Fərhad Məmmədov "Əsl həqiqət "niyə"," necə" sualları ilə məhdudlanmır"
Yüklə 354,29 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Hakim Sənai I TRANS
| “Əsl həqiqət “niyə”,” necə” sualları ilə məhdudlanmır” Hakim Sənai I TRANS Xeyr buna qaranlıq demək olmazdı...Elə bil kimsə səmanı və ətrafı qara rəngə boyamışdı. Qaranlıq bir yana, soyuqdan onun ayaqlarının sümükləri zingildəyirdi. İşıqlı asfalt yola təxminən 30 metr məsafə olsa da dəhşətli külək onun hər irəliyə doğru addımını iki addım geri qaytarırdı. Aclıq da öz sözünü demişdi...Bəlkə başqası olsa idi belə vəziyyətdə şoka düşərdi. Mənzərə o qədər dəhşətli idi ki, o, inilti səsləri çıxarır və çabalarla irəliyə doğru israrla addımlayırdı. Lakin bunlar boşa idi. Külək onu elə hey arxadakı zülmət içində olan quyuya doğru aparırdı. O qorxusundan heç fırlanıb quyuya da baxmırdı. Sadəcə inildəyirdi...Buna səbəb onun qorxusunu son həddə çatdıran və quyudan çıxan körpə uşaq bağırtısı idi...Uşağı elə bil doğrayırdılar...Bu dəhşətli səs onun qulağını maqnit sahəsinin təzyiqi kimi sıxırdı. Çabalarını getdikcə artıran “O, həmən adı çəkilən” küləyin sürətinə daha həssas olurdu. Artıq quyuya təxminən 4 metr qalmışdı. Bilmək olmurdu ki, o, axı niyə quyuya nəzər salmırdı. Yalnız küləyin təkidi ilə dal-dala gedirdi. Bir neçə saniyə də keçdi. Dabanı quyunu daş divarına toxunanda o, özündən getmək üzrə idi. Halbuki simulteyn olaraq küləyin və uşaq bağırtısının kəsilməsi və kosmik sükutun yaranması onun xəfifcə və tədricən nəisə olacaq bilə quyuya tərəf dönməsinə səbəb oldu. O bunu etmək istəmirdi. Lakin bədəni artıq onun şüuruna tabe deyildi. Onu başqa qüvvə idarə edirdi. Əllərini quyunun divarlarına qoydu və tədricən başını qabağa verib, quyunun zülmət içinə boylanmağa başladı. Ürək döyüntüsü sükunətin təsirindən olduqca asta idi. İnterval böyümüşdü. Dərin nəfəs buraxaraq ah çəkdi. 5 saniyə, 10 saniyə, 15 saniyə hələ heçnə görünmürdü. Gözü hələ də quyunun zülmətinə alışa bilmirdi. Birdən elə bil arxadan ona tərəf lampa işığı saldılar. Diksinsə də dərhal arxasındakını adam bilib geri çevrildi. Lakin arxada nə işıq nə də ki insan var idi. Üzünü quyuya tərəf qaytarmağı ilə , quyunun içindən “qara kölgənin” onu içəri dartması bir oldu. Şok vəziyyətində 2-3 saniyədən sonra nəyləsə toqquşduğunu hiss etdi. Əslində belə toqquşmadan onun sağ çıxması qeyri-mümkün idi. Lakin o sağ və hətta sağlam olduğuna tam əmin idi. Toqquşan zaman heç bir ağrı olmamışdı , sadəcə elə bil əzələsindən kiçik bir cərəyan keçirmişdilər ki, bununla bütün bədəni silkələnmişdi. Başını qaldırdıqda önündə dairəvi şəkildə işığın teatrlarda olduğu kimi bir qoca qadını işıqlandırdığını gördü. Arxaya çevrilib işıqın haradan düşdüyünə baxmağa başladı...Lakin arxada yenə zülmət idi. Üzünü əvvəlki vəziyyətinə çevirəndə isə onu dəhşətə gətirən mənzərəni gördü. İşıq hələ də ağ uzun turbanda olan qoca qarını işıqlandırırdı. Axı bu ola bilməzdi. Bu fırlanmanı bir-neçə dəfə təkrarladı. Heç bir dəyişiklik yox idi. Bu o demək deyildi ki, o üzünü çevirəndə işığı tez yandırırdılar. Xeyr. Sadəcə olaraq işığın mənbəsi
görünmürdü. Nəhayət (qorxu hissləri özü də bilmədən yox olmuşdu, o həyatında özünü belə rahat hiss etməmişdi) qalxıb həmən üzü örtülü qadına tərəf hərəkət etdi. Qəribədir qadının üzü bağlı idi, halbuki o həmən qadının qoca olduğunu əminliklə hiss edirdi. Qadının bağlı sifəti ona doğru istiqamətlənmişdi. Yaxınlaşdıqda qadının yanında bir taxta və ya taxtaya bənzər qurğunun yavaş- yavaş jalyuzi effekti ilə peyda olmağa başladığını gördü. Qadına 2 metr qaldıqda o artıq həmən taxta qurğunun beşik olduğunu gördü. Beşiyin içində isə 3-4 aylıq körpə var idi. Və sadəcə gülümsəyirdi. İnanılmaz idi...bu bağırtı yəqin ki, bu körpədən çıxırdı. Körpənin olduqca nurani sifəti var idi. Birdən qadın mətanətli səslə “ Mən sənin yaxşı əməllərinəm, o isə günahlarındır” – bu cümlə bir neçə dəfə eyni tonla təkrarlandı və fasilədən sonra həmən qadın “o vaxta kimi ki sən qızıla sahibsən” – yenə də pauza... Qadının səsi birdən yoğunlaşmağa başladı “ Qızıl sənə sahib olsa isə bizim yerlər dəyişəcək” – deyə bağırdı və əynindəki ağ turban qırmızı rəngə çevrildi və qadının üzünü örtən dəsmal çıxdı. Mənzərənin dəhşəti olduqca, amma olduqca dəhşətli idi. Bu dəhşəti təsvir etmək qeyri mümkündür. Həmən eybəcər birdən libasından nizəyə bənzər bir şey çıxartdı və ildırımsürətilə beşikdəki uşağa soxdu.... Həmən an Rəsul yuxudan durdu və həmən gecəni yanıq işıqlar altında keçirdi, yatmadı.
- Qalmışdun da qızıvın xarabasında, nə var tezdən gəldin. Mən səni havayı saxlıyan deyiləm... -
Oğlum, anannan belə danışma...Səni doğulannan Şah Abbasın nəvəsi kimi böyütmüşəm, nə lazım olub...hamsını... -
türmədən qurtardım...belə qara cəhənnəmə... Orxan bir qədər fasilə etdi. Halbuki, bu onun hirsini cilovlamaq üçün atılmış addım deyildi. Əksinə o, söhbəti pik nöqtəyə çatdırmağın yollarını axtarırdı və bu dava-dalaşa səbəb olmuş qızıl söhbətini yenidən ortaya qoymağa səy etdi. Lakin bunun açıq aydın rüsvayçılıq olacağından qorxub, həmin söhbəti açmağa tələsmədi. Anasının zəif damarını tutmuşdu. -
Ana bu ana qədər özünü saxlaya bilmişdisə, bu sözlərdən sonra sındı, şüur- altında bir anlığa ildırım sürətilə, ana oğul arasında yaşanmış bir çox emosional anlar, xoş məqamlar metamarfoz şəklində oynadı. Son kadr beynindən keçmişdi
Yüklə 354,29 Kb. Dostları ilə paylaş:
|