A N A D O L U A Y D I N L A N M A V A K F I
|
1
İRFAN ÖĞRETİLERİ
ERMİŞLERİN ERMİŞİ HERMES THOT
Metin Bobaroğlu
İki binli yıllara girdiğimiz söylenen bugünlerde tüm dünyada olduğu gibi ülkemizde de
heyecanlı kutlamalar yapıldı. Ortak bir kabul ve mutluluğu paylaşmak çok güzel. Dünya
insanının bu tür barış ve mutluluk kutlamalarına çok gereksinimi var doğrusu. Ancak başka
bir yönüyle bakıldığında insanlık tarihi geçtiğimiz bin yıl içine sıkıştırılmış olmuyor mu?
Bu milenyumlu (bin yıllı) tarihlerin başlangıcı milat (doğum) olarak kabul edilmiştir. Milat yani
İsa’nın doğumu, tüm insanlık tarihi için bir dönüm noktası olduğunda, bütün tarihsel olaylar
bu referansa göre tanımlanacaktır. İnsanlık tarihinin merkezinde İsa’nın doğumu vardır ve o
doğum sıfır noktasıdır. Artık her şey ondan önce ve ondan sonra olarak anlam taşıyacaktır.
Hıristiyan Avrupa merkezli dünya görüşleri için milenyumun taşıdığı anlam, yalnızca bir
takvim olayı değildir.
İsa Mesih insanlığı günahtan kurtarmak için Tanrı tarafından yeryüzüne gönderilmiş ilk
“günahsız insandır”, inancı onu tarihin merkezine oturtuyor. Diğer inanç ve uygarlıklarda
başlangıç mitosu ile ilgili tarihe konmuş referanslar farklı olmakla birlikte, egemen Batı
uygarlığının etkisiyle miladi takvim tüm dünyanın ortak referansı haline gelmiştir.
Biz de pergelin sabit ucunu bu noktaya batırarak, diğer serbest ucunu açabildiğimiz ölçüde
tarihin derinliklerine seyahat edeceğiz.
Kimi zaman yeryüzünün akarsularında coşacağız, kimi zaman göllerde mola vereceğiz, kimi
zaman da okyanusların enginliğinde dinleneceğiz. Zaman zaman kaynaklardan su içeceğiz,
zaman zaman yeraltı sularının gizeminde dolaşacağız.
“Kültür” en geniş tanımıyla, yaşam biçimini gösterir. Kültür, “insan–doğa” ve “insan–insan”
ilişkilerinin toplamıdır. Kültürü belirleyen “üretim–tüketim–paylaşım” ilişkileridir. Kültür
insan tarafından üretilmiş, nesilden nesile aktarılmış bir “ikinci doğa” niteliğindedir. Öyle ki,
insan nasıl doğal çevreyle kuşatılmışsa o denli de kültür çevresiyle kuşatılmıştır. Kültürler
“bilim, sanat ve felsefeyle” inceden inceye işlenerek rafine edilirler ve ortaya “yüksek yaşam
biçimleri” olan “uygarlıklar” çıkar.
Kültür daha çok gelenek, görenek, töre ve alışkanlıklara sinmiştir. İnsana “bilinç dışı” bir veri
olarak etki eder.
Uygarlık ise “bilinçli bir üretim” olarak kültürün içinden doğar ve döner, kültüre katılır. Bu
nedenle kültürler karşılaştıklarında “içlerine kapanmasına” karşın, uygarlık doğduğu
kültürden diğerlerine geçerek “yayılır ve evrenselleşir.”
A N A D O L U A Y D I N L A N M A V A K F I
|
2
Her kültür içindeki birey, uygarlıkla tanıştıkça diğer kültürlere açılır ve insanlığın ortak
uygarlığına katıldıkça da ondan pay alır. Böylece yerel sınırlarını aşarak kendini “dünya
insanı” olarak algılamaya başlar.
Bir başka deyişle “uygar insan”, dünyanın neresinde ve hangi kültürde üretilirse üretilsin,
“insanlık değerlerine sahip çıkan, onu benimseyen ve yaşamına katan insandır.”
Biz, kırka yakın farklı kültürü bünyesinde barındıran Anadolu insanıyız. Anadolu, Doğu ve Batı
kültürlerinin ve uygarlıklarının bir araya geldiği ve etkileştiği çok yoğun bir ortam ve
kavşaktır. Bu nedenle dünya uygarlıklarını algılamak ve yorumlamakta Anadolu insanı rakipsiz
yetenektedir kanısındayım.
Dünya kültür ve uygarlıklarını, özellikle bizim de bir yönüyle içinde bulunduğumuz Batı
uygarlığını derinden etkileyen bir öğretiyi ve bir kişiyi tanıtmakla işe başlayacağım. Bu öğreti
Hermetizm ve bu kişi de Hermes Thot’tur.
Hermes Thot, kendinden sonra gelen dinleri, mistik akımları etkilediği kadar sanat, bilim ve
felsefeyi de derinden etkilemiştir. Kimdir bu Hermes?
