-yekə danışmaqla de-
yil, hər şey göz qabağındadı. Budur, həqiqət,
− deyib, çirkin
içində itib-batan, buz kimi soyuq və üfunətli vaqonu göstərdim.
− Qorxmalı bir şey də yoxdu, − bu sözü soyuqdan donan uşa-
ğın atasına ünvanladım. Yəni ki, başa düşmürəm, sənə nə olub,
nədən qorxursan? Amma o tərəfə baxmadım: kişinin üzündəki
qorxu məni çaşdıra bilərdi.
− Bəlkə, düz demirik? Kim inan-
mırsa, buyursun, gəlsin, öz gözüylə görsün. Necə deyərlər, bu
meydan, bu da şeytan.
Başımı qaldırıb, adamlara baxdım. Səsimi eşidənlərin
demək olar ki, hamısı dinməzcə mənə baxırdı. Mənim isə sö-
züm yox idi artıq.
Bir pauza oldu.
Elə bu vaxt növbəti stansiyaya yaxınlaşan qatar fısıl-
dayıb silkələndi və dayandı. Sərnişinlər hərəkətə gəldi,
− deyə-
sən, burda çox adam düşəcək. Bu tərəflərə yaxşı bələd deyiləm,
pəncərədən boylandım ki, görüm hansı stansiyadı.
2008-ci il
194
SAHİLDƏKİ QADIN
Yayın axırlarıydı. Baxdım ki, camaat dənizdə çimir.
“Bunlar ağıllı adamlardı, belə hava, bəlkə, bir də ələ düşmədi,”
öz-özümə dedim və soyunub, mən də suya girdim.
Şərq tərəfə üzürdüm. Sahildə bir qadın oturmuşdu, bil-
mirəm mənə əl elədi, yoxsa çağırdı, hər nəydisə ona tərəf üz-
düm. Qadın paltarını soyunmamışdı, amma çömbəltmə otur-
muşdu deyə, yubkası dartılıb dizindən yuxarı qalxmışdı. Mən
sağ əlimi və ayaqlarımı yüngülcə tərpətməklə əsla çətinlik çək-
mədən özümü suyun üzündə saxlayaraq, qadınla söhbət eləyir-
dim, sol əlim onun sağ qılçının dizinə toxunurdu. Ağbəniz qa-
dındı, çoxdanın tanışları kimi danışsaq da, mən bunun heç
adını da bilmirəm, çünki birinci dəfədi görürəm.
Sahildən aralanıb, yenə suya baş vurdum və yenə şərqə
tərəf üzdüm. Üzə-üzə də o qadın barədə fikirləşirdim – xoşuma
gəlirdi. Mənimlə danışarkən gülümsəyəndə ağzının ətrafında
sağ tərəfdən əmələ gələn qırışlar göstərirdi ki, yaşı qırxı ke-
çibdi.
Bir də gördüm ki, dəniz suyunun səviyyəsi düşür. Tez
bir zamanda dəniz elə dayazlaşdı ki, mən artıq üzə bilmədim və
ayağa durub, sahildən sürətlə uzaqlaşmaqda olan sulara baxma-
ğa başladım. Dayandığım yer sıldırım yamac idi, amma suyun
altında qalmasına baxmayaraq, adi dağ yamacı kimi, topuqdan
yuxarı qalxan sarı otlarla örtülmüşdü. Lap aşağıda – suyun
altından təzəcə çıxmış otluqda bir qalaq ağappaq kubik daşı
görüb öz-özümə dedim: “Bunlar burda nə tikir?”
Suyun çəkildiyini görən kimi dənizdə çimənlərin hamısı
tez-tələsik qaçıb, geyinməyə başladı. Mən yerimdən tərpənmə-
dən, uzaqlaşan sahil xəttinə baxırdım və dəqiq bilirdim ki, su
hansı sürətlə çəkilirsə, o sürətlə də geri qayıdacaq. Sakitcə göz-
ləyirdim, amma tələsik qaçıb geyinənlərə heç nə demədim:
uşaq-muşaq öyrətməyə vaxtım yoxdu, onlar nə bilir dəniz nədi.
