Komora oscylacyjna czyli magnes jaki wzniesie nas do gwiazd

Prof. dr inż. Jan Pająk
KOMORA OSCYLACYJNA

CZYLI MAGNES JAKI WZNIESIE NAS DO GWIAZD

(Napęd i akumulator energii dla magnokraftów i UFO)
Monografia naukowa, Dunedin, Nowa Zelandia, 1994 rok,

ISBN 0-9597946-2-X.

Copyright © 1994 by Prof. dr inż. Jan Pająk.

Wszystkie prawa zastrzeżone. Całość ani też żadna z części niniejszej monografii nie może zostać skopiowana, zreprodukowana, przesłana, lub upowszechniona w jakikolwiek sposób (np. komputerowy, elektroniczny, mechaniczny, fotograficzny, nagrania telewizyjnego, itp.) bez uprzedniego otrzymania wyrażonej na piśmie zgody autora lub zgody osoby legalnie upoważnionej do działania w imieniu autora.

Zarejestrowano w Bibliotece Narodowej Nowej Zelandii jako Depozyt Legalny numer PO # 00-036074 z dnia 27 stycznia 1994 roku.

Wydano w Nowej Zelandii prywatnym nakładem autora.

Data ostatniej aktualizacji niniejszej monografii: 21 marca 2004 roku.

Niniejsza monografia stanowi raport naukowy z przebiegu badań autora. Stąd prezentacja wszelkich zawartych w niej materiałów posiadających wartość dowodową lub dokumentacyjną dokonana została według standardów przyjętych dla publikacji (raportów) naukowych. Szczególna uwaga autora skupiona była na wymogu odtwarzalności, t.j. aby każdy naukowiec czy wynalazca pragnący zweryfikować lub pogłębić badania autora był w stanie powtórzyć ich przebieg i dojść przy tym do tych samych wyników.

Monografia ta jest polskojęzyczną adaptacją i poszerzeniem następującej publikacji naukowej oryginalnie wydanej w języku angielskim:

Dr. Jan Pająk: "The Oscillatory Chamber   a breakthrough in the principles of magnetic field production". Treatise, Invercargill, New Zealand, December 1984, ISBN 0 9597698 2 X.

Tłumaczenia i adaptacji z języka angielskiego dokonał jej autor.

Wszelka korespondencja przeznaczona dla autora niniejszej monografii powinna być kierowana albo na jego obecny adres w Malazji (aktualny do maja 1996 roku), t.j.:

Professor Madya Jan Pająk

No. 36D, Lorong Universiti

59100 Kuala Lumpur

Selangor Darul Ehsan

MALAYSIA

(Telefon domowy w Kuala Lumpur: -60 (3) 758-77-31);

albo też na następujący jego stały adres w Nowej Zelandii (ważny w 2004 roku):

P.O. Box 33250, Petone 6340, New Zealand

(Tel. dom. (2004 rok): [phone]).

ABSTRACT
Czym będzie "komora oscylacyjna"? Wyobraźmy sobie kryształową kostkę stanowiącą nowe urządzenie do produkcji super-silnego pola magnetycznego. Wyglądałaby ona jak idealnie ukształtowany kryształ jakiegoś przeźroczystego minerału, lub jak sześcian wyszlifowany ze szkła i ukazujący swe wnętrze poprzez przeźroczyste ścianki. Przy wielkości nie większej od poręcznej kostki Rubika wytwarzałaby ona pole setki tysięcy razy przewyższające pola produkowane dotychczas na Ziemi, włączając w to pola najsilniejszych współczesnych dźwigów magnetycznych czy najpotężniejszych elektromagnesów w laboratoriach naukowych. Gdybyśmy kostkę taką wzięli do ręki, wykazywałaby ona zdumiewające własności. Przykładowo mimo swych niewielkich rozmiarów byłaby ona niezwykle "ciężka" i przy jej przesterowaniu na pełny wydatek magnetyczny nawet najsilniejszy atleta nie byłby w stanie jej udźwignąć. Jej "ciężar" wynikałby z faktu, iż wytwarzane przez nią potężne pole magnetyczne powodowałoby jej przyciąganie w kierunku Ziemi i przez to do jej rzeczywistego ciężaru dodawałaby się wytworzona w ten sposób siła jej oddziaływań magnetycznych z polem ziemskim. Byłaby ona też oporna na nasze próby obracania i podobnie jak igła magnetyczna zawsze starałaby się zwrócić w tym samym kierunku. Gdybyśmy jednak zdołali ją obrócić w położenie dokładnie odwrotne do tego jakie sama starałaby się przyjmować, wtedy ku naszemu zdumieniu zaczęłaby nas unosić w powietrze. Sama jedna mogłaby więc napędzać nasze wehikuły.