Hermes, eski Mısır’ın büyük ermiş–filozofu bir kişidir ve Antik Mısır uygarlığına damgasını
vurmuş bir mürşit (inisiyatör) olarak bilinir. Mısır’da bulunan milattan önce üç bin yıllarına ait
yazmalarda Hermes’in “Tanrılar Dönemi” denilen bir dönemde yaşadığı söylenmektedir. Bu
da onun en eski öğreticilerden olduğunu göstermektedir. Ona Hermes adını Yunanlı yazarlar
vermiştir. İskenderiyeli Clément ve Asklepios’un eserlerinde ondan Hermes Trimegistes diye
söz edilir. Trimegistes, “üç kez bilge” demektir.
Hermes Eski Yunan’da tanrılaştırılmıştır. Latinler de ondan Merkür Trimegistes olarak söz
etmişlerdir. Araplar, Herms-i Heramise diye ondan alıntılar yapmışlardır.
İslam dünyasında ise İdris diye bilinmektedir. Terzi mesleğinin kurucusu da sayılan bu bilge
kişi Terzi Hermes diye de ün salmıştır. Zaten İdris sözcüğünün anlamı da terzi demektir.
Yunus Emre bir şiirinde ondan “İdris nebi hülle biçer, gezer Allah deyu deyu” diye söz etmiştir.
Hermes’in Mısır dilindeki adı ise Thot’tur. Thot’un terziliği, tasavvuf ve gnostik öğretilerde dış
anlamıyla değil, daha çok iç anlamıyla benimsenmiştir; yani o insanlara “inisiyasyon” yoluyla
“hal elbisesi” giydirmektedir.
Hermes sözcüğü Ermes, Hermis ve Heramis biçimlerinde de söylendiği gibi Anadolu
Türkçesine de “Ermiş” olarak girmiş ve “Tanrı’ya kavuşma halinin” bir adı olarak
benimsenmiştir. Böylece tasavvufun en temel kavramı ve amacı “ermiş” olmuştur.
Hermes’in öğretisi Antik Mısır’da Theb ve Memphis tapınaklarında halka kapalı ve yalnızca
inisiye olmuş kendi üyelerine derece derece sunulmaktaydı.
Bu öğreti üç temel üzerine inşa edilmekteydi:
A N A D O L U A Y D I N L A N M A V A K F I
|
3
Birincisi “kavramsal” olup “akla” hitap etmekteydi, ikincisi “simgesel” olup “sezgiye”,
üçüncüsü “mistik” olup “iç görüye” ve “iç deneyime” hitap etmekteydi.
Kavram, sezgi ve iç deneyim yoluyla kişi değiştirilip, yeniden doğuma ve yeniden yapılanmaya
dönüştürülüyordu. Böylece herkesin bilmediği sırlara vakıf bir ermişler topluluğu
oluşturulmuştu.
Bu ermişler topluluğu İskenderiyeli Clément’in bildirdiğine göre, Hermes’e ait kırk iki
kitaptaki bilgilerle donatılıyordu. Bu kitaplardan bir kısmı dinsel metinler, bir kısmı yönetimle
ilgili bilgiler, bir diğer kısmı astronomi, astroloji, kozmografya, coğrafya, geometri ve
matematiğe ait bilgileri içeriyordu. Bu kırk iki eser bir bakıma ilk ansiklopedi niteliğindedir.
Antik Mısır dili, İbrani ve Arabî diller gibi niyet (intentional) dilleridir. Yazılırken sessiz
harflerle yazılır, okunurken ise “seslendirilir.” Grek ve Latin dilleri ise ünlü ve ünsüz harflerle
birlikte yazıya geçirilirler.
Bu dil özelliğine bağlı olarak Yunancada Hermes diye yazılan, Mısır dilinde HRM diye
yazılmaktadır ve Hiram diye ünlendirildiğinde “nûrlanmış” anlamına gelmektedir. Ra; Güneş,
Işık, Nûr anlamına geldiği için Hiram; “Ra’ya ermiş, Nûr’a kavuşmuş” demektir.
Hermetik öğretinin simgesel yöntemi dil ile bütünleştirilmiştir. Yirmi iki harften oluşan Mısır
alfabesinin her harfi, bir sırrın simgesi olarak kodlanmıştı. Ayrıca her harf bir sayıya karşılık
geliyordu. Her harf ve sayı da üçgenlerle gösterilen üçlü bir yasaya bağlıydı ki her birinin
Lâhut âleminde, akıl âleminde ve madde âleminde birer yansıması bulunduğu gösterilmiş
oluyordu.
Bu yöntem daha sonra İbrani mistisizminde Kabala ve Zohar’da ve İslam tasavvufunda Ebced
ve Hurufilikte kullanılmıştır.
Örneğin, bir sayısına karşılık alfabenin ilk harfi (Alfa, Alef, Elif vb.)