195
Bir də gördüm ki, doğrudan da, dənizin səviyyəsi qal-
xır. Yamacı bir andaca su basdı və belimdən yuxarı qalxan ki-
mi suya baş vurub geriyə – günbatan tərəfə üzdüm.
Qadın elə həmin yerdə oturmuşdu. Mən sudan çıxıb,
ona tərəf gedəndə ayağa durdu. İndi onun üzünü yaxından gö-
rürdüm və deməliyəm ki, təəccüblənmişdim: lap cavan adamdı,
yaşı otuzdan çox olmaz. İlk baxış, doğrudan da, aldadıcı olur, –
gənc və gözəl qadındı. Bir əlimlə onun belindən yapışıb, üzünə
baxa-baxa: “Sən nə gözəlsən!” dedim. Biz azərbaycan dilində
danışırdıq, amma bilmirəm nəyə görəsə bu sözü mən rus
dilində dedim: “ Kakaə tı prelestc! ” Qadın özü haqda məlumat
verib dedi ki, bədən tərbiyəsi institutunu bitirib, sonra da
təhsilini universitetin filologiya fakultəsində davam elətdirib.
− Oh, − dedim, − biz kolleqayıq.
Gülümsədi, amma heç nə demədi və mənə elə gəldi ki,
mənim kimliyimi o artıq bilir. Ondan soruşmadım ki, idmanın
hansı növüylə məşğul olur və bədən tərbiyəsi institutunun hansı
fakultəsini bitirib.
Paltarımı büküb qoltuğuma vurdum və vur-tut yarımca
addım məndən qabaqda quş kimi səkə-səkə yeriyən qadınla
söhbət eləyə-eləyə, qarşı tərəfdə görünən ağ əhənglə rənglən-
miş məhəccərə tərəf getdim. Məhəccərin o başındakı keçidə
çatmamış, yaxındakı dar keçiddən sivişib meydançaya çıxdıq,
elə həmin o anda gördüm ki, əsas keçidin pilləkəniylə iki kişi
danışa-danışa aşağı düşür. Onlar biz tərəfə heç baxmadılar, am-
ma nəyə görəsə diqqətimi cəlb elədilər: biri enlikürək, orta-
boyluydu, o biri hündürboy, arğaz kişiydi, özü də siqaret çə-
kirdi. Kişilər sahil boyu baş alıb, bayaq qadının oturduğu yerə
tərəf getdilər, adamlara qarışıb gözdən itdilər.
Dar keçiddən sivişib meydançaya çıxdığımız yerdəcə
dayanıb söhbət eləyirdik. Nə barədə danışdığımız yadımda de-
yil, amma, məncə, bunun elə bir əhəmiyyəti də yoxdur. Çünki
nə desək, nə barədə danışsaq da fərqi yox idi: hər şey ürəyi-
196
mizcəydi və neçə illərdi biri-birini tanıyan istəklilər kimi, şirin
söhbətdəydik.
Söhbətin lap şirin yerində qadın məhəccərin üstündən
əyilib, dəniz tərəfə boylandı və mən soruşmağa macal tapma-
mış da niyə belə elədiyini izah elədi:
− Bilmirəm bayaq pilləkənlə aşağı düşən kişilərə fikir
verdinizmi? Onlardan biri mənim ərimdi; ortaboy, enlikürək
yox, o biri.
Qadın belə deyəndə mən tutuldum: bunun gözünü qan
örtüb nədi, ərinin gözü qabağında nə hoqqa çıxardır? – Bir
andaca kefim pozuldu, amma üzə vurmadım.
− Fikir verdim, − dedim. − Bildim kimi deyirsiniz: hün-
dürboy, arğaz adamdı, pilləkənlə düşəndə də siqaret çəkirdi.
− Hə, bax o mənim ərimdi. İndi baxıram görüm hara
getdilər. Deyirəm, nə desən olar, gedib, oralarda uşaq-muşağı
öyrədib üstümüzə göndərərlər.