Komora oscylacyjna posiada potencjał aby już wkrótce stać się jednym z najważniejszych urządzeń technicznych naszej cywilizacji. Jej zastosowania mogą być wszechstronne. Począwszy od akumulatorów energii o obecnie trudnej do wyobrażenia pojemności (np. komora o wielkości kostki do gry będzie w stanie zaspokoić zapotrzebowanie na energię ogromnych miast czy fabryk), poprzez urządzenia napędowe jakie umożliwią szybowanie w przestrzeni naszych wehikułów, osób, budynków a nawet mebli, a skończywszy na wypełnianiu funkcji prawie wszystkich naszych obecnych urządzeń przetwarzających energię, takich jak latarka, grzejnik, silnik spalinowy, ogniwo termoelektryczne, silnik elektryczny, generator elektryczności, transformator, magnes, oraz wiele innych. Znaczenie komory oscylacyjnej dla naszej sfery technicznej będzie mogło być tylko porównane do znaczenia komputerów dla naszej sfery intelektualnej.

Komora oscylacyjna wynaleziona została w pierwszych godzinach 3 stycznia 1984 roku. Natychmiast po opublikowaniu jej zasady działania, wielu hobbystów z kilku krajów świata rozpoczęło eksperymenty nad jej ralizacją. Niestety, jest to urządzenie trudne do zbudowania, stąd hobbyści skompletowali jedynie model komory, ale nie byli w stanie otrzymać użytecznego prototypu. Jednakże ich bezspornym osiągnięciem było niezależne potwierdzenie iż zasada działania komory jest poprawna i daje się zrealizować na drodze technicznej.

Niezależnie od tych prób praktycznego zbudowania komory, autor podjął badania porównawcze mające na celu teoretyczne potwierdzenie poprawności jej konceptu. Badania te zakończyły się całkowitym sukcesem wykazując poprawność idei komory zanim jeszcze program jej praktycznej realizacji na Ziemi zdążył zostać zainicjowany.

Niniejsza monografia zestawia najważniejsze informacje o komorze oscylacyjnej. Omawia więc ona budowę, zasadę działania i postępy w praktycznej realizacji tego urządzenia. Dostarcza krótkiego przeglądu zastosowań komory, koncentrując się wszakże na zastosowaniach w urządzeniach napędowych (które będą stanowiły jedynie mały ułamek wszystkich jej zastosowań). Ujawnia też fakty jakie dokumentują iż urządzenie to zostało już zbudowane i czasami jest/było użytkowane na Ziemi. Monografia ta reprezentuje więc opracowanie źródłowe dla wszystkich tych którzy zechcą zapoznać się z komorą oscylacyjną w celach badawczych, wynalazczych, czy po prostu aby poszerzyć swoje horyzonty.

SPIS TREŚCI

Str: Rozdział:

5 A. Wstęp

9 B. Prawo Cykliczności

technicznym odpowiednikiem Tablicy Mendelejewa

10 B1. Trzy generacje magnokraftów

11 B2. "Trend omnibusa" a wygląd trzech generacji magnokraftów

13 C. Komora oscylacyjna

14 C1. Dlaczego niezbędnym jest zastąpienie elektromagnesów

przez komorę oscylacyjną

15 C2. Zasada działania komory oscylacyjnej

16 C2.1. Inercja elektryczna induktora stanowi siłę

motoryczną dla oscylacji w tradycyjnym

obwodzie oscylacyjnym z iskrownikiem

17 C2.2. W zmodyfikowanym obwodzie oscylacyjnym z

iskrownikiem inercji elektrycznej dostarczy

induktancja iskry elektrycznej

18 C2.3. Zestawienie razem dwóch zmodyfikowanych obwodów

formuje komorę oscylacyjną

wytwarzającą dipolarne pole magnetyczne

19 C3. Przyszły wygląd komory oscylacyjnej

20 C3.1. Trzy generacje komór oscylacyjnych

21 C4. Matematyczny model komory oscylacyjnej

21 C4.1. Oporność komory oscylacyjnej

21 C4.2. Indukcyjność komory oscylacyjnej

22 C4.3. Pojemność komory oscylacyjnej

23 C4.4. Współczynnik motoryczny iskier i jego interpretacja

23 C4.5. Warunek zaistnienia oscylacji we wnętrzu komory

23 C4.6. Okres pulsowań pola komory oscylacyjnej

24 C5. Jak komora oscylacyjna eliminuje wady elektromagnesów

24 C5.1. Neutralizacja sił elektromagnetycznych

26 C5.2. Niezależność wytwarzanego pola

od ciągłości i efektywności dostawy energii

26 C5.3. Eliminacja strat energii

27 C5.3.1. Czy w komorze całe ciepło iskier

będzie odzykiwalne

28 C5.4. Spożytkowanie niszczycielskiego pola elektrycznego

29 C5.5. Sterowanie amplifikujące okresu pulsowań pola

29 C6. Dodatkowe zalety komory oscylacyjnej ponad elektromagnesami

29 C6.1. Formowanie "kapsuły dwukomorowej"

zdolnej do sterowania swym wydatkiem magnetycznym

bez zmiany ilości zawartej w niej energii

32 C6.2. Formowanie "konfiguracji krzyżowej"

33 C6.3. Nieprzyciąganie przedmiotów ferromagnetycznych

34 C6.4. Wielowymiarowa transformacja energii

35 C6.5. Nienawrotne oscylacje - unikalny atrybut komory

umożliwiający akumulowanie przez nią

nieograniczonych ilości energii

36 C6.6. Funkcjonowanie jako pojemny akumulator energii

36 C6.7. Prostota produkcji

37 C7. Postępy w praktycznym wykonaniu komory oscylacyjnej

38 C7.1. Eksperymentalne urządzenia

39 C7.2. Etapy, cele i metodyka budowy komory oscylacyjnej

44 C7.3. Zaproszenie do współudziału w rozwoju komory

45 C7.4. Stanowisko autora w sprawie własności komory

45 C8. Przyszłe zastosowania komory oscylacyjnej

49 C9. Monografie autora poświęcone komorze oscylacyjnej

50 D. (Dyskoidalny) magnokraft

50 D1. Konstrukcja magnokraftu pierwszej generacji

52 D2. Loty i manewrowanie magnokraftów pierwszej generacji

53 D2.1. Nazewnictwo biegunowości magnesów

54 D3. Osiągi magnokraftów pierwszej generacji

56 D4. Sprzęganie magnokraftów w złożone konfiguracje latające

57 E. Magnokraft czteropędnikowy

57 E1. Ogólna konstrukcja magnokraftu czteropędnikowego

58 E2. Działanie magnokraftu czteropędnikowego

59 E3. Własności magnokraftu czteropędnikowego

60 E4. Wygląd magnokraftu czteropędnikowego

61 E5. Identyfikacja typu magnokraftu czteropędnikowego

62 F. Magnetyczny napęd osobisty

62 F1. Standardowy kombinezon napędu osobistego

63 F2. Działanie magnetycznego napędu osobistego

65 F3. Kombinezon z pędnikami głównymi w naramiennikach

65 F4. Wersja napędu osobistego z poduszkami wokół bioder

66 F5. Osiągi napędu osobistego

66 F6. Podsumowanie atrybutów magnetycznego napędu osobistego

68 G. Magnokrafty drugiej i trzeciej generacji

68 G1. Efekt telekinetyczny

74 G2. Działanie i własności magnokraftów drugiej generacji

zwanych także "wehikułami teleportacyjnymi"

