ƏSƏRLƏRİ I ciLD
Yüklə 2,8 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- “Azərnəşr” Bakı – 2014
| 1 Rəşid Bərgüşadlı ƏSƏRLƏRİ I CİLD “Azərnəşr” Bakı – 2014 2 Qrifli nəşr BBK 47 B - 56 Texniki redaktor: Aliyə Qabilqızı, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü Buraxılışa məsul: Ələddin Məhərrəmli R.Bərgüşadlı. "Əsərləri". Bakı, 2014; 356 səh. Bir neçə nominasiyalar qalibi olaraq artıq özünü yazıçı kimi təsdiq etmiş Rəşid Bərgüşadlının bu kitabı oxucularla gecik- miş ilk görüşüdür. 4700000000 M – 651(07) 2014 R.Bərgüşadlı – 2014 3 Ön söz əvəzi Ə dəbiyyatçı olsaydım, vallah elə əsərlər yazardım ki, Şekspir, Dostoyevski, Tolstoy, Hemenquey və Hüqo kimiləri ocağıma qızınardılar. Hələ, ədəbiyyatda sadəcə bəxti gətir- miş Pör Laqerkvist, Bulqakov və Qoqol kimilərini heç əlimə su tökməyə də qoymazdım... Di gəl ki ədəbiyyatçı deyiləm. Səmimi etiraf da cürət istər – ədəbiyyat aləmindən başı çıx- mayan iki nəfər varsa, onların birincisi mənəm. Nə “mə- failün”dən, nə şeirdən, nə də nəsrdən başım çıxır – adicə ti- kinti mühəndisiyəm. Günlərin birində qaçqınlıq dərdimi ka- ğıza köçürüb adını şeir qoymuşdum ki: ...“Daddıydı, şirindi nənəmin aşı, Tez-tez də keçərdi kəndin işığı. Qardaşım gəzərdi qabı-qaşığı, Budun oğurlanmağı yadıma düşdü”... Hələ orta məktəbdən ədəbiyyat yazılı və riyaziyyatdan yoxlama yazı işlərini köçürməyin ustasıydım. Düşünürdüm ki, ulu Şəhriyarın “Heydər baba”sıyla, Dədə Ələsgərin “Ya- 4 dıma düşdü”sünü möhtəşəm “calaq” etmişəm. Ancaq, filo- loq qardaşım dedi ki, – “Bu şeiri həyətimizdəki toyuqların yanında da oxuma – yumurtadan kəsilərlər...”. Bax onda, həqiqətən “sındı qol-qanadım, yanıma düşdü”. Sən demə, şeirdə, nəsrdə də düsturlar və çərçivələr varmış – mühən- dislikdə olduğu kimi. Əgər biri, tikməkdə olduğum binaya gəlib desə ki, – “Ay sənə mühəndis deyəni tünbətün olsun, niyə bu armaturu, qəlibi tərsiməshəb yığmısan!?”, ilk əvvəl duruxardım. Fikirləşərdim ki, bəlkə nəyisə səhv eləmişəm. İşimə son dəfə göz gəzdirib həmin adamın peşəsini soruşar- dım. Biləndə ki, filoloqmuş, deyərdim – “İşin gücün yoxdur sənin, get öz cızma-qaralarınla məşğul ol da qardaş..!”. İndi o timsalla da ədəbiyyatçıların bostanına daş atıb, hikkəmlə baş-başa qalanda yazmağa qərar verdim. Elə sürətlə yazdım ki, öz-özümü səmimi qəlbdən “məhsuldar yazıçı” adlandır- maqdan da utanmadım. “İşıq pulu” adlı ilk hekayəmi utana-utana “Ədəbi Azadlıq – 2012 yarışması”na göndər- dim. Müsabiqənin ilk onluğuna düşəndə məni dəli bir hır tutdu. İlk aldığım “Finalçı” şüşə priz mənə “Nobel”dən də əziz oldu. Bundan sonra məni kimsə tuta bilməzdi – özümü böyük bir inamla ədəbiyyat aləminə dürtdüm... Gözüm növbəti yarışmaların sorağındaydı. IV Nəsimi Milli Ədəbiyyat Müsabiqəsinin elanını oxuyanda sevindimsə də, iştirakçıların 35 yaş məhdudiyyəti əl-qolumu bağladı – müsabiqə üçün qocaymışam. İlk dəfə qoca adını üstümə götürmək məcburiyyətindəydim. 35 yaşım olmadığı üçün halal qırx ikimdən utandım – doğma yaşıma acığım tutdu. Amma fərağat durmadım, acığımı müsabiqənin üstünə tök- 5 düm. Xatırladığım qədər ilk fırıldağımı elədim – işlədiyim şirkətin katibəsi, anbardarı və tikinti mühəndisinin adından üç hekayə ilə müsabiqəyə qatıldım, onları da fırıldağa sürü- düm – yaşları 35-dən azıydı deyə... İblis də mənim tərəfim- dəymiş – lənətəgəlmiş yardımçım oldu. Hekayələrin üçü də ilk onluğa düşəndə barmağımı dişlədim, – “Ey dili-qafil, deyəsən mən yazmağı bacarırmışam...”. Hekayələrim II və III yerlərin qalibi olanda matım-qutum qurudu, – “Mən lap dahiyəmmiş!” – deyib özümlə ilk dəfə qürur duydum. Yeri gəlmişkən, bu fırıldağıma görə həmin müsabiqənin təşkilat- çılarından, iştirakçılardan min yol üzr istəməyə və cəzamı hər zaman çəkməyə hazıram. Ancaq bunu, ədəbiyyat xati- rinə etdiyimçün, yəqin ki cəzamı yüngülləşdirərlər. Həm də, bu cinayəti işləyəndə “yaş söhbəti”nə görə bir qədər anlaqsız halda idim – yəqin bunu da yüngülləşdirici hal kimi nəzərə almaq mümkündür. Artıq cilovu qırmışdım və dinc dura bilməzdim. Hər gün yazmağım gəlirdi – yumurtlaq toyuq da mənə çata bilmirdi – həftəyə bir-iki hekayə yazırdım. Bir hekayənin mövzusundan beş hekayəyə cığır açırdım. İki hekayəni birləşdirib bir povest, ya da roman düzəldirdim. Yazmaq bir ibnəlikmiş. Yaza-yaza yazıçılara yazığım gəldi. Ürəyini bo- şaltmasan partlarmış qardaş. Közün izsiz-tozsuz kül olarmış – sən demə bu zülmlərinə görə onları fəxri xiyabanda dəfn edirmişlər... Özümü nə qədər sıxdımsa da xeyri olmadı, içimdən bir səs – “Ölsən də yazacaqsan, yoxsa əl çəkən de- yiləm!” – dedi. Təzyiqim rahatlıq vermədi – düşdü-qalxdı, yuxum ərşə çəkildi, fikir məni götürdü, əsəblərim tarıma Yüklə 2,8 Kb. Dostları ilə paylaş:
|