Bəli də, işə düşmüşük. İndi də bir o qalıb ki, bunun əri
gedib, o tərəfdə dörd-beş məhlə uşağı tapıb üstümə göndərə.
Qəribə adamlar var dünyada: əri burda dost-tanışıyla gəzib do-
lanır, bu da məni şirnikdirib yanına salıb gəzdirir.
Əlbəttə, mən onun xətrinə dəyə biləcək hansısa bir sözü
dilimə də gətirə bilməzdim. Amma, hər halda, olduqca ehti-
yatla, çox yumşaq formada soruşmaq lazımdır ki, bu nə işdi be-
lə? Tələsmək lazım deyil, gözləyək görək özü nə deyir, neylə-
mək fikrindədir.
Yuxudan ayıldım. “Gecənin nə vaxtıdı, görəsən, saat
neçədi?” öz-özümə dedim, işığı yandırıb, saata baxdım: gecə
saat üç idi. İşığı söndürüb, yatmağa çalışsam da, bacarmadım:
həyəcanlandım, ürəyim şiddətlə döyünürdü. Səhər tezdən işə
getməliyəm, əgər gördüyüm yuxunun təsirindən xilas olub yata
bilməsəm, işdə bütün günü başım ağrıyacaq, özümü pis hiss
eləyəcəm. Yatmaq üçün gözümü yuman kimi də yuxuda gör-
düyüm qadın sanki real həyatdaymış kimi, xəyalımda cilvələ-
197
nirdi: ağ bənizi, üzünün zərif dərisi, şirin danışıb-gülməyi hələ
də məni həyəcanlandırırdı. Eyni zamanda da rus dilində ona
dediyim söz beynimdə səslənirdi: “Kakaə tı prelestğ!”
Yuxum ərşə çəkilmişdi, yerin içində o üzə-bu üzə çev-
rilirdim. Özümü sakitləşdirib, qadının fikrini beynimdən çıxara
bilmirdim.
− Yox, belə getsə, yata bilməyəcəm. Nə var, nə var
yuxuda bir qadın görmüşəm. Adam yuxuda çox şey görə bilər.
Birdən hiss elədim ki, qəlbimdə qəribə bir istək baş
qaldırıb: yatıb, yuxuda o qadını bir də görmək istəyirdim. Mən
uşaq deyiləm, minlərlə, onminlərlə yuxu görmüşəm və dəqiq
bilirəm ki, yuxunun davamı olmur. Bilmirəm sentimentallıqmı
deyim, yoxsa sadəlövhlükmü, ya da, bəlkə, yuxulu beyinin
mənasız düşüncələrimi deyim, amma, hər halda, o gecə mən o
qəribə arzunun reallaşacağı ümidiylə də yuxuya getmişdim.
Stolüstü saatın zəngi vuranda da mən yuxu görürdüm.
Saatın düyməsini basıb, zəng səsini kəsdim və dərhal da durub
geyinməyə başladım,
− vaxt itirmək olmaz, işə gecikərəm. Qat-
ma-qarışıq yuxular görmüşdüm, ona görə də yaxşı yatıb din-
cələ bilməmişdim, başım ağrıyırdı. Yuxuda gördüyüm qadın
düşdü yadıma, dərhal da yaddaşımı ələk-vələk elədim ki, gö-
rüm onunla bağlı nə görmüşəm.
Nə qədər çalışsam da, bir şey çıxmadı, gecəki qatma-
qarışıq yuxulardan yalnız birini - lap axırıncını xatırlayırdım.
...Hansısa qəzetin, ya da, deyəsən, jurnalın redaksiya-
sındaydım. Orada işləyən tanışlarımdan biri redaksiyanın digər
əməkdaşlarına sezdirmədən him-cimlə, pıçıltıyla dedi ki, bir
yaxşı şer yazmışam. “Nə danışırsan?!” dedim. Dostum sağ əlini
üzünə vurdu və həmin əlinin baş barmağını yuxarı qaldırdı, yə-
ni ki, canım üçün, düz deyirəm, əla şerdi. “Ver baxım”, dedim.