79 G3. Magnokrafty trzeciej generacji (zwane "wehikułami czasu")

82 G4. Trzy generacje magnokraftów i ich identyfikacja

84 H. Dowody że magnokrafto-podobne UFO od wieków odwiedzają Ziemię

84 H1. Formalny dowód że "UFO to już działające magnokrafty"

89 H2. Trwałe ślady działalności UFO na naszej planecie

90 I. Obserwacje komory oscylacyjnej na pokładach UFO

90 I1. Obserwacje i fotografie komór oscylacyjnych używanych w UFO

91 I1.1. Kolumny pola magnetycznego opuszczającego pędniki

UFO posiadają kwadratowy przekrój poprzeczny

92 I1.2. Wyloty pędników UFO są kwadratowe i ujawniają żółte

wstęgi iskier elektrycznych obiegające ich wnętrze

93 I1.3. Kapsuły dwukomorowe uformowane z dwóch komór

są często zauważane u UFO a nawet fotografowane

95 I1.4. Komory oscylacyjne były widziane na pokładach UFO

i opisane przez licznych świadków

97 I2. Pośrednie dowody użycia komór oscylacyjnych przez UFO

97 I3. Pozostałości materialne komór oscylacyjnych UFO

99 I4. Mitologiczne opisy komory oscylacyjnej

100 I5. Historyczne opisy komory oscylacyjnej

103 I6. Podsumowując ten rozdział

104 J. Obserwacje UFO czteropędnikowego

104 J1. Klasyczne przypadki obserwacji czteropędnikowego UFO

105 J2. Fotografie czteropędnikowego UFO

107 K. Obserwacje UFOnautów używających magnetyczny napęd osobisty

107 K1. Charakterystyczny wygląd użytkowników napędu osobistego

108 K2. Niezwykłe wyczyny UFOnautów użytkujących napęd osobisty

109 K3. Ślady wypalane przez napęd osobisty UFOnautów

111 K4. Mitologiczne opisy użycia magnetycznego napędu osobistego

115 L. Obserwacje UFO drugiej i trzeciej generacji

115 L1. Obserwacje działania napędu teleportacyjnego

117 L2. Obserwacje potwierdzające istnienie wehikułów czasu

121 M. Podsumowanie

122 N. Literatura uzupełniająca i poszerzająca treść tej monografii

123 O autorze

124-127 4 Tablice (B1, C1, D1 i E1)

128-165 38 Rysunków (C1 do K6)

166 Z. Załączniki (Uprowadzenie Miss Nosbocaj, itp.).

Prof. dr inż. Jan Pająk
A. Wstęp
Analizując historię rozwoju najważniejszych wehikułów zbudowanych dotychczas na Ziemi, takich przykładowo jak pociągi, samochody, czy rakiety, narzuca się spostrzeżenie jakie możnaby wyrazić w następującym zaleceniu dla wynalazców pracujących nad nieistniejącymi jeszcze urządzeniami napędowymi: "zbuduj najpierw nowy 'silnik', a będziesz w stanie zbudować cały nowy wehikuł".

W powyższym zaleceniu autor użył terminu 'silnik' ponieważ termin ten w popularnej nomenklaturze często używany jest do opisywania urządzenia wytwarzającego ruch w obecnie używanych wehikułach, takich jak przykładowo samochód czy helikopter. Niemniej, jak to zostanie szczegółowiej objaśnione w rozdziale B, w precyzyjnej nomenklaturze technicznej termin ten jest nieprawidłowy, ponieważ urządzenie wytwarzające ruch 'absolutny' całego wehikułu w otaczającym go ośrodku powinno być nazywane 'pędnik' (po angielsku 'propulsor') - przykładowo patrz śruba okrętowa czy dysze wylotowe poduszkowca. Termin 'pędnik' odróżniałby je bowiem od funkcjonalnie odmiennego urządzenia, właśnie nazywanego 'silnik' (po angielsku 'motor'), jakie służy tylko do wytwarzania ruchu 'względnego' określonych części jakiegoś urządzenia czy maszyny względem innych części tego samego urządzenia czy maszyny (przykładowo patrz silnik w pralce czy silnik w tokarce). (Czasami silnik może też przekazywać swój ruch pędnikowi, np. silnik samochodu obracający koła.) Stąd też jeśli poprzednie zalecenie wyrazić w uściślonej terminologii niniejszej monografii, będzie ono brzmiało: "zbuduj najpierw nowy pędnik, a będziesz w stanie zbudować cały nowy wehikuł".