Lâhut âleminde: Kendisinden bütün eşyanın çıktığı “saltık varlık”a;
Akıl âleminde: Sayıların kendinden çıktığı ve birleştiği “bir” sayısına;
Maddi ve Doğal âlemde: Göreli varlıkların baştacı olan “insan”a karşılıktır.
Bu ilk harfin sırrı elinde asa, başında altın taç, sırtında beyaz bir giysi bulunan bir bilge
biçiminde betimlenmekte idi. Asa amirliğe; Altın Taç evren nûruna; Beyaz Giysi de saflığa ve
temizliğe işaret ediyordu.
Daha önce belirttiğimiz gibi Hermesçilikte üçgen özel bir simge olarak kullanılmaktaydı.
Bunun nedeni “anlayış (irfan) gözünün açılması” için birbirini bütünleyen kavramların “üçlü
bir dizge” olarak kullanılıyor olmasıydı.
Örneğin;
A N A D O L U A Y D I N L A N M A V A K F I
|
4
Hermes’e göre mistik deneyimlerin amacı insanın özgürlüğüdür. Bu özgürlük, insanın nefsi
arzulardan arınarak asıl kaynağa ilahi nûra kavuşarak şuurlanmasıdır.
Şimdi de Hermes’in öğretisiyle ilgili kendi sözlerine bir bakalım:
“Asıl insan Nûr’dur. İnsanlar bu nûru tanımazlar ve onu fark edemezler; ancak hakikat budur.
Nûr her yerde, her kayada ve her taşta vardır. Bir insan nûr olan Osiris ile birleştiğinde, tikel
tümelle birleşmiş olur ve o zaman nûru, o perdeler arkasında gizlense de yine her şeyi görür.
Başka her şey geçicidir, ancak nûr süreklidir. Nûr insanın hayatıdır. Her insan için bu nûr
kendisine her şeyden daha yakındır.
Bir insan bilgi ile törenlerin ve ayinlerin (ritüel) üstüne yükselir ve Osiris’e ererse, Nûr’a, o her
şeyin başlangıcı ve sonu olan ve baştan başa nûr ile çağlayan Amon– Ra’ya varır.”
Ra: Nûr, Güneş, Işık
Osiris: Tümel Zekâ
Am-On-Ra: Kozmik Sevgi Güneşi
Hermesçi mistikler, kendilerini bütün varlıklarla birlik halinde görürler. Onların elde ettikleri
ruhsal arınma ve aydınlanma, onlara evren ile ortaklık şuurunu getirir. Bu tür ermişlerin
biricik görevi de ayırmaksızın herkese ve her şeye iyilikte bulunmaktır.
Hermes diyor ki: “Osiris semadadır, fakat Osiris aynı zamanda her insanın kalbindedir.
Kâlpteki Osiris, semadaki Osiris’i tanırsa o zaman insan tanrısal bir ermiş olur ve parçalanan
Osiris tekrar toplanır.”
Hermes, onu izleyenlere yaptığı her konuşmanın sonunda şöyle demekteydi:
“İnsanlar ölümlü tanrılar, tanrılarsa ölümsüz insanlardır. Nûr sizsiniz ve bu nûr daima
parlasın.” Hermes’in bu sözleri tapınakların kapılarına işlenmişti.
Hermes öğretisinde insan yedi mertebeden oluşmuş bir varlıktır:
1. Shat: Maddi beden
2. Ank: Hayat kuvveti
3. Ka: Astsal nûr, Kâlp
4. Hati: Hayvansal ruh
A N A D O L U A Y D I N L A N M A V A K F I
|
5
5. Sheybi: Kutsal ruh
6. Bai: Akli ruh
7. Kon: İlahi ruh
Hermetik yolcu için en son gaye nûra kavuşmaktır. Bunun için üç aşamalı bir eğitim
uygulanırdı:
1. Beden eğitimi
2. Hayvansal ruh eğitimi
3. İnsani ruh eğitimi
İnsan ancak insani ruh eğitiminden sonradır ki evrenin görünmez kuvvetleriyle ilişkiye
geçebilir ve gayb âleminden feyz alabilir. Bu yolla nefsine egemen olur ve ilâhi özgürlüğe
kavuşabilir ve ancak böyle bir kimsedir ki diğer insanları irşat edebilir.
Hermes’in öğrencilerine öğüdü şuydu:
“İlim kuvvetin, iman kılıcın, sükût da delinmez zırhın olsun. Hakikati herkesin anlayış
derecesine göre açıkla. Ruh üstü örtülü bir nûrdur ki ancak Aşk ile ebedi olarak parlar; aşksız
ise sönüp gider.” İşte ermişlerin ermişi Hermes böylece öğretisini Aşk ile noktalamıştı.
KAYNAKÇA
Felsefe Ansiklopedisi, Cemil Sena Ongun
Felsefe Sözlüğü, Orhan Hançerlioğlu
Tasavvuf Tarihi, Cavit Sunar
Tasavvuf Felsefesi, Cavit Sunar
Tasavvuf Tarihi, M. Ali Ayni
Document Outline
Dostları ilə paylaş: |