Dostum:
– Burda yoxdu,
− deyib, təəssüflə çiynini çəkdi. Sonra
da yadına nəsə düşübmüş kimi:
− Bir dəqiqə gözlə, − dedi və
198
oturub, nəsə yazmağa başladı. O saat bildim ki, həmin o əla
şeri yazır.
Vur-tut ikicə barmaq enində olan əzik-üzük vərəqə qara
mürəkkəblə yazılmış cızma-qaranı oxuya bilmədim, başımı
qaldırdım ki, deyəm: “Bu nədi belə? Elə yazmısan ki, oxuya
bilmirəm”. Nəzərlərimiz toqquşdu. Dostum dərhal da əlinin
işarəsiylə soruşdu: “Necədi?”
Əslində, bu heç şair deyil, tənqidçidi, şer yazmağa təzə-
likcə başlayıb. Ümid dolu gözləriylə elə baxırdı... Onun qəlbini
qırmaq insafsızlıq olardı və mən sağ əlimin baş barmağını
yuxarı qaldırdım, yəni ki, əladır.
– Doğrudan?!
− dostum dedi, gözləri sevinclə parladı.
Üzümə ciddi bir ifadə verib, “düz sözümdü, yaxşı yazmısan,
halal olsun,”
− dedim. Sözümü tamamlayan kimi də saat zən-
ginin səsi məni yuxudan oyatdı.
Qatma-qarışıq yuxulardan yadımda qalan ancaq bu olub.
− Bütün gecəni yatıb, səhərəcən yüz yuxu görsəm də, oyananda
ancaq birini: lap axırıncını xatırlayıram. Amma, buna baxma-
yaraq, yaddaşımı ələk-fələk eləyib, redaksiyada şer oxuduğum
yuxudan əvvəlkiləri yadıma salmaq istəyirdim. Bilmirəm nəyə
görəsə, məndə belə bir inam vardı ki, o qadınla bağlı yuxunun
davamını görmüşəm.
Səhər idmanı elədim, üzümü qırxdım, dişlərimi şotka-
ladım, çay içdim, səhər yeməyi yedim.
− Yuxuda gördüyüm
qadının fikri beynimdən çıxmırdı.
İşdə də bütün günü o qadın barədə düşündüm. Amma
yuxunun davamı yadıma düşmədi.
2008-ci il
199
MÜNDƏRİCAT
MÜƏLLİFDƏN ............................................................................................ 3
AQONİYA (roman).......................................................................................5
ZÜLMƏT GECƏLƏRDƏ (povest)...........................................................105
HEKAYƏLƏR...........................................................................................149
BİR TERMOS ÇAY ............................................................................... 150
ÖZÜNƏBƏRAƏT .................................................................................... 155
ODUN ....................................................................................................... 159
AXŞAMBAZARI ..................................................................................... 162
BİR YAY GÜNÜ ................................................................................... 169
BAĞLARIN URA VAXTI .................................................................... 174
QIRXYARPAQ GÜLÜ ........................................................................... 178
MÜSAHİBƏ ............................................................................................. 185
SAHİLDƏKİ QADIN .............................................................................. 194
200
«Nərgiz-R» Nəşriyyat-Poliqrafiya firması.
Baş direktor: Hidayət Musabəyli
«Nərgiz» nəşriyyatı.
Teхniki redaktor: Kəmalə Məmmədova
Korrektor: Yasəmən İsmayılova
Dizayn: Yeganə İmanova
Mətbəə müdiri: Akif Musayev
Çapa imzalanmışdır: 30.04.2008.
Kağız formatı: 60х84 1/16.
Həcmi: 12,5 çap vərəqi.
Tiraj: 250 nüsхə; Sifariş: 632.
- ÍßØÐÈÉÉÀÒÛ
ÿðýèç
Azərbaycan Respublikası Mətbuat və İnformasiya
Nazirliyi tərəfindən 1998-ci ildə qeydə alınmışdır.
Şəhadətnamə № 45.
Ünvan: 8-ci km qəsəbəsi R.Rüstəmov küç. 36
Əlaqə telefonları: 423-69-53;
050-738-37-22.
Dostları ilə paylaş: |