Niektórzy z czytelników tej monografii zapewne od jakiegoś już czasu śledzą rozwój teorii dotyczącej wehikułu z napędem magnetycznym wynalezionego przez autora a nazywanego "magnokraft". Magnokraft jest pierwszym nieznanym wcześniej wehikułem kosmicznym jakiego idea, zasada działania i wynikowa konstrukcja w całości narodziły się w Polsce. Ponieważ jego zbudowanie będzie posiadało niewypowiedzianie istotne następstwa dla dalszego rozwoju naszej cywilizacji, można więc powiedzieć, że idea tego statku jest intelektualnym wkładem Polski do technicznego rozwoju ludzkości. Do chwili obecnej Teoria Magnokraftu osiągnęła już stopień skrystalizowania umożliwiający podjęcie pierwszych wysiłków nad zbudowaniem tego statku. Zachodzi więc pytanie co należałoby uczynić dalej. Odpowiedzi na to pytanie udziela właśnie zalecenie przytoczone na początku tego rozdziału: gdy zaczniemy nasze prace nad zbudowaniem magnokraftu, wtedy najpierw powinniśmy rozpocząć budowę urządzenia reprezentującego pędnik tego statku. Zalecenie to powinno więc stanowić rodzaj drogowskazu dla młodych i ambitnych ludzi rozpoczynających właśnie swe kariery na uczelniach i w przemyśle. Jeśli bowiem rozglądają się oni za "dziewiczym" tematem badawczym jaki równocześnie otworzyłby im perspektywy dołożenia liczącego się wkładu do rozwoju technologicznego całej naszej cywilizacji, oto właśnie taki temat: pędnik magnokraftu.

Aby wyjaśnić pokrótce czym właściwie jest magnokraft, zapoznajmy się z historią wynalezienia tego wehikułu. W 1972 roku autor niniejszej monografii prowadził serię wykładów dla studentów Politechniki Wrocławskiej poświęconych "wybranym zagadnieniom systemów napędowych". W czasie przygotowywania tych wykładów odkrył on, że w zasadach działania dotychczas zbudowanych urządzeń napędowych istnieje zdumiewająca symetryczność, nazwana przez autora "Prawem Cykliczności". Symetryczność tą najlepiej wyrazić za pomocą tzw. "tablicy cykliczności", której pierwszy opis opublikowany został w artykule [1A] "Teoria rozwoju napędów" jaki ukazał się w czasopiśmie Astronautyka, numer 5/1976, str. 16 21. Przykład jej obecnej postaci pokazany został w tablicy B1, zaś jej sporządzanie streszczone zostało w rozdziale B tej monografii oraz wyjaśnione w publikacjach [1a] i [6] wymienionych we wykazie literatury uzupełniającej treść niniejszej rozprawy.

Tablice cykliczności stanowią odmianę "Tablicy Mendelejewa", tyle tylko że zamiast dla pierwiastków chemicznych opracowywane są one dla urządzeń technicznych. Uwidaczniają one, że kolejne odkrycia tego samego rodzaju urządzeń (np. silników i pędników) układają się w symetryczny i powtarzalny wzór podobny do wzoru wykazywanego przez kolejne pierwiastki chemiczne Tablicy Mendelejewa. Tablice cykliczności dają się sporządzić dla prawie wszystkich rodzajów urządzeń technicznych, nie zaś tylko dla napędów. Z kolei analizując takie uprzednio sporządzone już tablice, możliwym się staje prognozowanie przyszłego rozwoju danego rodzaju urządzeń. Prognozowanie to zezwala nie tylko na przewidywanie jakie dalsze urządzenia danego rodzaju nadal czekają na swego wynalazcę i budowniczego, ale także jaka będzie przyszła zasada działania owych dotychczas jeszcze niewynalezionych urządzeń. Poprzez studiowanie wzajemnych odstępów czasowych pomiędzy datami zbudowania już istniejących urządzeń, tablice cykliczności pozwalają też wnioskować o dynamice działalności wynalazczej dotyczącej urządzeń danego przeznaczenia. To z kolei umożliwia wyznaczanie przybliżonych dat budowy przyszłych generacji tych urządzeń.

Analizując pierwszą opracowaną przez siebie tablicę cykliczności (pokazaną tu jako tablica B1), autor odkrył że wkrótce na naszej planecie powinna zostać zbudowana nowa generacja wehikułów latających, później nazwanych przez niego magnokraftami. Zasada działania tych wehikułów stanowić będzie rozszerzenie działania asynchronicznych silników elektrycznych. Jako swoje pędniki wykorzystywały one będą potężne "magnesy", które formowały będą siły napędowe na wskutek przyciągania i odpychania wytwarzanych przez siebie pól magnetycznych z polami magnetycznymi otoczenia (t.j. polami Ziemi, Słońca lub Galaktyki). Praktycznie więc, pod względem użytej zasady działania magnokrafty stanowiły będą następcę współczesnych silników elektrycznych, tyle tylko że dla wytwarzania ruchu zamiast pola ze stojana wykorzystywały one będą pole magnetyczne swego otoczenia. W 1980 roku autor opublikował pierwsze szczegóły techniczne magnokraftów w artykule [2A] "Budowa i działanie statków kosmicznych z napędem magnetycznym" jaki ukazał się w Przeglądzie Technicznym Innowacje (nr 16/1980, str. 21 23).

Podane powyżej podsumowanie działania magnokraftu wyjaśnia jednocześnie czym właściwie jest pędnik magnetyczny. Postarajmy się więc teraz przytoczyć definicję tego urządzenia wynikającą z działania magnokraftu. Pędnikiem magnetycznym nazywane jest źródło pola magnetycznego ("magnes") którego wydatek przekracza wartość progową zwaną "strumieniem startu". Oczywiście aby zrozumieć treść powyższej definicji konieczna jest też znajomość co właściwie reprezentuje owa stała zwana "strumieniem startu". Przytoczmy tu więc także i jego definicję. Strumieniem startu nazwana jest taka wartość progowa pola magnetycznego wytwarzanego przez niezwykle potężne jego źródło, jaka po odpychającym zorientowaniu tego źródła względem pola magnetycznego otoczenia byłaby w stanie wytworzyć siły magnetycznego odpychania zdolne wznieść je w przestrzeń kosmiczną. Strumień startu jest więc magnetycznym odpowiednikiem drugiej prędkości kosmicznej. Każdy bowiem magnes jaki wytworzy ten strumień, będzie w stanie wznieść się w przestrzeń jeśli tylko ktoś zorientuje go odpychająco względem ziemskiego pola magnetycznego. (Takie zorientowanie odpychające względem pola otoczenia polega na ustawieniu tego magnesu w pozycji dokładnie odwrotnej do pozycji jaką on sam byłby skłonny przyjmować gdyby udzielić mu swobody obrotu podobnej do tej posiadanej przez igły kompasów magnetycznych.) Oczywiście Teoria Magnokraftu umożliwia precyzyjne wyliczenie wartości tego strumienia. Autor dokonał odpowiednich obliczeń i ustalił, iż wyznaczona dla obszaru Polski wartość strumienia startu wynosi Fs = 3.45 Wb/kg.

Od samego początku swoich prac rozwojowych nad magnokraftem autor był świadom, iż podstawowym wymaganiem nałożonym na źródło pola magnetycznego aby mogło ono zostać użyte jako pędnik magnetyczny, jest przekroczenie przez jego wydatek wartości strumienia startu. Warunek ten został nawet zaprezentowany matematycznie już w pierwszej [1A] publikacji autora poświęconej jego teoriom napędów magnetycznych. Niestety, w początkowym stadium swych badań nie wiedział on jakie urządzenie byłoby w stanie sprostać temu wymaganiu. Wiadomo bowiem, iż elektromagnesy używane obecnie do produkcji najpotężniejszych z pól magnetycznych dostępnych naszej cywilizacji posiadają wady konstrukcyjne jakie uniemożliwiają nawet zbliżenie się ich wydatku do owego strumienia startu (owe wady omówione zostaną w podrozdziale C1). Dopiero w pierwszych dniach 1984 roku autor zesyntezował w swym umyśle koncept urządzenia które będzie w stanie wytworzyć wydatek magnetyczny przekraczający strumień startu, nie eksplodując przy tym ani nie rozpadając się w kawałki. Owo niezwykłe urządzenie nazwał on "komora oscylacyjna". Jej bardziej szczegółowy opis podany zostanie w rozdziale C.

Historia wynalezienia komory oscylacyjnej jest dosyć interesująca, rzuca ona bowiem światło na sposób w jaki nasze umysły dokonują ukierunkowanej syntezy nowych wynalazków. Istotnym elementem takiej ukierunkowanej (po angielsku "goal oriented") syntezy jest iż produkt końcowy jaki nasz umysł poszukuje jest ściśle zdefiniowany i obłożony licznymi warunkami operacyjnymi. Jest to więc wyższy szczebel działalności wynalazczej, ponieważ w normalnych przypadkach wynalazki polegają na wpadaniu na idee zupełnie niezwiązane z kierunkiem w jakim wynalazca podąża czy rozwiązaniem jakiego on poszukuje (zgodnie z popularnym powiedzeniem "mamy już lekarstwo, poszukajmy teraz odpowiedniej choroby"). Znajomość podłoża tego wynalazku uświadomi też czytelnikowi iż za suchymi opisami technicznymi i bezosobową matematyką rozdziału C kryje się pasjonująca historia ludzkich zmagań i intelektualnego wyzwania rzuconego naturze. Przytoczmy więc tu krótki zarys historii wynalezienia komory oscylacyjnej.

Od pierwszej chwili skrystalizowania się konceptu magnokraftu autor był świadom, iż współczesne urządzenia wytwarzające pole magnetyczne nie będą w stanie dostarczyć wydatku przekraczającego strumień startu. Fakt naszej nieznajomości takiego urządzenia był też powodem zaciekłych ataków magnokraftu ze strony wielu jego przeciwników. Stąd dla autora znalezienie konceptu takiego urządzenia stanowiło problem oczekujący najpilniejszego rozwiązania, przemyśliwał więc on nad nim niemalże bez ustanku. Niedługo przed opuszczeniem Polski, podczas jednego z wypoczynkowych pobytów w Karpaczu, autor zaobserwował obładowaną ciężarówkę jaka z widoczną trudnością wdrapywała się na strome zbocze góry. Obserwacja tej ciężarówki uświadomiła mu, iż działanie poszukiwanego przez niego urządzenia musi być oparte na jakiejś formie zamiany oscylacji w ruch jednostajny (podobnie jak w silniku ciężarówki ruch oscylacyjny tłoka zamieniany jest w jednostajny ruch obrotowy jej kół), nie zaś na ciągłym przepływie energii jak to jest w przypadku elektromagnesów. Nadal jednak jego umysł więziony był panującymi obecnie stereotypami sugerującymi, że urządzenie wytwarzające pole magnetyczne musi mieć formę pierścienia lub okrągłej cewki. Z uwagi na te stereotypy, idei dla swego urządzenia poszukiwał on wśród różnorodnych już istniejących konstrukcji zabezpieczających pierścieniowy obieg ładunków elektrycznych, takich jak przykładowo TOKAMAK. Pracując nad różnymi możliwymi konceptami, autor analizował ogromną liczbę różnorodnych urządzeń technicznych, jakich działanie łączy w sobie drgania elektryczne, plazmę lub iskry, ruch naładowanych cząsteczek, itp. W ten sposób w swoim umyśle stopniowo zgromadził on wszystkie elementy układanki zwanej "komora oscylacyjna", tyle tylko że elementy te ciągle podobne były do wymieszanych ze sobą kawałków obrazkowej łamigłówki. Koniecznym więc był proces jakiegoś ich dopasowania w jedną całość. Dopasowanie to nastąpiło w nocy z 2go na 3ci stycznia 1984 roku, kiedy to autor korzystając z letnich wakacji w Nowej Zelandii wybrał się do Christchurch w celach odpoczynkowych. Mimo zajmowania się innymi sprawami, jego umysł cały czas jednak pracował nad znalezieniem rozwiązania dla nękającego go problemu. Nieco po północy, gdy autor myślał nad swoim problemem leżąc w łóżku w stanie prawie że półsnu, rozwiązanie nagle zostało zesyntezowane w jego umyśle. Kluczem okazał się fakt, iż poszukiwane urządzenie musi przyjąć formę kostki sześciennej, nie zaś pierścienia. Autor dobrze pamięta jak fakt końcowego znalezienia tego długo poszukiwanego rozwiązania okazał się tak podniecający, że mimo wstania z łóżka w celu dokonania natychmiastowych notatek, rysunków i sprawdzeń, autor nie był w stanie utrzymać długopisu w ręce.